ZESPOŁOWE GRY SPORTOWE

Prezentacja na temat: "ZESPOŁOWE GRY SPORTOWE"— Zapis prezentacji:

1 ZESPOŁOWE GRY SPORTOWE
Marta Szczerbińska

2 ZESPOŁOWE GRY SPORTOWE
Gra zespołowa to dyscyplina sportu, w której biorą udział dwie drużyny o określonej ilości zawodników rywalizujących ze sobą. Najpopularniejszymi grami zespołowymi na świecie są: piłka nożna piłka koszykowa piłka siatkowa piłka ręczna Gry zespołowe odbywają się na ściśle wyznaczonym placu gry (boisko, lodowisko) a ich celem jest na ogół umieszczenie przedmiotu gry (piłki, krążka) w miejscu dającym punkty (kosz, bramka) zależnie od rodzaju gry przy pomocy rąk, nóg lub specjalnego przyrządu używanego w danej grze zespołowej (np. kije w hokeju na lodzie). Gier zespołowych nie należy mylić z konkurencjami drużynowymi w indywidualnych dyscyplinach sportu (rywalizacja drużynowa w narciarstwie, szermierce, wyścigach motocyklowych na żużlu itp.).

3 INNE ZESPOŁOWE GRY SPORTOWE
PIŁKA SIATKOWA PIŁKA RĘCZNA HISTORIA ZASADY MISTRZOWIE HISTORIA ZASADY MISTRZOWIE PIŁKA NOŻNA PIŁKA KOSZYKOWA HISTORIA ZASADY MISTRZOWIE HISTORIA ZASADY MISTRZOWIE INNE ZESPOŁOWE GRY SPORTOWE

4 HISTORIA PIŁKI SIATKOWEJ menu
Pomysłodawcą reguł gry w piłkę siatkową był Amerykanin William Morgan – na co dzień nauczyciel wychowania fizycznego w Young Men's Christian Associaton (YMCA) w mieście Holyoke w stanie Massachusetts. 9 lutego 1895 odbył się w tamtejszej sali gimnastycznej premierowy pokaz stworzonej przez niego dyscypliny, którą wówczas nazywano Mintonette. W 1947 r. podczas Kongresu w Paryżu, powołano do życia Międzynarodową Federację Piłki Siatkowej (FIVB). Jej pierwszym prezydentem wybrano Francuza Paula Libaud (sprawował on tę funkcję aż do 1984), zaś jednym z jego zastępców został Polak Zygmunt Nowak. Wśród założycieli FIVB była Polska. W 1949 zorganizowano pierwsze Mistrzostwa Świata mężczyzn, a w 1952 Mistrzostwa Świata kobiet. Mistrzostwa Europy mężczyzn wprowadzono do kalendarza w 1948, a Mistrzostwa Europy kobiet w 1949. Do programu olimpijskiego siatkówka (zarówno w wydaniu kobiet, jak i mężczyzn) weszła w 1964, podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Tokio. menu

5 ZASADY GRY Celem gry jest przebicie piłki nad siatką tak, by upadła na polu drużyny przeciwnej lub zmuszenie rywali do popełnienia błędu. Piłkę można odbijać (nie może być złapana lub rzucana) dowolną częścią ciała. Jeden i ten sam zawodnik nie może odbić piłki dwa razy z rzędu (z wyjątkiem pierwszego odbicia następującego po bloku), a drużyna może piłkę odbić co najwyżej trzy razy (nie licząc dotknięcia piłki przez blok), zanim przebije ją na pole przeciwnika. Piłka przebijana na pole przeciwnika musi przelecieć nad siatką w przestrzeni ograniczonej: od dołu – górną krawędzią siatki, na bokach – przez antenki. W przeciwieństwie do większości gier zespołowych, czas gry nie jest limitowany. Mecz toczy się aż jedna z drużyn wygra 3 sety (tak więc gra się co najwyżej 5 setów). Piąty, decydujący set rozgrywany jest obecnie jako tie-break (do 15 punktów). Drużyna wygrywa set, jeśli zdobędzie co najmniej 25 punktów i ma co najmniej 2 punkty przewagi nad przeciwnikiem. Zagrywka inaczej serw, wykonywany musi być spoza linii końcowej boiska z pola zagrywki sposobem dolnym lub górnym. Piłka po zagrywce może dotknąć siatki pod warunkiem, iż przeleci na stronę przeciwnika. Podczas zagrywki, drużyna przeciwna nie może atakować i blokować bezpośrednio piłki, musi nastąpić rozegranie. Wymiary boiska i wysokość siatki Boisko do gry jest prostokątem o wymiarach 18 × 9 m, otoczonym strefą wolną o szerokości co najmniej 3 m z każdej strony Oś linii środkowej dzieli boisko na dwa równe pola o wymiarach 9 × 9 m każde. Na każdej stronie wyznaczone jest pole ataku, ograniczone linią środkową, liniami bocznymi i linią ataku znajdującą się 3 m od osi linii środkowej i wpisaną w pole ataku. Ponadto istnieje pole zagrywki o szerokości 9 m i głębokości równej szerokości wolnej strefy, znajdujące się poza każdą linią końcową. Boisko przedzielone jest siatką, umieszczoną nad osią linii środkowej. Jej górna krawędź powinna znajdować się na wysokości 2,43 m dla mężczyzn i 2,24 m dla kobiet (dla młodzików 2,35 m i młodziczek 2,15 m w rozgrywkach w Polsce). Na dwóch końcach siatki (nad liniami bocznymi) wysokość siatki powinna być taka sama, jednak nie może być większa niż 2 cm ponad wysokość przepisową. Do siatki mocowane są tzw. antenki– pręty wystające 80 cm ponad taśmę górną. Ograniczają one strefę przejścia piłki nad siatką. menu

6 MISTRZOWIE I LIGA - KOBIETY I LIGA - MĘŻCZYŹNI menu

7 HISTORIA PIŁKI RĘCZNEJ menu
Źródeł piłki ręcznej należy szukać w dalekiej przeszłości. Gry takie jak: urania w starożytnej Grecji, herpastum w starożytnym Rzymie czy fangballspiel w średniowiecznych Niemczech, były zbliżone do współczesnej piłki ręcznej. Współczesna piłka ręczna uformowała się pod koniec XIX wieku w północnej Europie, głównie w Danii, Niemczech, Norwegii i Szwecji. Duńczyk Holger Nielsen spisał pierwsze zasady i reguły nowoczesnej piłki ręcznej (håndbold) w 1898 roku. Rok 1917 przyjmuje się jako rok narodzin piłki ręcznej. Pierwszy mecz międzypaństwowy rozegrano 13 września 1925 roku w Halle: Niemcy - Austria 6:3. Podczas igrzysk olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku, powstała pierwsza Międzynarodowa Federacja Amatorskiej Piłki Ręcznej (IAHF). Pierwsze mistrzostwa świata drużyn męskich 7- (tzw. wersja duńska) i 11-osobowych (tzw. wersja niemiecka) rozegrano w 1938 roku w Niemczech. Mistrzostwa świata kobiet rozgrywane są natomiast od 1957 roku. W Polsce sport w wersji niemieckiej (11-osobowej) zaczął być uprawiany w 1917 w Szczypiornie (obecnej dzielnicy Kalisza) przez internowanych polskich żołnierzy Legionów Polskich, stąd pochodzi nazwa szczypiorniak. Za rok narodzin piłki ręcznej w Polsce uznaje się rok Reprezentantem polskiej piłki ręcznej jest od 1928 roku Związek Piłki Ręcznej w Polsce. menu

8 ZASADY GRY W grze biorą udział dwie drużyny po 7 zawodników. Zawodnicy występują na pozycjach: bramkarz obrotowy (koło) rozgrywający: lewe pół, prawe pół,środek (za kołowym) skrzydłowi: lewe skrzydło, prawe skrzydło Celem gry jest zdobycie większej liczby bramek niż drużyna przeciwna. Gol jest zdobyty, gdy piłka przekroczy linię bramkową całym obwodem i znajdzie się wewnątrz bramki. Mecz dzieli się na dwie połowy po 30 minut z 10-minutową przerwą. Piłka może być rzucana, popychana, łapana, uderzana, zatrzymywana. Zawodnicy mogą dotykać piłki wszystkimi częściami ciała oprócz podudzia i stóp. Jeżeli zawodnik nie kozłuje piłki, może ją trzymać jedynie 3 sekundy. Tylko bramkarz znajdujący się w polu bramkowym (w obrębie linii 6 metrów) jest zwolniony z przestrzegania tych zasad. Mecz rozpoczyna drużyna, która wygrała piłkę po rzucie monetą. Zawodnik tej drużyny wykonuje podanie do partnera z zespołu, trzymając jedną stopę na linii środkowej boiska do chwili, gdy piłka opuści jego dłonie. Gracze podczas początku i wznowienia gry muszą przebywać na swoich połowach boiska. Gracz będący w posiadaniu piłki może ją podać, kozłować lub trzymać nie dłużej niż 3 sekundy. Nie może również wykonać więcej niż trzech kroków trzymając piłkę. Po zdobyciu bramki przez jedną z drużyn, zespół który ją stracił wznawia grę rzutem ze środka boiska. Gdy zawodnik jednej z drużyn wykonuje rzut do bramki, musi uważać by nie przekroczyć linii znajdującej się 6 metrów od bramki. Gdy jednak ją przekroczy jest rzut wolny dla drużyny przeciwnej. W wypadku gdy obrońca znajdzie się we własnym polu bramkowym w czasie obrony, sędziowie dyktują rzut karny. Jest on wykonywany z odległości 7 metrów od bramki. Zawodnik wykonujący rzut karny znajduje się sam na sam z bramkarzem. menu

9 Najwybitniejsze zawodniczki w historii polskiej piłki ręcznej
MISTRZOWIE Najwybitniejsze zawodniczki w historii polskiej piłki ręcznej * Małgorzata Byzdra * Izabela Czapko * Anna Ejsmont * Dagmara Kot (Kowalska-Kot) * Izabela Kowalewska * Wioletta Luberecka * Iwona Łącz * Iwona Nabożna * Iwona Pabich * Sabina Włodek (Soja-Włodek) * Monika Studzińska * Elżbieta Olszewska * Małgorzata Majerek * Monika Jurak PIŁKA RĘCZNA MĘŻCZYZN menu

10 HISTORIA PIŁKI NOŻNEJ menu
W grę przypominającą dzisiejszą piłkę nożną grano już w przedkolumbijskiej Ameryce (rytualne zawody Azteków), czy średniowiecznej Wenecji (calcio). Sam termin football pojawił się prawdopodobnie w średniowieczu w Anglii, a używano go do określania różnych gier, jednakże nie tych, które polegały na kopaniu piłki, ale tych, w które grano "na piechotę" (czy też na stopie, po angielsku on foot). Właśnie w Anglii w połowie XIX wieku zainaugurowano pierwsze rozgrywki. Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy spisano przepisy gry w piłkę nożną. . Pierwsze przepisy, w kształcie zbliżonym raczej do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity College, ale zasad tych nie udało się szerzej rozpowszechnić. Te sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła jednolite przepisy. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association Board (IFAB). W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez IFAB. Pierwsze próby organizowania życia piłkarskiego na ziemiach polskich w bardziej zwięzłych strukturach miały miejsce jeszcze pod koniec XIX wieku. Naturalnym zapleczem stały się poszczególne towarzystwa sokole, a z czasem również placówki pedagogiczne (szkoły realne, gimnazja, uczelnie wyższe), w których pracę dydaktyczną podejmowali młodzi ludzie coraz bardziej ogarniani futbolową pasją. To właśnie uczniowie lwowskich szkół – pod przewodnictwem swych opiekunów – założyli trzy pierwsze polskie kluby piłkarskie: Lechię, Czarnych oraz Pogoń. 4 czerwca 1906 doszło w Krakowie do wielkiego rewanżu na linii Lwów – Kraków sprzed 12 lat. W Parku Jordana naprzeciw piłkarzy lwowskich Czarnych oraz IV Gimnazjum stanęła młodzież krakowska. Wizyta ta stała się bodźcem do gwałtownego rozwoju piłkarstwa w "grodzie Kraka" i już niebawem z luźnych drużyn wykształciły się potężne kluby: Cracovia, a później Wisła. menu

11 ZASADY GRY W meczu biorą udział dwie drużyny. Na boisku może przebywać 11 zawodników z każdej drużyny, w tym z każdej po jednym bramkarzu. Gra polega na strzelaniu bramek bez pomocy kończyn górnych. Dopuszcza się grę nogami, głową i niektórymi częściami tułowia. W obrębie pola karnego chwytać piłkę rękoma ma prawo wyłącznie bramkarz drużyny broniącej. Gol pada w momencie, gdy piłka przekroczy linię bramkową całym swoim obwodem. Mecz wygrywa drużyna, która strzeli więcej goli. Dopuszczalny jest remis, choć w niektórych sytuacjach, gdzie wynik musi zostać rozstrzygnięty dopuszcza się przedłużenie czasu gry o dwie tyle samo trwające dogrywki. Gdy dogrywki nie przyniosą rozstrzygnięcia, następuje konkurs rzutów karnych. Czas gry Każdy mecz trwa 2 połowy, obie po 45 minut. Między poszczególnymi częściami gry powinna odbyć się przerwa, które nie może przekroczyć 15 minut. Do każdej połowy może zostać doliczony dodatkowy czas z powodu wymiany zawodników, wymuszonych przez kontuzje czasów w grze. Za niedozwolone zagranie lub przewinienie drużyna przeciwna rozpoczyna grę różnymi rzutami. Rzut wolny pośredni wykonuje się, kiedy zawodnik: kopie lub usiłuje kopnąć przeciwnika, podcina nogę przeciwnikowi, skacze, atakuje, uderza lub popycha przeciwnika. Rzut wolny wykonywany jest, kiedy zawodnik łamiący zasady: atakuje przeciwnika nogami, wchodzą w kontakt z przeciwnikiem przed dotknięciem piłki, trzyma bądź pluje na przeciwnika, a także, gdy dotyka piłkę ręką. Nie dotyczy to bramkarza ze własnym polu karnym. Rzut wolny pośredni wykonywany jest, kiedy bramkarz we własnym polu karnym popełnia jedno z wykroczeń: przetrzymuję piłkę w rękach dłużej niż 6 sekund, łapie piłkę kopniętą przez zawodnika z tej samej drużyny, łapię piłkę, którą do gry z rzutu wprowadzał współpartner oraz gdy gra na czas. Rzut karny następuje, gdy w polu karnym zostanie sfaulowany zawodnik, który atakuję bramkę przeciwnika. Jest on wykonywany z odległości 11 metrów, bezpośrednim uderzeniem na bramkę. Niedozwolone jest także takie zagranie, które doprowadza do opuszczenia przez piłkę boiska. Następuję wtedy strata piłki. W takiej sytuacji grę rozpoczyna drużyna przeciwna. Jeżeli piłka puści linie boczną, to wykonywany jest rzut z autu. Gdy piłka przekroczy linię bramkową, grę rozpoczyna bramkarz, gdy wybił ją zawodnik z drużyny atakującej lub gra rozpoczynana jest rzutem rożnym z narożnika boiska w przypadku wybicia piłki przez broniących. menu

12 MISTRZOWIE menu

13 HISTORIA PIŁKI KOSZYKOWEJ menu
W grudniu 1891 roku dr James Naismith, kanadyjski profesor pracujący na uniwersytecie McGill oraz instruktor na Springfield College, wymyślił sport zwany koszykówką, aby utrzymać swoich uczniów w dobrej formie. Na początku zasady koszykówki były bardzo proste i zostały spisane przez twórcę tego sportu. Gra ta stawała się coraz bardziej znana, a jej zasady zmieniały się. Wkrótce koszykówka była znana w całej Ameryce Północnej. 6 czerwca 1946 zostało założone BAA (Basketball Association of America), które później (jesienią 1949) przybrało Nazwę NBA (National Basketball Association). Koszykówka przybyła do naszego kraju na początku XX stulecia. Na początku jej rozwojem zajmowała się jedna z sekcji powołanego w 1928 r. Polskiego Związku Gier Sportowych. W 1957 roku powstał Polski Związek Koszykówki. menu

14 ZASADY GRY W koszykówkę grają dwie drużyny, po pięciu zawodników każda. Celem każdej z drużyn jest zdobywanie punktów za celne rzuty do kosza przeciwnika i zapobieganie zdobywaniu punktów przez drużynę przeciwną. Zwycięzcą meczu zostaje drużyna, która na koniec czasu gry uzyska większą liczbę punktów. Punkty otrzymuje się za umieszczenie piłki w koszu: * 1 punkt za udany rzut osobisty z linii rzutów wolnych * 2 punkty za rzut z akcji wykonany z odległości mniejszej niż linia rzutów za trzy punkty * 3 punkty za rzut zza linii rzutów za trzy punkty (6,25 m) Błędy: błąd 3 sekund – Gracz ataku przebywa w polu 3 sekund nie podając lub oddając rzutu. błąd 5 sekund – Gracz po wznowieniu np. po zdobyciu punktów, lub autu przez rywala, trzyma piłkę i przez 5 sekund nie rozpoczyna akcji swojej drużyny – drużyna traci piłkę na korzyść przeciwnika. błąd 8 sekund – Drużyna musi wyprowadzić piłkę ze swojej połowy (obrony) w ciągu 8 sekund. błąd 24 sekund – Drużyna musi w ciągu 24 sekund oddać rzut na kosz, a piłka musi dotknąć obręczy. Jeśli to nie nastąpi, drużyna przeciwna rozpoczyna grę z autu. błędy kozłowania Aut – piłka opuszcza boisko, przeciwnik rozpoczyna grę w miejscu, gdzie piłka opuściła pole gry (linia boczna lub końcowa). Faule – Zawodnik opuszcza parkiet popełniając 5. (FIBA) lub 6. (NBA) przewinienie. Faule dzielą się na: ofensywne (popełniane przez zawodnika atakującego) oraz defensywne (popełniane przez zawodnika broniącego) W grze obowiązują następujące podstawowe przepisy: - Piłka może być podawana, rzucana lub kozłowana rękami. - Uderzenie piłki pięścią lub nogą jest przekroczeniem przepisów. - Poruszanie się z piłką jest możliwe tylko wówczas, gdy zawodnik odbija ją o podłogę (kozłuje), co dwa kroki. - Kozłować wolno tylko jedną ręką. Po schwytaniu piłki nie można ponownie kozłować. Czas gry: 4 kwarty po 10 minut każda, w każdej kwarcie po czwartym faulu drużyny, każdy następny faul będzie karany rzutami wolnymi przerwa w połowie meczu - 15 minut, między 1 i 2 kwartą oraz między 3 i 4 kwartą dwuminutowe przerwy, w 1, 2 i 3 kwarcie 1 przerwa na żądanie oraz 2 przerwy na żądanie w 4 kwarcie, przerwa na żądanie musi trwać 1 minutę. menu

15 MISTRZOSTWA ŚWIATA W KOSZYKÓWCE KRÓLOWIE STRZELCÓW - POLSKA
MISTRZOWIE MISTRZOSTWA ŚWIATA W KOSZYKÓWCE MĘŻCZYŹNI ReprezentacjaSP NR 18 II miejsce w Mistrzostwach Dzielnicy Kraków- Śródmieście 2009/2010 KOBIETY KRÓLOWIE STRZELCÓW - POLSKA Reprezentacja SP nr !8 I miejsce w Mistrzostwach Dzielnicy Kraków- Śródmieście 2009/2010 menu

16 Mniej popularne gry zespołowe to:
Korfball to jedyna na świecie koedukacyjna gra zespołowa, w której zawodnicy obojga płci grają w jednej drużynie (nie rozgrywa się meczów z udziałem zawodników tylko jednej płci). Wiele elementów gry w korfball podobnych jest do koszykówki, piłki ręcznej. Gra powstała na początku XX wieku, kiedy to nauczyciel wychowania fizycznego z Amsterdamu Nico Broekhuysen, na potrzeby swoich podopiecznych zaadoptował grę, którą podpatrzył w 1902 roku w południowej Szwecji. Do dziś dyscyplina stworzona przez Broekhuysena pozostaje jedyną na świecie zespołową grą, która z założenia jest koedukacyjna. Zespół składa się z ośmiu osób: czterech mężczyzn i czterech kobiet, z czego dwie pary z danej drużyny rozpoczynają grę w strefie obrony, a dwie pary w strefie ataku. Jest to bardzo ważna zasada: bez odpowiedniego ustawienia zawodników na boisku nie da się bowiem poprawnie rozpocząć gry. Punkty zdobywa się wrzucając piłkę (o wymiarach piłki nożnej) do kosza umocowanego na 3,5 metrowym słupie. Co dwa punkty, niezależnie która drużyna je zdobędzie, następuje zmiana podczas, której zawodnicy zamieniają się strefami (połowami boiska) i z obrońców stają się atakującymi, a atakujący stają się obrońcami. Gra jest bezkontaktowa. Nie dozwolone jest przepychanie, a nawet wyrywanie piłki z rąk przeciwnika. Nie wolno także przemieszczać się z piłką, ani kozłować. Ruch i ciągłe próby uwolnienia się od przeciwnika to element który zdominował grę dzięki czemu gra jest dosyć szybka. Do kosza mogą rzucać zawodnicy strefy ataku z całej połowy boiska w której się znajdują oraz gdy nie są (w momencie oddawania rzutu) w pozycji bronionej. Aby punkt zdobyty po rzucie nie został zaliczony na podstawie pozycji bronionej, obrońca musi stać z wyciągniętą ręką w kierunku rzucającego oraz musi znajdować się pomiędzy koszem a rzucającym, stojąc twarzą do atakującego. Musi być przy tym aktywny, tzn. musi próbować zablokować rzut (jednocześnie nie może wybijać piłki z rąk, może tylko "zbijać" piłkę w locie tj. gdy ta gdy ta opuści ręce. W baseball grają dwie drużyny z których każda na przemian spełnia rolę strony atakującej (team at bat), której zadaniem jest zdobycie punktów, i przeszkadzającej w tym drużyny broniącej się (fielding team). Zawodnik z drużyny atakującej najpierw odbija kijem piłkę rzuconą przez miotacza, po czym rzuca kij i biegnie do najbliższej bazy, aby ją zaliczyć. Jeśli mu się uda to biegnie do kolejnej itd., aż skończy bieg. W tym czasie zawodnik z drużyny przeciwnej (tzw. łapacz) próbuje złapać piłkę odbitą przez biegnącego gracza. Kiedy tego dokona, zawodnik biegnący musi zatrzymać się w najbliższej bazie. Wygrywa drużyna, która po 9 rundach będzie miała więcej punktów. Zawodnik drużyny atakującej zdobywa punkt kiedy zaliczy wszystkie 4 bazy (1 bazę, 2 bazę, 3 bazę i 4 bazę zwaną domem. Boisko do baseballa

17 Rugby Nazwa gry pochodzi od angielskiej szkoły w Rugby, gdzie w 1823 roku rozegrano pierwszy mecz. Twórcą był William Webb Ellis, który podczas gry w piłkę nożną podniósł piłkę i pobiegł z nią przez boisko. Rugby to sport drużynowy. W rugby grają dwie drużyny, każda składa się z 15 graczy. Gra w rugby polega na podawaniu specjalnej piłki (o owalnym kształcie) oraz zdobyciu jak największej ilości punktów. Punkty w rugby zdobywa się za tzw. przyłożenie (5pkt) piłki na polu punktowym przeciwnika lub za celny strzał na bramkę (3pkt). boisko. Polo, gra rozgrywana konno na trawiastym boisku przez 2 czteroosobowe drużyny, których gracze dążą, używając długich kijów tzw. malletów, do umieszczenia w bramce przeciwnika drewnianej, białej kuli, wielkości pomarańczy. 1. Historia Gra powstała w Azji Środkowej. Do Europy dotarła w XIX wieku przez stacjonujące w Indiach wojska brytyjskie. Polo było dyscypliną olimpijską podczas czterech igrzysk olimpijskich: 1908, 1920, 1924 oraz 1936. 2. Zasady Celem gry jest wbicie do bramki rywala (szerokość 7,32 m) piłki, za pomocą malleta. W grze uczestniczą dwie drużyny liczące po 4 zawodników, rozgrywający mecz konno. Boisko o wymiarach 275 m x 183 m jest zazwyczaj trawiaste. W polo można grać również na boiskach o wymiarach 100 m x 50 m, wówczas jest to arena polo a gra się po 3 zawodników. W meczu rozgrywa się od 4 do 8 części trwających 7,5 minuty tzw. czakerów, 6,5 minut na arena polo. Między nimi są 3-minutowe przerwy, które zwykle wystarczają na zmianę konia. (Zawodnik, grający w polo posiada zwykle 4 konie podczas meczu) Po wbiciu piłki do bramki, czyli zdobyciu ,,gola" zawodnicy za każdym razem zamieniają się połowami. Krykiet – sport drużynowy, w którym mecze rozgrywane są między dwiema drużynami po jedenastu zawodników. Pochodzi z Anglii, gdzie podobna gra była znana już na przełomie XIII i XIV wieku. Mecze krykietowe rozgrywane są na trawiastym boisku o zbliżonym do owalnego kształcie, w środku którego znajduje się płaski pas (ang. pitch – dosłownie: "murawa") długości 20,12 m. Na końcach pasa ustawione są bramki (ang. wicket) – trzy wbite w ziemię drewniane słupki (ang. stump – dosłownie: "pniak", "kijek"). Gracz jednej z drużyn rzuca twardą piłkę z korka obłożonego skórą, o obwodzie mm, w kierunku przeciwległej bramki, tak aby w nią trafić, a gracz drugiej drużyny (ang. batsman) broni jej przed uderzeniem za pomocą drewnianego kija. Jeszcze jeden gracz z kijem (ang. non-striker) stoi w pobliżu gracza rzucającego (ang. bowler). Pozostali gracze z drużyny bowlera zajmują pozycje w owalu jako gracze z pola (ang. fielder). Celem gry jest zdobywanie runów, krykietowego odpowiednika punktów, przez batsmana i non-strikera. Piłka wodna, waterpolo - zespołowa gra sportowa dla 2 drużyn po 7 zawodników (w tym bramkarz), rozgrywana w basenie pływackim (głębokość wody minimum 180 cm), w którym wyznacza się pole gry (20x30m) oraz ustawia bramki o wymiarach 3x0,9 m. O zwycięstwie decyduje większa liczba zdobytych bramek. Sport uprawiany w ponad 100 krajach, także przez kobiety. menu

18 Literatura Piłka siatkowa - Piłka nożna - Piłka ręczna - Pika koszykowa - Korfball - Rugby - Baseball - Polo - Krykiet - start