Przypisy

Przypisy to materiały uzupełniające tekst główny, ułatwiają zrozumienie poszczególnych fragmentów. Rodzaje przypisów: P. rzeczowe – objaśniają i komentują fragmenty tekstu głównego. P. słownikowe – podają znaczenie terminów obcojęzycznych itp. P. bibliograficzne – zawierają opisy dokumentów, z których pochodzą cytaty lub informacje zawarte w tekście.

Przypis rzeczowy – przykład: 1 Już po ukończeniu niniejszej książki ukazało się kilka publikacji poświęconych podobnej tematyce. Wszystkie tytuły prac zostały dołączone do bibliografii. Przypis słownikowy – przykład: * pulque (hiszp.) – południowoamerykański napój ze sfermentowanych liści agawy. Przypis bibliograficzny – przykład: 1 J. Grzenia, Słownik nazw własnych, Warszawa 1998, s. 281.

Przypisy są numerowane kolejno w obrębie całego artykułu lub rozdziału. Informacje w przypisie: autor, tytuł (pisany kursywą), miejsce i rok wydania, strona.

Skróty w przypisach jw. (‘jak wyżej’), op. cit. (‘dzieło cytowane’, polski odpowiednik tamże), ibid. lub ibidem (‘tamże’), id. lub idem (‘ten sam’, w domyśle: autor; polski odpowiednik tenże),

Przytoczone skróty są stosowane wtedy, gdy w dwóch kolejnych przypisach autor odnosi się do tej samej pracy, np.: 1 J. Grzenia, Słownik nazw własnych, Warszawa 1998, s Ibidem, s. 45. lub gdy przywołuje kolejny tekst tego samego autora, np. 1 J. Grzenia, Słownik nazw własnych, Warszawa 1998, s Tenże, Słownik imion, Warszawa 2004, s. 45.

Odsyłacze Odsyłaczami mogą być cyfry arabskie lub małe litery złożone w indeksie górnym albo gwiazdki (asteryski). Odsyłacz umieszczamy po cudzysłowie zamykającym cytat, np. Dochodziły mnie z ich sfer niekiedy docinki na temat mych „poglądów lewicowych” 24.

Przypisy bibliograficzne – przykłady 1 H. Kurkowska, S. Skorupka, Stylistyka polska, Warszawa 1964, s Tamże, s H. Kurkowska, Teoretyczne zagadnienia kultury języka polskiego, [w:] D. Buttler, H. Kurkowska, H. Satkiewicz, Kultura języka polskiego, Warszawa 1971, s H. Kurkowska, S. Skorupka, op. cit. s. 140.

Umiejscowienie i układ graficzny Przypisy zaleca się umieszczać na dole strony, na której występuje odsyłacz. Przypisy mają ten sam krój pisma, ale są mniejsze o jeden lub dwa punkty od tekstu podstawowego. Powtórzony odsyłacz jest składany w indeksie górnym.

Przypisy oddziela się od tekstu zasadniczego odstępem i cienką linią o długości od 24 do 60 punktów umieszczoną od lewej strony łamu. Dopuszcza się stosowanie linii na całej szerokości kolumny.

Dodatek: odsyłacze do bibliografii Odsyłacze te nie są umieszczane pod tekstem, ale bezpośrednio po cytacie lub innym nawiązaniu do czyjejś publikacji. Odsyłacz jest w nawiasie, w którym jest nazwisko autora, rok wydania publikacji oraz numer strony, np. (Grzenia 1998: 281). Natomiast z samej bibliografii data wydania pracy znajduje się zaraz po nazwisku autora.