Uogólnione funkcje języka: matetyczna - służy wyodrębnieniu siebie z otoczenia, co prowadziło identyfikacji siebie i interpretacji otoczenia; pragmatyczna - umożliwia wchodzenie w interakcje z otoczeniem po to, by wpływać na rzeczy i ludzi, manipulować nimi i wyrażać swój stosunek do nich.
Dziecko potrzebuje gramatyki dla co najmniej dwóch rzeczy: Faza II polega na uczeniu się gramatyki, tzn. wprowadzeniu do tego systemu, pomiędzy treść a ekspresję, poziomu formy językowej (słownik, struktury). Dziecko potrzebuje gramatyki dla co najmniej dwóch rzeczy: dla oznaczenia /wyrażenia kilku rzeczy naraz/ dla tego, aby mogło angażować się w dialog tj. podejmowanie (adoption) wyznaczanie (assignment) akceptację (acceptance) i odrzucanie (rejection) ról językowych.
Ewolucja systemu językowego fazy III doprowadza dziecko do tego, że może ono jednocześnie pełnić dwie funkcje (:metafunkcje):. widza; uczestnika. Te dwie metafunkcje wraz z trzecia funkcją tekstową zostały wcielone w system dojrzałego języka, który posiada podwójny potencjał znaczeniowy (ideacyjny i interpersonalny) /H. 1980, zob. s, 553/
Człowiek dorosły dysponuje nieograniczoną ilością użyć języka, ale typowa wypowiedź w dojrzałym języku, niezależnie od jej użycia, ma zarówno ideacyjny, jak i interpersonalny komponent znaczenia model Martindale’a – Kurcz:
Teoria aktów mowy Austina- Searle’a Głównym wątkiem w teorii aktów mowy jest przekonanie, że język jest używany do robienia różnych rzeczy (por. funkcjonalna interpretacja rozwoju języka Hallidaya, 1975). W każdej wypowiedzi możemy wyróżnić jej część będącą aktem mowy, czyli jej część: lokucyjną – która dotyczy jakiegoś faktu w rzeczywistości pozajęzykowej illokucyjną – która wyraża intencje mówiącego; perlokucyjną – tj. skutek, jaki dana wypowiedź rzeczywiście odniosła u odbiorcy. (zob. Kurcz, 1992, s. 131-2).