WYBITNI ABSOLWENCI II LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCACEGO IM WYBITNI ABSOLWENCI II LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCACEGO IM. HETMAN JANA TARNOWSKIEGO

MAJOR HENRYK SUCHARSKI

Henryk Sucharski urodził się 12 listopada 1898 roku w Gręboszowie. W 1909 roku ukończył szkołę powszechną i rozpoczął naukę w II Gimnazjum Męskim im. Hetmana Jana Tarnowskiego. W szkole panował duch patriotyczny i w takiej atmosferze wzrastał i wychował się Henryk Sucharski.

W lutym 1917 roku został wcielony do wojska austriackiego W lutym 1917 roku został wcielony do wojska austriackiego. Służbę wojskową rozpoczął w batalionie zapasowym 32. Pułku Strzelców w Bochni. Władze szkolne i wojskowe stworzyły mu możliwość ukończenia w terminie wcześniejszym szkoły średniej. 17 listopada 1917 roku zdał egzamin dojrzałości (tzw. maturę wojenną) w II Gimnazjum. Został skierowany do Rezerwowej Szkoły Oficerskiej w Opawie.

Następnie pełnił służbę w 32 Pułku Strzelców w Bochni Następnie pełnił służbę w 32 Pułku Strzelców w Bochni. Brał udział w walkach na froncie włoskim nad Piavą. Po powrocie do niepodległej Polski 7 lutego 1919 roku został powołany do służby w Wojsku Polskim, którą zaczął w 16. Pułku Piechoty w Tarnowie.

Już jako podporucznik, Sucharski brał udział w wojnie z Rosją Radziecką na froncie litewsko-białoruskim (1920). Za udział w walkach pod Lwowem otrzymał Order Virtuti Militari (1922) i został mianowany dowódcą kompanii w batalionie szturmowym 6. Dywizji Piechoty. Ponadto za męstwo na polu chwały odznaczony został Krzyżem Walecznych. Od 1921 roku stacjonował w Krakowie.

Od 1930 roku pełnił służbę w 35 Pułku Piechoty w Brześciu nad Bugiem. W 1928 roku został awansowany do stopnia kapitana i przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej jako instruktor. Od 1930 roku pełnił służbę w 35 Pułku Piechoty w Brześciu nad Bugiem. Następnie rozpoczął naukę w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, którą ukończył w 1936 roku. Został awansowany do stopnia majora (1938) i objął dowództwo batalionu 35 Pułku Piechoty.

Dowodził obroną tej placówki po ataku Niemiec 1 września 1939 roku. We wrześniu 1938 roku decyzją władz wojskowych został skierowany na Westerplatte jako komendant Wojskowej Składnicy Tranzytowej. Dowodził obroną tej placówki po ataku Niemiec 1 września 1939 roku.

We wrześniu 1938 roku decyzją władz wojskowych został skierowany na Westerplatte jako komendant Wojskowej Składnicy Tranzytowej. Dowodził obroną tej placówki po ataku Niemiec 1 września 1939 roku. Major Sucharski, zdając sobie sprawę zarówno z trudnej sytuacji obrońców, jak i braku możliwości otrzymania pomocy z zewnątrz, zdecydował się na przerwanie walki, która nie rokowała już żadnych szans powodzenia

Po kapitulacji został osadzony m. in Po kapitulacji został osadzony m.in. w Oflagu II B w Arnswalde, i Oflagu II D Gross- Borni. Wolność odzyskał w kwietniu 1945 roku. Po rekonwalescencji został wysłany do Włoch, gdzie mianowano go dowódcą 6 Batalionu Strzelców Karpackich II Korpusu Polskiego. W sierpniu 1946 roku pogorszył się stan jego zdrowia. Zmarł 30 sierpnia 1946 roku w Neapolu, mając 48 lat.

Major Sucharski został pochowany na cmentarzu w Casamassima koło Bari Major Sucharski został pochowany na cmentarzu w Casamassima koło Bari. W sierpniu 1971 roku ekshumowano ciało zmarłego. Urna z prochami majora została uroczyście złożona na Westerplatte.

Tablica na byłym budynku gimnazjalnym w Tarnowie

Wiktor Tadeusz Badowski ( 1902 - 1940)

Urodził się 20.02.1902 roku. W 1913 roku rozpoczął naukę w II Gimnazjum w Tarnowie. Jako uczeń brał czynny udział w nielegalnych związkach niepodległościowych. W 1918 roku uczestniczył w rozbrajaniu Austriaków i pełnił służbę ochrony na stacji kolejowej i na moście kolejowym na rzece Białej. Po odzyskaniu niepodległości wrócił do szkoły.

W momencie wybuchu wojny polsko-bolszewickiej przerwał jednak naukę i zgłosił się do służby wojskowej. Został przydzielony do I Ochotniczej Baterii w IX Dywizjonie Artylerii Konnej i brał udział w obronie Warszawy. Następnie został skierowany na front wołyński do IX Brygady Kawalerii. (udział w bitwie pod Rohaczowem,).

W grudniu 1920 roku został zwolniony ze służby wojskowej, celem dokończenia nauki w Gimnazjum. Szkołę ukończył w maju 1921 roku i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1922 roku przerwał studia i rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie, którą ukończył w 1923 roku.

Następnie został skierowany do Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu (ukończył ją w 1925). W 1925 roku uzyskał stopień podporucznika, a dwa lata później awansował do stopnia porucznika. Służbę w artylerii pełnił wzorowo co docenili jego zwierzchnicy i w 1936 awansował do stopnia kapitana. W 1937 roku został skierowany do Brygady KOP „Czortków” na stanowisko adiutanta celem utworzenia Dywizjonu Artylerii Lekkiej KOP „Czortków”. Po zrealizowaniu tego zadania zostaje odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.

W 1928 roku Wiktor Badowski otrzymał Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-21 i Medal Pamiątkowy 10-lecia Odzyskania Niepodległości oraz w 1938 roku Brązowy Medal za Długoletnią Służbę.

W momencie wybuchu wojny we wrześniu 1939 roku jako adiutant dostał rozkaz wymarszu wraz z Dywizjonem Artylerii Lekkiej KOP „ Czortków” w rejon koncentracji 40 Pułku Artylerii Lekkiej. Dywizjonowi udało się dotrzeć w rejon między Bochnią a Tarnowem. W związku z trudną sytuacją na tym odcinku został skierowany do obrony Dunajca. Nacierające wojska niemieckie zepchnęły dywizjon w okolice Tomaszowa Lubelskiego, gdzie od wschodu podeszły wojska sowieckie, które 17 września zaatakowały Polskę od wschodu.

W bliżej nieznanych okolicznościach kpt W bliżej nieznanych okolicznościach kpt. Wiktor Badowski dostał się do niewoli sowieckiej i został osadzony w obozie jenieckim w Kozielsku. W pierwszych transportach, jakie miały miejsce pomiędzy10 a 13 kwietnia 1940 roku został wysłany do Gniezdowa, a następnie rozstrzelany w lesie katyńskim.

Kiedy w kwietniu 1943 roku radio niemieckie podało informacje o odkryciu masowych grobów jeńców polskich, okazało się, że na pierwszych listach z dokonanych ekshumacji widnieje nazwisko kpt. Wiktora Badowskiego. Przy jego zwłokach odnaleziono legitymację służbową.

W uznaniu patriotycznej postawy, w dniu 5 października 2007 roku kpt W uznaniu patriotycznej postawy, w dniu 5 października 2007 roku kpt. Wiktor Badowski został pośmiertnie awansowany do stopnia majora przez Prezydenta RP.   Biogram napisany na podstawie informacji pisemnej sporządzonej przez bratanka Ryszarda Badowskiego.

Stefania Łącka ( 1914-1946)

Urodziła się 6 stycznia 1914 roku w Woli Żelichowskiej Urodziła się 6 stycznia 1914 roku w Woli Żelichowskiej. Pierwsze nauki pobierała w szkole podstawowej w Woli Żelichowskiej i gimnazjum w Dąbrowie Tarnowskiej. Dalszą edukację odbyła w I Żeńskim Seminarium Nauczycielskim im. bł. Kingi w Tarnowie.

W okresie spędzonym w Seminarium Nauczycielskim aktywnie włączała się życie szkoły: była członkinią szkolnego teatru i orkiestry. Należała także do harcerstwa, gdzie pełniła funkcję sekretarki hufca. Dużo czasu poświęcała Sodalicji Mariańskiej, której była prezeską.

Dzięki jej duchowości i zaangażowaniu w rozwój Sodalicji, przyczyniła się do pogłębienia życia religijnego swoich koleżanek. Jej osobowość jak i oddziaływania apostolskie wpłynęło również na ukształtowanie się charakterów jej koleżanek z Seminarium Nauczycielskiego. W okresie nauki Stefania Łącka była redaktorką miesięcznika szkolnego „Złota Nić”.

Szkołę ukończyła w 1933 roku Szkołę ukończyła w 1933 roku. Postanowiła kontynuować edukacje na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, lecz z powodu trudnej sytuacji materialnej jej rodziny zrezygnowała i wróciła do domu. Pomagając rodzicom, znajdowała czas na działalność w Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży Żeńskiej w Krasach i Gręboszowie. W roku 1933 decyzją biskupa tarnowskiego Franciszka Lisowskiego powstało pismo Ilustrowany Tygodnik Katolicki Diecezji Tarnowskiej Nasza Sprawa pod redakcją ks. Józefa Chrząszcza. Za jego namową Stefania Łącka została redaktorem specjalnego dodatku dla dzieci Króluj Nam Chryste. Pisała także artykuły do Naszej Sprawy, które poruszała tematy religijne jak i społeczne i wychowawcze

Pracę redakcyjną przerwała wojna Pracę redakcyjną przerwała wojna. Od początku 1940 związana była z ruchem podziemnym. W 1941 roku została aresztowana i przewieziona do siedziby gestapo w Tarnowie. Poddana ciężkiemu śledztwu nie załamała się. Przebywając w więzieniu, pomagała współwięźniarkom Po rocznym pobycie w więzieniu, w kwietniu 1942 roku została wysłana do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie nadano jej numer 6886. W połowie sierpnia 1942 roku zostaje przeniesiona do Birkenau.

Podczas pobytu w obozie, była pielęgniarką w obozowym szpitalu oraz pełniła funkcję pisarki blokowej. Cały czas pomagała innym, organizując m.in. „ojczyźniane zupy” czyli akcję dożywiania ciężko chorych. Będąc pisarką obozową, miała dostęp do różnych dokumentów, co wykorzystywała do ratowania zagrożonych więźniów. Jej działania uchroniły niejedno życie.

Przez współwięźniarki nazywana była Ziemskim Aniołem Stróżem Przez współwięźniarki nazywana była Ziemskim Aniołem Stróżem. Stefania Łącka należała także do ruchu oporu w obozie. Przygotowywała modlitwy, uroczystości i rocznice, starając się organizować w obozie życie religijne, patriotyczne i kulturalne.

W styczniu 1945 roku do obozu zbliżył się front W styczniu 1945 roku do obozu zbliżył się front. Wykorzystując zamieszanie z tym związane oraz ucieczkę SS-manów, wraz z piątką swoich koleżanek, ucieka z obozu. Po trudnym marszu (ponad 200km pieszo), wycieńczona wraca do rodzinnej miejscowości. Podejmuje wymarzone studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Jednak przeżycia obozowe, trudności finansowe podkopują jej zdrowie. Zapada na ciężką chorobę. Umiera 7 listopada 1946 roku, mając niespełna 33 lata.

Stefania Łącka całe swoje życie poświęciła Bogu, Ojczyźnie i człowiekowi. Tak pisała o trudach naszego życia: Wolno nam w chwilach smutku, przygnębienia i rozpaczy- i giąć się, i zachwiać, ale nie wolno nam załamać się”.