ŚWIĘTA FAUSTYNA KOWALSKA

POCHODZENIE I MŁODOŚĆ Maria Faustyna Kowalska, właśc. Helena Kowalska (ur. 25.08.1905 w Głogowcu, zm. 5.10.1938 w Krakowie) − święta Kościoła katolickiego, zakonnica ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, mistyczka, stygmatyczka i wizjonerka. Znana przede wszystkim jako głosicielka kultu Miłosierdzia Bożego i autorka Dzienniczka, w którym opisała swoje duchowe i mistyczne doświadczenia. W wieku siedmiu lat po raz pierwszy odczuła powołanie do życia zakonnego. W 1914 przyjęła I Komunię Świętą. Dwa lata później rozpoczęła naukę w szkole podstawowej. W szesnastym roku życia podjęła pracę u Bryszewskich. Prowadziła dom i opiekowała się ich synem. Po roku służby wyjawiła rodzicom zamiar wstąpienia do zakonu. Dwukrotnie spotkała się ze stanowczą odmową.

PIERWSZE OBJAWIENIE W 1924, podczas zabawy tanecznej doznała widzenia umęczonego Jezusa, który miał jej wydać polecenie wstąpienia do zakonu. Bez zgody rodziców udała się do Warszawy. Zatrzymała się w Ostrówku, gdzie do 1925 pracowała u Lipszyców, znajomych ks. Dąbrowskiego, proboszcza parafii św. Jakuba w Warszawie. Helena Kowalska dojeżdżała do stolicy, aby znaleźć zgromadzenie zakonne, które chciałoby ją przyjąć. Wielokrotnie spotykała się z odmową. Ostatecznie przełożona warszawskiego domu Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, matka Michaela Moraczewska, wyraziła chęć przyjęcia jej do zakonu, wskazując jednak, że warunkiem niezbędnym do stania się członkiem wspólnoty jest wpłata posagu. Helena Kowalska przez kolejny rok opiekowała się dziećmi Lipszyców, zarabiając w ten sposób na wyprawkę.

ŻYCIE KONSEKROWANE 1.08.1925r., mając wymaganą kwotę, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia i rozpoczęła postulat. W klasztorze pełniła obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. 30.04.1926 uczestniczyła w obłóczynach. Przyjęła czarno-biały habit oraz imię Maria Faustyna. 30 kwietnia 1928 złożyła pierwsze śluby zakonne (czystości, ubóstwa i posłuszeństwa), składane na rok i ponawiane każdego roku, aż do czasu złożenia wieczystej profesji. W czerwcu 1929, po pobycie w Wilnie i w warszawskim domu, zamieszkała w klasztorze na Grochowie. Rok później przyjechała do Płocka, gdzie przebywała ponad dwa lata, wykonując obowiązki sprzedawczyni w sklepie piekarniczym. 1.05.1933 w Krakowie złożyła śluby wieczyste, następnie wyjechała do Wilna, zajmowała się tam przyklasztornym ogrodem. 21.06.1936 Maria Faustyna Kowalska została przeniesiona z domu zgromadzenia w Wilnie do Walendowa, a po kliku tygodniach do Derd. Na ostatnie miejsce przeprowadzki wyznaczono jej dom w Krakowie, dokąd przyjechała 11 maja 1936 i przebywała aż do śmierci.

PRZEŻYCIA MISTYCZNE Na polecenie ks. Michała Sopoćki, Faustyna zaczęła prowadzić szczegółowy zapis swoich przeżyć, znany potem jako Dzienniczek. Opisywała w nim cierpienia i przeciwności, stany mistyczne jakich doznawała, przede wszystkim liczne wizje i objawienia. Dotyczyły one między innymi namalowania obrazu Jezu ufam Tobie (do którego Jezus miał dać szczegółowe wskazówki), modlitw Koronki do Miłosierdzia Bożego i Godziny Miłosierdzia, ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego, szerzenia czci Miłosierdzia i obietnic z nim związanych, oraz powołania do życia nowego "zgromadzenia", czyli takiego dzieła w Kościele, które by podjęło zadanie wypraszania miłosierdzia dla świata (Apostolski Ruch Bożego Miłosierdzia). Zapisała również polecenie Jezusa Chrystusa żądającego, by zostało założone nowe zgromadzenie głoszące na cały świat kult Miłosierdzia Bożego. Zgromadzenie to miało również zrzeszać wszystkich świeckich wiernych kościoła katolickiego. Nakaz ten urzeczywistnił się wraz z powołaniem do życia Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego i powołaniem świeckiego Apostolskiego Ruchu Bożego Miłosierdzia.

KOLEJNE OBJAWIENIA Objawienia, których doznała święta, dotyczyły przede wszystkim roli Miłosierdzia Bożego w życiu duchowym człowieka oraz szerzenia kultu tego przymiotu. Jezus uczynił Faustynę swoją sekretarką, której misją było przekazanie światu prawdy o jego miłości. Z zapisków wynika, że Miłosierdzie jest największym z boskich przymiotów, będącym zwieńczeniem dzieł Boga-Stworzyciela. Jest ono powszechne, nieograniczone i dostępne dla wszystkich ludzi, w sposób szczególny dla grzeszników. Chrystus zalecał bezgraniczne zaufanie boskiej miłości, przez co człowiek ma osiągać mistyczną doskonałość. Opisała również otrzymane dary bilokacji, stygmatów ukrytych, czytania w duszach ludzkich, proroctwa, mistycznych zrękowin i zaślubin. Miała doznawać ataków złych sił nadprzyrodzonych. Według "Dzienniczka" 22.02.1931 miała wizję Jezusa, który kazał jej namalować obraz Miłosierdzia Bożego. Kolejne widzenie dotyczyło ustanowienia Święta Miłosierdzia Bożego, obchodzonego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. W listopadzie 1932, podczas rekolekcyjnej spowiedzi, otrzymała pierwsze potwierdzenie nadprzyrodzonego pochodzenia objawień.

ZDJĘCIA Klasztor Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach Święta Faustyna przed 1938 rokiem

GŁĘBOKIE DOZNANIA W czasie pobytu w Wilnie, 2.01.1934 odwiedziła malarza Eugeniusza Kazimirowskiego, który namalował obraz Miłosierdzia Bożego (Jezusa Miłosiernego) sugerując się wskazówkami. Według relacji świętej, wizerunek nie oddawał piękna postaci widzianej w wizjach. W 1935 wizerunek przez trzy dni był wystawiony w krużgankach kaplicy ostrobramskiej, z okazji 1900. rocznicy męczeńskiej śmierci Chrystusa. W maju 1935 Faustyna doznała widzenia, w którym Jezus zażądał uformowania zgromadzenia, wzorowanego na jego życiu i głoszącego ideę boskiej miłości. 13-14.09.1935 Jezus podyktował jej modlitwę zwaną Koronką do Miłosierdzia Bożego. Według zapisków świętej, ludziom odmawiającym tę modlitwę obiecał dostąpienia łask, takich jak śmierć w stanie łaski uświęcającej i nawrócenia grzeszników. Chrystus miał także polecić odmawianie koronki po wejściu do kościoła oraz dziewięć dni przed świętem Miłosierdzia Bożego (cykl ten nazywany jest nowenną do Miłosierdzia Bożego). 8.01.1936 Maria Faustyna Kowalska odbyła prywatną audiencję u metropolity wileńskiego, Romualda Jałbrzykowskiego. Podczas niej radziła się go w sprawie założenia nowego zgromadzenia. Metropolita polecił jej pozostać w Zgromadzeniu Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia.

CHOROBA I ŚMIERĆ Faustyna Kowalska przewlekle chorowała na gruźlicę płuc i przewodu pokarmowego, która początkowo była całkowicie nierozpoznawalna. W 1936 i w u 1938 została wysłana do szpitala chorób zakaźnych na Prądniku. 14.04.1937 doznała cudownego uzdrowienia. Ostatecznie wróciła do stanu zdrowia sprzed cudu, traktując chorobę jako zadośćuczynienie za grzechy i spełnianie woli Boga. Zmarła 5.10.1938 o godzinie 22:45, do ostatniej chwili zachowując świadomość. 7.10.1938 odbył się pogrzeb Faustyny. Na uroczystości nie był obecny nikt z rodziny, gdyż zmarła nie chciała narażać ich na koszty podróży. Została pochowana w grobowcu na cmentarzu zakonnym w Łagiewnikach. W 1966 jej szczątki przeniesiono do kaplicy klasztornej. W 1968 kaplica ze względu na grób Sługi Bożej została wpisana na listę sanktuariów archidiecezji krakowskiej. Do beatyfikacji relikwie spoczywały w naturalnych rozmiarach trumnie. Obecnie znajdują się w sarkofagu na ołtarzu, pod słynącym łaskami obrazem Jezu ufam Tobie. Relikwiarz został odsłonięty w dzień beatyfikacji zakonnicy, 18.04.1993.

Trumna z relikwiami św. Faustyny Kowalskiej w Krakowie-Łagiewnikach ZDJĘCIA Trumna z relikwiami św. Faustyny Kowalskiej w Krakowie-Łagiewnikach Okno celi, w której zmarła św. Faustyna Kowalska (klasztor w Krakowie-Łagiewnikach)

DZIENNICZEK Dzienniczek Siostry Faustyny pisany był w Wilnie i Krakowie w latach 1934-1938 na polecenie, jak mówi tekst, Jezusa. Najwcześniejsze zachowane notatki pochodzą z lipca 1934. Pierwsze zapiski zostały spalone przez autorkę, która wykonała polecenie rzekomego anioła. Z tego powodu ostateczna wersja pamiętnika ma zaburzoną chronologię. Zakonnica opisując bieżące wydarzenia używała retrospekcji. Na prośbę spowiednika słowa wypowiadane przez Jezusa podkreślała ołówkiem. Ostatnie zapiski pochodzą z czerwca 1938. Pamiętnik składał się w sumie z sześciu zeszytów. "Dzienniczek" jest opisem życia wewnętrznego autorki. W Kościele katolickim zaliczany do literatury mistycznej. Opisuje codzienne życie Marii Faustyny (dorastanie do powołania, trudy życia klasztornego, cierpienia fizyczne i duchowe), lecz główny nacisk kładzie na rozwój wewnętrzny świętej. W Dzienniczku opisane są wizje Chrystusa, które otrzymywała, stany oschłości wewnętrznej, widzenia piekła, czyśćca i nieba. Jezus Chrystus wskazuje na Miłosierdzie Boże, jako na jedyny ratunek dla świata. Opisany jest również dialog duszy Marii Faustyny z Jezusem Chrystusem i Maryją. Dzienniczek zawiera również orędzie Miłosierdzia Bożego przekazane świętej przez Chrystusa, wraz z nowymi formami kultu. Pamiętnik opisuje miłość świętej Faustyny do Trójcy Świętej, która doprowadziła ją do zjednoczenia z Bogiem. Z zapisków wynika, że głoszenie kultu Miłosierdzia Bożego stało się z czasem dla Marii Faustyny główną treścią jej życia. Na kartach dzieła Chrystus obiecuje pośmiertnie ją wywyższyć i uczynić w Niebie „sekretarką Bożego Miłosierdzia”.

Eugeniusz Kazimirowski, Jezu ufam Tobie, 1934 ZDJĘCIA Kaplica świętej w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach Eugeniusz Kazimirowski, Jezu ufam Tobie, 1934

WYKONAŁ: Szymon Ossowski, klasa IV b