Podstolina Podstolina jest przedstawicielką modnej kobiety epoki stanisławowskiej (XVIII w.), kiedy to w Europie widać było wpływy mody francuskiej. Ideałem kobiety w tych czasach była panna delikatna i krucha, z bladą cerą. Suknie damskie były szyte z drogich materiałów i wspaniale zdobione. Składały się z gorsetu z fiszbinami i rogówki (stelaż sukni złożony z połączonych taśmami stalowych obręczy). Materiałami, których używano były, między innymi, jedwabie i bawełniane tkaniny. Ubiory ozdabiano koronkami, kokardami, sztucznymi kwiatami, klejnotami i futrem. Popularnymi dodatkami były kloarety (obroże noszone na szyi) z marszczonego tiulu i wstążki lub kolie. Nieodłącznym elementem stroju był też wachlarz, najlepiej z kości słoniowej i bogato rzeźbiony. Gładko zaczesane, lekko przypudrowane i ozdobione z umiarem włosy oraz peruki stanowiły najmodniejsze z fryzur tego okresu.

Papkin W modzie męskiej, podobnie jak w kobiecej, w XVIII w. dominowały wpływy francuskie. Strój modnego mężczyzny składał się na początku szustokoru (długa kamizelka przypominająca frak, długości do kolan z długimi rękawami i mankietem) i obcisłych spodni do kolan. Do spodni panowie nakładali cienkie pończochy. We fryzurach męskich panowała dowolność. Niektórzy mężczyźni układali i pudrowali na biało swoje naturalne włosy, inni nosili peruki z dużymi lokami, bądź mniejsze z warkoczem z tyłu (harcap) zawiązywanym na końcu kokardą. Modnym dodatkiem do stroju był zegarek na łańcuszku. Noszono także parę dobrze dopasowanych, skórzanych rękawiczek. 

Klara W preromantyzmie jak i romantyzmie, którego przedstawicielką jest Klara w modzie nie zauważymy rewolucji lecz drobne, ale istotne zmiany. Inspiracją dla kobiet w tamtym czasie było wszystko to, co egzotyczne. Zamiast obszernych dekoltów panie zaczęły lubować się w wysokich kołnierzach. Przekonały się także do długich, czasami bufiastych rękawów z mankietami, które często ozdabiano koronkami. Jednak nadal noszono ciasne gorsety i pantalony. Należy także zwrócić uwagę na zdobione, koronkowe pończochy i podwiązki. Włosy najczęściej układano w malutkie loczki, z których upinano wysoki węzeł na czubku głowy, w który wpinano kokardę, ozdobną spinkę lub ozdoby przykuwające wzrok (perły, diademy, pawie pióra).

Wacław Wacław jest przedstawicielem preromantyzmu, podobnie jak Klara. Mężczyźni w tamtym okresie wzorowali się na powieści Goethego „Cierpienia młodego Wertera”. Panowie ubierali się w długie fraki lub niebieskie marynarki o szerokich ramionach i wąskiej talii. Do tego zakładano żółte spodnie. Podobnie jak kobiety, mężczyźni przykładali dużą wagę do wyglądu swoich włosów. Noszono peruki z lokami lub obcinano się w charakterystyczny sposób. Bardzo popularne były bokobrody przykuwające uwagę kobiet. Najpopularniejszym nakryciem głowy był cylinder z czarnego jedwabiu.

Cześnik i Rejent Stroje w epoce sarmackiej, której przedstawicielami są Cześnik i Rejent, swoimi korzeniami sięgały Wschodu. Były bardzo dostojne i barwne. Najczęściej noszono żupan przepasany ozdobnym pasem. Jego podstawową częścią był żupan przepasany ozdobnym pasem, na który zakładano kontusz. Ubiory szyto z karmazynu i szkarłatu. Popularnym nakryciem głowy był kołpak z czaplimi piórami lub konfederatka. Nieodłącznym elementem stroju w tym okresie była ozdobna szabla zwana karabelą. Modną fryzurą w tym okresie był czub z włosów, a wąsy noszono częściej niż brody.