Literatura: Wiktor, Węsławski, Żmijewska „Biogeografia morza” Wydawnictwo UG 1997 Geerat J. Vermeij „Biogeography and Adaptation: Patterns of Marine Life”

Prezentacja na temat: "Literatura: Wiktor, Węsławski, Żmijewska „Biogeografia morza” Wydawnictwo UG 1997 Geerat J. Vermeij „Biogeography and Adaptation: Patterns of Marine Life”"— Zapis prezentacji:

1

2 Literatura: Wiktor, Węsławski, Żmijewska „Biogeografia morza” Wydawnictwo UG 1997 Geerat J. Vermeij „Biogeography and Adaptation: Patterns of Marine Life” Harvard University Press 1978 RH Backus „Pelagic Biogeography” 1986 Alan R. Longhurst „Ecological Geography of the Sea” Academic Press, 2007 Kazimierz Demel „Życie morza” Wydawnictwo morskie 1974 Tomasz Umiński „Żwierzęta i oceany” Wydawnictwo szkolne i pedagogiczne 1986

3 Biogeografia - nauka mająca za zadanie wyłonienie obszarów w wszechoceanie
charakteryzujących się podobieństwem czynników abiotycznych i występujących tam organizmów żywych Biogeografia - nauka o rozmieszczeniu na Ziemi roślin (fitogeografia) i zwierząt (zoogeografia). Pojecia: Endemit - gatunek unikalny dla danego miejsca lub regionu występujący na ograniczonym obszarze – wyznacznik krain biogeograficznych. Kosmopolita – gatunek, którego zasięg obejmuje bardzo duży obszar, a nawet kilka stref klimatycznych Relikt – gatunek pozostały z dawnych epok; po zwykle drastycznej zmianie warunków klimatycznych przystosował się do nowych warunków Gatunek bipolarny – występujący w obu krainach polarnych Gatunki stenotermiczne – organizmy występujące w wąskim zakresie temperatur Gatunki eurytermiczne- organizmy tolerujące szeroki zakres temperatur

4 Krainy biogeograficzne w oceanach wg Umińskiego

5

6

7

8 Kraina arktyczna Typowa fauna szelfowa Sclerocrangon ferox – duża
kolczasta krewetka - endemit Yoldia sp.- gatunki z tego rodzaju to endemity Urasterias lincki (rozgwiazda) – typowy przedstawiciel fauny dennej

9 Toń wodna - pelagial Scomber scombrus – makrela typowa
dla krainy borealnej Clupea harengus ryba charakterystyczna dla całej dzielnicy atlantyckiej Illex illecebrosus –endemit

10 Toń wodna - pelagial Dermochelys coriacea – żółw skórzasty
największy i najrzadszy trokopolita Ryby z rodziny Ostracionidae – wyłącznie w obszarach tropikalnych Velella spirans – hydromeduza przedstawiciel tropikopolitów

11 Kraina antyborealna Typowa fauna szelfowa
Sabella pavonina –gatunek bipolarny Squilla armata - rawka gatunek typowy dla krainy Myxine australis - śluzica typowa dla wód szelfu amerykańskiego

12 Toń wodna - pelagial Clione antarctica – endemit
pelagialu antarktycznego Euphausia superba - kryl antarktyczny Pygoscelis adeliae – pingwin Adeli

13 szelfy szelf syberyjski (rozległy obszar, rozciągający się miejscami do 1500 km) szelf Ameryki Północnej (wąski i dość głęboki) baseny głębokowodne - Kanadyjski - Nansena - Frama - Makarowa - atlantycki obszar głębinowy morza marginalne - M. Karskie - M. Wschodniosyberyjskie - M. Grenlandzkie - M. Łaptiewych - M. Czukockie - M. Barentsa - M. Beringa

14 Mapa prądów powierzchniowych Arktyki

15 Haloklina arktyczna – gdy tworzy się lód uwalnia do wody sól - słona woda jako gęstsza tonie –
tworzy się haloklina - bariera pomiędzy wieloletnim lodem a ciepłymi wodami z głębszych wód które mogłyby stopić lód.

16 Przyjmując za północną granicę Oceanu Południowego linię Konwengencji Tropikalnej
to zajmuję on obszar 75 mln km2 (6 razy większy niż Antarktyda) i stanowi 22% wód naszej planety, ale magazynuje tylko 10% ciepła wszechoceanu.

17

18 Ryby białokrwiste Chaenichthys sp.
Ryby należące do rodziny bielankowatych Channichthynidae pozbawione są zupełnie barwników oddechowych - hemoglobiny we krwi i mioglobiny w mięśniach. Jest to sytuacja niespotykana u innych kręgowców. Tlen jest przenoszony w osoczu w postaci rozpuszczonej na zasadzie osmozy. We krwi jest go tyle co w wodzie morskiej - ok 10x mniej niż u ryb z przeciętną wydolnością układu oddechowego i ok 20x mniej niż u najlepszych pływaków. Chaenichthys sp. W stosunku do innych ryb bielankowate charakteryzują się bardzo dużym sercem, oraz większą przepustowością naczyń krwionośnych. Naczynia włosowate tworzą gęstą sieć na powierzchni płetw i bezłuskiej skóry oraz jamy gębowej – skrzela wspomagane są w swej funkcji przez całą powierzchnię ciała.