Umowy o pracę umowy cywilne i kontrakt menedżerski Wykonali:

Umowy zawierane na podstawie kodeksu pracy

Kodeks pracy definiuje podstawowe pojęcia i instytucje prawa pracy (np Kodeks pracy definiuje podstawowe pojęcia i instytucje prawa pracy (np. pracownik, pracodawca, umowa o pracę). Pracownik - to osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Pracownikiem może być wyłącznie osoba fizyczna, która spełnia dwa warunki: 1) osiągnęła określony wiek, 2) posiada co najmniej ograniczoną zdolność do czynności prawnych. Pracodawcą - jest każda jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna zatrudniająca pracowników we własnym imieniu.

Rodzaje umów o pracę Kodeks pracy wyodrębnia cztery rodzaje umów o pracę: na okres próbny, na czas określony, na czas wykonywania określonej pracy, na czas nieokreślony.

Umowa na okres próbny ma na celu zapoznanie się przez pracodawcę z kwalifikacjami pracownika, jego przydatnością na dane stanowisko pracy oraz zapoznanie pracownika z warunkami pracy i stosunkami pracującymi w zakładzie pracy. Umowa na okres próbny może być zawarta na czas ustalony przez strony, nieprzekraczający jednak trzech miesięcy. Umowę na okres próbny zawiera pracodawca z danym pracownikiem tylko raz. Inny cel i charakter mają umowy zawarte na czas wykonania określonej pracy i na czas określony. Ich celem nie jest bowiem wzajemne poznanie swoich walorów, lecz nawiązanie stosunku pracy na określony z góry, odpowiadający obu stronom czas. W umowie na czas określony strony bardziej ściśle ustalają okres, na jaki zawarty został stosunek pracy, precyzując termin, do którego trwać będzie ta umowa.

Umowa na czas wykonywania określonej pracy zawierana jest wówczas, gdy stronom trudno jest precyzyjnie ustalić konkretny czas jej trwania. W praktyce zawiera się ją dla wykonania prac dorywczych i sezonowych. Liczba zawieranych kolejno, następujących po sobie umów na czas określony została ograniczona. Umowy te mogą być zawierane przez danego pracodawcę kolejno jedynie dwukrotnie, a trzecia kolejna umowa staje się z mocy prawa umową na czas nieokreślony. Przepis ten nie dotyczy umów o pracę na czas określony zawartych w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy oraz zawartych w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym. Umowa o pracę na czas nieokreślony zostaje zawarta wówczas, gdy strony wyraźnie to ustaliły lub gdy brak jest ustaleń, jaką zawarto umowę, a z okoliczności towarzyszących zawarciu umowy nie wynika, że zawarto umowę innego rodzaju. Umowa o pracę na czas nieokreślony, zwana także umową bezterminową, charakteryzuje się tym, iż strony nie wskazują w niej daty lub zdarzenia, wskutek których miałaby ulec rozwiązaniu. Umowa ta stwarza dla pracownika najdalej idące gwarancje przede wszystkim w zakresie trwałości stosunku pracy.

Rozwiązywanie umów o pracę Zgodnie z przepisami Kodeksu Pracy rozwiązanie umów może nastąpić: na mocy porozumienia stron, przez oświadczenie woli jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem), przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia), z upływem czasu, na który była zawarta, z dniem ukończenia pracy, dla której wykonania była zawarta. Ponadto umowa o pracę wygasa w przypadku śmierci pracownika, śmierci pracodawcy, z upływem 3 miesięcy nieobecności pracownika z powodu tymczasowego aresztowania.

Umowy cywilnoprawne

Co to jest umowa? Umowa– w prawie cywilnym to zgodne porozumienie dwóch lub więcej stron, ustalające ich wzajemne prawa lub obowiązki. Według bardziej szczegółowej definicji umowa to stan faktyczny polegający na złożeniu dwóch lub więcej zgodnych oświadczeń woli zmierzających do powstania, uchylenia lub zmiany uprawnień i obowiązków podmiotów składających te oświadczenia woli. Umowy są zawsze co najmniej dwustronnymi czynnościami prawnymi. Występuje jednak wyjątek jednostronny – dotyczy to podpisania weksla. Oprócz umów w rozumieniu prawa cywilnego istnieją także umowy administracyjne i umowy międzynarodowe.

Umowy w prawie polskim Umowy w polskim prawie cywilnym reguluje podgałąź prawa cywilnego zwana prawem zobowiązań, której zasadniczy zrąb znajduje się w księdze trzeciej kodeksu cywilnego. Księga ta zawiera zarówno przepisy regulujące kwestie wspólne dla wszystkich umów – związane z ich zawarciem, ważnością, wykonywaniem itp. – jak i przepisy regulujące konkretne typy umów, najczęściej spotykane w obrocie prawnym, na czele ze sprzedażą.

Zasada swobody umów W prawie polskim od 1990 ponownie obowiązuje wywodząca się jeszcze z prawa rzymskiego zasada swobody umów, wyrażona w art. 353¹ Kodeksu cywilnego: "strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego" Oznacza to, że co do zasady strony mogą w ramach swobody umów, nie przekraczając pewnych granic, umówić się o wszystko, co prawo uznaje za podlegające jego uregulowaniom. Ustawodawca w celu ochrony pewności obrotu wprowadził pewne ograniczenia co do formy zawierania umów. Na przykład umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Niezachowanie tej formy powoduje nieważność umowy.

Podział umów Jednostronnie zobowiązujące – wynikają z nich obowiązki tylko dla jednej strony Dwustronnie zobowiązujące – wynikają z nich obowiązki dla obu stron Wzajemne - których świadczenie jednej ze stron ma odpowiadać świadczeniu drugiej strony (być jego ekwiwalentem) Konsensualne – dochodzą do skutku z momentem złożenia zgodnych oświadczeń woli przez strony Realne – do ich zawarcia, oprócz zgodnych oświadczeń woli, konieczne jest dodatkowe działanie (np. wydanie rzeczy) Rozporządzające – powodują bezpośrednie przeniesienie prawa podmiotowego, jego obciążenie lub zniesienie (np. sprzedaż rzeczy oznaczonej indywidualnie) Zobowiązujące – zobowiązują do określonego świadczenia nie powodują jednak bezpośrednio rozporządzenia prawem podmiotowym

Umowy dzielą się ponadto na: nazwane – uregulowane w Kodeksie cywilnym lub innych ustawach (np. sprzedaż, pożyczka, użyczenie, przewóz) nienazwane – tworzone na zasadzie swobody umów (np. franczyza, factoring, timeshare).

Forma umowy Prawo może uzależniać skutki prawne umowy od zawarcia jej z zachowaniem określonej formy. Ze względu na formę wyróżnia się umowy zawarte: w drodze czynności konkludentnych – takich, które nie mogą być uznane za formę ustną, a są zrozumiałe dla stron umowy. Przykładem może być zamówienie dwóch piw przez podniesienie dwóch palców, ustnie, w formie pisemnej, w formie pisemnej z urzędowym potwierdzeniem podpisu, w formie pisemnej z urzędowym potwierdzeniem daty, w formie aktu notarialnego, w formie przewidzianej ustawą szczególną, inne, nie występujące w prawie polskim.

Umowy regulowane przez Kodeks cywilny umowa sprzedaży umowa zamiany umowa dostawy umowa kontraktacji umowa o dzieło umowa o roboty budowlane umowa najmu umowa leasingu umowa użyczenia umowa pożyczki umowa rachunku bankowego umowa zlecenia umowa agencyjna umowa komisu umowa przewozu umowa spedycji umowa ubezpieczenia umowa przechowania umowa składu umowa spółki umowa poręczenia umowa darowizny umowa renty umowa adhezyjna umowa o dożywocie

Kontrakt menedżerski

Spis treści: Definicja Elementy Rodzaje Zalety Wady

Definicja kontraktu menedżerskiego Kontrakt menedżerski to umowa cywilnoprawna, na mocy której przyjmujący zlecenie (zarządca) zobowiązuje się za wynagrodzeniem, do stałego wykonywania czynności zarządu przedsiębiorstwem zleceniodawcy (przedsiębiorcy) w jego imieniu i na jego rzecz.

Elementy kontraktu menedżerskiego przedmiot umowy, obowiązki stron, odpowiedzialność zarządzającego, zadania do wykonania i kryteria oceny efektywności ich realizacji, samodzielność zarządzającego, czas trwania umowy, wynagrodzenie i dodatki motywacyjne, elementy socjalne, złoty parasol, czyli odprawa.

Rodzaje kontraktów menedżerskich kontrakty menedżerskie w przedsiębiorstwach państwowych kontrakty menedżerskie w jednoosobowych spółkach Skarbu Państwa umowy o zarządzanie majątkiem Narodowych Funduszy Inwestycyjnych, kontrakty menedżerskie w przedsiębiorstwach prywatnych

Zalety kontraktu menedżerskiego duża swoboda w ich tworzeniu kontrakt menedżerski może być zawarty w formie umowy o pracę lub umowy prawa cywilnego, menedżer negocjuje swoje przywileje i obowiązki, pensja menedżera zwykle składa się z części stałej i zmiennej, uzależnionej od wyników, "złote parasole"

Wady kontraktu menedżerskiego menedżerowie na kontraktach opodatkowani są tak samo jak zwykli pracownicy. zakaz konkurencji odpowiedzialność menedżera z tytułu sprawowania zarządu opiera się na zasadzie winy

Dziękujemy za uwagę