Środki przymusu II dr Dagmara Gruszecka.

Środki przymusu II dr Dagmara Gruszecka

Środki przymusu – środki zapobiegawcze nieizolacyjne
Istota tej grupy środków zapobiegawczych polega na tym, że pozostawiając oskarżonego na wolności, dąży się do zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania drogą nałożenia innych rygorów, jak ograniczenie wolności, pozbawienie pewnych uprawnień, zobowiązanie do określonych nakładów majątkowych. mają one autonomiczny charakter , są stosowane, gdy stosowanie TA nie jest niezbędne, nie mogą być stosowane łącznie z TA, możliwe jest stosowanie kilku z nich.

Środki przymusu – środki zapobiegawcze nieizolacyjne
Art. 249 [Przesłanki i tryb stosowania] § 1. Środki zapobiegawcze można stosować w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, a wyjątkowo także w celu zapobiegnięcia popełnieniu przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa; można je stosować tylko wtedy, gdy zebrane dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił przestępstwo. § 2. W postępowaniu przygotowawczym można stosować środki zapobiegawcze tylko względem osoby, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów. § 3. Przed zastosowaniem środka zapobiegawczego sąd albo prokurator stosujący środek przesłuchuje oskarżonego, chyba że jest to niemożliwe z powodu jego ukrywania się lub jego nieobecności w kraju. Należy dopuścić do udziału w przesłuchaniu ustanowionego obrońcę, jeżeli się stawi; zawiadomienie obrońcy o terminie przesłuchania nie jest obowiązkowe, chyba że oskarżony o to wnosi, a nie utrudni to przeprowadzenia czynności. O terminie przesłuchania sąd zawiadamia prokuratora. § 4. Środki zapobiegawcze mogą być stosowane aż do chwili rozpoczęcia wykonania kary. Przepis niniejszy stosuje się do tymczasowego aresztowania tylko w razie orzeczenia kary pozbawienia wolności. Art. 258 [Szczególne przesłanki] !!!

Środki przymusu – poręczenie
MAJATKOWE (art k.p.k) SPOŁECZNE (271 i k.p.k.) INDYWIDUALNE - OSOBY GODNEJ ZAUFANIA ( k.p.k.) Może być stosowane gdy jest konieczne, a zarazem wystarczające dla zapewnienia stawiennictwa oskarżonego na każde wezwanie w toku postępowania oraz lojalnego zachowania się w tym postępowaniu.

Poręczenie majątkowe środek ten ingeruje w sferę szeroko rozumianych praw majątkowych podmiotu składającego poręczenie. Jego istota sprowadza się do złożenia gwarancji majątkowej, mającej zapewnić określone zachowanie się oskarżonego. Chodzi o gwarancję tego, że oskarżony nie ucieknie, nie ukryje się, a także nie będzie w inny sposób utrudniał prowadzonego postępowania (art. 268 § 1 KPK). Treścią poręczenia majątkowego jest wynikająca z decyzji organu procesowego o zastosowaniu tego środka pewnego rodzaju „umowa karnoprocesowa” między tym organem a oferentem poręczenia, określająca warunki majątkowego zabezpieczenia obecności i prawidłowego udziału oskarżonego w procesie. Realizację tego porozumienia gwarantuje konsekwencja w postaci przepadku przedmiotów poręczenia i wiążący się z tym przymus psychiczny oddziałujący na oskarżonego

Przy zastosowaniu poręczenia majątkowego analogicznie jak przy innych środkach zapobiegawczych muszą wystąpić przesłanki ogólne (art. 249 k.p.k.), czyli dowody uzasadniające popełnienie przestępstwa oraz konieczność zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania oraz przesłanki szczególne (art. 258 § 4 k.p.k.), które dają podstawę do stosowania poręczenia majątkowego Art. 266 Podmioty uprawnione do złożenia poręczenia oskarżony [oskarżony sensu largo (art. 71 § 3 k.p.k.) czyli również od podejrzany, z tym, że w postępowaniu przygotowawczym środki zapobiegawcze można stosować tylko względem osoby, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów (art. 249 § 2 k.p.k.). Poręcznie może złożyć także oskarżony ukrywający się i poszukiwany listem gończym inna osoba ”Poręczenie może zatem, co do zasady, pochodzić od każdego, kto się na to zdecyduje, ufając oskarżonemu, że nie naruszy warunków poręczenia „(post. SA w Krakowie z r., II AKz 89/05, KZS 2005, Nr 3, poz. 28) poręczenie może być złożone przez kilka osób. Trzeba wtedy określić, czy osoby te mają poręczać solidarnie za całość sumy czy też w określonych częściach

Art. 266 Przedmiotem poręczenia mogą być : pieniądze (polskie i obce), papiery wartościowe (emitowane w Polsce i za granicą. Ustawa nie precyzuje pojęcia "papiery wartościowe", ale przyjmuje się, że są to m.in.: obligacje Skarbu Państwa, akcje, czeki, konosamenty, dowody składowe domów składowych) zastaw (w przeciwieństwie do hipoteki ustanawia się go na rzeczach ruchomych bądź prawach majątkowych zbywalnych) hipoteka (zabezpiecza wierzytelność na nieruchomości. Wierzyciel na mocy hipoteki może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to czyją stała się własnością i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości)

Środki pieniężna i papiery wartościowe podlegają złożeniu do depozytu – uprawnienia sądu określa na czas trwania poręczenia art. 338 k.c. oświadczenia o chęci dokonania poręczenia może być złożone pisemnie lub ustnie z wpisem do protokołu Poręczenie majątkowe stosuje sąd, a w postępowaniu przygotowawczym także prokurator (art. 250 § 4 k.p.k.). Sąd może zastosować poręczenie majątkowe w postępowaniu przygotowawczym wówczas, gdy: odmawia zastosowania tymczasowego aresztowania lub jego przedłużenia bądź gdy rozpoznaje zażalenie na postanowienie w przedmiocie tymczasowego aresztowania. Jest to możliwe również w razie zastosowania tzw. warunkowego tymczasowego aresztowania (art. 257 § 2 k.p.k.).

W przedmiocie poręczenia majątkowego organ procesowy orzeka POSTANOWIENIEM. Chodzi zarówno o zastosowanie tego środka, jak i jego uchylenie lub zmianę. W postanowieniu należy wskazać : oskarżonego, zarzucany mu czyn i jego kwalifikację prawną podstawę prawną środka zapobiegawczego (art. 251 § 1 k.p.k.) dokładne określenie wysokości, rodzaju i warunków poręczenia, a w szczególności wskazanie terminu jego złożenia (art. 266 § 2 KPK). Uzasadnienie postanowienia o zastosowaniu środka zapobiegawczego powinno zawierać przedstawienie dowodów świadczących o popełnieniu przez oskarżonego przestępstwa, wykazanie okoliczności wskazujących na istnienie zagrożeń dla prawidłowego toku postępowania lub możliwości popełnienia przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa w razie niezastosowania środka zapobiegawczego lub określonej podstawy jego zastosowania i potrzeby zastosowania danego środka. w części motywacyjnej orzeczenia należałoby także wyjaśnić dlaczego przyjęto taką, a nie inną wysokość poręczenia.

Określając w postanowieniu wysokość, rodzaj i warunki poręczenia majątkowego, ustawa nakazuje uwzględnić : sytuację materialną oskarżonego i składającego poręczenie majątkowe, wysokość wyrządzonej szkody charakter popełnionego czynu „Ustalając sumę poręczenia należy przyznać prymat nie sytuacji majątkowej oskarżonego, lecz wadze przestępstwa, wysokości szkody i sposobowi działania sprawcy”(zob. post. SA w Krakowie z r., II AKz 262/93, KZS 1993, Nr 10, poz. 31; post. SA w Krakowie z r., II AKZ 145/11, KZS 2011, Nr 9, poz. 47). Szacując wysokość poręczenia trzeba mieć na uwadze, że z założenia nie ma ono charakteru represyjnego, ale zapobiegawczy.

Przyjęcie poręczenia wymaga spisania protokołu (art. 143 § 1 pkt 9 k.p.k.). Protokół powinien zawierać m.in.: dane personalne i adres oskarżonego oraz osoby składającej poręczenie majątkowe, dokładne określenie wysokości sumy poręczenia majątkowego, wskazanie rodzaju poręczenia majątkowego, pouczenie o obowiązkach wynikających z poręczenia i skutkach ich niedotrzymania (art. 148 § 1, art. 268 § 1, art. 269 i 273 k.p.k). do protokołu doręcza się: pokwitowanie przyjęcia do depozytu pieniędzy, papierów wartościowych lub przedmiotu zastawu; dowód dokonania wpłaty na rachunek sum depozytów danego sądu; odpis z księgi wieczystej, stwierdzający dokonanie wpisu hipotecznego z tytułu poręczenia (§ 318 RegSądR).

Sekwencja czynności związanych z zastosowaniem poręczenia majątkowego: oświadczenie o wyrażeniu woli złożenia poręczenia; wydanie postanowienia w tym przedmiocie; złożenie poręczenia; protokolarne przyjęcie poręczenia. W przypadku niedotrzymania wyznaczonego w postanowieniu terminu do złożenia przedmiotu poręczenia nie dochodzi do aktualizacji tego środka, co oznacza, że organ procesowy może zastosować inny środek zapobiegawczy.

Powinności organu procesowego wobec poręczającego: Przy odbieraniu poręczenia udzielającego poręczenia lub wykonującego obowiązki poręczającego zawiadamia się o treści zarzutu stawianego oskarżonemu oraz obowiązkach wynikających z poręczenia (art. 273 § 1 k.p.k.) – w szczególności o treści art. 273 § 2 - Poręczający jest obowiązany niezwłocznie powiadomić sąd lub prokuratora o wiadomych mu poczynaniach oskarżonego, zmierzających do uchylenia się od obowiązku stawienia się na wezwanie lub do utrudniania w inny bezprawny sposób postępowania. skutkach niedotrzymania tych obowiązków (art. 273 § 1 k.p.k.) – patrz art. 268 i 269 k.p.k.

W myśl art. 267 k.p.k. Osobę składającą poręczenie majątkowe zawiadamia się o każdorazowym wezwaniu oskarżonego do stawiennictwa; do osoby składającej poręczenie majątkowe za oskarżonego stosuje się odpowiednio art. 138 i 139 § 1. Przepadek przedmiotu poręczenia lub ściągnięcie sumy poręczenia ZAWSZE ORZEKA SĄD!!! Art. 270 § 1. O przepadku przedmiotu poręczenia lub ściągnięciu sumy poręczenia orzeka z urzędu sąd, przed którym postępowanie się toczy, a w postępowaniu przygotowawczym na wniosek prokuratora - sąd właściwy do rozpoznania sprawy.

Art. 268 § 1. Stanowiące przedmiot poręczenia wartości majątkowe lub zobowiązania ulegają przepadkowi albo ściągnięciu w razie: ucieczki ukrycia się oskarżonego W wypadku utrudniania w inny sposób postępowania karnego można orzec przepadek lub ściągnięcie tych wartości. sąd może orzec częściowy przepadek lub ściągnięcie tych wartości, stosując wówczas wobec oskarżonego ponadto inny jeszcze środek zapobiegawczy, z wyjątkiem tymczasowego aresztowania [Art. 268 § 1a] (Art. 270 § 2) Oskarżony, poręczający i prokurator mają prawo wziąć udział w posiedzeniu sądowym lub złożyć wyjaśnienia na piśmie. Oskarżonego pozbawionego wolności sprowadza się na posiedzenie, jeżeli prezes sądu lub sąd uzna to za potrzebne. ZAŻALENIE – ART. 270 § 3 !!!

Art. 269 [Postępowanie z przedmiotami] § 1. Ulegające przepadkowi przedmioty poręczenia lub ściągnięte sumy poręczenia majątkowego przekazuje się lub przelewa na rzecz Skarbu Państwa; pokrzywdzony ma wówczas pierwszeństwo zaspokojenia na nich swoich roszczeń wynikających z przestępstwa, jeżeli w inny sposób nie można uzyskać naprawienia szkody. Zaspokojenie roszczeń pokrzywdzonego uzależnione jest od spełnienia dwóch przesłanek: muszą one wynikać z przestępstwa, w związku z którym zastosowano poręczenie majątkowe. naprawienia szkody nie można uzyskać w inny sposób.

Ustanie i cofnięcie poręczenia majątkowego: Poręczenie majątkowe nie jest środkiem terminowym i co do zasady może być stosowane do chwili rozpoczęcia wykonania kary (art. 249 § 4 k.p.k.). Może ono jednak ustać wcześniej, co następuje m.in. w razie skutecznego cofnięcia (art. 269 § 3 KPK) bądź uchylenia lub zmiany tego środka (art. 252, 253, 254 k.p.k.). Poręczenie majątkowe ustaje również z chwilą: uprawomocnienia się orzeczenia o uniewinnieniu, umorzeniu lub warunkowym umorzeniu postępowania, a także warunkowym zawieszeniu wykonania kary. O ustaniu poręczenia decyduje także moment rozpoczęcia wykonywania kary, chodzi nie tylko o karę pozbawienia wolności, ale również o karę grzywny i ograniczenia wolności

Ustanie i cofnięcie poręczenia majątkowego: art. 269 § 2. Z chwilą ustania poręczenia majątkowego przedmiot poręczenia zwraca się, a sumę poręczenia zwalnia się, pod tym jednak warunkiem, że w razie prawomocnego skazania oskarżonego na karę pozbawienia wolności następuje to z chwilą rozpoczęcia odbywania przez niego kary. W razie niezgłoszenia się na wezwanie do odbycia kary stosuje się art. 268 § 1.

cofnięcie poręczenia majątkowego Cofnięcie poręczenia jest jednostronnym oświadczeniem woli, które wiąże organ procesowy; nie ma on uprawnień do odmowy jego przyjęcia (zob. post. SA w Łodzi z r., II AKz 3/95, Biul. SA w Łodzi 1995, Nr 2, poz. 1) można je złożyć zarówno ustnie do protokołu, jak i pisemnie; istotne jest jedynie aby w sposób nie budzący wątpliwości wyrażona została wola cofnięcia poręczenia przez osobę do tego uprawnioną. Art § 3. Cofnięcie poręczenia majątkowego staje się skuteczne dopiero z chwilą przyjęcia nowego poręczenia majątkowego, zastosowania innego środka zapobiegawczego lub odstąpienia od stosowania tego środka. § 4. Przepisy § 2 i 3 nie dotyczą cofnięcia poręczenia majątkowego i zwrotu przedmiotów, jeżeli już zapadło postanowienie o jego przepadku lub o ściągnięciu sumy poręczenia.

cofnięcie poręczenia majątkowego Z treści art. 269 § 3 k.p.k. jednoznacznie wynika, że samo skierowanie do organu procesowego oświadczenia danej osoby, że cofa poręczenie, które wcześniej złożyła, nie powoduje automatycznie ustania poręczenia. Następuje to z chwilą, gdy organ procesowy przyjmie nowe poręczenie majątkowe od innej osoby, zastosuje wobec oskarżonego inny środek zapobiegawczy lub też odstąpi od zastosowania tego środka. W konsekwencji, przedmiot poręczenia zostaje wówczas zwrócony, a suma poręczenia podlega zwolnieniu (zob. post. SA w Krakowie z r., II AKz 266/01, KZS 2001, Nr 9, poz. 17).

Poręczenie majątkowe może zostać zastosowane także w miejsce tymczasowego aresztowania. Stosując środek izolacyjny sąd może zastrzec, że ulegnie on zmianie z chwilą złożenia, nie później niż w wyznaczonym terminie, określonego poręczenia majątkowego. (tzw. warunkowe tymczasowe aresztowanie - art. 257 § 2 KPK). - na uzasadniony wniosek oskarżonego lub jego obrońcy, złożony najpóźniej w ostatnim dniu wyznaczonego terminu, sąd może przedłużyć termin złożenia poręczenia. Poręczenie majątkowe może zostać orzeczone także w związku z zastosowaniem listu żelaznego. Ściślej rzecz biorąc, zgodnie z art. 283 § 1 KPK wydanie listu żelaznego można uzależnić od złożenia tego rodzaju poręczenia!!!

Poręczenie społeczne - art. 271 k.p.k. Poręczenie społeczne nie pochodzi od osoby indywidualnej lecz od grupy społecznej, z którą oskarżony jest związany Zastosowanie poręczenia społecznego uzależnione jest od wystąpienia przesłanek ogólnych (art. 249 § 1) i przesłanek szczególnych (art. 258 § 4) Poręczenie może być przyjęte od: 1) pracodawcy, u którego oskarżony jest zatrudniony, 2) kierownictwa szkoły lub uczelni, których oskarżony jest uczniem lub studentem, 3) zespołu, w którym oskarżony pracuje lub uczy się, 4) organizacji społecznej, której oskarżony jest członkiem, 5) zespołu żołnierskiego.

Warunkiem dopuszczalności tego środka zapobiegawczego jest: złożenie przez uprawniony podmiot WNIOSKU O PRZYJĘCIE PORĘCZENIA SPOŁECZNEGO. Ustawa nie przewiduje konkretnych wymogów co do tego oświadczenia, dlatego też może być ono złożone na piśmie albo ustnie z wpisaniem do protokołu. (ale tu rozbieżności w doktrynie) Do wniosku o przyjęcie poręczenia zespół lub organizacja społeczna dołącza wyciąg z protokołu zawierającego uchwałę o podjęciu się poręczenia. We wniosku należy wskazać osobę, która będzie sprawować obowiązki poręczyciela.

Decyzję w przedmiocie poręczenia społecznego wydaje sąd lub prokurator w formie postanowienia. Po wydaniu postanowienia dokonuje się przyjęcia poręczenia, z czego spisuje się protokół (art. 143 § 1 pkt 9). Na postanowienie o przyjęciu poręczenia bądź na postanowienie o odmowie uwzględnienia wniosku o przyjęcie poręczenia przysługuje zażalenie (art. 252 § 1 i 2).

Obowiązki poręczyciela Art. 273 § 1. Przy odbieraniu poręczenia zawiadamia się udzielającego poręczenia lub wykonującego obowiązki poręczającego o treści zarzutu stawianego oskarżonemu oraz o obowiązkach wynikających z poręczenia i skutkach ich niedotrzymania. § 2. Poręczający jest obowiązany niezwłocznie powiadomić sąd lub prokuratora o wiadomych mu poczynaniach oskarżonego, zmierzających do uchylenia się od obowiązku stawienia się na wezwanie lub do utrudniania w inny bezprawny sposób postępowania. PORĘCZENIE INDYWIDULANE – ART. 272 K.P.K. Poręczenie, że oskarżony stawi się na każde wezwanie i nie będzie w sposób bezprawny utrudniał postępowania, można także przyjąć od osoby godnej zaufania. Przepis art. 275 § 2 stosuje się odpowiednio.

Zaniedbanie obowiązków Art. 274 Jeżeli mimo poręczenia oskarżony nie stawi się na wezwanie lub w inny bezprawny sposób będzie utrudniał postępowanie, organ stosujący środek zapobiegawczy: zawiadomi o tym udzielającego poręczenia, a ponadto może zawiadomić bezpośredniego przełożonego osoby, która złożyła poręczenie, i organizację społeczną, do której należy, a także statutowy organ nadrzędny nad poręczającą organizacją społeczną, jeżeli zostanie stwierdzone zaniedbanie obowiązków wynikających z poręczenia. Przed zawiadomieniem należy osobę, która złożyła poręczenie, wezwać w celu złożenia wyjaśnień.

Środki przymusu – dozór
Dozór policyjny jest: nieizolacyjnym, bezterminowym (trwa aż do chwili wydania postanowienia o jego uchyleniu lub rozpoczęcia wykonywania kary) środkiem zapobiegawczym, który polega na obowiązku oskarżonego do stosowania się do wymagań zawartych w postanowieniu sądu lub prokuratora. Może być stosowany kumulatywnie z innymi środkami zapobiegawczymi. Art. 275.§ 1. Tytułem środka zapobiegawczego można oddać oskarżonego pod dozór Policji, a oskarżonego żołnierza - pod dozór przełożonego wojskowego. Przesłankami stosowania dozoru policyjnego są: duże prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwo, zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania, Przesłanka negatywna - brak okoliczności, które nie pozwalałyby na jego efektywne stosowanie, np. pobyt w szpitalu.

Organami stosującymi dozór są PROKURATOR i SĄD. Dozór policyjny orzekany jest w FORMIE POSTANOWIENIA, a oskarżony (podejrzany) ma obowiązek stosowania się do wymagań zawartych w postanowieniu. Obowiązki te mogą polegać na: 1) zakazie opuszczania określonego miejsca pobytu, 2) zgłaszaniu się do organu dozorującego w określonych odstępach czasu, 3) zawiadamianiu organu o zamierzonym wyjeździe oraz o terminie powrotu, 4) zakazie kontaktowania się z pokrzywdzonym lub innymi osobami, 5) zakazie przebywania w określonych miejscach, 6) zakazie zbliżania się do określonych osób na wskazaną odległość 7) innych ograniczeniach swobody oskarżonego, niezbędnych do wykonywania dozoru, np. może być to zakaz przebywania w określonych miejscach bądź zakaz przebywania w danym miejscu o określonej godzinie.

DOZÓR WARUNKOWY – SPRAWY ZW. Z PRZEMOCĄ W RODZINIE § 3. Jeżeli zachodzą przesłanki zastosowania tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego o przestępstwo popełnione z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej na szkodę osoby najbliższej albo innej osoby zamieszkującej wspólnie ze sprawcą, zamiast tymczasowego aresztowania można zastosować dozór, pod warunkiem że oskarżony w wyznaczonym terminie opuści lokal zajmowany wspólnie z pokrzywdzonym oraz określi miejsce swojego pobytu.

OBOWIĄZKI ODDANEGO POD DOZÓR: art. 275 § 4 i 5 oskarżony (podejrzany) ma obowiązek: 1) stawiania się we wskazanej jednostce organizacyjnej Policji z dokumentem stwierdzającym tożsamość, 2) wykonywania poleceń mających na celu dokumentowanie przebiegu dozoru, 3) udzielania informacji koniecznych dla ustalenia, czy stosuje się on do wymagań nałożonych w postanowieniu sądu lub prokuratora. W celu uzyskania takich informacji można wzywać oskarżonego do stawiennictwa w wyznaczonym terminie. W wypadku niestosowania się przez oddanego pod dozór do wymagań określonych w postanowieniu organ dozorujący niezwłocznie zawiadamia o tym sąd lub prokuratora, który wydał postanowienie. W tej sytuacji organ stosujący dozór policyjny powinien ocenić postawę oskarżonego i podjąć odpowiednią decyzję w zakresie stosowania środków zapobiegawczych.

Nie ma ograniczeń ustawowych co do ilości nałożonych na oskarżonego obowiązków związanych z dozorem. Dopuszczalne jest łączenie dozoru z innymi środkami zapobiegawczymi, z wyjątkiem tymczasowego aresztowania (zob. post. SN z r., III KO 4/96, WPP 1996, Nr 1, poz. 99) Dozór Policji, można stosować do czasu rozpoczęcia wykonania kary (art. 249 § 4 k.p.k.), chyba że wcześniej nastąpi jego uchylenie lub zmiana z urzędu (art. 253 k.p.k.), na skutek rozpoznania wniosku oskarżonego o uchylenie lub zmianę środka zapobiegawczego (art. 254 k.p.k.) lub w wyniku rozpoznania zażalenia (art. 252 § 2 k.p.k.). Informacja o uchyleniu lub zmianie warunkowego dozoru Policji powinna zostać niezwłocznie przekazana organowi dozorującemu Wszystkie czynności związane z wykonywaniem dozoru winny być dokumentowane. Dla ich utrwalenia nie jest wymagane sporządzenie protokołu (arg. z art. 143 § 1 k.p.k.), w związku z czym można ograniczyć się do sporządzenia notatek urzędowych.

Środki przymusu – nakazy i zakazy
Nakaz opuszczenia przez oskarżonego lokalu mieszkalnego Art. 275a Stosowany wobec oskarżonego o przestępstwo popełnione z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej Nakaz okresowego opuszczenie lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony ponownie popełni przestępstwo z użyciem przemocy wobec tej osoby, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził § 5. Wydając postanowienie o nakazie okresowego opuszczenia przez oskarżonego lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, można, na wniosek oskarżonego, wskazać mu miejsce pobytu w placówkach zapewniających miejsca noclegowe. Placówkami wskazanymi do umieszczenia oskarżonego nie mogą być placówki pobytu ofiar przemocy w rodzinie.

Nakaz opuszczenia przez oskarżonego lokalu mieszkalnego 275a § 2. W postępowaniu przygotowawczym nakaz ten stosuje się na wniosek Policji albo z urzędu. § 3. Jeżeli wobec oskarżonego, zatrzymanego na podstawie art. 244 § 1a lub 1b, zachodzą podstawy do zastosowania środka zapobiegawczego przewidzianego w § 1, Policja niezwłocznie, nie później niż przed upływem 24 godzin od chwili zatrzymania, występuje z wnioskiem do prokuratora o zastosowanie tego środka zapobiegawczego; wniosek powinien być rozpoznany przed upływem 48 godzin od chwili zatrzymania oskarżonego. § 4. Środek przewidziany w § 1 stosuje się na okres nie dłuższy niż 3 miesiące. Jeżeli nie ustały przesłanki jego stosowania sąd pierwszej instancji właściwy do rozpoznania sprawy, na wniosek prokuratora, może przedłużyć jego stosowanie na dalsze okresy, nie dłuższe niż 3 miesiące.

Zawieszenie w czynnościach Art. 276. Zawieszenie w czynnościach jest to nieizolacyjny środek zapobiegawczy, który występuje w kilku postaciach i może być stosowany jako: 1) zawieszenie oskarżonego w czynnościach służbowych lub w wykonywaniu zawodu, 2) nakazanie powstrzymania się od określonej działalności 3) lub od prowadzenia określonego rodzaju pojazdów. Czynności służbowe, działalność, zawód powinny mieć związek z nałożonymi przez organ procesowy zakazami (nakazami). Należy podkreślić, że ustawa nie przewiduje ograniczeń przy kumulacji tego środka z innymi nieizolacyjnymi środkami zapobiegawczymi, a więc można łączyć go np. z poręczeniem. Dodatkowo postanowienie o zastosowaniu tego środka może obejmować kilka jego postaci

Dopuszczalność stosowania środka zapobiegawczego nie jest uzależniona od rodzaju przestępstwa zarzucanego oskarżonemu, jednakże przyjmuje sie, że ograniczenia nałożone przez organ procesowy powinny mieć związek z zarzucanym mu przestępstwem. Powyższe środki zapobiegawcze zaliczane są na poczet zastosowanych w stosunku do oskarżonego środków karnych (art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k.) Decyzja o zastosowaniu tego środka następuje W FORMIE POSTANOWIENIA, na które przysługuje ZAŻALENIE (art. 252 § 1 i 2). Organ procesowy stosujący ten środek winien jest wskazać w postanowieniu w pełnieniu jakich czynności i jakiego zawodu zawiesza oskarżonego, a ponadto zawiadomić pracodawcę, aby ten mógł odsunąć go od zakazanych czynności

Art Zakaz opuszczania kraju § 1. W razie uzasadnionej obawy ucieczki można zastosować w charakterze środka zapobiegawczego zakaz opuszczania przez oskarżonego kraju, który może być połączony z zatrzymaniem mu paszportu lub innego dokumentu uprawniającego do przekroczenia granicy albo z zakazem wydania takiego dokumentu. § 2. Do czasu wydania postanowienia w przedmiocie, o którym mowa w § 1, organ prowadzący postępowanie może zatrzymać dokument, jednakże na czas nie dłuższy niż 7 dni. Do odebrania dokumentów stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 25 .

W doktrynie wyróżnia się zakaz prosty opuszczania kraju oraz zakaz złożony opuszczania kraju. Zakaz złożony wyraża się w zakazie opuszczania kraju połączonego z zatrzymaniem paszportu lub innego dokumentu uprawniającego do przekroczenia granicy albo z zakazem wydania takiego dokumentu W § 2 uregulowane zostało tymczasowe zatrzymanie paszportu. Polega ono na zatrzymaniu paszportu na czas 7 dni bez wydania postanowienia o zakazie opuszczania kraju. Zatrzymanie to nie ma charakteru środka zapobiegawczego!!! Czynność wskazaną w art. 277 § 2 KPK mogą wykonać inne, niż sąd i prokurator, organy, które prowadzą postępowanie.

O zastosowaniu zakazu opuszczania kraju lub tymczasowego zatrzymania niezwłocznie powinno się zawiadomić organy Straży Granicznej i organy paszportowe w celu uniemożliwienia oskarżonemu zarówno przekroczenia granicy, jak i uzyskania innego dokumentu uprawniającego do przekroczenia granicy. Odebrany paszport składa się w depozycie sądowym, o czym informuje się organ paszportowy. Brak kontroli granicznej nie jest równoznaczny z wolnością opuszczenia kraju przez oskarżonego wbrew ciążącemu na nim zakazowi (post. SA w Katowicach z r., II AKZ 238/08, OSProk i Pr. 2008, Nr 11, poz. 42)

Środki przymusu – poszukiwanie oskarżonego i list gończy
Art. 278. Przesłanką wszczęcia poszukiwań jest nieznajomość miejsca pobytu: OSKARŻONEGO, PODEJRZANEGO lub OSOBY PODEJRZANEJ. Przyjmuje się, że wszczęcie poszukiwań dopuszczalne jest w stosunku do: 1) osoby, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów i przesłuchano ją w charakterze podejrzanego (art. 313 § 1), 2) osoby, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów, ale nie przesłuchano jej z powodu ukrywania się (art. 313 § 1), 3) osoby, którą bez wydania postanowienia przesłuchano w charakterze podejrzanego (art. 308 § 2 i art. 325g § 2), 4) osoby, co do której ani nie wydano postanowienia, ani nie przesłuchano jej jeszcze w charakterze podejrzanego, co dotyczy w szczególności dochodzenia

Środki przymusu –list gończy
Poszukiwanie art. 278 k.pk. Sąd lub prokurator w postępowaniu przygotowawczym W przedmiocie poszukiwania oskarżonego wydaje się zarządzenie Przepis nie określa rodzaju czynności, jakie wolno podjąć w celu poszukiwania oskarżonego. Należy przyjąć, że dopuszczalne są , z ograniczeniami wynikającymi z art wszelkie czynności w granicach dopuszczonych prawem, zmierzające do ustalenia miejsca zamieszkania lub pobytu oskarżonego2 i 224 k.p.k. odpowiednie stosowanie art. 427 (zatrzymanie prokuratorskie) prokurator również może wydać zarządzenie o poszukiwaniu oskarżonego (osoby podejrzanej), w ramach którego będzie można dokonać zatrzymania i przymusowego doprowadzenia.

ART LIST GOŃCZY Listem gończym może być poszukiwany oskarżony (podejrzany), a także skazany prawomocnym wyrokiem. W takim wypadku w liście gończym zamiast informacji o tymczasowym aresztowaniu ściganego, podaje się informację o zapadłym wyroku (art. 280 § 1 pkt 3 k.p.k.). Wydanie listu gończego wymaga formy postanowienia sądu lub prokuratora (§ 1) Wydanie postanowienia o poszukiwaniu oskarżonego listem gończym wymaga łącznego spełnienia dwóch przesłanek: 1) wydania postanowienia o tymczasowym aresztowaniu osoby ściganej lub skazanie jej prawomocnym wyrokiem, 2) ukrywania się oskarżonego lub skazanego (§ 1).

Art List gończy Tylko oskarżony, podejrzany lub skazany!!! W razie wydania postanowienia o poszukiwaniu listem gończym, do listu gończego dołącza się odpisy aktu oskarżenia i postanowienia o tymczasowym aresztowaniu, a także nakaz przyjęcia oskarżonego dla administracji aresztu śledczego. Postanowienie o poszukiwaniu listem gończym (wydane również w postępowaniu wykonawczym), jako niebędące postanowieniem o zastosowaniu środka zapobiegawczego (art. 252 KPK), nie podlega zaskarżeniu (zob. post. SA w Krakowie z r., II AKz 414/01, KZS 2001, Nr 11, poz. 34; post. SA w Katowicach z r., II AKzw 841/07, OSA 2007, Nr 4, poz. 1; post. SA w Lublinie z r., II AKzw 602/04, Prok. i Pr. 2006, Nr 1, poz. 42, s. 21). Kwestionując jednak postanowienie o tymczasowym aresztowaniu, kwestionuje się jednocześnie postanowienie o poszukiwaniu listem gończym, które jest w stosunku do tego pierwszego akcesoryjne

Art List gończy § 3. W razie ujęcia i zatrzymania osoby ściganej listem gończym należy niezwłocznie doprowadzić ją do sądu, który wydał postanowienie o tymczasowym aresztowaniu, w celu rozstrzygnięcia przez sąd o utrzymaniu, zmianie lub uchyleniu tego środka, chyba że prokurator po przesłuchaniu zatrzymanego zmienił już środek zapobiegawczy lub uchylił tymczasowe aresztowanie. Przepis art. 344 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Art. 280 [Treść listu gończego] § 1. W liście gończym podaje się: 1) sąd lub prokuratora, który wydał postanowienie o poszukiwaniu listem gończym, 2) dane o osobie, które mogą ułatwić jej poszukiwanie, a przede wszystkim personalia, rysopis, znaki szczególne, miejsce zamieszkania i pracy, z dołączeniem w miarę możliwości fotografii poszukiwanego, 3) informację o treści zarzutu postawionego oskarżonemu oraz o postanowieniu o jego tymczasowym aresztowaniu albo o zapadłym wyroku, 4) wezwanie każdego, kto zna miejsce pobytu poszukiwanego, do zawiadomienia o tym najbliższej jednostki Policji, prokuratora lub sądu, 5) ostrzeżenie o odpowiedzialności karnej za ukrywanie poszukiwanego lub dopomaganie mu w ucieczce. § 2. W liście gończym można wyznaczyć nagrodę za ujęcie lub przyczynienie się do ujęcia poszukiwanego, a także udzielić zapewnienia o utrzymaniu tajemnicy co do osoby informującej. § 3. List gończy rozpowszechnia się, zależnie od potrzeby, przez rozesłanie, rozplakatowanie lub opublikowanie, w szczególności za pomocą prasy, radia i telewizji.

Środki przymusu –list żelazny
CHARAKTER LISTU ŻELAZNEGO BUDZI SPORY W DOKTRYNIE. Uznaje się go za środek zapobiegawczy oraz za specyficzny środek zapobiegawczy, który zapewnia przebywanie oskarżonego na wolności pod określonymi warunkami. Część przedstawicieli doktryny uważa z kolei, że jest to po prostu inny środek przymusu. W judykaturze uznano, że list żelazny jest procesowym środkiem przymusu spełniającym cele podobne, jak środki zapobiegawcze, gdyż z jednej strony, gwarantuje udział oskarżonego w toczącym się postępowaniu, a z drugiej strony, wchodzi niejako w miejsce tymczasowego aresztowania, przy czym jego wydanie może być uzależnione od złożenia poręczenia majątkowego. W praktyce spełnia więc funkcje zapobiegawcze, zbliżone skutkami do tymczasowego aresztowania (uchw. SN z r., I KZP 14/96, OSNKW 1996, Nr 11-12, poz. 78). obowiązki nakładane na oskarżonego! List żelazny definiowany jest także jako swoista umowa między oskarżonym a organem procesowym

Treść listu żelaznego polega na zapewnieniu oskarżonemu odpowiadania z wolnej stopy aż do prawomocnego zakończenia postępowania, jeśli wypełni nałożone na niego ustawowe obowiązki. Odnosi się to jedynie do postępowania, w związku z którym wydano list żelazny i w żadnym razie nie rozciąga się na inne postępowania, w szczególności w sprawach, w których nastąpiło prawomocne skazanie Wydanie listu żelaznego uzależnione jest od wystąpienia następujących przesłanek: 1) przebywanie oskarżonego za granicą, 2) złożenie przez oskarżonego oświadczenia, że stawi się do sądu lub prokuratora w oznaczonym terminie, pod warunkiem odpowiadania z wolnej stopy.

Oświadczenie oskarżonego, że stawi się w oznaczonym przez sąd lub prokuratora terminie, pod warunkiem odpowiadania z wolnej stopy wymaga formy pisemnej i musi być złożone przez niego osobiście. List żelazny gwarantuje oskarżonemu odpowiadanie z wolnej stopy aż do prawomocnego ukończenia postępowania (art. 282 § 1 k.p.k.), jeżeli oskarżony: 1) będzie stawiał się w oznaczonym terminie na wezwanie sądu, a w postępowaniu przygotowawczym także na wezwanie prokuratora, 2) nie będzie oddalał się bez postanowienia sądu z obranego miejsca pobytu w kraju, 3) nie będzie nakłaniał innych osób do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie karne.

List żelazny może być wydany przez WŁAŚCIWY MIEJSCOWO SĄD OKRĘGOWY. Jeżeli sprawa, w której ma być wydany list żelazny, należy do właściwości rzeczowej sądu rejonowego, sąd ten występuje z wnioskiem do sądu okręgowego. W toku postępowania przygotowawczego prokurator prowadzący lub nadzorujący to postępowanie występuje do sądu okręgowego właściwego do rozpoznania sprawy o przestępstwo albo sądu okręgowego, w którego okręgu znajduje się sąd rejonowy właściwy do jej rozpoznania

Wydanie listu żelaznego następuje w formie postanowienia. Również w formie postanowienia odmawia się wydania listu żelaznego. Zażalenie przysługuje na postanowienie sądu o: 1) odwołaniu listu żelaznego, 2) orzeczeniu przepadku lub ściągnięciu wartości majątkowych udzielonych z tytułu poręczenia. 3) O odmowie wydania listu żelaznego (art. 284 § 2 k.p.k.)

Art. 283 K.P.K. § 1. Wydanie listu żelaznego można uzależnić od złożenia poręczenia majątkowego. § 2. W razie odwołania listu żelaznego z powodu naruszenia warunków wymienionych w art. 282 § 1, wartości majątkowe udzielone z tytułu poręczenia ulegają przepadkowi lub ściągnięciu; orzeka o tym sąd wymieniony w art. 282 § 2. Art. 282 § 2 k.p.k. W razie nie usprawiedliwionego niestawienia się oskarżonego na wezwanie lub naruszenia innych warunków wymienionych w § 1, właściwy miejscowo sąd okręgowy orzeka o odwołaniu listu żelaznego.

Środki przymusu – zabezpieczenie majątkowe
Charakter prawny zabezpieczenia majątkowego wyraża się w TYMCZASOWYM ZABEZPIECZENIU EWENTUALNYCH, ORZECZONYCH W PRZYSZŁOŚCI PRZEZ SĄD: grzywny świadczenia pieniężnego kosztów sądowych przepadku lub środka kompensacyjnego jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że bez takiego zabezpieczenia wykonanie orzeczenia w zakresie wskazanej kary, świadczenia pieniężnego, przepadku lub środka kompensacyjnego lub kosztów sądowych będzie niemożliwe albo znacznie utrudnione

ograniczone w czasie. Zabezpieczenie może zostać orzeczone, aż do czasu uprawomocnienia się wyroku (zob. post. SA w Katowicach z r., II AKz 693/11, Prok. i Pr. 2012, Nr 3, poz. 31); może nastąpić jedynie na mieniu oskarżonego lub mieniu, o którym mowa w art. 45 § 2 i w odniesieniu do przepadku - 45 § 3 Kodeksu karnego, zaś zabezpieczenie orzeczenia o kosztach sądowych wyłącznie na mieniu oskarżonego. nie stanowi sankcji orzekanej wobec oskarżonego, a jedynie sposób zabezpieczenia egzekucji przyszłej sankcji karnej, kosztów sądowych bądź roszczenia pieniężnego orzeczonych prawomocnie przez sąd; dokonywane jest zgodnie z przepisami postępowania cywilnego.

FUNKCJA jest środkiem przymusu procesowego, którego funkcją jest wymuszenie spełnienia obowiązków procesowych stanowi gwarancję prawidłowego wymiaru sprawiedliwości CEL zabezpieczenie na mieniu oskarżonego wykonania przyszłego orzeczenia Można również wskazać na prewencyjną funkcję zabezpieczenia majątkowego wyrażającą się w uniemożliwieniu oskarżonemu ukrycia, zbycia, zniszczenia, czy wyzbycia się w inny sposób korzyści osiągniętych z przestępstwa bądź mienia pozwalającego na zaspokojenie roszczenia pokrzywdzonego lub Skarbu Państwa.

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Wojskowa z dnia 3 grudnia 2004 r. WZ 47/04 Celem instytucji zabezpieczania majątkowego jest zapewnienie możliwości wykonania kar i środków karnych o charakterze majątkowym, które mogą być orzeczone w przyszłym wyroku, a także roszczeń odszkodowawczych, co do których możliwe jest rozstrzygnięcie w postępowaniu karnym. Zabezpieczenie majątkowe należy bowiem do środków przymusu, które stanowi ingerencję w prawo do poszanowania własności, co powoduje, iż powinno być stosowane wyjątkowo rozważnie.

Przesłanki zabezpieczenia majątkowego [art.291] Pamiętaj też o przesłance :uzasadnionej obawa, że bez takiego zabezpieczenia wykonanie orzeczenia w zakresie wskazanej kary, świadczenia pieniężnego, przepadku lub środka kompensacyjnego będzie niemożliwe albo znacznie utrudnione lub wykonanie orzeczenia o kosztach sądowych będzie niemożliwe albo znacznie utrudnione. Zabezpieczenie majątkowe można zastosować od chwili wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów, względnie przesłuchania osoby podejrzanej w charakterze podejrzanego w trybie art. 308 § 2 K.P.K. § 4. Zabezpieczenie majątkowe należy niezwłocznie uchylić w całości lub w części, jeżeli ustaną przyczyny, wskutek których zostało ono zastosowane w określonym rozmiarze, lub powstaną przyczyny uzasadniające jego uchylenie choćby w części.

Zabezpieczenie majątkowe następuje z urzędu, Art. 293 § 1. POSTANOWIENIE O ZABEZPIECZENIU wydaje sąd, a w postępowaniu przygotowawczym prokurator. § 2. W postanowieniu określa się kwotowo zakres i sposób zabezpieczenia, uwzględniając rozmiar możliwej do orzeczenia w okolicznościach danej sprawy grzywny, środków karnych, przepadku lub środków kompensacyjnych. Rozmiar zabezpieczenia powinien odpowiadać jedynie potrzebom tego, co ma zabezpieczać. Wymóg kwotowego określenia zabezpieczenia nie dotyczy zabezpieczenia na zajętym przedmiocie podlegającym przepadkowi, jako pochodzącym bezpośrednio z przestępstwa lub służącym albo przeznaczonym do jego popełnienia. [§ 2] NA POSTANOWIENIE W PRZEDMIOCIE ZABEZPIECZENIA PRZYSŁUGUJE ZAŻALENIE. Zażalenie na postanowienie prokuratora rozpoznaje sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie. Jeżeli postanowienie wydał prokurator, a postępowanie przygotowawcze prowadzone jest w okręgu innego sądu niż sąd miejscowo i rzeczowo właściwy, zażalenie przysługuje do sądu właściwego do rozpoznania tej sprawy w pierwszej instancji.

Art. 293 § 5. Klauzulę wykonalności postanowieniu o zabezpieczeniu nadaje referendarz sądowy lub sąd pierwszej instancji właściwy do rozpoznania sprawy, w której wydano to postanowienie, a gdy wydano je w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym w okręgu innego sądu niż sąd rzeczowo i miejscowo właściwy, sąd, który jest właściwy na zasadach ogólnych, lub referendarz tego sądu. Nadanie klauzuli postanowieniu, o którym mowa w art. 291 § 1, jest nieodpłatne. § 6. Jeżeli zabezpieczenie nastąpiło na rzeczach, które uprzednio oskarżony wydał organowi procesowemu lub które zatrzymano w wyniku czynności, o których mowa w rozdziale 25, nie podejmuje się czynności egzekucyjnych dla uzyskania klauzuli wykonalności i wykonania postanowienia o zabezpieczeniu. § 7. Osoba fizyczna, prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, o której mowa w art. 45 § 3 Kodeksu karnego, może wystąpić z powództwem przeciwko Skarbowi Państwa o ustalenie, że mienie lub jego część nie podlega przepadkowi. Do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy postępowanie egzekucyjne ulega zawieszeniu.

Art. 294 § 1. Zabezpieczenie upada, gdy gdy nie zostaną prawomocnie orzeczone: grzywna, przepadek, nawiązka, świadczenie pieniężne lub nie zostanie nałożony obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, ….a powództwo o te roszczenia nie zostanie wytoczone przed upływem 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia. § 2. W razie wytoczenia powództwa w terminie wskazanym w § 1 zabezpieczenie pozostaje w mocy, jeżeli w postępowaniu cywilnym sąd nie orzeknie inaczej.

Konsekwencją upadku zabezpieczenia jest konieczność umorzenia postępowania wykonawczego i "odwrócenie" skutków dokonanych w ramach tego postępowania czynności (np. zwrot zajętych ruchomości). ponieważ upadek zabezpieczenia następuje ipso iure, nie ma potrzeby stwierdzania tego upadku w formie procesowej! Sąd powinien jednak powiadomić organ wykonujący postanowienie o zabezpieczeniu o tym, że utraciło ono moc, jak również o wszelkich znanych sobie okolicznościach mogących mieć wpływ na dalsze czynności tego organu (post. SN z r.,I KZ 104/72, Biul. SN 1972, Nr 10, poz. 115).

Środki przymusu – tymczasowe zajęcie
Art. 295 § 1. W razie popełnienia przestępstwa, o którym mowa w art Policja może dokonać tymczasowego zajęcia mienia ruchomego osoby podejrzanej, jeżeli zachodzi obawa usunięcia tego mienia. § 2. Przepisy art stosuje się odpowiednio. § 3. Tymczasowe zajęcie nie może dotyczyć przedmiotów, które nie podlegają egzekucji. § 4.Tymczasowe zajęcie upada, jeżeli w ciągu 7 dni od daty jego dokonania nie zostanie wydane postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym. Organem uprawnionym do dokonania tymczasowego zajęcia jest Policja. {też ŻW (art. 663 KPK) oraz SG, ABW (art. 21 ust. 3 ABWU), CBA (art. 13 ust. 3 CBAU).

Przesłanką tymczasowego zajęcia jest obawa usunięcia mienia. Powstaje ona w razie powzięcia przez Policję wiadomości, iż osoba podejrzana, licząc się z zajęciem, wyzbywa się ruchomości, albo stara się je ukryć. Tymczasowe zajęcie dotyczyć może jedynie mienia ruchomego oskarżonego i podejrzanego. Na czynności związane z tymczasowym zajęciem przysługuje zażalenie na podstawie art. 302, a więc stronom oraz osobom niebędącym stronami Zażalenie rozpoznaje prokurator sprawujący nadzór nad postępowaniem, w którym nastąpiło zajęcie

Tymczasowe zajęcie UPADA, jeżeli w ciągu 7 dni od daty jego dokonania nie zostanie wydane postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym. Jeżeli w terminie 7 dni od daty dokonania tymczasowego zajęcia wydane zostanie postanowienie o zabezpieczeniu, tymczasowe zajęcie przekształca się w zabezpieczenie. O wydaniu postanowienia o zabezpieczeniu w sprawie, w której dokonano tymczasowego zajęcia, zawiadamia się osobę, której oddano pod dozór zajęte ruchomości. jeżeli prokurator odstąpił od wydania postanowienia o zabezpieczeniu, o upadku tymczasowego zajęcia należy zawiadomić podejrzanego i osobę, której oddano pod dozór zajęte ruchomości.

... jakieś pytania?

Środki przymusu II dr Dagmara Gruszecka.

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "Środki przymusu II dr Dagmara Gruszecka."— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres

Wejść

Zaloguj się poprzez sieć społeczną:

Środki przymusu II dr Dagmara Gruszecka.

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "Środki przymusu II dr Dagmara Gruszecka."— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres