Metody kollokacji Metoda pierwsza
Kollokacją nazywamy: wyrównanie spostrzeżeń geodezyjnych z uwzględnieniem czynników zewnętrznych zakłócających pomiar, czyli tak zwanego „sygnału”.
Sygnałem mogą być różne czynniki zależnie od wykonywanych pomiarów: dla pomiarów grawimetrycznych będą to lokalne anomalie grawitacyjne; w przypadku obserwacji sztucznych satelitów czynnikiem zakłócającym pomiar są odchylenia toru lotu satelity od teoretycznej orbity w polu grawitacyjnym; przy pomiarze kątów na wynik mają wpływ lokalne nieregularne błędy podziału, obok stałego błędu wynikającego z technologii zastosowanej przy wykonywaniu koła podziałowego, - przy transformacji współrzędnych spotyka się pewne „resztkowe zniekształcenia” , które należy przypisać wpływowi czynników zewnętrznych, a nie jedynie błędom przypadkowym pomiaru.
Kollokacja podejmuje próbę obliczenia w toku wyrównania zgodnie z metodą najmniejszych kwadratów – nie tylko poprawek spostrzeżeń i niewiadomych, lecz również wartości „sygnałów”.
Wyrównanie przeprowadza się w oparciu o metodę spostrzeżeń zawarunkowanych z niewiadomymi, gdzie związki między pomiarami L ich poprawkami v, niewiadomymi x i sygnałami s w ogólnej postaci można zapisać następująco:
W celu wykonania obliczeń doprowadzamy funkcje do postaci liniowej, a następnie układamy równania odchyłek: Gdzie : A – macierz pochodnych względem niewiadomych x; B - macierz pochodnych względem poprawek v; G - macierz pochodnych względem sygnałów s. x – macierz poprawek niewiadomych v – macierz poprawek spostrzeżeń s – macierz wartości sygnału