Opracowanie: inż. Dominika Grzybowska

Prezentacja na temat: "Opracowanie: inż. Dominika Grzybowska"— Zapis prezentacji:

1 Opracowanie: inż. Dominika Grzybowska
T: Manewrowanie statkiem, zestawem pchanym i holowanym po śródlądowych drogach wodnych. Opracowanie: inż. Dominika Grzybowska

2 1. Pokonywanie płytkich miejsc.
Spośród wielu sposobów wspomnieć można sposób polegający na spychaniu statku na głębszą wodę za pomocą wbitych prawie pionowo bumsztaków. Jest to tzw. „kantowanie statku”. Małe statki o napędzie mechanicznym mogą sforsować krótką mieliznę, tak że na obu burtach na dziobie ustawia się prawie pionowo bumsztaki, których końce górne łączy się liną z polerami dziobowymi. Statek pracując śrubą naprzód, wspiera się na bumsztakach i jak na szczudłach przesuwa się przez płyciznę. Najprostszym, lecz zarazem najbardziej kosztownym sposobem jest lichtowanie statku, czyli odładowanie części ładunku na inny statek mający niewielkie zanurzenie.

3 2. Pokonywanie przemiałów i ściąganie statków z mielizn.
przedarcie się przez przemiał - można przeprowadzić przy jeździe pojedynczego statku zarówno w górę jak i w dół rzeki. Z chwilą, gdy statek wjedzie na mieliznę, należy zatrzymać bieg maszyn i przesondować głębokości wokół statku. Jeżeli przemiał jest krótki, a różnica między zanurzeniem statku i najmniejszą głębokością na trasie zamierzonego przejazdu nie jest większa niż 5 cm, to można spróbować przejść. Statek stopniowo zwiększa szybkość aż do CN przy sterze ustawionym na zero. Powstały prąd wody porywa cząstki piasku z górnej, mało spoistej warstwy przemiału, powodując w ten sposób powiększenie się głębokości.

4 b. Zendrowanie erozyjne działanie prądu wody na dno rzeki.
Zendrowanie stosują najczęściej barki bez napędu celem zejścia z mielizn. Barka, która osiądzie na mieliźnie, ustawiona jest przy pomocy kotwic lub lin w tę stronę, w której prąd rzeki ześlizgiwałby się wzdłuż jej burt i zwiększał dzięki temu swą szybkość. Koncentracja prądu i zwiększenie jego szybkości powodują wypłukiwanie piasku i mułu wzdłuż burt barki. Prąd wody unosi piasek dalej i po paru godzinach takiego działania barka może sama spłynąć na głębszą wodę. Zendrowanie stosuje się wtedy, gdy z pociągu holowniczego jedna lub kilka barek osiądzie na piasku.

5 3. Manewry statkiem bez własnego napędu
a. przeciąganie barki wzdłuż nabrzeża. Linę manewrową zakładamy jako cumę dziobową na poler nabrzeża możliwie jak najdalej przed dziobem. Z dziobu podajemy szpring, a na rufie – cumę rufową, którą obkładamy na polerze rufowym bardzo lekko, tzn. dwa – trzy zwoje. Przy pomocy windy manewrowej przeciągamy barkę do przodu, luzując szpring i cumę rufową. Gdy te ostatnie liny bardzo się wydłużą, a cuma dziobowa zostanie wybrana, kolejno przenosimy je na polery, nigdy jednocześnie, aby barka nie utraciła połączenia z lądem.

6 3. Manewry statkiem bez własnego napędu
b. Obrócenie barki przy nabrzeżu Jeśli jest wiatr lub prąd równoległy, można obrócić barkę na szpringu, lecz tylko wokół dziobu; Na stojącej wodzie obrócenie barki najlepiej przeprowadzić następująco: z dziobu podajemy klasyczny szpring tzn. z zewnętrznej burty, wokół dziobu na nabrzeże. Z rufy – wzdłuż zewnętrznej burty, daleko przed dziob podajemy cumę, która powinna być obciągnięta tak, aby nie leżała na pokładzie, lecz zwisała wzdłuż burty. Gdy wybierzemy szpring, barka cofnie się nieco i odchyli rufą od nabrzeża. Wtedy wybieramy linę podaną z rufy. Przy wietrze wzdłużnym z rufy, gdy barka zajmie położenie i można z rufy wyrzucić kotwicę, aby barka nie uderzyła o nabrzeże. Obie liny powinny być wybierane na sztywno dla uniknięcia odejścia dziobu od nabrzeża. Manewr ten jest łatwy, gdy barka ma kotwice dziobowe patentowe.

7 4. Manewry pojedynczego statku z własnym napędem.
manewry statkiem bez wiatru i prądu. ( temat osobny na kolejnych lekcjach). Dobicie statku do nabrzeża lewą i prawą burtą Odbicie statku od nabrzeża

8 5. Zasady manewrowania na prądzie rzecznym.
żegluga na płytkiej wodzie Przy małych szybkościach statku żegluga na wodzie głębokiej i na wodzie płytkiej napotyka na prawie taki sam opór. Przy zwiększaniu szybkości statku opór jest większy na wodzie płytkiej. Istnieje zależność między szybkością rozprzestrzenianiem się fal i głębokością wody. Wzór na maksymalną szybkość rozprzestrzeniania się fal na powierzchni wody w zależności od głębokości wody jest następujący: C = g · h g = przyspieszenie ziemskie = 9,81 m/sek2, H = głębokość wody w metrach, Po podstawieniu do wzoru wartość g = 9,81 otrzymamy: C = 3,13 h Wartość C określam jako tak zwaną szybkość krytyczną.