Art. 207 kodeksu karnego § 1. Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. § 1a. Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą nieporadną ze względu na jej wiek, stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. § 2. Jeżeli czyn określony w § 1 lub 1a połączony jest ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. § 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1–2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

Przez znamię "znęca się" należy rozmieć takie umyślne i systematyczne powtarzające się zachowanie się sprawcy, które polega na intensywnym i dotkliwym naruszeniu nietykalności fizycznej lub zadawaniu cierpień moralnych osobie pokrzywdzonej w celu jej udręczenia, poniżenia lub dokuczenia albo wyrządzenia jej innej przykrości, bez względu na rodzaj pobudek. Znęcanie fizyczne polega na zadawaniu bólu fizycznego - bicie, szarpanie, popychanie, różne inne formy stosowania przemocy, znęcanie psychiczne polega na lżeniu, poniżaniu, wyszydzaniu, niszczeniu rzeczy, stosowaniu przemocy ekonomicznej, wykorzystywaniu seksualnym. Typowe znęcanie jest zachowaniem intensywnym i trwającym przez jakiś czas, złożonym zazwyczaj z wielu elementów wykonawczych przestępnego działania. Wyjątkowo może zdarzyć się także, że za znęcanie uznane zostanie jedno zdarzenie zwarte czasowo i miejscowo, które odznacza się intensywnością w zadawaniu dolegliwości fizycznych i psychicznych.

W ocenie znęcania się decydujący jest obiektywny punkt widzenia, nie zaś subiektywne odczucie pokrzywdzonego. Istota przestępstwa znęcania polega na jakościowo innym zachowaniu się sprawcy aniżeli na zwyczajnym znieważeniu lub naruszaniu nietykalności cielesnej osoby pokrzywdzonej. O uznaniu za znęcanie się zachowania sprawiającego cierpienie psychiczne powinna decydować ocena obiektywna, a nie subiektywne odczucie pokrzywdzonego. Za znęcanie nie można uznać zachowania sprawcy, które nie powoduje u ofiary poważnego cierpienia moralnego.

Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie: Art. 12. 1. Osoby, które w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych lub zawodowych powzięły podejrzenie o popełnieniu ściganego z urzędu przestępstwa z użyciem przemocy w rodzinie, niezwłocznie zawiadamiają o tym Policję lub prokuratora.

W przypadku zawiadomienia o przestępstwie z art W przypadku zawiadomienia o przestępstwie z art. 207 kk (jak i każdego innego przestępstwa) prokurator ocenia dowody zgromadzone w postępowaniu. Dowody to nie przekonania, osądy czy też wyobrażenia. Dowody mające znaczenie w przypadku przestępstw związanych ze stosowaniem przemocy to zeznania pokrzywdzonych, zeznania świadków (najlepiej świadków bezpośrednich), obdukcje lekarskie, interwencje policji itp. - dowodem nie jest samo przekonanie istniejące w środowisku, negatywna opinia czy też zainicjowanie procedury Niebieskiej Karty

- stanowi zwykle podstawę i część zawiadomienia o przestępstwie Niebieska Karta a dowód w postępowaniu karnym - stanowi zwykle podstawę i część zawiadomienia o przestępstwie - może być istotnym dowodem, choć sama w sobie nie stanowi jednoznacznie, że zaistniało przestępstwo związane ze stosowaniem przemocy - jest ważnym sposobem dokumentowania poszczególnych podejmowanych działań - obrazuje postawę osoby doznającej przemocy i osoby stosującej przemoc

postępowanie karne nie jest kontynuacją Niebieskiej Karty Niebieska Karta a zawiadomienie o przestępstwie i postępowanie przygotowawcze nie musi automatycznie wiązać się z zawiadomieniem o podejrzeniu popełnienia przestępstwa służy rozwiązaniu problemu przemocy w rodzinie i ma na celu podejmowanie i kontynuowanie działań, służy więc osiągnięciu tego celu a zawiadamianie Prokuratury winno następować w sytuacji gdy osiągnięcie tego celu jest niemożliwe postępowanie karne nie jest kontynuacją Niebieskiej Karty postępowanie karne nie zastąpi procedury Niebieskiej Karty postępowanie karne nie jest pierwszą instancją oddziaływań w przypadku stosowania przemocy Niebieska Karta założona przez policję znosi konieczność zawiadamiania policji w trybie art. 12 ustawy

- uwzględnianie woli i oczekiwań pokrzywdzonego Rola i zadania specjalisty przed złożeniem zawiadomienia - przygotowanie pokrzywdzonego do ewentualnego uczestnictwa w procedurze prawno-karnej, - wyjaśnienie roli pokrzywdzonego w postępowaniu oraz ewentualnych procedur i środków, które mogą być zastosowane w postępowaniu - uwzględnianie woli i oczekiwań pokrzywdzonego

 Kiedy i w jaki sposób zawiadamiać Prokuraturę? - właściwe rozpoznanie problemu - przygotowanie pokrzywdzonych do uczestnictwa w procedurze - właściwe dokumentowanie wykonanych czynności oraz poczynionych ustaleń - uwzględnianie własnych spostrzeżeń - wykorzystanie możliwości istniejących w ramach tzw. "miękkiej procedury" wynikającej z Niebieskiej Karty

Dziękuję za uwagę