Architektura współczesna

Architektura to sztuka artystycznego kształtowania budowli przez człowieka. Jako współczesną architekturę przyjmuje się dzieła, które powstały po 1945 roku do chwili obecnej. Nowa budowla jest częścią wielkiego organizmu miasta, dzielnicy lub sektora, w których stoją wybudowane wcześniej budynki. Dzieło architektoniczne najpierw powstaje na kartce papieru jako szkic. Przełożenie rysunku na gotowe dzieło wymaga pracy i wysiłku wielu ludzi, precyzyjnych obliczeń, rysunków technicznych.

Styl międzynarodowy Dominujący styl w światowej architekturze co najmniej od początków lat 30. Styl międzynarodowy charakteryzuje brak dekoracji, prostota, szerokie użycie kątów prostych i szkła, dążenie do funkcjonalności, brak nawiązań do stylów historycznych.

Le Corbusier

Walter Gropius

Inni twórcy Ludwig Mies van der Rohe Gerrit Rietveld Frank Lloyd Pier Luigi

Brutalizm nurt architektury późnego modernizmu powstały w końcu lat 40. XX wieku. Brutalizm zakładał że najważniejsze są: przestrzeń, konstrukcja i uwrażliwienie na właściwości zastosowanych materiałów. Zmienił architekturę z abstrakcyjnej na ekspresyjną. Nazwa wywodzi się z francuskiego określenia brut, oznaczającego surowy i stosowanego wcześniej przez Le Corbusiera w odniesieniu do materiałów. Przełomowym obiektem była szkoła w Hunstanton w Anglii zbudowana przez Petera i Alison Smithson w 1949. Miała ona wyeksponowaną stalową konstrukcję, nieotynkowane ceglane mury, odsłonięte belki stropowe i przewody instalacyjne.

Alison i Peter Smithsonowie

Strukturalizm Styl rozwijający się w Holandii, był reakcją na styl międzynarodowy. Określa się go również jako antropologiczny, ponieważ jego twórcy kierowali się zasadą przystosowania budowli do potrzeb człowieka, niezależnie od przemian historycznych, a także odzwierciedlenia uniwersalnych wzorów zachowań oraz relacji społecznych. Strukturaliści za najważniejsze uznawali prostotę bryły i racjonalizm projektu.

Ralph Erskine

Aldo van Eyck

Metabolizm Styl architektoniczny stworzony przez japońską grupę Metabolism, złożoną z modernistycznych architektów i urbanistów, uczniów Kenzō Tange i działającą od 1959 do lat 70. XX wieku. Metaboliści opierając się na marksistowskiej wizji społeczeństwa, projektowali utopijne miasta, które miały wyrażać jego żywotny rozwój. Najbardziej znana spośród nich jest wizja rozbudowy Tokio na pomoście przerzuconym przez zatokę. Struktury proponowane przez metabolistów były zbudowane hierarchicznie i przypominały drzewa lub fraktale. Metabolizm stanowił próbę pogodzenia funkcjonalistycznego dążenia do uporządkowania oraz późno modernistycznych postulatów indywidualnego kształtowania.

Kisho Kurokawa

Kenzo Tange

Postmodernizm Ogół prądów w architekturze przełomu XX i XXI w., następujących po modernizmie i odcinających się od jego koncepcji projektowych. W odróżnieniu od modernizmu postmodernizm nie ma ambicji awangardowych i przedkłada w architekturze komponowanie i kompilowanie nad poszukiwanie. Architektura postmodernistyczna cechuje się pluralizmem i złożonością. Zdaniem postmodernistów, architektura nie musi ulegać duchowi czasu i postępowi technicznemu, zaś przede wszystkim powinna zależeć od kontekstu, nastroju czy wreszcie osobistych upodobań architekta i inwestora.

Charles Moore

Robert Venturi

Dekonstruktywizm Jego charakterystyczna cechą jest idea fragmentacji. Manipuluje także powierzchnią i pokryciem konstrukcji. Dominują w nim krzywoliniowe kształty, służące zaburzeniu oraz przemieszczeniu szkieletu obiektu. Struktura budowli stanowi wrażenie kontrolowanego chaosu i stymulującej nieprzewidywalności. Dekonstrukcja stanowi kontynuację jednego z wcześniejszych stylów w architekturze – postmodernizmu. Staje natomiast w opozycji do ograniczających reguł modernizmu, m.in. do wierności materiałom, czystości formy czy też funkcjonalności form. Dekonstruktywizm w architekturze odrzuca również regułę stosowania ornamentu jako efektu ubocznego bądź elementu dekoracji.

Zaha Hahid

Daniel Libeskind

Nowa Urbanistyka Nurt który pojawił się w USA jako przeciwieństwo niektórych idei postmodernistycznych. Ważną ideą nowego urbanizmu staje się zaspokajanie potrzeb mieszkańców o różnych dochodach, uwidoczniające się w postulacie budowania mieszkań o zróżnicowanym standardzie.

High-Tech High-tech jest jednym ze stylów w architekturze, który nawiązuje do szeroko rozumianego postmodernizmu. W odróżnieniu od modernizmu istotny jest tu sam obiekt, a nie obiekt jako funkcjonalne zagospodarowanie przestrzeni. Styl high-tech cechuje się nagminnym wykorzystywaniem nowych technologii w konstrukcji budynków oraz w ich technicznym wyposażeniu. Elementy techniczne, takie jak: żaluzje czy baterie słoneczne, stanowią rodzaj nowoczesnego ornamentu, szczególnie zestawione w powtarzalnej sekwencji.

Renzo Piano

Richard Rogers

Ekologizm Jest nurtem opartym na ideach ochrony środowiska, racjonalnego wykorzystania zasobów naturalnych oraz sprzeciwie wobec stosowania energii nuklearnej. Wielką wagę przywiązuje się do materiałow, które nie emituja szkodliwych substancji.

Edward Cullinan

Norman Foster

Regionalizm Styl, którego podstawę stanowi niezgoda na modernistyczne ujednolicenia. Obecnie jest on formą sprzeciwu wobec typowego, schematycznego budownictwa z produkowanych masowo prefabrykantów. Uwzględnia refleksje nad lokalną tradycją, historią czy rzemiosłem przy jednoczesnym twórczym czerpaniu z dorobku architektury współczesnej.

Hassan Fathy

Oscar Niemeyer

Neomodernizm Neomodernizm stanowi reakcję na przepych eklektycznego postmodernizmu oraz protest wobec populizmu w architekturze. Neomodernizm stosuje prostotę, która jest dla niego środkiem wyrazu dla współczesności. Jednocześnie często ucieka on do spektakularnych i efektownych, a co za tym idzie – sztucznych, rozwiązań. Są to np. różnego rodzaju iluminacje świetlne czy też oszklenia dużych przestrzeni ściennych. Neomodernistyczne budynki konstruowane są według zasad addytywnych bądź substarkcyjnych. Ich bryły opierają się na elementach kubicznych czy też formach obrotowych. Neomodernizm jest często stosowany w budownictwie wielorodzinnym, głównie ze względu na swoją minimalną ekstrawagancję w porównaniu z innymi stylami w architekturze.   

Richard Meier

MVRDV

Styl Blob Blob to styl w architektoniczny lat 90. XX wieku i początku XXI wieku. Nazwa pochodzi z języka angielskiego i oznacza kroplę. Styl charakteryzuje się plastycznością i fantazyjnością form przestrzennych, tworzonych przy użyciu zaawansowanych technik CAD. Abstrakcyjne kształty budowli często przywołują skojarzenia z płynnymi formami przyrodniczymi. Dlatego też funkcjonalność budowli w stylu blob schodzi na drugi plan. Projektanci stawiają na wygląd, a nie na funkcjonalność danego budynku.

Greg Lynn

Peter Cook

Polscy Twórcy

Marek Budzyński

Romuald Loegler

Dariusz Kozłowski

Stefan Kuryłowicz

W pracy wykorzystano: Spotkania z kulturą: podręcznik do wiedzy o kulturze dla liceum i technikum, Warszawa 2011. www.historiasztuki.com.pl www.artinfo.pl Prezentację wykonała : Magdalena Nowakowska