Status Prawny pracowników administracji publicznej Dr Dominika Cendrowicz Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytet Wrocławski

Cele odpowiedzialności: wewnętrzny - doskonalenie funkcjonowania administracji, poprzez: zmianę postępowania osób w administracji; zmianę osób w administracji. zewnętrzny - zróżnicowany ze względu na adresata działań administracji: związana ze zmianą stanu prawnego – np. odpowiedzialność majątkowa; związany z efektami społeczno-psychologicznymi.

Odpowiedzialność porządkowa i dyscyplinarna Przed 1 czerwca 2017 r.: Art. 38 k.p.a.: Pracownik organu administracji publicznej, który z nieuzasadnionych przyczyn nie załatwił sprawy w terminie lub nie dopełnił obowiązku wynikającego z art. 36 k.p.a. albo nie załatwił sprawy w dodatkowym terminie ustalonym w myśl art. 37 § 2 k.p.a., podlega odpowiedzialności porządkowej lub dyscyplinarnej albo innej odpowiedzialności przewidzianej w przepisach prawa.

Warunki – art. 38 k.p.a.: jeśli pracownik administracji publicznej nie załatwi sprawy w ustawowym terminie: tj. niezwłocznie lub gdy sprawa wymaga postępowania wyjaśniającego w ciągu m-ca, a jeśli sprawa jest szczególnie skomplikowana nie później niż w ciągu 2 m-cy od dnia wszczęcia postępowania, a w postępowaniu odwoławczym w ciągu m-ca od dnia otrzymania odwołania; nie zawiadomi strony o niezałatwieniu sprawy w terminie i przyczynach niezałatwienia sprawy oraz nie wskaże nowego terminu jej rozpatrzenia; nie rozwiąże sprawy w nowo wyznaczonym terminie.

Art. 38 k.p.a. – brzmienie od 1 czerwca 2017 r.: Pracownik organu administracji publicznej podlega odpowiedzialności porządkowej lub dyscyplinarnej albo innej odpowiedzialności przewidzianej w przepisach prawa, jeżeli: z nieuzasadnionych przyczyn nie załatwił sprawy w terminie lub prowadził postępowanie dłużej niż było to niezbędne do załatwienia sprawy.

Odpowiedzialność porządkowa i dyscyplinarna art. 223 § 2 k.p.a.: Pracownik organu państwowego, pracownik samorządowy oraz organu organizacji społecznej winny niewłaściwego i nieterminowego załatwiania skarg i wniosków, podlega odpowiedzialności porządkowej lub dyscyplinarnej albo innej odpowiedzialności przewidzianej w przepisach prawa.

Odpowiedzialność porządkowa Kodeks pracy art. 108. k.p. § 1. Za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów przeciwpożarowych, a także przyjętego sposobu potwierdzania przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy, pracodawca może stosować: 1) karę upomnienia, 2) karę nagany. § 2. Za nieprzestrzeganie przez pracownika przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy lub przepisów przeciwpożarowych, opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia, stawienie się do pracy w stanie nietrzeźwości lub spożywanie alkoholu w czasie pracy - pracodawca może również stosować karę pieniężną.

Pracodawca podejmując decyzję o zastosowaniu kary porządkowej z k. p Pracodawca podejmując decyzję o zastosowaniu kary porządkowej z k.p. powinien: uwzględnić rodzaj naruszenia obowiązków pracowniczych, stopień winy pracownika i jego dotychczasowy stosunek do pracy (art. 111 k.p.), ukarać pracownika przed upływem dwóch tygodni od dnia, w którym dowiedział się o naruszeniu obowiązku pracowniczego i przed upływem trzech miesięcy od popełnienia tego naruszenia (art. 109 § 1 k.p.), przed nałożeniem kary wysłuchać wyjaśnień pracownika.

Pracodawca ma obowiązek zawiadomić pracownika o ukaraniu na piśmie: w treści zawiadomienia należy wskazać rodzaj i datę naruszenia obowiązków pracowniczych + pouczyć o prawie zgłoszenia sprzeciwu od ukarania i terminie jego wniesienia; odpis zawiadomienia umieszcza się w aktach osobowych pracownika (art. 110 k.p.); po roku nienagannej pracy (lub wcześniej, jeśli pracodawca uzna za zasadne) nałożoną na pracownika karę porządkową uważa się za niebyłą - powoduje to konieczność usunięcia z akt osobowych pracownika zawiadomienia o ukaraniu (art. 113 k.p.).

Odpowiedzialność karna Nadużycie władzy - (art. 231 k.k.): Kodeks karny Nadużycie władzy - (art. 231 k.k.): Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat trzech. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu, o którym mowa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat dziesięciu Nadużycie władzy polega na przekroczeniu uprawnień lub niedopełnieniu obowiązków. Do popełnienia tego przestępstwa konieczne jest działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, przy czym szkoda wcale nie musi powstać.

Łapownictwo (art. 228 k.k.): Jeżeli urzędnik przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą (a nawet jej obietnicę) za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa (np. naruszenie zasad postępowania przy udzielaniu zamówienia publicznego), naraża się na odpowiedzialność karną od jednego roku do dziesięciu lat pozbawienia wolności. Łapownictwo: bierne: przyjmowanie korzyści majątkowych lub osobistych. czynne: oferowanie korzyści majątkowych lub osobistych.

Łapownictwo – (289 – 299 k.k.): Ten, kto w związku z pełnieniem funkcji publicznej przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę, podlega karze pozbawienia wolności od sześciu miesięcy do lat ośmiu. W wypadku mniejszej wagi sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch. Ten, kto w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat dziesięciu. Ten kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, uzależnia wykonanie czynności służbowej od otrzymania korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy lub takiej korzyści żąda, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat dziesięciu.

Kto w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową znacznej wartości albo jej obietnicę, podlega karze pozbawienia wolności od lat dwóch do 12. Kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w związku z pełnieniem tej funkcji, podlega karze pozbawienia wolności od sześciu miesięcy do lat ośmiu. W wypadku mniejszej wagi sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch.

Kto osobie pełniącej funkcję publiczną, w związku z pełnieniem tej funkcji, udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej znacznej wartości, podlega karze pozbawienia wolności od lat dwóch do 12. Nie podlega karze ten, kto wręczył łapówkę, jeżeli korzyść majątkowa lub osobista albo ich obietnica zostały przyjęte przez osobę pełniącą funkcję publiczną, a sprawca zawiadomił o tym fakcie organ powołany do ścigania przestępstw i ujawnił wszystkie istotne okoliczności przestępstwa, zanim organ ten o nim się dowiedział.

Odpowiedzialność karna za ujawnienie lub wykorzystanie tajemnicy państwowej przez urzędnika (265-266 k.k.) Ujawnienie lub wykorzystanie tajemnicy państwowej przez urzędnika zagrożone jest karą pozbawienia wolności od trzech miesięcy do lat pięciu. W przypadku informacji stanowiących tajemnicę służbową lub informacji, które urzędnicy uzyskują w związku z wykonywaniem czynności służbowych, a których ujawnienie lub wykorzystanie może narazić na szkodę prawnie chroniony interes, karą jest pozbawienie wolności do lat trzech. Sąd, skazując urzędnika za jedno z przestępstw z k.k., może orzec zakaz zajmowania stanowiska albo wykonywania dotychczasowego zawodu.

Odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych Ustawa z 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych: Art. 1. Ustawa określa zasady i zakres odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, organy właściwe oraz postępowanie w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

Odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych (art. 4 z zastrzeżeniem art. 4a): osoby wchodzące w skład organu wykonującego budżet lub plan finansowy jednostki sektora finansów publicznych albo jednostki niezaliczanej do sektora finansów publicznych otrzymującej środki publiczne lub zarządzającego mieniem tych jednostek; kierownicy jednostek sektora finansów publicznych; pracownicy jednostek sektora finansów publicznych, którym powierzono określone obowiązki w zakresie gospodarki finansowej lub czynności przewidziane w przepisach o zamówieniach publicznych; osoby gospodarujące środkami publicznymi przekazanymi jednostkom niezaliczanym do sektora finansów publicznych.

Katalog naruszeń dyscypliny finansów publicznych: zawarty w art. 5-18a u.d.f.p. Zasady odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych: art. 19 u.d.f.p.

Naruszenie dyscypliny finansów publicznych: popełnione w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany: naruszenie popełnione umyślnie - jeżeli sprawca miał zamiar je popełnić, to jest chciał je popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godził; naruszeniu dyscypliny popełnione nieumyślnie - jeżeli sprawca, nie mając zamiaru jego popełnienia, dopuścił się go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia naruszenia dyscypliny finansów publicznych przewidywał albo mógł przewidzieć.

niezależna od odpowiedzialności z innych tytułów: Odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych - cechy: niezależna od odpowiedzialności z innych tytułów: w razie wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo, przestępstwo skarbowe, wykroczenie albo wykroczenie skarbowe, o czyn stanowiący równocześnie naruszenie dyscypliny finansów publicznych, postępowanie o naruszenie dyscypliny finansów publicznych zawiesza się do czasu zakończenia postępowania z innego tytułu; w razie prawomocnego skazania za np. za przestępstwo skarbowe, będące równocześnie naruszeniem dyscypliny finansów publicznych, wszczęte postępowanie o jej naruszenie podlega umorzeniu.

Nie dochodzi się odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych: którego stopień szkodliwości dla finansów publicznych jest znikomy. Nie ponosi odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych: osoba, która naruszyła dyscyplinę finansów publicznych wskutek wykonania polecenia przełożonego albo kierownika jednostki, albo dysponenta środków publicznych, organu nadzorującego lub organu założycielskiego, jeśli przed wykonaniem polecenia zgłosiła pisemnie zastrzeżenie i, mimo tego zastrzeżenia, otrzymała pisemne potwierdzenie wykonania polecenia albo polecenie nie zostało odwołane albo zmienione. Odpowiedzialność ponosi wówczas osoba, która podpisała się pod pisemnym poleceniem wykonania polecenia, a przy braku takiego dokumentu - osoba, która wydała polecenie.

Nie ponosi odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych: osoba, która naruszyła dyscyplinę finansów publicznych wskutek wykonania uchwały np. organu wykonującego budżet lub plan finansowy jednostki sektora finansów publicznych. W takim przypadku również jest konieczne zgłoszenie pisemnego zastrzeżenia.

kary za naruszenie dyscypliny finansów publicznych – art. 31 u.d.f.p.: Kary za naruszenie dyscypliny finansów publicznych oraz ich wymiar – rozdział 3 u.d.f.p.: kary za naruszenie dyscypliny finansów publicznych – art. 31 u.d.f.p.: upomnienie, nagana, kara pieniężna, zakaz pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem środkami publicznymi.

Kara pieniężna - w wysokości od jednokrotności do trzykrotności miesięcznego wynagrodzenia osoby odpowiedzialnej za naruszenie dyscypliny finansów publicznych - obliczonego jak wynagrodzenie za czas urlopu wypoczynkowego - należnego w roku, w którym doszło do tego naruszenia. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie wysokości wynagrodzenia, o którym mowa, karę pieniężną wymierza się w wysokości od jednokrotności do pięciokrotności przeciętnego wynagrodzenia. Kara zakazu pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem środkami publicznymi - na okres od roku do pięciu lat.

Ukaranie karą zakazu pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem środkami publicznymi: wyklucza, przez czas określony w orzeczeniu o ukaraniu, możliwość: pełnienia w jednostkach sektora finansów publicznych funkcji; kierownika, z-cy kierownika lub dyr. generalnego, członka zarządu, skarbnika, głównego księgowego lub z-cy głównego księgowego, kierownika lub zastępcy kierownika komórki bezpośrednio odpowiedzialnej za wykonywanie budżetu lub planu finansowego, reprezentowania interesów majątkowych SP, JST lub innej jednostki sektora finansów publicznych, członkostwa w organach stanowiących, nadzorczych i wykonawczych państwowych i samorządowych osób prawnych. nie ogranicza prawa wybieralności na wójta, burmistrza i prezydenta miasta.

Organy orzekające w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych: I instancja - komisje orzekające; II instancja - Główna Komisja Orzekająca w Sprawach o Naruszenie Dyscypliny Finansów Publicznych.

Organy właściwe do prowadzenia postępowania wyjaśniającego w sprawach o naruszenie dyscypliny oraz wypełniania funkcji oskarżyciela: w I instancji - rzecznicy dyscypliny finansów publicznych i ich zastępcy; w II instancji - główny rzecznik dyscypliny finansów publicznych.

Postępowanie w sprawie o naruszenie dyscypliny finansów publicznych: dwuinstancyjne: postępowanie wyjaśniające prowadzone przez rzecznika dyscypliny + postępowanie przed komisją orzekającą oraz postępowanie odwoławcze przed Główną Komisją Orzekającą; komisja orzeka na rozprawie lub posiedzeniu w składzie trzech osób; rozstrzygnięcia składu orzekającego podejmowane w drodze głosowania + większością głosów.

Odpowiedzialność konstytucyjna za szkody: Art. 77 Konstytucji: Każdy ma prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została mu wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej. Ustawa nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw.

Odpowiedzialność konstytucyjna za szkody Ogólne zasady: za szkodę przysługuje pełne odszkodowanie, tj. w granicach nie tylko utraconych korzyści, ale także nieosiągniętych zysków; nie ma znaczenia, czy zachowanie urzędnika jest zawinione; wystarczy wykazanie bezprawności rozumianej jako zachowanie niezgodne z prawem - art. 417 k.c., przewidujący odpowiedzialność Skarbu Państwa i JST za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszy publicznych, a więc także urzędników, przy wykonywaniu władzy publicznej.

Organ władzy publicznej – art. 77 Konstytucji Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 29 lutego 2008 r., I ACa 613/07: Organem władzy publicznej jest każdy podmiot, który wykonuje władzę publiczną, kształtuje w drodze przymusu sytuację prawną jednostki. Jeżeli jednocześnie wykonuje władzę publiczną i funkcjonuje w sferze cywilnoprawnej, należy uznać, że organem władzy publicznej w znaczeniu art. 77 Konstytucji jest tylko wówczas, gdy działa, posługując się metodami władczymi, lub jeżeli jest zobligowany do podjęcia takiego działania.

Art. 77 Konstytucji: Art. 417 k.c. Nie stanowi samodzielnej podstawy obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej w związku z wykonywaniem władzy publicznej - taką podstawą są przepisy art. 417, 417(1), 417(2) k.c. Art. 417 k.c. Za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub JST lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Źródła szkody - art. 417(1) k.c.: wydanie aktu normatywnego; wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji administracyjnej; niewydanie orzeczenia lub decyzji; niewydanie aktu normatywnego. uchylenie lub zmiana decyzji administracyjnej związane z zagrożeniem życia, zdrowia albo ważnymi interesami Państwa – art. 161 k.p.a.

Wydanie aktu normatywnego - art. 417(1) § 1 k.c.: We właściwym postępowaniu stwierdzono niezgodność aktu normatywnego z: konstytucją; ratyfikowaną umową międzynarodową; ustawą.

Wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji administracyjnej - art. 417(1) § 2 k.c.: stwierdzenie we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. gdy prawomocne orzeczenie lub ostateczna decyzja zostały wydane na podstawie aktu normatywnego niezgodnego z: konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową ustawą.

Niewydanie orzeczenia lub decyzji - art. 417(1) §3 k.c.: gdy obowiązek ich wydania przewiduje przepis prawa, naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu niezgodności z prawem niewydania orzeczenia lub decyzji, (chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej).

Niewydanie aktu normatywnego - art. 417(1) §4 k.c.: obowiązek wydania przewiduje przepis prawa, niezgodność z prawem niewydania tego aktu stwierdza sąd rozpoznający sprawę o naprawienie szkody.

Odpowiedzialność cywilna za szkody wyrządzone w wyniku wydania niezgodnej z prawem decyzji administracyjnej: warunkiem powstania roszczenia jest wniesienie skargi i uzyskanie orzeczenia stwierdzającego niezgodność z prawem decyzji administracyjnej; zaniechanie wniesienia skargi wywołuje niemożność skutecznego dochodzenia roszczenia odszkodowawczego (postanowienie SN z 11 stycznia 2008 r., I BU 15/07).

Organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która: Art. 156 § 1 k.p.a. Organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która: wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości, wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa, dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie, była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały, w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą, zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa.

Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji właściwy organ wszczyna z urzędu, gdy: poweźmie wiadomość o wadliwości decyzji; zostanie wniesiony sprzeciw przez prokuratora (art. 184 k.p.a.); zostanie wniesione żądanie przez organizację społeczną (art. 31 § 1 pkt 1 k.p.a.); żąda tego podmiot upoważniony na podstawie przepisów szczególnych; wskutek skargi wniesionej przez osobę trzecią (art. 235 § 1, w zw. z art. 233 k.p.a.).

Odpowiedzialność na zasadzie słuszności - art. 417(2) k.c.: Jeżeli przez zgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej została wyrządzona szkoda na osobie, poszkodowany może żądać: całkowitego lub częściowego jej naprawienia oraz; zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, gdy okoliczności, a zwłaszcza niezdolność poszkodowanego do pracy lub jego ciężkie położenie materialne, wskazują, że wymagają tego względy słuszności.

Odpowiedzialność majątkowa funkcjonariuszy publicznych Ustawa z 20 stycznia 2011 r. o odpowiedzialności majątkowej funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa Funkcjonariusz publiczny – osoba działająca w charakterze organu administracji publicznej lub z jego upoważnienia albo jako członek kolegialnego organu administracji publicznej lub osoba wykonująca w urzędzie organu administracji publicznej pracę w ramach stosunku pracy, stosunku służbowego lub umowy cywilnoprawnej, biorąca udział w prowadzeniu sprawy rozstrzyganej w drodze decyzji lub postanowienia przez taki organ.

– podmiot odpowiedzialny – Skarb Państwa, JST lub inny podmiot który zgodnie z art. 417 k.c., ponosi odpowiedzialność majątkową za szkody wyrządzone przy wykonywaniu władzy publicznej. – organ administracji publicznej – ministrowie, centralne organy administracji rządowej, wojewodowie działający w ich lub we własnym imieniu, inne terenowe organy administracji rządowej (zespolonej i niezespolonej), organy JST oraz organy i podmioty powołane z mocy prawa lub na podstawie porozumień do załatwienia spraw indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych.

Funkcjonariusz publiczny ponosi odpowiedzialność majątkową w razie zaistnienia następujących przesłanek (art. 5 – 6): na mocy prawomocnego orzeczenia sądu lub na mocy ugody zostało wypłacone odszkodowanie za szkodę wyrządzoną przy wykonywaniu władzy publicznej z rażącym naruszeniem prawa; rażące naruszenie prawa zostało spowodowane zawinionym działaniem lub zaniechaniem funkcjonariusza publicznego;

rażące naruszenie prawa zostało stwierdzone w sposób następujący: wydano ostateczną decyzją stwierdzającą nieważność decyzji lub postanowienia na podstawie art. 156 §1 pkt 2 k.p.a. lub art. 247 § 1 pkt 2 albo pkt 3 o.p. stwierdzono brak podstawy prawnej lub rażące naruszenie prawa na podstawie art. 54 § 3 p.p.s.a.; został wydany prawomocny wyrok na podstawie art. 145 §1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. lub na podstawie art. 145 §1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 247 §1 pkt 2 albo 3 o.p.;

d) zostało stwierdzone rażące naruszenie prawa na podstawie art d) zostało stwierdzone rażące naruszenie prawa na podstawie art. 37 §2 k.p.a. lub art. 141 §2 o.p.; e) prawomocnie zostało stwierdzone rażące naruszenie prawa na podstawie art. 149 lub art. 154 §2 p.p.s.a. lub art. 47714 §3 k.p.c.; f) został prawomocnie stwierdzony brak podstawy prawnej lub rażące naruszenie prawa na podstawie art. 47931a §3 k.p.c.; g) został ostatecznie stwierdzony brak podstawy prawnej lub rażące naruszenie prawa na podstawie art. 81 ust. 3 ustawy z 16.02.2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów. Rażące naruszenie prawa musi zostać stwierdzone zgodnie z zasadami określonymi w art. 6 ustawy.

Odszkodowanie płacone przez funkcjonariusza publicznego: ustala się w wysokości nieprzekraczającej kwoty dwunastokrotności miesięcznego wynagrodzenia przysługującego funkcjonariuszowi publicznemu. funkcjonariusz publicznych wypłaca odszkodowanie na rzecz podmiotu odpowiedzialnego, który wcześniej wypłacił odszkodowanie osobie trzeciej w związku z działaniem lub zaniechaniem funkcjonariusza publicznego przy wykonywaniu władzy publicznej. jeżeli działania lub zaniechania dopuściło się kilku funkcjonariuszy publicznych, każdy z nich ponosi odpowiedzialność stosownie do przyczynienia się do rażącego naruszenia prawa i stopnia winy. Max. do dwunastokrotności wynagrodzenia każdy. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie stopnia winy i przyczynienia się – odpowiadają oni w częściach równych.

Postępowanie: W terminie 14 dni od dnia wypłaty odszkodowania osobie trzeciej przez podmiot odpowiedzialny, kierownik podmiotu odpowiedzialnego, który wypłacił odszkodowanie albo kierownik jednostki organizacyjnej podmiotu odpowiedzialnego, która wypłaciła odszkodowanie, musi przesłać do prokuratury okręgowej właściwej ze względu na siedzibę podmiotu odpowiedzialnego wniosek o przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego. Prokurator przeprowadza postępowanie wyjaśniające zmierzające do ustalenia przesłanek uzasadniających wytoczenie na rzecz podmiotu odpowiedzialnego powództwa o odszkodowanie przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu z tytułu szkody wyrządzonej przy wykonywaniu władzy publicznej z rażącym naruszeniem prawa.

W przypadku stwierdzenia przez prokuratora istnienia podstaw do wytoczenia przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu powództwa, o którym mowa wyżej, prokurator przed jego wytoczeniem wzywa na piśmie funkcjonariusza publicznego do dobrowolnego spełnienia świadczenia w terminie nie krótszym niż 7 dni od dnia otrzymania wezwania, a po bezskutecznym upływie tego terminu wytacza powództwo. Postępowanie sądowe toczy się według przepisów k.p.c.

Osoba, która będąc kierownikiem podmiotu odpowiedzialnego lub jednostki organizacyjnej takiego podmiotu, nie wykonuje obowiązku złożenia wniosku do prokuratury okręgowej: podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3; jeżeli sprawca działa nieumyślnie, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.

Dziękuję za uwagę!