Lata przed I wojną światową to okres supremacji kina francuskiego. Kinoteatry zatrudniają wieloosobowe orkiestry, K. Pathe zakłada towarzystwo, które nie sprzedaje filmów, ale je wypożycza. W 1910 roku wyświetlony zostaje we Francji jeden z pierwszych "nowoczesnych" filmów, w którym grają aktorzy Komedii Francuskiej. Jest to początek końca anonimowości wykonawców i reżyserów.

Filmy Do najbardziej znaczących filmów nowej fali zaliczyć należy Do utraty tchu (1960) Jean-Luca Godarda, który zaplanował jedynie początek akcji filmu, kierując ją do Paryża, i przy niskim budżecie zainicjował ryzykowną grę wymyślania spontanicznie każdego następnego momentu, sceny. Ekipa filmu nie przewidywała, że film zostanie w ogóle skończony. Zagrała w nim Jean Seberg, aktorka pochodzenia amerykańskiego znana z filmu Witaj smutku (1957, na podstawie książki Françoise Sagan) oraz Jean-Paul Belmondo. Para zdobyła dzięki tej roli znaczną popularność. W filmie sportretowana jest swoista rozwiązłość etyczna, zabawna lekkomyślność usankcjonowana mniej lub bardziej katastrofalnymi zwrotami akcji. Wykorzystano muzykę jazzową, charakterystyczną dla wielu późniejszych filmów nowofalowych. Estetyczny i etyczny program autora, Godarda, manifestuje się wyraźnie w jego następnym filmie Żołnierzyk (1961), który ocenzurowany przez władze francuskie mógł pojawić się na ekranach dwa lata po jego ukończeniu. Nasilają się znane z Do utraty tchu elementy kryminalne, a przede wszystkim apel antykomunistyczny, oburzający ówczesnych komunistów francuskich. Rok przed Godardem pojawia się pierwszy film pełnometrażowy François Truffaut, 400 batów (1959), w których buduje on fabułę złożoną z elementów własnej biografii. Analizuje przyczyny niepowodzenia młodego ucznia Antoine'a Doinela, wychowywanego bezuczuciowo przez rodziców, traktowanego agresywnie przez nauczyciela francuskiego, który trafia w końcu do zakładu poprawczego. Na gruncie tego chorego wychowania buduje się z punktu widzenia nieletniego bohatera akcję tłumaczącą jego decyzje. Przy pomocy tego samego aktora, grającego Doinela, Jean-Pierre'a Léauda, Truffaut tworzy całą sagę ilustrującą życie bohatera obejmującą okres dojrzewania, małżeństwa aż po rozwód. Prócz wymienionych 400 batów, są to: Antoine i Colette (1962), Skradzione pocałunki (1968), Małżeństwo (1970) i Uciekająca miłość (1979). W 1966 Kobieta i mężczyzna Leloucha zyskał międzynarodową popularność, zdobywając Złotą Palmę, Oscara i Złoty Glob i przyciągając ogromną liczbę widzów. Truffaut proponował także jego ostateczną korektę, by spełnić ideał filmu nowofalowego. Ponieważ Lelouch nie zgodził się na to, nie mógł już liczyć na pozytywne oceny w Cahiers du cinéma.

 Kinematografia francuska, w znacznej mierze dzięki filmowi animowanemu, stała się numerem jeden w Europie i zajmuje trzecie miejsce na świecie, po Stanach Zjednoczonych i Japonii. Animacje stały się dla Francji doskonałym towarem eksportowym a Antoine de Clermont-Tonnerre, prezes Unifrance, instytucji promującej kino francuskie za granicą, twierdzi nawet, że francuskie filmy animowane sprzedają się lepiej niż fabularna fikcja.

Najlepsza bajka animowana FILM ALBERTA BARILLE BYŁ SOBIE CZŁWIEK Był sobie człowiek to kultowa już kolekcja traktująca o wielkich wydarzeniach historycznych. Mistrz niepostrzeżenie przeprowadzi was przez czasy starożytne opowie o powstaniu wielkich mocarstw, przybliży wam czasy nowożytne i współczesne.

FRANCUSKI AKTOR  Gérard Xavier Marcel Depardieu (ur. 27 grudnia 1948 w Châteauroux) – francuski aktor filmowy, teatralny i telewizyjny, także producent, reżyser, restaurator, właściciel winnic [1] i producent wina. Honorowy obywatel Belgii. [2]27 grudnia1948 Châteaurouxaktor reżyserwinnic [1]wina Belgii [2]

WYKONACY : SANDRA SOCHA. KRYSTIAN SOCHA

DZI Ę KUJ Ę ZA UWAG Ę