POSTMODERNIZM

Postmodernizm - ogólne określenie nowych tendencji we współczesnej kulturze, filozofii nauki, życiu społecznym i politycznym, oraz sposobu ich opisu. Używane w trzech znaczeniach: Okresu w rozwoju kultury następującego po okresie modernizmu liczonym od schyłku XIX wieku (z główną fazą 1910-1930) do połowy XX wieku zapoczątkowanego w latach 60. na gruncie literatury amerykańskiej, później rozwijającego się także w Europie Zachodniej; w tym znaczeniu stosują je najczęściej krytycy literatury (L. Fiedler, I Hassan), sztuki (R. Krauss), architektury (Ch. Jencks). Epoki kulturowo-cywilizacyjnej następującej po epoce zwanej nowoczesności, liczonej od narodzin oświeceniowego światopoglądu w XVIII w., po lata 60. XX w. jednym z głównych problemów myśli postmodernistycznej jest konieczność odrzucenia bądż możliwość krytycznego przewartościowania oświeceniowego dziedzictwa. takie rozumienie pojęcia postmodernizmu nałożyło się na wcześniejszy literacko-artystyczny jego sens i rozprzestrzeniło głównie we Francji (J.F. Lyotard – autor raportu Condition postmoderne 1979, J. Derrida, G. Deleuze, J. Baudrillard), a nastepnie na powrót w USA (H. Silverman, R. Rotry). „Kondycji postmodernistycznej”, a więc uwarunkowań sytuacji społeczno-ekonomicznej, mentalnej w obecnym postindustrialnym, wyrafinowanym technologicznie stanie zachodniej cywilizacji. Głównymi obiektami krytyki ze strony postmodernizmu były: wąsko pojęte kryteria racjonalności, koncepcja autonomicznej, obiektywnej nauki, idee jedności, całości, systemowości, wszelkie, całościowe teorie filozoficzne oraz polityczne. Do typowych dla postmodernizmu zjawisk należą: zinstytucjonalizowany pluralizm, heterogeniczność, regionalizm, ambiwalencja, filozoficzny antyfundacjonalizm, metodologiczny dekonstrukcjonizm. Postmodernizm w literaturze oznacza: negację elitarnego modernizmu, dążność do ujawnienia umownego charakteru form literackich, fabuły, narracji, zainteresowanie formami nieczystymi rodzajowo i stylowo, częste stosowanie cytatu, parodii, pastiszu (G. Garcia Marquez, S. Rushide, C. Fuentes, J. Barth, Th. Pynchon, W. Burroughs, D. Barthelme, E. Doctorow, M. Kundera, U. Eco). Sztukę postmodernistyczną cechuje rezygnacja z awangardowego kultu nowości i odwoływanie się historycznych stylów, negacja funkcjonalizmu w architekturze i konstruktywizmu w plastyce, w aspekcie socjologiczno-kulturowym - podporządkowanie komercyjnym strategiom środków komunikowania i rynku sztuki. Popularność sztuki postmodernistycznej przypada na lata 70. i 80. Pojawiły się takie koncepcje krytyczne, jak: neoklasycyzm Jencksa, neomanieryzm A.B. Olivy, neobarok G. Scarpetty. Za postmodernistyczne uchodzi malarstwo i rzeźba transawangardy (np.. S. Chia), Neun Wilden (np.. G. Baselitz). Encyklopedia PWN Postmodernizm - ogólne określenie nowych tendencji we współczesnej kulturze, filozofii nauki, życiu społecznym i politycznym, oraz sposobu ich opisu. Używane w trzech znaczniach: Okresu w rozwoju kultury następującego po okresie modernizmu liczonym od schyłku XIX wieku (z główną fazą 1910-1930) do połowy XX wieku zapoczątkowanego w latach 60-tych na gruncie literatury amerykańskiej, później rozwijającego się także w Europie Zachodniej; w tym znaczeniu stosują je najczęściej krytyccy literatury (L. Fiedler, I Hassan), sztuki (R. Krauss), architektury (Ch. Jencks). Epoki kulturowo-cywilizacyjnej następującej po epoce nowoczesności, liczonej od narodzin oświeceniowego światopoglądu w XVIII w., po lata 60-te XX w.; jednym z głównych problemów myśli postmodernistycznej jest konieczność odrzucenia bądż możliwośc krytycznego przewartościowania oświeceniowego dziedzictwa; takie rozumienie pojęcia postmodernizmu nałożyło się na wcześniejszy literacko-artystyczny jego sens i rozprzestrzeniło głównie we Francji (J.F. Lyotard – autor raportu Condition postmoderne 1979, J. Derrida, G. Deleuze, J. Baudrillard), a nastepnie na powrót w USA (H. Silverman, R. Rotry). „Kondycji postmodernistycznej”,a mentalnej w obecnym postindustrialnym, wyrafinowanym technologicznie stanie zachodniej cywilizacji więc uwarunkowań sytuacji społecznej, ekonomicznej, mentalnej w obecnym postindustrialnym, wyrafinowanym technologicznie stanie zachodniej cywilizacji. Głównymi obiektami krytyki ze strony postmodernizmu były: wąsko pojęte kryteria racjonalności, koncepcja autonomicznej, obiektywnej nauki, idee jedności, całości, systemowości, wszelkie, całościowe teorie filozoficzne oraz polityczne. Do typowych dla postmodernizmu zjawisk należą: zinstytucjonalizowany pluralizm, heterogeniczność, regionalizm, ambiwalencja, filozoficzny antyfundacjonalizm, metodologiczny dekonstrukcjonizm. Postmodernizm w literaturze oznacza: negację elitarnego modernizmu, dążność do ujawnienia umownego charakteru form literackich, fabuły, narracji, zainteresowanie formami nieczystymi rodzajowo i stylowo, częste stosowanie cytatu, parodii, pastiszu (G. Garcia Marquez, S. Rushide, C. Fuentes, J. Barth, Th. Pynchon, W. Burroughs, D. Barthelme, E. Doctorow, M. Kundera, U. Eco). Sztukę postmodernistyczną cechuje rezygnacja z awangardowego kultu nowości i odwoływanie się historycznych stylów, negacja funkcjonalizmu w architekturze i konstruktywizmu w plastyce, w aspekcie socjologiczno-kulturowym - podporządkowanie komercyjnym strategiom środków komunikowania i rynku sztuki. Popularność sztuki postmodernistycznej przypada na lata 70-te i 80-te. Pojawiły się takie koncepcje krytyczne, jak: neoklasycyzm Jencksa, neomanieryzm A.B. Olivy, neobarok G. Scarpetty. Za postmodernistyczne uchodzi malarstwo i rzeźba transawangardy (np.. S. Chia), Neun Wilden (np.. G. Baselitz). Encyklopedia PWN

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Poczuciem kryzysu „matanarracji” (wielkich opowieści – wolnościowej i spekulatywnej) legitymizujących naukę i działania społeczne. (Lyotard, 1997)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Rozwijaniem nadziei na wyzwoloną naukę – trudniącą się wymyślaniem reguł, wprzęgniętą w w system technologicznego kapitalizmu, który uczy trzeźwego myślenia sprzecznego z „metanarracją” i prowadzi – poprzez decentrujący system informatyczny – do upragnionej paralogii. (Lyotard, 1997)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Stanem umysłu czy duchowością odczuwającą nową jakość zjawisk z II połowy XX wieku.

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Swoistym elitaryzmem myślenia będącego udziałem niewielkiej grupy ludzi związanych z uniwersytetami czy światem sztuki.

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Zarówno wersją felietonową i oficjalną – uwikłaną w dyskurs filozoficzny, antropologiczny czy estetyczny.

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Załamaniem globalnego projektu nowoczesności. (Lyotard, 1997)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Hasłem zniesienia granic między sztuką wysoką i popularną, między sferą elitarną a nieelitarną. (Jencks, 1987)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Świadomością, która postawiła w centrum uwagi problem „końca historii”, chcąc na nowo go przeinterpretować i przez to określić własną relację „post-” . (Fukuyama, 1996, Habermas,1996, Lyotard, 1996, Vattimo, 1997)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Optymistycznym myśleniem o nowych możliwościach płynących z akceptacji rzeczywistości wieloznacznej – mimo, a może dzięki doświadczeniom: „końca historii” (Vattimo, 1997), „martwego czasu” (Baudrillard, 1994,1997), „znikania rzeczy” (Virilio, 1980).

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Radykalnym sprzeciwem wobec nowożytnego rozumu lansującego: dualizm duszy i ciała, myślenie opozycjami porządkującymi świat w imię dwuwartościowej logiki, wiarę w pewny podmiot i myślące „ja”. (Bauman, 1995, Rorty, 1996)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Myśleniem na gruncie fragmentaryczności, wielości, niewyrażalności, różnicy, powtórzenia. Odrzuceniem dążenia do Całości, Jedności, Prawdy. Plasowaniem się po stronie antyplatonizmu, antykartezjanizmu, antyheglizmu. (Kuźma, 1997)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Koncepcją przedmiotu słabego – kruchego, przygodnego, zanurzonego w świecie wieloznacznym, a przez to skazanego na ruch, chaos i rozproszenie. Ale jednocześnie przy tym zmuszonego do kreacyjności, wyboru i odpowiedzialności. (Bauman, 1994, Deleuze, Guattari,1988, Rorty, 1996, Taylor, 1995)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Postrzeganiem postmodernizmu jako manifestacyjnej i egzoterycznej realizacji niegdyś ezoterycznego modernizmu – stąd impresjonizm przynależy do modernizmu jako forma jego transformacji („nasza posmodernistyczna moderna”). Propozycją myślenia o „rozumie transwersalnym”, zdolnym przekraczać różne granice poszczególnych typów racjonalności i uzgadniających te różnice. (Welsch,1998)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Podejściem krytycznym do tego co zastane – świadomym jednak własnych uwikłań w przeszłe i nie wysuwającym jednoznacznie opozycyjnych kontrpropozycji. Poszukiwaniem możliwych przetransfomowań, przesunięć.

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Próbą odrzucenia metafizyki zastanej, w nadziei na wyzwolenie się od kluczowych twierdzeń o tym, jak istnieje byt, co jest istotą rzeczy, na mocy czego możliwa jest transcendencja – nieodzownie warunkujących odniesienia do prawdziwościowych ustaleń prawdy rzeczywistości. (Bauman, 1995, Lyotard, 1997, Rorty, 1996)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Głoszeniem idei będących konsekwencją odrzucenia transcendecji: uznania jednowymiarowości dyskursu językowego pozbawionego zewnętrznych odniesień. (Lyotard,1997, Rorty, 1996) Lansowaniem myślenia o wielości lokalnych prawd nie do odkrycia, ale do wykreowania w złożonych praktykach społecznych . (Bauman, 1995) Głoszeniem idei rozproszenia, fragmentaryczności, pluralizmu i niemożności całościowych, syntetycznych ujęć. (Deleuze, Guattari,1988, Rorty, 1996)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Upowszechnieniem myślenia o zaniku oryginalności i autentyzmu idącym w parze z unieważnieniem autora dzieła, który rozpłynął się w intertekstualności. Poczuciem wyczerpania, które optymistycznie nastawione wiedzie – nie ku próbom opanowania całego bogactwa przeszłości, ale – do uznania jedynie możliwej wybiórczej gry wątkami poprzez artystyczną swobodę. (Foucault, 1981)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Wypracowaniem nowych formuł wyrazu poprzez: pseudohistoryzm, fikcyjność, pastisz, ironię, intertekstualność, uwikłanie w sieć znaczeń – co znajduje wyraz w tekstach: Bartha, Barthelmego, Pynchona, Eco. (Baran, 1992)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Szukaniem natury postmodernizmu w awangardowej tradycji „literatury milczenia” konotującej negatywne echo języka, samozniszczenie, nihilizm, ale i pozytywną ciszę. Poszukiwaniem w tendencjach XIX i XX wieku dążeń do anarchii, wielości, struktur otwartych, akcentowania przypadku czy ironii. (Hassan, 1987) Kontynuacją niektórych aspektów awangardy modernistycznej – dekoracyjności, autorefleksji, eksperymentatorstwa, pluralizmu i estetyki wzniosłości. (Lyotard, 1996)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Postrzeganiem postmodernistycznej literatury jako różnej od modernistycznego czasu samoświadomości i racjonalizmu – zwłaszcza poprzez lansowanie sztuki wielkiej w sensie łączenia cudów, marzeń, rozrywki, różnych środków wyrazu. (Friedler, 1972)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Lansowaniem literatury, która staje się obszarem nietożsamości, zarówno na poziomie plagiatowości, jak i treści antyutopijnych, gdzie myślenie o labiryntach bez wyjścia, o dezintegracjach, o nieobecności mitu naprowadza na globalne doświadczenie kryzysu odnoszenia, jednoznaczności i tożsamości. (por. Czapik-Lityńska, 1992)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Myśleniem o literaturze postmodernistycznej jako o ujawniającej fikcyjną stronę rzeczywistości, gdyż znaczenia tworzące rzeczywistość istnieją w języku, który jest prymarny wobec rzeczywistości. Stąd realność wydaje się fikcyjna tak, jak świat przedstawiony w piśmie. (Federman, 1983)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Uprzywilejowaniem problematyki języka jako praktyki kreacyjnej pozbawionej referencyjności – czego konsekwencją staje się twierdzenie, iż sądy formułowane w języku odnoszą się tylko do rzeczywistości językowej. (Rorty, 1996)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Uwolnieniem się od rutyny i schematycznego myślenia na rzecz dekonstrukcji, świadomie znoszącej opozycje myślowe wytworzone przez logocentryczną Europę, a w zamian proponującą „różnię”, „rozplenienie sensu” i „dyssens”. (Derrida, 1978)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Nomadycznym myśleniem i bytowaniem – bez celu, dróg, granic, przepełnionym chaotycznym ruchem w sieci nie zostawiającym nawet wyraźnych śladów. (Deleuze, 1997)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Uczestnictwem i fragmentarycznym rozpoznaniem, a raczej pogrążeniem w rzeczywistości „simulacrum”, gdzie sieciowa fikcja nie ma odniesienia, a znaczenie odlepia się od rzeczy w zawrotnym ruchu zdarzeń. (Baudrillard,1997, Eco, 1996)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Postrzeganiem rzeczywistości, jako „martwego czasu”, w którym skrystalizowało się poczucie „końca historii” i zrealizowana została utopia, która przyniosła rozczarowanie. Czas ten – bez nadziei i złudzeń na kolejne racjonalne rozwiązania – zaowocował jednak radosną wiedzą zobojętniającą, ale i wzbogacającą jednocześnie poprzez świadomość tego, iż dziś wydarzenia będą już tylko symulowane, bez realnego odniesienia. (Baudrillard, 1994,1996)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Interpretowaniem współczesności poprzez efekt prędkości, którego niejako odwrotną stroną jest znikanie realności rzeczy. (Virilio,1980)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Uwypukleniem estetycznego aspektu współczesności – w sensie estetyzacji życia codziennego – związanego z pomieszaniem kodów, potęgowaniem intensywności wrażeń, zacieraniem granic między: sztuką i życiem codziennym, sztuką elitarną i kulturą popularną. (Featherstone, 1991,1997)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Opisywaniem ponowocześności poprzez „nowoplemienność”, co związane jest z brakiem stabilnej tożsamości jednostkowej i poszukiwaniem chwilowej więzi w ramach wykreowanych wspólnot. (Maffesoli, 1996)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Tendencją teraźniejszości do widzenia świata w kategoriach powierzchowności, konsumeryzmu i postindustrializmu. (Bauman, 1995, Bell, 1994, Jameson, 1984,1997)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Doświadczeniem ponowoczesnej sytuacji kulturowej - pełnej napięć, niejednoznaczności i różnic, z którą dopiero trzeba uczyć się żyć wypracowując pomodernistyczne pomysły. (Bauman, 1994)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Pojawiającym się przeświadczeniem, że postmodernizm jest uniwersalną jakością każdej epoki zdolnej – po uprzednim odrzuceniu naiwności – ironicznie rozpoznawać samą siebie. (Eco, 1987)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Powszechnym odczuciem, na mocy którego nie można już tak prosto pomyśleć o świecie pełnym sensów: dającym się jednoznacznie odczytać w ramach znajomości reguł kodowania, gdzie istnieją struktury głębokie, a nad całością unosi się myślenie o prawdzie zawartej w świecie. (Bauman, 1995, Clifford, 1997, Eco, 1973, Geertz, 1995)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Lansowaniem haseł otwartości rzeczy na wielość odczytań na mocy formy otwartej – pozbawionej jednoznacznej prawdy, a tym samym wystawionej na jej kreację. Clifford, 1988, Eco, 1973, Rorty, 1996)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Akcentowaniem przygodności i ironii jako cechy współczesnego człowieka. (Rorty, 1996)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Nakierunkowaniem pracy badawczej na autorefleksję nad własną przygodnością i niemocą, co w praktyce wiedzie ku refleksjom akcentującym doraźność autokreacji poczynionych przez badaczy. (Clifford, 1988)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Postrzeganiem świata (w ujęciu kulturowym) jako: bazaru – pełnego dawnych tubylców, nie schodzących sobie z drogi, zainteresowanych wzajemnie własnymi odmiennościami. (Geertz, 1983) Przestrzeni wypełnionej różnymi elitarnymi klubami z uprzywilejowanym europejskim klubem liberalnym. (Rorty, 1955, 1966) Globalnej wioski konstytuowanej przez błyskawiczny obieg informacji. (McLuhan, 1975)

W czym jest postmodernizm? W tym, co jest: Położeniem nacisku na etyczne , a raczej moralne (praktycznie doraźne) aspekty działalności człowieka, co znajduje wyraz w rozważaniu na nowo kwestii odpowiedzialności. (Bauman, 1994, Geertz, 1995, Rorty, 1996)