GOŃCZE To najliczniejsza grupa pod względem ilości ras. Wyróżniamy tu psy towarzyszące myśliwym pieszym, np. beagle, bassethound oraz do polowań konnych.

Prezentacja na temat: "GOŃCZE To najliczniejsza grupa pod względem ilości ras. Wyróżniamy tu psy towarzyszące myśliwym pieszym, np. beagle, bassethound oraz do polowań konnych."— Zapis prezentacji:

1 GOŃCZE To najliczniejsza grupa pod względem ilości ras. Wyróżniamy tu psy towarzyszące myśliwym pieszym, np. beagle, bassethound oraz do polowań konnych „par force”, np. foxhoundy i ogary, np. słowacki kopav. W Polsce używane są nasze rodzime rasy, tj. gończy polski i ogar polski. Gończe to psy , których zadaniem jest gonienie i osaczanie zdrowej zwierzyny. Podążają po ciepłym tropie niedawno pozostawionym lub gonią „na oko”, kierując się bardzo dobrze rozwiniętym zmysłem orientacji w terenie, dzięki czemu zawsze wracają do miejsca, z którego rozpoczęły gon. Są również dość cięte, co pozwala im zdławić niektóre ranne zwierzęta. Posługując się dolnym wiatrem łowią odwiatr zwierzyny i ciągną ją tropem, nawet gdy przecinają się z nim tropy innych osobników.

2 Charakterystyczne dla gończych jest głośne oszczekiwanie ściganej zwierzyny, zwane graniem lub głoszeniem. Jest to wyraz ich ogromnej pasji i instynktu myśliwskiego. Psy te przejawiają głosem żądzę pochwycenia zwierzyny, jednocześnie zdradzając swój duży temperament. Gdy wpadają na trop zwierzyny, drżą na całym ciele i głoszą, dopóki znajdą się na tym tropie. Gończe używane są w Polsce do polowań na dziki, lisy i zające. Wymaga się od nich respektowania zwierzyny płowej oraz ignorowania tropów zimnych. Są to psy mniej użyteczne na nizinach, natomiast w terenie górzystym są niezastąpione.

3 Szkolenie opiera się na wykorzystaniu cech psów gończych, których zadaniem jest tylko głośne gonienie określonych gatunków zwierząt, bez aportu i warowania na rozkaz. Należy jedynie bezwzględnie wymagać możliwości natychmiastowego odwołania psów z gonu. Układanie w polu polega na: respektowaniu zwierzyny płowe, przeszukiwaniu terenu i odnajdywaniu zwierzyny, nauce tropienia na otoku, układaniu zawiłych włóczek lisa lub zająca, zataczaniu coraz większych kół wokół miejsca zgrubienia śladu, rozwijaniu umiejętności grania przez częste posyłanie na trop zwierzyny.