Elżbieta I znana jako Elżbieta I Wielka urodziła się 7 września 1533 w Greenwich.7 września1533Greenwich

W 1558 r. umiera Maria I Tudor. Zgodnie z porządkiem dziedziczenia Elżbieta obejmuje tron. W czasie jej pochodu ulicami stolicy była serdecznie witana przez zwykłych mieszkańców Londynu, którzy na jej cześć tworzyli przedstawienia i sztuki opiewające jej piękno i grację. Została ukoronowana 15 stycznia 1559 r.Maria I Tudor Londynu 15 stycznia1559

W końcu 1562 r. Elżbieta zachorowała na ospę, ale została wyleczona przez Burkota – lekarza pochodzenia śląskiego [8]. W 1563 r. parlament zaalarmowany jej chorobą zażądał, aby poślubiła kogoś lub mianowała swojego dziedzica, zapobiegając tym samym wojnie domowej po jej śmierci. Elżbieta odrzuciła obydwie prośby i zawiesiła funkcjonowanie parlamentu, który nie zbierał się aż do 1566 r., kiedy potrzebna była jego zgoda na podniesienie podatków. Izba Gmin zagroziła, że wstrzyma finansowanie skarbu królewskiego, dopóki Elżbieta nie rozstrzygnie sprawy swego następstwa. Ona jednak ciągle odmawiała.1562 [8]1563Izba Gmin Pod rozwagę były brane różne linie dziedziczenia. Jedna wywodziła się od Małgorzaty Tudor, starszej siostry Henryka VIII, i prowadziła do Marii Stuart. Alternatywą była linia wywodząca się od młodszej siostry Henryka VIII, Marii Tudor, księżnej Suffolk. Z linii tej pochodziła Lady Katarzyna Grey i jej siostra. Dalszym możliwym sukcesorem był Henryk Hastings, trzeci hrabia Huntingdon, który mógł się powoływać jedynie na pochodzenie od Edwarda III. Każda z tych możliwości miała swoje wady i zalety: Maria Stuart była katoliczką, Lady Katarzyna Grey wyszła za mąż bez zgody królowej, purytański Lord Huntingdon nie chciał przyjąć korony.Małgorzaty Tudor Henryka VIIIMarii StuartEdwarda III Maria Stuart miała własne kłopoty w Szkocji. Elżbieta próbowała ją wyswatać z protestantem Robertem Dudleyem, co miało być warunkiem koniecznym do uznania jej praw do tronu po Elżbiecie. Maria jednak odmówiła. Po licznych perypetiach jej szkoccy poddani zbuntowali się, uwięzili ją i zmusili do abdykacji na rzecz syna.Robertem Dudleyem Problem sukcesji został poruszony w parlamencie, który powołał specjalny komitet do jego rozwiązania. 19 października 1566 Sir Robert Bell przekonywał królową do zabrania głosu w tej sprawie. Jednak nie spotkał się z zadowalającym odzewem. W 1568 zmarła jedna z możliwych dziedziczek, Katarzyna Grey, która pozostawiła jedynie syna z nieprawego łoża.19 października nieprawego łoża Spadkobierczynią Katarzyny była jej siostra Lady Maria Grey, która miała niezbyt przyjemną prezencję – była garbatą karlicą. W grze pozostawała zatem jedynie królowa szkocka, która tymczasem uciekła z więzienia do Anglii i została pojmana przez wojska Elżbiety. Powstał problem: odesłanie jej z powrotem do Szkocji nie służyłoby interesom Anglii, wysłanie do Francji spowodowałoby, że Francuzi uzyskaliby nowe narzędzie przeciw Elżbiecie, zaś uwięzienie w Anglii sprawiłoby, że Maria stałaby się inspiracją dla spiskowania przeciw Elżbiecie. Królowa wybrała to ostatnie rozwiązanie, które według niej miało być najmniejszym złem.Maria Grey

Po straceniu Essexa królowa popadła w neurastenię. Wcześniej już cierpiała na reumatyzm i żółtaczkę, teraz jej stan zdrowia znacznie się pogorszył. Nie chciała przyjmować lekarstw. Pozwólcie mi umrzeć w spokoju. Anglicy są już mną zmęczeni, tak jak ja jestem zmęczona nimi – mówiła swoim damom dworu. Całymi dniami siedziała nieruchomo, z palcem na ustach, wpatrzona w jeden punkt. Od czasu do czasu szlochała. Dopiero 21 marca 1603 r. dała się namówić Cecilowi na położenie się do łóżka. Przy łożu śmierci czuwał arcybiskup Canterbury, który powtarzał królowej, że Bóg będzie dla niej miłosierny, gdyż prowadziła przykładne i pobożne życie oraz zapewniła tryumf anglikanizmu. Królowa odpowiedziała mu wówczas: Milordzie, korona, którą tak długo nosiłam, wbijała mnie w dumę za życia: proszę, by nie powiększał pan owej pychy, kiedy zbliża się śmierć. Następnie zapadła w śpiączkę i zmarła w poniedziałek 24 marca 1603 r.neurastenięreumatyzmżółtaczkę21 marca1603 Nie przeprowadzono sekcji zwłok ani nie zabalsamowano ciała. Elżbietę pochowano obok jej starszej siostry przyrodniej, Marii I, w Opactwie Westminsterskim.Opactwie Westminsterskim