Był sobie Grześ, jak wiecie, Zwyczajny chłopiec na świecie, I nie były by w tym nic dziwnego, Gdyby nie wielkie łakomstwo jego. Grześ sobie pofolgował, Niczego nie żałował. Słodyczy zwłaszcza jadł bez liku, Aż stawały mu w przełyku.
Niestety nie chciał witaminek, Pogardził porcją owoców i jarzynek. A przecież stoją one w pogotowiu, Ich celem – dodać sił, pomóc zdrowiu! Grześ zapomniał o tym I teraz ma kłopoty. Brzuszek boli, ząbek nęka To dopiero jest udręka.
Kiedy zdrowia nie ma, zmartwienie gotowe. Choroby same sypia się na głowę Grześ Łakomczuch przebrał miarę, Musiał ponieść za to karę! Wszystkich rady ignorował, Przed dentystą się chował. Pasty, szczotki nie używał Bakterie na zęby wzywał.
A gdy te próchnicą zaatakowały, Chodzi Grześ obolały cały. Wygryzła dziury, ubarwiła plamami, Ząbki zawołały: Co teraz będzie z nami? Batoniki, czipsiki, cukierki, coca-cola. I jaka Grzesia teraz dola? Bo kto słodyczy nadużywa, Swoich ząbków się pozbywa!
Kto za dużo je, szybko męczy się. Ruch przeszkadza mu szalenie, Nadwaga urody nie dodaje. Łakomczuch od dzieci odstaje. Dlatego Grzesiu, weź się szybko za ćwiczenia, Żeby nie przyległ do ciebie przydomek „Grubaska-lenia” Próchnicy pan dentysta zaradzić może. Poświdruje, poboruje, szybko ząbki zreperuje.
Mówi mama, mówi tata Potwierdziła to rodzinna debata: Tak dalej być nie może – Grześ musi być częściej na dworze. „Zamiast przed komputerem siadać i słodyczami się objadać.” Dzisiaj Grześ to inna osoba, Jego postawa wszystkim się podoba. O higienę zębów i ciała dba. Rano i wieczorem gimnastykę uprawia.
Codziennie zmienia bieliznę, Zjada pożywne śniadanie, Do szkoły jeździ rowerem – A wraca długim spacerem. Niech pamięta Grześ duży i mały. Niech się świat dowie cały „Kto się zdrowo odżywia, Na świeżym powietrzu przebywa, Codziennie zęby i ciało swe myje Ten długo pożyje.”