Wakacyjna Praca Domowa

„Opowieści z Narnii: Siostrzeniec Czarodzieja”

Clive Staples Lewis Urodził się 29 listopada 1898 roku w Belfaście, w Irlandii, jako syn prawnika, Alberta Jamesa Lewisa i córki anglikańskiego pastora Florence (Flory), Augusty Lewis z domu Hamilton. Jest brytyjskim pisarzem, historykiem, filozofem i teologiem. Stworzył cykl fantasy dla dzieci „Opowieści z Narnii” (The Chronicles of Narnia, 1950-1955, pierwsze wyd. polskie 1985-1989). Znany jest również z esejów religijno-filozoficznych.

Clive Staples Lewis

O książce… „Siostrzeniec czarodzieja” (ang. „The Magician's Nephew”) – powieść z cyklu "Opowieści z Narnii". Pierwszy raz została wydana w 1955 roku. Chronologicznie jest pierwszą książką z cyklu, została jednak napisana jako przedostatnia. Poprzedza ją Powieść „Koń i jego chłopiec”, a cykl kończy się na „Ostatnia bitwa”.

Książka ma 15 rozdziałów: 1.Złe drzwi 2.Digory i jego wuj 3.Las Między Światami 4.Dzwon i młotek 5.Żałosne Słowo 6.Wuj Andrzej zaczyna mieć kłopoty 7.Co się wydarzyło przed domem 8.Walka pod latarnią 9.Stworzenie Narnii 10.Pierwszy żart i inne sprawy 11.Digory i jego wuj mają kłopoty 12.Przygoda Truskawka 13.Nieoczekiwane spotkanie 15.Koniec tej historii i początek wszystkich innych

Książka opisuje stworzenie Narnii przez Aslana, w czym uczestniczą Digory Kirke i Pola Plummer. Jest to tak jakby pierwsza część "Narnii". Dowiadujemy się, jak powstała. Jak w poprzednich częściach jest nawiązanie do Biblii (Stworzenie Narnii przez Aslana, możemy porównać do stworzenia Świata przez Boga). Dzięki magicznym pierścieniom wuja Andrzeja zostają przeniesieni do "Lasu pomiędzy światami" skąd przechodzą do zrujnowanego kraju Charnu, gdzie Digory nieświadomie budzi do życia złą królową Jadis.

Czarownica chce dostać się na Ziemię, aby ją zniszczyć Czarownica chce dostać się na Ziemię, aby ją zniszczyć. Potem po krótkiej wizycie na Ziemi razem z wujem Andrzejem, dorożkarzem i jego koniem trafiają do miejsca, w którym Aslan stwarza Narnię. Na końcu Digory wychodzi zwycięsko z próby dostarczenia Aslanowi owocu z zaczarowanej jabłoni, z którego wyrasta Drzewo chroniące Narnię. Koniec tej historii da początek wszystkim innym, które rozegrały się w Narnii.

Polecam, ponieważ: Do przeczytania tej książki zachęcił mnie film na jej podstawie. Podobały mi się mówiące zwierzęta, cała ta kraina. Więc postanowiłem sięgnąć po książkę, gdyż jak wiadomo książki są ciekawsze…

Twierdzenie że książka jest lepsza niż jej ekranizacja, jest jak najbardziej poprawne, ale trzeba zacząć czytać od początku. Moją przygodę z Narnią rozpocząłem od tej części. Niby przed ostatniej, ale opisującej początek- jej stworzenie. Czyli zacząłem chronologicznie. Część zupełnie niezwykła na tle poprzedniczek. Nie jest kontynuacją żadnej z nich, a raczej sama je poprzedza, opowiadając o powstaniu narniskiego świata. Bohaterami tej części są - chłopiec Digory i jego przyjaciółka Pola. Digory - to późniejszy Stary Profesor Kirke, u którego zamieszkuje rodzeństwo Pevensie, podczas nalotów bombowych na Londyn. Chłopiec, ma bardzo chorą matkę i mieszka u ciotki i wuja, którego uważa za szaleńca i bardzo się go boi. Ze względu na chłodne i mokre lato, dzieci bawią się na strychu, szeregowo połączonych ze sobą domów, w przedwojennym Londynie. Podczas wyprawy do tajemniczej i osamotnionej części domu, przypadkiem wchodzą do tajemnego gabinetu Wuja Andrzeja. Wuj Digorego, nie tylko jest szalony, ale jak się okazuje...jest czarodziejem.

Wytwarza on pierścienie, które przenoszą do innego świata - do jakiego jednak- nie wie, bo uważa się za zbyt cenną osobę, aby testować eksperymenty na własnej skórze. Wykorzystuje dzieci, które zwiedzione, nakładają pierścienie, a te przenoszą je do świata pomiędzy światami. I tak rozpoczyna się wielka przygoda, w której dzieci budzą z zaklętego snu Czarownicę Jadis - późniejszą Białą Czarownicę, która wiele wieków później, skuje Narnię, zimą, na sto lat. Dostają się wraz z nią i wujem Andrzejem, do budzonej właśnie przez Aslana - Narni. Sprowadzają także dzielnego dorożkarza, który wraz z żoną - praczką, obejmą tam rządy. A koń dorożkarza Truskawek, zostaje pierwszym pegazem. Na nim dzieci przeżywają kolejną wielką przygodę, zdobywając w wyprawie pełnej wyrzeczeń, ziarno z którego wyrośnie jabłoń chroniąca Narnię, przez długie lata. W nagrodę Digory dostaje jabłka z tajemniczej jabłoni, które po powrocie do domu uzdrawiają jego chora matkę. A z pozostawionych pestek, chłopiec wychodowuje własną jabłoń, a kiedyś w przyszłosci ze starej jabłoni, ktoś robi szafę...pewną starą i bardzo tajemniczą szafę, przez którą przychodzi kolejne ocalenie bajecznego świata Narni.

Chciałabym zachęcić rodziców i dzieci do przeczytania tej niezwykłej książki. Jest to wspaniała lektura do wspólnego czytania na długie zimowe wieczory i nie tylko. Uważam również że cykl tych powieści powinien być wpisany do kanonu lektur szkolnych. Opowieść Siostrzeniec czarodzieja może stanowić przestrogę przed posługiwaniem się mocą czarów, pragnień poznania tajemnic innych światów – nam nieznanych. Cała książka, jej treść jest niezwykła, magiczna, przyjemna w czytaniu, odrywa od świata codziennego, co według mnie jest jej największym plusem. Świetna akcja, opisy sytuacji, krajobrazów, bohaterów. Właśnie bohaterowie ich największy atut to: mówiące zwierzęta. Rewelacja!! To mi się podobało najbardziej.

„– Synu – rzekł Aslan do niego – znam cię od dawna. A ty mnie znasz? – Chyba nie, panie – odpowiedział dorożkarz. – W każdym razie nie tak, jak to się zwykle rozumie. Ale jeśli już mam być szczery, to jednak coś takiego czuję, jakbyśmy się już kiedyś spotkali. – To dobrze – rzekł Lew. – Znasz mnie lepiej niż ci się wydaje, a będziesz żył, by poznać mnie jeszcze lepiej...”

Jak wcześniej wspomniałem można doszukać się konkretnych odniesień chrześcijańskich w każdej z poszczególnych książek i postaci. Aslan tworzy świat Narnii z czarnej pustki swoim słowem, a właściwie pieśnią.

Zresztą odwołania do chrześcijaństwa i wskazówki świadczące o tym, iż Aslan, syn Wielkiego Władcy zza Morza jest uosobieniem Chrystusa, pojawiają się wielokrotnie. Ilustruje to chociażby scena ofiarowania się Aslana na kamiennym stole za człowieka, "syna Adama i Ewy" – Edmunda. Aslan na końcu części Podróż Wędrowca do Świtu widziany jest, przez dzieci, jako mały baranek, jagnię, co również jest symbolem chrześcijańskim Jezusa.

Narnia Fauna cyklu jest zapożyczona z mitologii greckiej i germańskiej. Centaury, na przykład, pochodzą z mitu greckiego, karły natomiast, z mitu germańskiego. Świat przedstawiony jako jeden z niezliczonych innych światów, włączając w to również nasz własny świat. Przejścia między tymi światami są możliwe, chociaż rzadkie, i mogą nastąpić na skutek wielu przyczyn. Czas w poszczególnych światach płynie niezależnie. Jeżeli od ostatniej wizyty w tym świecie minął rok wówczas może to oznaczać upływ jedynie tygodnia albo aż tysiąca lat w świecie Lewisa. Kraina sama w sobie jest opisana jako zamieszkana przez różne rodzaje stworzeń, z których większość jest rozpoznawana przez osoby zaznajomione z mitologią europejską i brytyjskimi baśniami.

Mieszkańcy Narnii Narnia jest gęsto zaludniona przez dwa rodzaje mieszkańców: ludzi pochodzących ze świata realnego oraz istoty stworzone przez Aslana i ich potomków.

Bibliografia 1. http://anotherbook.net.pl/fantasy/krainy/narnia.html 2. http://pl.shvoong.com/books/107743-kroniki-narni-siostrzeniec-czarodzieja/ 3. Ilustracje – wyszukiwarka Google

Dziękuje za obejrzenie mojej prezentacji Jacek Sargalski