Najczęstsze kontuzje w piłce nożnej

Naciągnięcie mięśnia Naciągnięcie mięśnia może być bardzo bolesne. Dolegliwość ta może dać się nam we znaki nawet podczas wykonywania podstawowych czynności. Dzieje się tak wówczas, gdy nadmiernie chcemy wykorzystać nasze mięśnie i zbytnio je naciągamy. Może to prowadzić do znacznie poważniejszych powikłań.

Jak leczyć naciągnięty mięsień? Najskuteczniejsze leczenie to przyjmowanie ibuprofenu i naprzemienne, ciepłe i zimne okłady. Zaprzestań wykonywania czynności, które wywołały u ciebie naciągnięcie mięśnia. Podczas pierwszych 24 godzin od wystąpienia urazu, stosuj zimne okłady. Przytrzymaj lód na bolącym miejscu przez 20 minut z 5 minutowymi przerwami. Jeśli ból jest bardzo dokuczliwy możesz sięgnąć po leki zawierające w swym składzie ibuprofen. Przez około trzy dni nie nadwyrężaj mięśnia. Staraj się ograniczyć wszelki ruch. Mięśnie będą się goić znacznie szybciej, gdy pozwolisz im na odpoczynek już we wczesnym stadium uszkodzenia. Jeśli po kilku dnach zaczynasz czuć się lepiej, zacznij powoli rozciągać mięsień. Rozciąganie ich przyspiesza krążenie, co zdecydowanie pomaga w procesie leczenia. Terapia wodna może być bardzo pomocna w procesie leczenia. Podczas pobytu w basenie czy jacuzzi powoli napinaj i rozluźniaj mięsień. Tę sama czynność możesz wykonać także w domowych w warunkach w wannie. Jak leczyć naciągnięty mięsień?

Czy skręcenie lub zwichnięcie stawu skokowego wymaga rehabilitacji? Skręcenie stawu skokowego zwane popularnie „skręceniem kostki” jest bardzo częstym urazem i może przytrafić się niezależnie od wieku. Bieg, skok, czy nawet szybki chód po nierównym terenie mogą doprowadzić do złego ustawienia stopy względem podłoża, a tym samym do skręcenia stawu. Do urazu dochodzi, w wyniku nadmiernego odwrócenia lub nawrócenia stopy. Oparcie stopy o jej zewnętrzną krawędź powoduje uszkodzenie torebki stawowej i bocznych struktur więzadłowych. Nadmierne nawrócenie występuje podczas bezpośredniego urazu i uderzenia w przyśrodkową część stopy. Mimo, iż wiele osób bagatelizuje ten uraz i stara się załagodzić problem domowymi sposobami, wymaga on specjalistycznego leczenia. Niezastosowanie odpowiednich metod terapeutycznych może doprowadzić w przyszłości do poważnych następstw m.in. niestabilności lub zwyrodnienia stawu. Nieodpowiednie leczenie powoduje ograniczenie aktywności ruchowej. Warto zatem, mimo że uraz wydaje nam się banalny, skonsultować się w tej sprawie z lekarzem. Wybór leczenia zależy od stopnia skręcenia. Przy lekkim naciągnięciu torebki stawowej i więzadeł wystarczy założenie buta stabilizującego na 10-14 dni. Niezależnie od stopnia skręcenia w leczeniu należy pamiętać o ograniczeniu ruchów w stawie, zimnym opatrunku, odpowiednim ucisku i częstym unoszeniu chorej nogi powyżej poziomu serca, aby poprawić przepływ krwi.

Obrażenia tkanek miękkich (stłuczenia) Objawy stłuczenia mają różne nasilenie i zależą przeważnie od natężenia siły urazu. Najczęściej w okolicy stłuczenia obserwujemy obrzęk i krwawe podbiegnięcia, czyli pospolite sińce. Jednym z powikłań, do jakiego dochodzi w następstwie stłuczenia, może być krwiak. Jest to ograniczone zbiorowisko krwi pośród tkanek – powstaje wskutek rozwarstwienia tkanek przez wynaczyniającą się krew. Przystępując do leczenia stłuczeń warto pamiętać, że w pierwszym dniu leczymy je zimnem, a w następnych ciepłem. Po pierwsze nakładamy opatrunek uciskowy – najlepiej opaskę elastyczną – równolegle stosujemy też zimne okłady. Z reguły zapobiega to powstawaniu dużych krwiaków i korzystne jest zwłaszcza przy stłuczeniach powłok czaszki, gdzie krwiaki dość często występują. Po 24 godzinach – kiedy zarówno obrzęk, jak i krwiak przeważnie przestają narastać rozpoczynamy leczenie ciepłem. Przyśpiesza to znacznie wchłonięcie wylanej krwi i przebudowę stłuczonych tkanek. Krwiaki, zwłaszcza duże – zawierające płynną krew bądź skrzepy – mogą utrzymywać się nawet przez kilka miesięcy. W leczeniu wszelkiego rodzaju obrażeń powstałych wskutek urazów mechanicznych oprócz metod konwencjonalnych wielokrotnie wdrażane są inne – naturalne formy terapii. Niejednokrotnie jednak, jeszcze długi czas po zakończeniu terapii właściwej, pacjenci stosują dodatkowe środki, aby ugruntować uzyskane efekty leczenia.

Więzadła Krzyżowe Przednie Intensywny styl życia oraz szeroko propagowany wzrost aktywności sportowej, obserwowany w ostatnich latach i uczestniczenie w niej coraz większej liczby osób w różnym wieku pociąga za sobą zwiększenie liczby urazów narządu ruchu i zmian przeciążeniowych w obrębie stawów. Staw kolanowy jako największy staw człowieka jest najbardziej narażony na tego typu zmiany. Prawidłową stabilność kolana zapewniają stabilizatory czynne, należą do nich mięśnie otaczające staw kolanowy oraz bierne, do których należą więzadła, zwłaszcza więzadło krzyżowe przednie. Jednocześnie jest więzadłem, które najczęściej ulega uszkodzeniom. Charakterystyczne objawy odczuwane przez pacjenta w trakcie urazu Więzadła Krzyżowego Przedniego to: 1. ból, czasami bardzo silny w momencie urazu, stopniowo ustępujący, powracający przy próbie obciążania kończyny lub ruchu, 2. uczucie przemieszczenia stawu w momencie urazu, 3. czasami słyszalny ,,trzask” w kolanie, 4. obrzęk stawu w wyniku gromadzenia się krwiaka, 5. subiektywne uczucie niestabilności kolana podczas próby obciążania stawu.

Złamania kości złamanie Złamanie kości jest to przerwanie ciągłości zdrowej tkanki kostnej na skutek urazu mechanicznego przekraczającego jej mechaniczną wytrzymałość. To także rozdarcie okostnej (tkanki pokrywającej kość), wylew krwawy oraz uszkodzenie przyległych stawów i mięśni. Do najczęstszych przyczyn złamań należą uderzenia, zmiażdżenia, upadki, przygniecenia i postrzały. Ze względu na przebieg szczeliny złamania wyróżnia się: złamanie skośne, złamanie poprzeczne, złamanie spiralne. Złamania można również podzielić na: proste - gdy dochodzi do uszkodzenia tylko kości, powikłane - gdy oprócz kości uszkodzeniu ulegają też inne tkanki, np. nerwy lub naczynia krwionośne, wieloodłamowe - gdy kość łamie się na wiele części. W przypadku, gdy złamaniu kości towarzyszy uszkodzenie powłok skórnych w okolicy złamania - nazywa się to złamaniem otwartym, w przeciwieństwie do złamania zamkniętego, gdy powłoki skórne nie zostały uszkodzone. Znacznie niebezpieczniejsze są złamania otwarte przebiegające z uszkodzeniem skóry, gdyż towarzyszy im duże krwawienie i istnieje ryzyko zakażenia rany. Leczenie złamań kości polega w skrócie na nastawieniu odłamów kości w anatomicznym lub zbliżonym do anatomicznego ustawieniu, unieruchomienie do czasu powstania zrostu kostnego oraz rozpoczęcie w porę procesu rehabilitacji. Sposób postępowania polega zatem na ręcznym nastawieniu odłamu obwodowego w osi odłamu głównego i unieruchomieniu dwóch sąsiadujących stawów w opatrunku gipsowym. W przypadku braku możliwości uzyskania kontaktu końców odłamów nastawienia dokonuje się drogą operacyjną a odłamy łączy się metalowymi płytkami, wkrętami lub gwoździami śródszpikowymi. złamanie

Dziękuję za uwagę  Sebastian Mazur IIa