POCZĄTKI TELEWIZJI
W Polsce pierwsze próby odbioru sygnałów eksperymentalnej stacji telewizyjnej pracującej z prowizoryczną anteną podjęto w połowie 1938 r. Aparatura kinematograficzna tej stacji była opracowana przez Państwowy Instytut Telekomunikacyjny, natomiast nadajniki: wizyjny o mocy 1,1 kW, pracujący na częstotliwości 36,8 MHz i foniczny o mocy 0,5 kW, pracujący na częstotliwości 40 MHz, zbudowało Polskie Radio. Antenę nadawczą stacji zbudowano na znajdującym się na wysokości 60 m tarasie gmachu Prudentialu. Zasięg nadajnika wizyjnego wynosił ponad 20 km, a nadajnika fonicznego około 30 km. Na początku 1939 roku stację wyposażono już we właściwą antenę i diplekser. Wybuch wojny przerwał dalsze prace nad telewizją w Polsce wznowiono je w roku 1947
W okresie przedwojennym prace dotyczące telewizji w Europie i na świecie szły w kierunku rozwoju systemu całkowicie elektronowego, umożliwiającego zwiększenie liczby linii analizy. W latach 30. prowadzono również pierwsze próby telewizji kolorowej. Szybki rozwój telewizji nastąpił po II wojnie światowej. Dokonano normalizacji telewizji monochromatycznej. Eksploatowane standardy analogowe telewizji monochromatycznej mają wspólną cechę wybieranie międzyliniowe. Różnią się natomiast liczbą linii wybierania obrazu, częstotliwością powtarzania pól obrazu, szerokością kanału emisyjnego, sposobem modulacji częstotliwości wizji i fonii oraz odległością pomiędzy tymi częstotliwościami. Wprowadzenie na szeroką skalę telewizji czarno białej (monochromatycznej) było pierwszym najtrudniejszym krokiem na drodze do wiernego przekazywania obrazów rzeczywistych na odległość. Jednocześnie następowało kolejne doskonalenie technologii elementów elektronicznych, co umożliwiało opracowywanie nowych koncepcji układowych źródeł sygnału telewizyjnego, układów nadawczych, odbiorczych
DAWNY TELEWIZOR