MIĘDZYNARODOWE PRAWO HUMANITARNE

MIĘDZYNARODOWE PRAWO HUMANITARNE KONFLIKTÓW ZBROJNYCH PRAWO PRZECIWWOJENNE in contra bellum normy prawa międzynarodowego, których celem jest zapobieganie konfliktom zbrojnym I i II Konwencja haska (1907) Pakt Ligi Narodów (1919) Traktat przeciwwojenny „Brianda-Kelloga” (1928) Karta Narodów Zjednoczonych (1945) PRAWO WOJENE ius in bello normy prawa międzynarodowego, których celem jest ograniczenie swobody stron wojujących w doborze środków i metod prowadzenia walki Deklaracja w przedmiocie wojny morskiej (1856) Deklaracja w przedmiocie pocisków wybuchających małego kalibru (1868) Konwencje haskie (1899 i 1907) Konwencja dot. pewnych broni konwencjonalnych powodujących nadmierne cierpienia (1980) Konwencja dot. min przeciwpiechotnych (1997) PRAWO HUMANITARNE normy prawa międzynarodowego, których celem jest ochrona ofiar wojny Konwencja Genewska (1864) X Konwencja haska (1907) Konwencje Genewskie (1949) Protokoły Dodatkowe (1977) normy prawa międzynarodowego, których celem jest ochrona dóbr kultury Konwencja haska (1954) normy prawa międzynarodowego, których celem jest penalizacja naruszeń prawa humanitarnego porozumienia dot. trybunałów karnych (Norymberga 1945, Haga 1993, 1998, Arusza 1994)

MIĘDZYNARODOWE PRAWO HUMANITARNE Prawo Humanitarne jest podstawą i nakazem działania Międzynarodowego ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca PRAWO HUMANITARNE TO: reguły postępowania służące człowiekowi, jego godności, zdrowiu i życiu normy uchwalone wspólnie przez państwa i przyjęte powszechnie w prawie międzynarodowym normy prawne ujęte w formie konwencji i innych umów międzynarodowych, a także przyjęte zwyczajowo normy prawna międzynarodowego mające zastosowanie na całym świecie w czasie pokoju, podczas wojny oraz w innych okolicznościach zespół przepisów prawa międzynarodowego uchwalonych i przyjętych z myślą o niesienie pomocy oraz w trosce o człowieka przede wszystkim Konwencje Genewskie (I - IV) z 12 sierpnia 1949 r. o ochronie ofiar wojny oraz Protokoły Dodatkowe (I -II) z 1977r. do tych Konwencji.

KONWENCJE GENEWSKIE KONWENCJE GENEWSKIE: zapewniają ochronę ofiarom konfliktów zbrojnych mają zastosowanie od momentu rozpoczęcia działań zbrojnych do chwili ostatecznej repatriacji (powrotu na poprzednie miejsce) osób podlegających ochronie osoby chronione nie mogą zrzec się przysługującej im ochrony prawnej zabronione są działania odwetowe przeciwko osobom i dobrom chronionym przez Konwencje Genewskie postanowienia Konwencji Genewskich stosuje się pod kontrolą mocarstw opiekuńczych lub Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża OBOWIĄZUJĄ: w każdym przypadku, gdy toczą się działania wojenne (niezależnie od tego czy wojna została wypowiedziana, czy nie) we wszelkich okolicznościach, bez względu na kwalifikację konfliktu zbrojnego przez jego uczestników wszystkie państwa w przypadku okupacji, nawet jeśli nie napotyka ona zbrojnego oporu

I i II KONWENCJA GENEWSKA I KONWENCJA GENEWSKA– o polepszeniu losu rannych i chorych w armiach czynnych na lądzie II KONWENCJA GENEWSKA- o polepszeniu losu rannych, chorych i rozbitk6w sił zbrojnych na morzu POSTANOWIENIA OGOLNE ranni, chorzy i rozbitkowie korzystają z ochrony przewidzianej w prawie międzynarodowym, powinni być szanowani we wszelkich okolicznościach leczeni oraz traktowani w sposób humanitarny w przypadku dostania się w ręce nieprzyjaciela korzystają z ochrony należnej jeńcom ludność cywilna oraz statki cywilne mają prawo nieść pomoc rannym, chorym i rozbitkom. formacje sanitarne oraz statki szpitalne podlegają ochronie. personel sanitarny i duchowny powinien byś szanowany i chroniony; w razie wzięcia do niewoli korzysta z ochrony przysługującej jeńcom ·znak rozpoznawczy Czerwonego Krzyża lub Czerwonego Półksiężyca może być używany jedynie przez osoby upoważnione do niesienia pomocy rannym, chorym i rozbitkom oraz umieszczany na obiektach i sprzęcie przeznaczonym do tego celu. Jest to znak konwencyjny i podlega ochronie.

III KONWENCJA GENEWSKA III KONWENCJA GENEWSKA - o traktowaniu jeńców ZASADA: wzięcie do niewoli jest formą wyłączenia z walki zbrojnej jej uczestników. Jeniec jest we władzy państwa nieprzyjacielskiego (zatrzymującego), a nie osób lub oddziałów, które go pojmały. Z chwilą ustania powodów zatrzymania w niewoli oraz po faktycznym ustaniu działań zbrojnych jeńcy powinni być zwolnieni. STATUS JEŃCA : jeńcy mają prawo do poszanowania ich czci, godności osobistej i wyznania, do warunków bytowania i wyżywienia zapewniających im zachowanie zdrowia i dobrej kondycji psychicznej, do wymiany korespondencji z najbliższymi, praktyk religijnych, nie mogą być karani za czyny nie zabronione w razie wzięcia do niewoli jeniec zobowiązany jest jedynie podać swoje imię i nazwisko, datę urodzenia, stopień wojskowy oraz numer posiadanej legitymacji, jeniec nie ma obowiązku wierności wobec mocarstwa zatrzymującego, za próbę ucieczki z niewoli może być karany jedynie dyscyplinarnie jeńcy nie mogą być wykorzystywani do działań zbrojnych ani zatrudniani do prac niebezpiecznych lub szkodliwych dla zdrowia, obozy jenieckie powinny być zlokalizowane w bezpiecznej odległości od strefy walki jeniec nie może zrzec się samodzielnie uprawnień przysługujących mu z mocy Konwencji, w tym statusu jeńca

KONWENCJA ZOBOWIĄZUJE: IV KONWENCJA GENEWSKA IV KONWENCJA GENEWSKA - o ochronie osób cywilnych podczas wojny ZASADA: osoby cywilne, będące we władzy strony przeciwnej, mają we wszelkich okolicznościach prawo do poszanowania ich osoby, honoru, praw rodzinnych i praktyk religijnych, zwyczajów i obyczajów. Żadne zarządzenie władz okupacyjnych nie może pozbawić ludności terytorium okupowanego praw zagwarantowanych przez Konwencję. KONWENCJA ZOBOWIĄZUJE: do zapewnienia ludności cywilnej podstawowego minimum warunków egzystencji (bytowania i wyżywienia) do traktowania jej w sposób humanitarny do otoczenia troską osób potrzebujących pomocy do poszanowania dóbr i urządzeń niezbędnych dla przetrwania ludności cywilnej. KONWENCJA ZABRANIA: zmuszania, bądź nakłaniania ludności cywilnej do służby wojskowej w siłach zbrojnych przeciwnika przymusowego przesiedlania ludności cywilnej z terytoriów okupowanych deportacji lub przesiedlania własnej ludności cywilnej na terytorium okupowane.

PROTOKOŁY DODATKOWE DO KONWENCJI GENEWSKICH ZASADA: strony konfliktu są ograniczone w stosowaniu metod i środków szkodzenia nieprzyjacielowi. PROTOKÓŁ DODATKOWY I : zabrania atakowania ludności cywilnej zabrania atakowania szpitali i innych urządzeń służących opiece nad rannymi i chorymi zabrania atakowania obiektów bez ich rozróżnienia oraz niszczenia dóbr niezbędnych do przetrwania ludności zabrania stosowania w walce metod i środków powodujących zbędne cierpienia oraz długotrwałe i poważne szkody w środowisku naturalnym stanowi podstawę prawną do powołania i działania organizacji i instytucji obrony cywilnej PROTOKÓŁ DODATKOWY II: stanowi rozwinięcie postanowień art.3 wspólnego dla czterech Konwencji Genewskich obowiązuje strony konfliktu toczącego się wewnątrz jednego państwa upoważnia do niesienia pomocy osobom poszkodowanym, zapewnia minimum praw humanitarnych

MIĘDZYNARODOWY RUCH CZERWONEGO KRZYŻA I CZERWONEGO PÓŁKSIĘŻYCA Międzynarodowy Czerwony Krzyż zajmuje się: ochroną praw człowieka w czasie konfliktów zbrojnych. Zapewnianiem skuteczności przepisów prawa międzynarodowego, mających na celu ochronę określonych kategorii osób przed skutkami działań wojennych, a także dla rozwoju humanitarnego prawa konfliktów zbrojnych. prowadzeniem szerokiej akcji pomocy ofiarom wojny szukaniem zaginionych, oraz doskonalenie przepisów prawa. ochroną więźniów politycznych Podstawy działania: Humanitaryzm Bezstronność Neutralność Niezależność Dobrowolność Jedność uniwersalność

POLSKI CZERWONY KRZYŻ Zajmuje się: Polski Czerwony Krzyż (PCK) to najstarsza polska organizacja humanitarna będąca członkiem Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Zajmuje się: udzielaniem pomocy humanitarnej w czasie klęsk i wojen, pomocą socjalną, nauką pierwszej pomocy, prowadzeniem zabezpieczeń medycznych imprez masowych, propagowaniem idei honorowego krwiodawstwa, rozpowszechnianiem znajomości międzynarodowego prawa konfliktów zbrojnych.

OBOWIĄZKI WALCZĄCYCH STRON W OBRONIE LUDNOŚCI CYWILNEJ Strony konfliktu mogą w drodze porozumień: tworzyć strefy zneutralizowane zawierać porozumienia dotyczące ewakuacji ludności ze strefy oblężonej lub otoczonej organizować szpitale cywilne, środki transportu i pomoc dla ludności cywilnej Zabronione są: wykorzystywanie ludności cywilnej jako ochrony przed działaniami wojennymi kary zbiorowe, rabunek i branie zakładników zatrzymywanie cudzoziemców na terytorium państwa, chyba, że sprzeciwia się temu interes państwa (wyjątkowych przypadkach możliwe jest internowanie). przesiedlenia, dozwolone są ewakuacje ze względów bezpieczeństwa zmuszanie ludności do służby w siłach zbrojnych okupanta niszczenie mienia, chyba, że jest to bezwzględnie konieczne dla operacji wojskowych Zachowane zostaje ustawodawstwo, sądy i administracja, choć państwo okupacyjne może wprowadzić swoje normy karne służące zabezpieczeniu bezpieczeństwa tego państwa. Ochrona osób internowanych zbliżona do ochrony jeńców wojennych z uwzględnieniem faktu, iż internowanymi są osoby cywilne

OCHRONA JEŃCÓW WOJENNYCH status jeńca wojennego przysługuje: członkom sił zbrojnych, którzy dostali się w ręce strony przeciwnej członkom zbrojnego ruchu oporu niektórym osobom towarzyszącym siłom zbrojnym (cywilni członkowie załóg, korespondencji wojenni) osobom należącym do ludności cywilnej, które spontanicznie chwyciły za broń by stawić opór zbliżającym się siłom wroga status jeńca wojennego nie przysługuje: szpiegom najemnikom dezerterom członkom personelu lekarskiego i duchownego W razie wątpliwości o statusie danej osoby rozstrzyga sąd, do tego czasu korzysta ona z ochrony przysługującej jeńcowi.

FORMACJE OCHRONY CYWILNEJ Zadania ochrony cywilnej: służba ostrzegawcza; ewakuacja; przygotowanie i organizowanie schronów; obsługa środków zaciemnienia; ratownictwo; służby medyczne, włączając w to pierwszą pomoc oraz opiekę religijną; walka z pożarami; wykrywanie i oznaczanie stref niebezpiecznych; odkażanie i inne podobne działania ochronne; dostarczanie doraźnych pomieszczeń i zaopatrzenia; doraźna pomoc dla przywrócenia i utrzymania porządku w strefach dotkniętych klęskami; doraźne przywrócenie działania niezbędnych służb użyteczności publicznej; doraźne grzebanie zmarłych; pomoc w ratowaniu dóbr niezbędnych dla przetrwania; dodatkowe rodzaje działalności, niezbędne dla wypełnienia któregoś z zadań wyżej wymienionych. Międzynarodowym znakiem graficznym Obrony Cywilnej jest niebieski trójkąt na pomarańczowym tle, nie dotykający brzegami skraju tła. Mienie oznaczone tym znakiem nie podlega konfiskacie przez obce wojska w czasie wojny.

OCHRONA RANNYCH I CHORYCH Ranni i chorzy – osoby zarówno wojskowe jak i cywile, które z powodu urazu, choroby potrzebują pomocy, które nie biorą udziału w walce. Rozbitkowie – osoby zarówno wojskowe i cywile znajdujące się w niebezpieczeństwie na morzu, które nie biorą udziału w walce. O kolejności udzielania pomocy decyduje wskazanie lekarza, zabronione jest wyk. eksperymentów biol. na chorych i rannych. System informacji o rannyc i zaginionych ma na celu zmniejszenie cierpień najbliższych. Kraje uczestniczące w konflikcie zbrojnym zobowiązane są do utworzenia krajowego biura informacji i jeńcach, osobach cyw. poległych. MCK jest zobowiązane do utworzenia w kraju neutralnym centralnego biura informacji do spraw jeńców, oraz osób cywilnych. Biuro to pośredniczy w wymianie informacji między stronami walczącymi. Obowiązek grzebania poległych nieprzyjaciół wraz z połową tabliczki rozpoznawczej (nieśmiertelnik), drugą połowę przekazuje do swojego biura. Personel sanitarny musi udzielać pomocy wszystkim potrzebującym.

OCHRONA PERSONELU MEDYCZNEGO I DUCHOWNEGO cywilny personel medyczny korzysta z poszanowania i ochrony, w razie potrzeby należy udzielić cywilnemu personelowi medycznemu wszelkiej możliwej pomocy, mocarstwo Okupacyjne nie może żądać, by personel ten dawał pierwszeństwo leczeniu kogokolwiek z innych względów niż medyczne. Nie może on być zmuszany do wykonywania zadań, które są niezgodne z jego humanitarnym posłannictwem, cywilny personel medyczny powinien mieć dostęp wszędzie tam, gdzie jego usługi są potrzebne, z zachowaniem środków nadzoru i bezpieczeństwa, jakie zainteresowana strona konfliktu uzna za konieczne, duchowni korzystają z takich samych praw jak personel medyczny.

OCHRONA DÓBR KULTURY Konwencja o ochronie dóbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego podpisana w Hadze w 1954 r. dotyczy postępowania wobec dóbr kultury w czasie konfliktu zbrojnego. Ustala, że: państwa, które podpisują konwencję, mają obowiązek utworzyć w ramach swoich sił zbrojnych jednostkę zajmującą się ochroną dóbr kulturalnych państwa, które podpisują konwencję, mają obowiązek włączyć jej postanowienia do prawa krajowego sygnatariusze konwencji powinni unikać wywozu dóbr kulturalnych z krajów i terytoriów okupowanych dodatkowo konwencja ustanawia definicję dobra kulturalnego i sposobu jego ochrony. Status obiektu chronionego przez konwencję mają m.in.: -schrony, w których przechowywane są dobra kultury -wszelkie nieruchomości mające status zabytku (z wyjątkiem obiektów wykorzystywanych do celów wojskowych).

Rejestrację obiektów chronionych prowadzi UNESCO Rejestrację obiektów chronionych prowadzi UNESCO. Nieruchomości uznane za zabytkowe są specjalnie oznakowane - tarczą skierowaną ostrzem w dół, przedzieloną po przekątnych na dwa pola białe i dwa pola niebieskie.

Stopnie opieki i poszanowania dóbr kultury 1. Poszanowanie dóbr kulturalnych dobra te muszą być wpisane na listę prowadzoną przez Komitet ochrony dóbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego nietykalność tych dóbr rozbudowana penalizacja naruszeń 2. Ochrona specjalna ochroną może być objęta ograniczona liczba schronów przeznaczonych do przechowywania dóbr kulturalnych oraz dobra nieruchome o wielkim znaczeniu ochrona przyznawana jest przez wpisanie dobra do Międzynarodowego Rejestru Dóbr Kulturalnych Objętych Ochroną Specjalną dobrom tym przyznawany jest przywilej nietykalności ochrona specjalna może być też przyznana transportom, które jednak pozostają pod nadzorem międzynarodowym 3. Ochrona wzmocniona nakaz powstrzymania się od używania tych dóbr w taki sposób, który mógłby wystawić je zniszczenie lub uszkodzenie nakaz powstrzymania się od wszelkich aktów nieprzyjacielskich wobec tych dóbr zakaz odwetu na dobrach kulturalnych zapewnienie opieki nad dobrami przez strony w konflikcie

KONIEC