Wielcy Odkrywcy Kosmosu Wielki Wybuch Podróż w kosmos Galaktyki Układ Słoneczny Nauka o kosmosie Wielcy Astronomowie Gwiazdy Komety Sprzęt Ciekawostki

Wielki Wybuch Wielki Wybuch to model powstania Wszechświata uznawany przez współczesną kosmologię za najbardziej prawdopodobny. Według tego modelu "Wielki Wybuch" miał dokonać sie ok. 13,7 mld lat temu, i w jego wyniku powstał Wszechświat (przestrzeń, czas, materia, energia, oddziaływania, itd.). Utożsamianie wielkiego wybuchu z eksplozją jest o tyle niefortunne, że proces ten, tak jak rozumie i ujmuje go współczesna kosmologia nie tyle polegał na ekspansji materii w pustej przestrzeni co raczej dotyczył "rozdymania" przestrzeni jako takiej.

Uznawane współcześnie fakty przemawiające za prawdziwością modelu Wielkiego Wybuchu to zjawisko ucieczki galaktyk, istnienie promieniowania tła oraz udane wyjaśnienie procentowego udziału lekkich pierwiastków (H, He, Li) w składzie Wszechświata i zgodność modelu z innymi teoriami, w tym z ogólną teorią względności.

Teoria Wielkiego Wybuchu nie daje odpowiedzi na pytanie "Co było przed Teoria Wielkiego Wybuchu nie daje odpowiedzi na pytanie "Co było przed?". W szczególności nie mówi: •  czy Wielki Wybuch jest absolutnym początkiem fizycznego świata (wtedy na gruncie kosmologii pytanie "co było przed Wielkim Wybuchem?" traci sens). •  czy jest tylko względnym początkiem nowego stadium (tzn. że świat fizyczny istniał już wcześniej, tylko nieznana jest jego postać).

Zgodnie z modelem Gorącego Wielkiego Wybuchu, opracowanym jeszcze w 1948 r. przez George'a Gamowa i jego studenta Ralpha Alphera, można przyjąć, że w chwili narodzin Wszechświata, przy ogromnej temperaturze 1032 kelwinów, był on hiperprzestrzennym, dziesięciowymiarowym tworem, w którym zjednoczone były wszystkie oddziaływania i istniała jedna wielka symetria GUT.

Świat ten był jednak niestabilny i po 10-43 sekundy rozpadł się na cztero- i sześciowymiarowy. Sześciowymiarowy zapadł się do rozmiaru 10-32 centymetra, a nasz czterowymiarowy zaczął się gwałtownie rozszerzać. Po 10-35 sekundy silne oddziaływania oddzieliły się od elektrosłabych, niewielki fragment większego wszechświata rozszerzył się 1050 razy, stając się ostatecznie naszym widzialnym Wszechświatem. Takie gwałtowne rozszerzenie wynikające z przemiany fazowej opisywane jest przez teorie inflacji kosmologicznej. Po upływie dalszego ułamka sekundy oddziaływania elektrosłabe rozpadły się na elektromagnetyczne i słabe, a następnie, gdy temperatura spadła już do 1014 kelwinów, kwarki zaczęły się łączyć w protony i neutrony.

Podróż w kosmos Astronauta (kosmonauta) to osoba odbywająca loty kosmiczne lub przygotowana do ich odbywania. Kryteria uznania lotów za kosmiczne różnią się na świecie. W USA astronautami nazywane są osoby, które odbyły lot na wysokości 50 mil (ok. 80 km), jednakże Międzynarodowa Federacja Lotnicza ( FAI ) definiuje loty kosmiczne jako rozpoczynające się od wysokości 100 km nad ziemia. Do 14 października 2004, 437 ludzi podróżowało w przestrzeń kosmiczną (443 według definicji amerykańskiej), z co najmniej 32 krajów.

Do 14 października 2004, 437 ludzi podróżowało w przestrzeń kosmiczną (443 według definicji amerykańskiej), z co najmniej 32 krajów. Nazwa pochodzi z greckiego ástron (gwiazda) lub kosmos ( Kosmos ) i naútes (żeglarz), poprzez łacińskie astrum i nauta . W ZSRR i Rosji odbywających loty kosmiczne nazwano kosmonautami (ros. kosmonawt ), w USA - astronautami, są to dwie najpopularniejsze nazwy (termin astronauta jest jednak bardziej spójny z większością terminów z przedrostkiem astro -). Ponadto, w USA astronautami nazywane są także osoby dopiero szkolone, natomiast w Rosji kosmonautami - dopiero odbywające lot kosmiczny.

Pierwszym kosmonauta był Rosjanin Jurij Gagarin (lot 12 kwietnia 1961 statkiem kosmicznym Wostok ). Pierwszym amerykańskim astronauta był Alan Shepard (maj 1961). Pierwszą kobietą w kosmosie była Walentina Tierieszkowa (czerwiec 1963 ). Spośród obywateli innych państw, pierwszym polskim astronautą jest Mirosław Hermaszewski (5 lipca 1978 ). Polska jest czwartym krajem w historii - po ZSRR , USA i Czechosłowacji, której obywatel odbył lot kosmiczny.

Wielcy Astronomowie. Astronom to naukowiec, którego obszarem badań jest astronomia lub astrofizyka. Astronomia powstała w starożytnym Babilonie dzięki perskim duchownym Zaratusztriańskim, zwanymi magami. Ostatnie badania odkryć babilońskich wykazały, że były one bardzo dokładne. Także Egipcjanie kładli duży nacisk na obserwację nieba. Religijne interpretacje nieba, poprzez mityczne opowieści bogów, określa się teraz mianem astrologii. Przed rokiem 1750 nie było różnicy między astronomią i astrologią.

Mikołaj Kopernik: Opisał heliocentryczną wizje świata w sposób wystarczająco szczegółowy, by mogła stać sie naukowo użyteczna.

Isaac Newton: Opublikował księgę zawierającą fundamentalne w mechanice Zasady dynamiki Newtona. Określił orbity planet.

Henrietta Leavitt: Skatalogowała Cefeidy znajdujące się w Obłoku Magellana, odkryła związek między świeceniem i okresowością Cefeidów.

Gwiazdy: Gwiazdy są to kule gazowe świecące dzięki własnym zasobom energii, wydzielanej - przynajmniej przez część ich ewolucji - w wyniku reakcji termojądrowych zachodzących w ich wnętrzu (zwłaszcza przemiany wodoru w hel). Najbliższą i najjaśniejsza gwiazdą jest Słońce. Następnie Proxima Centauri, natomiast najjaśniejszą - - Syriusz. Większość gromadzi się w galaktyki, w których część z nich tworzy gromady.

Okiem nieuzbrojonym można dostrzec na obu półkulach ok Okiem nieuzbrojonym można dostrzec na obu półkulach ok. 6000, ze znanych ok. 20 mln, należących do naszej Galaktyki (liczbę gwiazd w Galaktyce szacuje się na ok. 2 · 1011). Największe i najjaśniejsze (nawet kilkaset tys. razy większej od jasności Słońca) nazywane są nadolbrzymami, mniejsze od nich (o promieniu do kilkuset promieni Słońca) to olbrzymy, po nich następują karły (do których należy Słońce), białe karły (promień porównywalny z promieniem Ziemi), gwiazdy neutronowe (promień kilkanaście-kilkadziesiąt km).

Komety Komety są drobnymi ciałami niebieskimi masach 1011–1017kg,w układzie Słonecznym obiegające Słońce po orbitach eliptycznych lub bardzo zbliżonych do paraboli. W ich skład wchodzi  jądro (jedna lub kilka brył), rozmiarach od kilku do kilkudziesięciu km, oraz gazowo-pyłowa otoczka, która rozbudowuje się zwykle zawierającą jadro główne komety rozległy warkocz, gdy kometa jest bliżej Słońca (długości milionów km). Komety są nietrwałymi obiektami - wskutek utraty materii lub nagłego rozpadu zmniejszają swe masy. Niektóre po rozpadzie dają początek rojom meteoroidów. Pochodzenie komety nie zostało jeszcze ostatecznie wyjaśnione.

Część z nich na zawsze opuściła Układ Słoneczny, pozostałe krążą wokół Słońca w ogromnej od niego odległości 100 tys. jednostek astronomicznych, tworząc tzw. chmurę Oorta. Wskutek oddziaływań z bliskimi gwiazdami planetezymałe lodowe mogą nurkować w nasz Układ Słoneczny stając się kometami.

Galaktyki Galaktyka jest to układ gwiazd w materii rozproszonej, widziany w rzucie na sferę niebieską postaci Drogi Mlecznej [gr. galaxias kyklos ‘mleczna droga'], obejmujący Układ Słoneczny i wszystkie gwiazdy widoczne okiem nieuzbrojonym.

Dysk Galaktyki, zbudowany głównie z gwiazd młodych i materii międzygwiazdowej, jest otoczony kulisto symetrycznym halo galaktycznym złożonym ze starych gwiazd populacji II. W centrum Galaktyki znajduje się niewielki obszar o dużej gęstości przestrzennej gwiazd, zwanej jądrem Galaktyki który jest przesłonięty grubą warstwą materii pochłaniającej promieniowanie widzialne.

Układ Słoneczny

Sprzęt Rakieta jest to obiekt latający poruszający się na zasadzie odrzutu, we współczesnej wersji napędzany silnikiem rakietowym. Może poruszać się zarówno w atmosferze ziemskiej, jak i poza nią.

Wahadłowiec jest to samolot kosmiczny wielokrotnego użycia, przeznaczony do transportu ludzi i sprzętu na orbitę okołoziemska i z powrotem oraz prowadzenia przez kilkuosobową załogę badań naukowych i eksperymentów technicznych na orbicie.

Nauka o kosmosie Astronomia jest jedną z najstarszych nauk przyrodniczych, której przedmiotem badań są ciała niebieskie, ich rozmieszczenie i ruchy w przestrzeni, pochodzenie, budowa oraz ewolucja, a także Wszechświat jako całość. Podstawowym założeniem teoriopoznawczym astronomii jest uniwersalność praw przyrody. Wobec braku możliwości przeprowadzania eksperymentów procesach fizycznych zachodzących w obiektach kosmicznych wnioskuje się wyłącznie na podstawie obserwacji.

Astrofizyka to najobszerniejszy dział współczesnej astronomii, obejmujący badania budowy, ewolucji, właściwości fizycznych i składu chemicznego ciał niebieskich. Celem astrofizyki jest poznanie budowy i ewolucji zarówno poszczególnych obiektów astronomicznych, jak i Wszechświata jako całości. Obserwacje astrofizyczne polegają na pomiarze natężenia i polaryzacji promieniowania docierającego od obiektów astronomicznych (fotometria astronomiczna) oraz uzyskiwaniu jego widma (spektroskopia astronomiczna).

Dlaczego gwiazdy mrugają ? Ciekawostki Dlaczego gwiazdy mrugają ? Atmosfera ziemska w różnych miejscach ma różną gęstość, temperaturę - a co za tym idzie - inaczej załamuje światło, poza tym "faluje". Dzięki temu niektóre gwiazdy "mrugają", wydaje się, że zmieniają barwę. Takie migoczące gwiazdy można zauważyć zwłaszcza dość nisko nad horyzontem. Zjawisko to nosi nazwę 'scyntylacja'.

Dlaczego Księżyc na horyzoncie i zachodzące Słońce są duże ? Księżyc i Słońce nisko nad horyzontem nie są wcale większe, niż wtedy, gdy są wysoko na niebie. Rzeczywista wielkość obiektów oceniana jest na podstawie ich rozmiarów kątowych i wiedzy o odległości, w jakich się znajdują. A skoro wydaje się, że sfera nad głową jest bliżej niż na horyzoncie, a średnica kątowa Księżyca jest zawsze taka sama, więc na horyzoncie Księżyc wydaje się większy.

Czym różni się meteor od meteorytu ? Meteor jest to ślad, jaki zostawia w atmosferze drobina pyłu. Taki okruch materii, mający przeważnie rozmiary ziarenka piasku, porusza się względem Ziemi z prędkością kilku a nawet kilkudziesięciu km/s. Wpadając w atmosferę rozgrzewa się i całkowicie spala od wysokiego tarcia, jonizując dodatkowo gaz. Rezultatem jest efektowna świetlista smuga, którą można obserwować na nocnym niebie. Meteory nazywane są potocznie "spadającymi gwiazdami", choć naprawdę nic ich z prawdziwymi gwiazdami nie łączy. Jeśli jednak taki kawałek materii nie spali się całkowicie w czasie podróży przez atmosferę, dociera do powierzchni Ziemi i wtedy staje się meteorytem. Przelot przez atmosferę mogą przeżyć jedynie ciała o większych rozmiarach.

Autor: Szymon Cisoń Zespół Szkół Podstawowych i Gimnazjum w Krajowicach. Informacje pobrane z Internetu. Strona: www. kosmos.ovh.org