Pobierz prezentację
Pobieranie prezentacji. Proszę czekać
OpublikowałZbigniew Piasecki Został zmieniony 9 lat temu
1
Kara pozbawienia wolności w perspektywie rozważań penologicznych i psychospołecznych Dr hab. Tomasz Kalisz Katedra Prawa Karnego Wykonawczego Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytet Wrocławski
2
W perspektywie historycznej pojawienie się kary pozbawienia wolności było ewidentnym czynnikiem postępu, co dzisiaj wydawać się może paradoksem. Nie powinniśmy jednak zapominać, że najsurowsza z kar kryminalnych – pozbawienie wolności – wypierała stosowane z całym okrucieństwem karę śmierci i kary cielesne. W dokumentach jednego z pierwszych Międzynarodowych Kongresów Penitencjarnych, który odbył się w 1847 r. w Brukseli, możemy przeczytać, że: „Ani nie przypadek, ani nie kaprys prawodawcy sprawiły, że uwięzienie jest fundamentem i niemal całym gmachem naszej obecnej konstrukcji kar, jeno postęp techniczny i złagodzenie obyczajów”.
3
Proces tzw. kompresji populacji osadzonych Proces ten jest wynikiem wprowadzania w życie zasady ultima ratio w zakresie kar izolacyjnych. Zmniejszający się w strukturze skazań procentowy udział bezwzględnej kary pozbawienia wolności, oznacza w praktyce, iż na terenie zakładów karnych gromadzą się skazani o najgorszej prognozie społecznej, głęboko zdemoralizowani, skazani za najpoważniejsze przestępstwa. Tego rezultatu w żadnej mierze nie da się uniknąć, jest to logiczna konsekwencja tendencji depenalizacyjnych w polityce kryminalnej. Wniosek ten rodzi wszakże konieczność jeszcze większego zwrócenia uwagi, na kondycję systemów penitencjarnych, na przebieg procesu oddziaływania penitencjarnego, w tym prób resocjalizacji, mimo że efektywność tych działań może ulec jeszcze większemu osłabieniu, niż to ma miejsce dzisiaj.
4
Zakład karny –instytucja totalna Cechą szczególną zakładu karnego jest to, że należy on do klasy organizacji społecznych, które Erving Goffman nazwał instytucjami totalnymi. Czyli organizacjami, które stwarzają dla osób z nimi związanych rodzaj odrębnego świata, rządzącego się własnymi prawami i odseparowanego od reszty społeczeństwa mniej lub bardziej szczelnymi barierami. społeczeństwa W przypadku zakładu karnego mówimy o instytucji totalnej, represyjnej w swym rzeczywistym charakterze i resocjalizacyjnej w przestrzeni oczekiwań.
5
Organizacja nieformalna Nawet najbardziej drobiazgowy system norm formalnych nie jest w stanie przewidzieć i objąć siatką przepisów wszelkich możliwych sytuacji i zachowań. W przepisach zawsze powstają jakieś luki, z drugiej strony sam proces realizacji oficjalnych norm może przebiegać w jakiś częściach sprzecznie czy też odmiennie od założeń twórców organizacji (w naszym przypadku ustawodawcy). W tej przestrzeni niemal naturalnie tworzy się nieformalna organizacja, oparta na normach wynikających ze zwyczajów i tradycji, organizacja obejmująca określone cele i idee, które mogą być odmienne od tych wynikających z relacji oficjalnych.
6
Podkultura więzienna Oprócz jawnych norm i sposobów zachowania, narzuconych w warunkach więziennych odgórnie, istnieje inny zakamuflowany, okryty tajemnicą nurt życia więziennego, przeciwstawny celom resocjalizacyjnym, kolidujący z powszechnie wyznawanymi normami, swoisty zbiór zasad regulujących postępowanie w różnych sferach więziennego bytowania, które zwykło się nazywać drugim życiem. Zjawisko to jest wyrazem istnienia tzw. podkultury więziennej, pojęcie której wprowadził do literatury Donald Clemmer.
7
Więzienny kodeks – reguły nieformalne Zasady więziennego kodeksu zbudowane są na założeniu zakazu jakiejkolwiek współpracy z administracją, nakazu wzajemnej solidarności i pomocy ale tylko w obrębie grupy uprzywilejowanej, manipulacji administracją penitencjarną oraz eksploatacji innych więźniów. Kultywowane są opanowanie, siła i twardość oraz przyzwolenie na agresję i cwaniactwo. Normy te stają się niebezpieczne dla oficjalnego nurtu, zwłaszcza, że podkultura więzienna wytworzyła wokół swoich norm bardzo konsekwentny system autokontroli społecznej więźniów, wsparty na surowym repertuarze sankcji przewidzianych w przypadku lekceważenia norm podkultury więziennej.
8
Podkultura więzienna Podkultura dąży do przejęcia władzy nad społecznością skazanych, tym samym doprowadza do sytuacji, w ramach której w zakładach karnych zaprogramowanych jako jeden z elementów systemu wymiaru sprawiedliwości panuje ukryte bezprawie i brutalność, a poniżanie ofiar i łamanie poczucia godności własnej są na porządku dziennym. Grozę zjawiska może pojąć tylko ten, kto potrafi wczuć się w sytuację jakiegoś zaszczutego, nieustannie prześladowanego więźnia, bezradnego, bezwolnego i niezdolnego do obrony w obliczu bezrozumnej agresji współwięźniów.
9
Psychiczne konsekwencje izolacji penitencjarnej W trakcie odbywania kary pozbawienia wolności może występować bardzo silna deprywacja sensoryczna i informacyjna polegająca na ograniczeniu lub zupełnym odcięciu określonych bodźców oddziaływujących na zmysły wzrokowe, słuchowe i inne. Deprywacji ulegają też potrzeby samorealizacji, poczucia własnej wartości, bezpieczeństwa, miłości, przyjaźni, stowarzyszenia i kontaktów z otoczeniem, zespół potrzeb estetycznych i twórczych. Pojawić się może natomiast poczucie zagrożenia własnej osoby, a w przypadkach intensywniejszych objawów spadek sprawności intelektualnej, zmniejszenie koncentracji uwagi, stereotypia oraz utrata poczucia rzeczywistości. Przedłużająca się sytuacja deprywacji seksualnej - przy monotonii wrażeń i wspomnieniach swoich wcześniejszych doświadczeń seksualnych - przyczynia się do wzrostu napięcia seksualnego i popycha więźniów do poszukiwania zastępczych sposobów jego rozładowania.
10
Psychospołeczne następstwa izolacji penitencjarnej Stygamtyzacja - procesem instytucjonalnego naznaczenia skazanego, gdzie utrata wolności jest formą moralnego odrzucenia i potępienia przez wolne społeczeństwo. Standaryzacja – jest konsekwencją swoistej uniformizacji społeczności więziennej wynikającej z regulaminu więziennego: te same ubrania, sprzęt kwaterunkowy, posiłki, jednakowy sposób zaspokajania podstawowych potrzeb. Proces degradacji wiąże się z tym, że człowiek pozbawiony wolności staje się często przedmiotem manipulacji tak ze strony administracji jak i współwięźniów (sytuacje poniżania, upokarzania i znieważania godności własnej). Depersonalizacja oznacza subiektywne doznanie wewnętrznej zmiany przeżywanej jako poczucie obcości lub wręcz nieralności siebie.
11
Kraj Populacja w liczbach bezwzględnych Współczynnik pryzonizacji na 100.000 mieszk. Populacja w liczbach bezwzględnych Współczynnik pryzonizacji na 100.000 mieszk. Zmiana w zakresie współczynnika pryzonizacji dane z lat 2002 lub 2003dane z lat 2007 lub 2008 Polska83113218843212211,40% Rumunia4348920026551124-38,00% Estonia48743613467259-28,30% Portugalia1430013711017104-24,10% Łotwa81563526548288-18,20% Litwa92172667866234-12,00% Irlandia336685332576-10,60% Słowacja88291647986148-9,80% Węgry1670016514911149-9,70% Niemcy81176987320389-9,20% Finlandia361770337064-8,60% Włochy565741005505792-8,00% Austria8114100790995-5,00% Dania343964344863-1,60% Bułgaria10500134102711340,00% Holandia16239100164161000,00% Kanada36024116383481160,00%
12
Szwecja6506736770741,40% Chiny151219411715657711191,70% Rosja8645906068917386293,80% Belgia92538910002934,50% Czechy17360170189011827,00% USA203333170122931577567,80% Francja553828959655967,90% Anglia i Walia74452141833921538,50% Szwajcaria49876857157611,80% Australia224921152761512912,20% Hiszpania561401387368716015,90% Słowenia11205613176516,10% Norwegia26625932766916,90% Szkocja6569129789315217,80% Japonia6725553812556318,70% Irlandia Półn.12207015628825,70% Malta283733879530,10% Meksyk15478515622267120732,70% Grecja8500801230010936,20% Brazylia28498916044001322741,90% Argentyna386041076062115443,90% Turcja640519210110014254,30% Luksemburg3808574515582,30%
Podobne prezentacje
© 2024 SlidePlayer.pl Inc.
All rights reserved.