Gimnazjum im. Konstantego Parczewskiego w Niemenczynie Wykonawca: Ernest Górski i Wanesa Podlipska Niemenczyn 2013

Historia Hg Rtęć (Hg, łac. hydrargyrum, z gr. ὑ δράργυρος hydrargyros – płynne srebro) – pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych w układzie okresowym (uznana za pierwiastek przez Lavoisiera). Rtęć jest jedynym metalem występującym w warunkach normalnych w stanie ciekłym. Rtęć (Hg, łac. hydrargyrum, z gr. ὑ δράργυρος hydrargyros – płynne srebro) – pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych w układzie okresowym (uznana za pierwiastek przez Lavoisiera). Rtęć jest jedynym metalem występującym w warunkach normalnych w stanie ciekłym. Pierwiastek chemiczny leżący w 2B grupie, 6 okresie (cynkowce) w układzie okresowym. Liczba atomowa 80, masa atomowa 200,59. Rtęć występuje w skorupie ziemskiej w ilości 0,05 ppm. Rtęć występuje w skorupie ziemskiej w ilości 0,05 ppm.

Właściwości Hg Jedyny metal ciekły w temp. pokojowej (temp. topnienia - 38,87° C). Wykazuje dużą lotność – w temperaturze 20 °C Łatwo lotny (Hg i związki). Tworzy silne związki z S. Przeważają właściwości chalkofilne. Łatwo tworzy związki metylowe, trwałe w środowisku wodnym. Duża mobilność i łatwa bioprzyswajalność.

Na skalę przemysłową rtęć otrzymuje się z minerału cynoberu, czyli siarczku rtęci(II), przez ogrzewanie w obecności powietrza: HgS + O 2 → Hg ↑ + SO 2 ↑ Proces ten przebiega w dwóch etapach: (1) 2HgS + 3O 2 → 2HgO + 2SO 2 ↑ (2) 2HgO → 2Hg ↑ + O 2 ↑ Inną metodą jest ogrzewanie HgS wobec reduktora, np. żelaza: HgS + Fe → Hg ↑ + FeS. W warunkach laboratoryjnych rtęć można uzyskać poprzez ogrzewanie tlenku rtęci(II).

Rzymianie używali jej do ługowania piasków rzecznych, w celu wydobycia z nich srebra i złota. Tlenek rtęci(II) był głównym składnikiem czerwonej farby, stosowany był do szminkowania i malowania. W średniowieczu alchemicy próbowali stworzyć złoto przez połączenie siarki z rtęcią. Wolna rtęć pod nazwą żywego srebra była trzymana w domach bogaczy jako zabawka. W XVI wieku Paracelsus wprowadził związki rtęci do medycyny i farmacji.

Główny minerał - cynober (HgS). Przemysł chloro-alkaliczny (Hg elektrolizer). Eksploatacja złota. Elektronika i instrumenty. Rolnictwo (pestycydy).

arytmia serca, arytmia serca, drżenia, drżenia, bezsenność, bezsenność, zmiany DNA, zmiany DNA, obniżenie reprodukcji, obniżenie reprodukcji, zaburzenia rozwoju dziecka, zaburzenia rozwoju dziecka, bóle głowy, bóle głowy, osłabienie, osłabienie, zaburzenia widzenia, zaburzenia widzenia, spowolnienie reakcji, spowolnienie reakcji, zachwianie równowagi zachwianie równowagi

1. w ypełnienia zębów, tzw. amalgamaty – srebrzyste plomby, 2. r yby, 3. S zczepionki.

Rtęć i większość jej związków jest silnie toksyczna i stanowi częste zanieczyszczenie środowiska. Jeżeli dostanie się do środowiska wodnego, mikroorganizmy metylują ją i w ten sposób powstaje związek metaloorganiczny – dimetylortęć. Jest on rozpuszczalny w tłuszczach, a zarazem bardzo toksyczny i trwały – jest to główna postać rtęci, która przedostaje się do organizmów żywych i kumuluje się w nich. Rtęć w środowisku w postaci dimetylortęci była przyczyną kilku przypadków masowego skażenia środowiska.

Ostre zatrucie parami rtęci wywołuje zapalenie płuc i oskrzeli prowadzące niekiedy do śmiertelnej niewydolności oddechowej. Inne objawy to: krwotoczne zapalenie jelit, niewydolność krążenia, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej. Uszkodzeniu ulegają również nerki i układ nerwowy. Spożycie związków rtęci powoduje ślinotok, wymioty, krwawą biegunkę, martwicę błony śluzowej jelit. Pojawia się również pieczenie w przełyku. Podobnie jak w zatruciu drogą oddechową uszkodzone zostają nerki.

Przypadkowo rozlana rtęć powinna być starannie zebrana, a jej resztki zneutralizowane przez zasypanie siarką, pyłem cynkowym lub specjalnym ztworem np. 20% roztworem wodnym chlorku żelaza(III)!

Szanownym i drogim Państwu życzymy wiele optymizmu i szczęścia!