Najsławniejsi Polscy Matematycy. Prezentacje wykonały : Agnieszka Lizoń Malwina Woźniak Kl. IIc

Jan Łukasiewicz Prof. Jan Łukasiewicz (ur. 21 grudnia 1878 we Lwowie, zm. 13 lutego 1956 w Dublinie) – polski logik, matematyk, filozof. Piastował urząd ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego w rządzie Ignacego Paderewskiego (1919). Profesor uniwersytetów we Lwowie, Warszawie (uczestniczył w nauczaniu podziemnym) i Dublinie (od 1949 roku). Jeden z twórców polskiej szkoły matematycznej (szkoła lwowsko-warszawska). Jego praca O zasadzie sprzeczności u Arystotelesa zapoczątkowała rozwój logiki matematycznej w Polsce. Autor logiki trójwartościowej, pierwszego nieklasycznego rachunku logicznego, na bazie którego powstały m.in. logika modalna, logika probabilistyczna i logika rozmyta.

Jan Łukasiewicz Twórca notacji polskiej (1920), podstawy odwrotnej notacji polskiej, sposobu zapisu wyrażeń arytmetycznych szeroko stosowanego w informatyce do dnia dzisiejszego. Świat zna ten wynalazek pod nazwą Odwrotna Notacja Polska (Reverse Polish Notation)

Stefan Banach Stefan Banach (ur. 30 marca 1892 w Krakowie, zm. 31 sierpnia 1945 we Lwowie) – polski matematyk, jeden z przedstawicieli lwowskiej szkoły matematycznej. W 1916 dr Hugo Steinhaus zainteresował się przypadkowo spotkanym Banachem (przechodząc Plantami w Krakowie usłyszał dwóch młodych ludzi rozmawiających o poważnej matematyce, według krążącej wśród matematyków legendy rozmawiali o całce Lebesgue'a, jednym z nich był Banach). Spotkanie zaowocowało wspólną publikacją i wieloletnią współpracą. W 1920 dzięki wstawiennictwu Steinhausa Banach otrzymał asystenturę (do 1922) w Katedrze Matematyki na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej u prof. Antoniego Łomnickiego. W 1920 (nie mając dyplomu ukończenia studiów) doktoryzował się na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie na podstawie rozprawy: Sur les opérations dans les ensembles abstraits et leur application aux équations intégrales (Fundamenta Mathematicae, III, 1922), w której zawarł podstawowe twierdzenia analizy funkcjonalnej, nowej dyscypliny matematyki.

Stefan Banach W 1922 habilitował się na Uniwersytecie Jana Kazimierza (decyzja Rady Wydziału z 30 czerwca) i 22 lipca tego roku otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego, a w 1927 na profesora zwyczajnego tego uniwersytetu. W 1924został członkiem PAU. W latach 1922– 1939 kierował jednym z zakładów w Instytucie Matematycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza, rozwijając – obok dużej aktywności dydaktycznej – wielką działalność naukowo-badawczą. Stał się wkrótce największym autorytetem w analizie funkcjonalnej. Dokoła niego (spotykając się w słynnej kawiarni Szkockiej) koncentruje się plejada młodych talentów; wyrasta – pod kierownictwem Steinhausa – nowa, lwowska szkoła matematyczna która wkrótce, bo już w 1929, zaczyna wydawać własny organ, poświęcony analizie funkcjonalnej Studia Mathematica.

Stanisław Ulam Stanisław Marcin Ulam (ur. 13 kwietnia 1909 we Lwowie, zm. 13 maja 1984 w Santa Fe) – polski i amerykański matematyk (w 1943 przyjął obywatelstwo amerykańskie), przedstawiciel lwowskiej szkoły matematycznej. Współtwórca amerykańskiej bomby termojądrowej Projekt Teller-Ulam. Ulam ma wielkie dokonania w zakresie matematyki i fizyki matematycznej w dziedzinach topologii, teorii mnogości, teorii miary, procesów gałązkowych. Ulam był także twórcą pierwszych metod numerycznych, np. Metody Monte Carlo. Był też jednym z pierwszych naukowców, którzy wykorzystywali w swych pracach komputer. Metody komputerowe zostały użyte przez Ulama do modelowania powielania neutronów oraz rozwiązania problemu drgającej struny, zawierającej element nieliniowy (słynny układ oscylujący Fermiego-Pasty-Ulama).

Stanisław Ulam Urodzony w zamożnej, zasymilowanej rodzinie żydowskiej, już jako dziecko wykazywał wybitne zdolności. Jako uczeń wykształcił głębokie zainteresowanie matematyką. Po ukończeniu liceum, za namową rodziny, zdecydował się rozpocząć studia inżynierskie na Wydziale Ogólnym Politechniki Lwowskiej. Jednym z jego wykładowców był Stefan Banach. W czasie studiów jednakże więcej uwagi poświęcał uczęszczaniu na seminaria matematyki niż kursy inżynierskie. Ostatecznie studia skończył jako matematyk, broniąc w 1934 doktorat.

Mark Kac Mark Kac (ur. 3 sierpnia 1914 w Krzemieńcu, zm. 26 października 1984 w USA) – polski i amerykański matematyk żydowskiego pochodzenia, pracujący głównie w Stanach Zjednoczonych. Przedstawiciel lwowskiej szkoły matematycznej. Z powodu wybuchu I wojny światowej jego rodzina przeniosła się do Rosji, skąd powróciła do Krzemieńca w 1921 roku. W 1925 r. rozpoczął naukę w gimnazjum w Krzemieńcu, wykazując duże zainteresowanie geometrią. Podjął studia pod kierunkiem Hugona Steinhausa na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie w 1937 r. doktoryzował się. W roku akademickim 1935/1936 pracował jako zastępca asystenta (wolontariusz) w Zakładzie matematycznym B (kierowanym przez Hugona Steinhausa) Instytutu Matematycznego, Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego UJK. W 1938 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i przyjął obywatelstwo amerykańskie w 1943 roku.

Mark Kac Jego prace dotyczyły głównie teorii prawdopodobieństw a, ale zajmował się także innymi dyscyplinami przyrodniczymi, głównie fizyką i techniką.

Tadeusz Banachiewicz Tadeusz Banachiewicz (ur. 13 lutego 1882 w Warszawie, zm. 17 listopada 1954 w Krakowie) – polski matematyk, astronom i geodeta. Był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie oraz dyrektorem obserwatorium astronomicznego UJ (1919-1954), gdzie stworzył program systematycznych obserwacji gwiazd zmiennych zaćmieniowych. Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1908), PAU (1920) i PAN (1952), w latach 1932-1938 wiceprezes Międzynarodowej Unii Astronomicznej. Założyciel (w 1925 r.) kwartalnika naukowego Acta Astronomica. Pionier polskiej radioastronomii.

Tadeusz Banachiewicz W swych pracach zajmował się zagadnieniami z zakresu matematyki, astronomii, astrofizyki i geodezji. Do jego największych osiągnięć należy opracowanie krakowianów (w 1925 r.), czyli specjalnego typu macierzy stosowanych w geodezji oraz astronomii (mechanika nieba). Dzięki nim 1 marca 1931 r. zaprezentował pierwsze obliczenia orbity Plutona – planety karłowatej odkrytej 18 lutego 1930 r. przez amerykańskiego astronoma Clyde'a Tombaugha. W latach 1910-1915 badał zjawisko libracji Księżyca. Autor ponad 230 publikacji naukowych.

Zygmunt Janiszewski Zygmunt Janiszewski (ur. 12 lipca 1888 w Warszawie, zm. 3 stycznia 1920 we Lwowie) – polski matematyk, organizator nauki, jeden z czołowych przedstawicieli warszawskiej szkoły matematycznej. Studiował w Zurychu, Getyndze i Paryżu. Pracę doktorską pt. Sur les continus irréductibles entre deux points, której promotorem był Henri Lebesgue, obronił w 1911. W skład komisji egzaminacyjnej wchodzili tacy matematycy jak Henri Poincaré i Maurice Fréchet. W 1913 opublikował fundamentalna pracę On cutting the plane by continua (O rozcinaniu płaszczyzny przez kontinua) z zakresu topologii płaszczyzny.

Zygmunt Janiszewski W latach 1914- 1915żołnierz Legionów Polskich. W 1918 został profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. W 1920 zmarł w wieku 31 lat na grypę, której pandemia w latach 1918-1920 znana jest potocznie jako hiszpanka. Odziedziczony majątek rodowy oraz część swoich dochodów przeznaczył na cele oświatowe i społeczne.

Dziękujemy za uwagę