Hendrik Lorentz
Hendrik Lorentz Hendrik Antoon Lorentz –holenderski fizyk. Urodzony 18 lipca 1853, zmarł 4 lutego 1928. W 1870 rozpoczął studia na uniwersytecie w Lejdzie, które przerwał po dwóch latach, aby wrócić do Arnhem i podjąć pracę nauczyciela, jednocześnie pisząc pracę doktorską. W 1875 roku, w wieku 22 lat uzyskał doktorat za pracę udoskonalającą teorię elektromagnetyzmu Maxwella. W 1878 został profesorem uniwersytetu w Lejdzie, obejmując nowo stworzoną katedrę fizyki teoretycznej. W 1912 roku zrezygnował z katedry, przyjmując stanowisko dyrektora Instytutu Teylera w Haarlemie.
Osiągnięcia Zapoczątkował teorię elektronową budowy materii, prowadził prace nad połączeniem w jedną całość zjawisk elektromagnetycznych i optycznych. Do najbardziej znanych osiągnięć należą transformacja Lorentza, teoria wyjaśniająca zjawisko dyspersji i przewodnictwa elektrycznego, wzór na skrócenie ciała sztywnego w ruchu (kontrakcja Lorentza-Fitzgeralda). Wyjaśnił teoretycznie zjawiska rozszczepienia linii widmowych w polu magnetycznym (zjawisko Zeemana). W 1902 otrzymał nagrodę Nobla z fizyki razem z Pieterem Zeemanem (swoim dawnym studentem).
Ciekawostki W 1919 został wybrany przewodniczącym zespołu uczonych i inżynierów pracujących przy przegrodzeniu tamą zatoki Zuiderzee. Był członkiem brytyjskiego Towarzystwa Królewskiego (otrzymał od niego medale Rumforda i Copleya) i Polskiej Akademii Umiejętności.W 1925 roku z okazji pięćdziesięciolecia doktoratu Lorentza Królewska Holenderska Akademia Sztuk i Nauk ustanowiła medal jego imienia. Ta nagroda naukowa z dziedziny fizyki teoretycznej przyznawana jest co cztery lata.
Dziękuję za uwagę.