- obrona konieczna – art. 25 k.k. - stan wyższej konieczności – art. 26 § 1 - dozwolone ryzyko nowatorskie, w szczególności eksperyment ekonomiczny –

Prezentacja na temat: "- obrona konieczna – art. 25 k.k. - stan wyższej konieczności – art. 26 § 1 - dozwolone ryzyko nowatorskie, w szczególności eksperyment ekonomiczny –"— Zapis prezentacji:

1

2 - obrona konieczna – art. 25 k.k. - stan wyższej konieczności – art. 26 § 1 - dozwolone ryzyko nowatorskie, w szczególności eksperyment ekonomiczny – 27 § 1 k.k. - kontratypy w części szczególnej k.k. (dozwolona krytyka (art. 213 k.k.), niezawiadomienie o przestępstwie (art. 240 § 2 k.k.), odmowa wykonania rozkazu (art. 344 k.k.) Kontratypy pozaustawowe: - dopuszczalne ryzyko gospodarcze - zgoda pokrzywdzonego - karcenie nieletnich - dozwolony zabieg medyczny o charakterze nieleczniczym

3  zamach: › rzeczywisty › bezpośredni (niebezpieczeństwo, które może się natychmiast zaktualizować) › bezprawny  obrona Przyjęcie zasady samoistności obrony koniecznej oznacza, że odpieranie zamachu kosztem dobra napastnika jest usprawiedliwione samym bezprawnym i bezpośrednim zamachem na jakiekolwiek dobro chronione prawem.

4  eksces intensywny – sposób obrony niewspółmierny do niebezpieczeństwa zamachu  eksces ekstensywny – gdy sprawca podejmuje obronę zanim rozpoczął się bezpośredni zamach, bądź kontynuuje ją już po jego zakończeniu

5 Art. 25 k.k. § 3. Nie podlega karze, kto przekracza granice obrony koniecznej pod wpływem strachu lub wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami zamachu.

6  Art. 26. § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego.  Zagrożenie dobra ratowanego musi być bezpośrednie, a jego uchylenie poprzez poświęcenie innego dobra – bezalternatywne.

7  zasada subsydiarności – wyraża się z tym ze poświęcenie określonego dobra musi być jedynym sposobem na odwrócenie niebezpieczeństwa. Gdyby istniała możliwość uniknięcia niebezpieczeństwa w inny sposób, to powyższe działanie stanowiło by przekroczenie stanu wyższej konieczności.  zasada proporcjonalności – dobro poświęcone nie powinno przedstawiać wartości oczywiście większej niż dobro ratowane.

8  bezpośrednie - gdy stwarza niebezpieczeństwo w czasie, w którym podejmowane jest działanie  rzeczywiste - zagrożenie nie może być jednak wywołane przez samego sprawcę.

9  Jest to zasada subsydiarności, która znacznie ogranicza stosowanie kontratypu.  Aby sprawca mógł się powołać na stan wyższej konieczności nie może mieć innych alternatyw na uniknięcie niebezpieczeństwa.

10  Art. 27. § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu przeprowadzenia eksperymentu poznawczego, medycznego, technicznego lub ekonomicznego, jeżeli spodziewana korzyść ma istotne znaczenie poznawcze, medyczne lub gospodarcze, a oczekiwanie jej osiągnięcia, celowość oraz sposób przeprowadzenia eksperymentu są zasadne w świetle aktualnego stanu wiedzy.  § 2. Eksperyment jest niedopuszczalny bez zgody uczestnika, na którym jest przeprowadzany, należycie poinformowanego o spodziewanych korzyściach i grożących mu ujemnych skutkach oraz prawdopodobieństwie ich powstania, jak również o możliwości odstąpienia od udziału w eksperymencie na każdym jego etapie.  § 3. Zasady i warunki dopuszczalności eksperymentu medycznego określa ustawa.

11  działanie w celu przysporzenia korzyści gospodarce narodowej albo w celu przeprowadzenia eksperymentów badawczych, leczniczych, technicznych lub ekonomicznych  działanie w granicach ryzyka dopuszczalnego według aktualnego stanu wiedzy  uzasadnione oczekiwanie osiągnięcia korzyści o istotnym znaczeniu gospodarczym, poznawczym lub leczniczym  zachowanie zasad ostrożnego postępowania  prawdopodobieństwo korzyści poważnie przekraczające prawdopodobieństwo mogącej wyniknąć szkody

12  Pokrzywdzony musi być faktycznym (jeżeli rzeczywiście może nim dysponować) i prawnym (gdy znajduje się to w zakresie jego formalnych uprawnień) dysponentem określonego dobra.  Warunki uznania zgody pokrzywdzonego jako kontratypu: › musi być ona wyrażona przed określonym zachowaniem się › musi być wyrażona przez osobę poczytalną i mającą co najmniej 17 lat › musi być konkretna, tzn. dotyczyć określonego dobra lub zachowania się.  Nie jest istotne w jakiej formie została ona wyrażona, ale ważne jest by sprawca o niej wiedział.