CO TO JEST EKONOMIA? CD.

O METODZIE GROMADZENIA WIEDZY O GOSPO-DAROWANIU… Obserwując gospodarowanie, ekonomiści usiłują poznać charakterystyczne, powtarzające się cechy zachowania ludzi (REGULARNOŚCI ICH ZACHOWANIA). Są to tzw. PRAWA EKONOMICZNE.

PRZYKŁADY PRAW EKONOMICZNYCH Prawo popytu Kiedy cena się zmienia, ceteris paribus, zapotrzebowanie na dobro zmienia się w drugą stronę. (CETERIS PRIBUS znaczy po łacinie „przy innych okolicznościach stałych”).

PRZYKŁADY PRAW EKONOMICZNYCH Prawo Engla W miarę wzrostu dochodów udział wydatków na żywność w wydatkach ogółem się zmniejsza.

PRZYKŁADY PRAW EKONOMICZNYCH Prawo Okuna Zmiana wielkości produkcji o 2,0 – 2,5% powoduje skiero-waną przeciwnie zmianę stopy bezrobocia o 1 p. proc.

Ekonomiści posługują się przy tym metodą, która zapewnia INTERSUBIEKTYWNĄ SPRAWDZALNOŚĆ (OBIEK-TYWNOŚĆ) osiąganej wiedzy. Oznacza to, że o prawdziwości tej wiedzy może się przekonać KAŻDY odpowiednio przygotowany [np. potra-fiący czytać i (lub) posługiwać się analizą regresji liniowej] człowiek.

Ekonomiści posługują się przy tym metodą, która zapewnia INTERSUBIEKTYWNĄ SPRAWDZALNOŚĆ (OBIEK-TYWNOŚĆ) osiąganej wiedzy. To właśnie ta metoda odróżnia naukowców od in-nych poszukiwaczy PRAWDY ufających np. w autorytet Mistrza, Najwyższego Kapłana lub Świętej Księgi…

Ekonomistów metoda badania gospodarki składa się w szcze-gólności z następujących czynności: 1. Obserwowanie gospodarowania. 2. Uogólnianie wyników obserwacji . 3. Wnioskowanie (dedukcja). 4. Krytyka powstałej wiedzy (test logiczny i empiryczny).

O tym, jak myślimy (na co dzień i badając gospodarkę), czyli MASZYNA DO PRODUKCJI WIEDZY PRAWDZIWEJ

O tym, jak myślimy, czyli MASZYNA DO PRODUKCJI WIEDZY PRAWDZIWEJ

Wbrew rozpowszechnionym poglądom OBSERWACJA NIE POLEGA NA BIERNYM REJESTROWANIU FAKTÓW. Wiedza obserwatora przynajmniej na dwa sposoby wpływa na wyniki obserwacji.

Wiedza obserwatora przynajmniej na DWA sposoby wpływa na wyniki obserwacji. PO PIERWSZE, wiedza ta decyduje O TYM, JAKIE PYTANIA STAWIA SOBIE OBSERWATOR, czyli co chce i co może obserwować. PO DRUGIE, wiedza ta wpływa na same wyniki obser-wacji, które zostają w jej kontekście ZINTERPRETOWANE.

Nasza wiedza wpływa na same wyniki obserwacji, które zostają w jej kontekście ZINTERPRETOWANE.

Nasza wiedza wpływa na same wyniki obserwacji, które zostają w jej kontekście ZINTERPRETOWANE.

Np. Polanyi tak opisuje zmiany wrażeń studenta, który obser-wuje zdjęcia rentgenowskie płuc. „Z początku student jest zupełnie zagubiony, ponieważ na zdjęciu rentgenowskim dostrzec potrafi jedynie cienie serca i żeber oraz kilka pajęczastych plam pomiędzy nimi. Wydaje mu się, że to, o czym mówią specjaliści, istnieje tylko w ich wyobraźni, bowiem on nic z tego nie potrafi zobaczyć. Potem, w miarę jak słucha przez kilka tygodni wykładów, oglądając uważnie ciągle nowe zdjęcia różnych przypadków chorobowych, pojawia się w nim pierwsze zrozumienie; powoli zapomina o żebrach i zaczyna widzieć płuca. Na koniec zaś, jeżeli stara się i jest bystry, dostrzeże bogatą pano-ramę szczegółów. Zobaczy anomalie fizjologiczne, zmiany patolo-giczne, blizny, ślady chronicznych infekcji i oznaki ostrej choroby”.

Jest zatem tak oto …

TEORIĄ EKONOMICZNĄ nazywamy usystematyzowany, tzn TEORIĄ EKONOMICZNĄ nazywamy usystematyzowany, tzn. powiązany logicznie, zbiór hipotez, praw, definicji i klasyfikacji, sformułowanych w pewnym języku. (Np. teoria keynesowska, teoria monetarystyczna).

Dzięki wchodzącym w jej skład twierdzeniom teoria pozwala wy-jaśniać zdarzenia, a czasem umożliwia prognozowanie zdarzeń. Wyjaśnienie dotyczy przeszłości, a prognoza - przyszłości. NP. PRAWO ENGLA („W miarę wzrostu dochodów udział wy-datków na żywność w wydatkach ogółem się zmniejsza”) oraz za-obserwowany w pewnym kraju wzrost dochodów uzasadniają prognozę spadku udziału wydatków na żywność we wszystkich wydatkach w tym kraju.

O tym, jak myślimy, czyli MASZYNA DO PRODUKCJI WIEDZY PRAWDZIWEJ

O tym, jak myślimy, czyli MASZYNA DO PRODUKCJI WIEDZY PRAWDZIWEJ

O tym, jak myślimy, czyli MASZYNA DO PRODUKCJI WIEDZY PRAWDZIWEJ

O tym, jak myślimy, czyli MASZYNA DO PRODUKCJI WIEDZY PRAWDZIWEJ

DWA POSTULATY KARLA POPPERA (1902-1994). 1. Zdaniem Poppera należy formułować takie hipotezy, które są ŁATWO FALSYFIKOWALNE. Falsyfikowalne są hipotezy, któ-rych obalenie za pomocą testu logicznego lub testu empirycznego jest możliwe. 2. Popper domaga się poddawania falsyfikowalnych hipotez MOŻLI-WIE NAJSUROWSZYM TESTOM SPRAWDZAJĄCYM. Chodzi o skoncentrowanie wysiłków badawczych nie na poszukiwaniu faktów potwierdzających sprawdzane hipotezy, lecz na poszukiwa-niu faktów im zaprzeczających.  

OTO UZASADNIENIE PIERWSZEGO POSTULATU POPPERA. „Zdaniem Poppera należy formułować takie hipotezy, które są ŁAT-WO FALSYFIKOWALNE. Falsyfikowalne są hipotezy, których obalenie za pomocą testu logicznego lub testu empirycznego jest możliwe.” Tylko twiedzenia falsyfikowalne stwierdzają coś o świecie i mogą być włączone do zasobu wiedzy naukowej (tzw. kryterium demar-kacji Poppera, oddzielające wypowiedzi naukowe od wypowiedzi nienaukowych).

To Poppera „kryterium demarkacji” eliminuje z nauki takie wypo-wiedzi, jak : „Trucizny trują”, „Obrazy Rembrandta są piękne”, „Życie jest świętością”. Popper twierdzi, że takie opinie są POZBAWIONE TREŚ-CI lub stanowią FORMĘ UZEWNĘTRZNIANIA NIE NADAJĄ-CYCH SIĘ DO INTERSUBIEKTYWNEGO SPRAWDZENIA GUSTÓW I EMOCJI LUDZI.

OTO UZASADNIENIE DRUGIEGO POSTULATU POPPERA... „Popper żąda poddawania falsyfikowalnych hipotez MOŻLIWIE NAJSUROWSZYM TESTOM SPRAWDZAJĄCYM. Chodzi o skoncentrowanie wysiłków badawczych nie na poszukiwaniu fak-tów potwierdzających sprawdzane hipotezy, lecz na poszukiwaniu faktów im zaprzeczających.”   Przeciez z fałszu może wynikać prawda. Istnieje mało absurdal-nych twierdzeń, których nie da się potwierdzić kilkoma obserwa-cjami. (Np.: „Rudowłosi ministrowie finansów są niekompeten-tni”). Natomiast z prawdy nie może wynikać fałsz.

OTO UZASADNIENIE DRUGIEGO POSTULATU POPPERA... Popper nie chce więc szukać potwierdzeń teorii; nie rozstrzygają one o prawdziwości sprawdzanej wiedzy. Natomiast zaobserwo-wanie zdarzenia, zaprzeczającego wnioskom, które wynikają z te-orii, oznacza, że jest ona fałszywa.

OTO UZASADNIENIE DRUGIEGO POSTULATU POPPERA... Dążenie do falsyfikacji przyśpiesza zatem gromadzenie prawdzi-wej wiedzy. Teoria zasługuje na uznanie nie wtedy, kiedy zgadza się z wieloma faktami, lecz wtedy gdy – mimo prób - nie zdołano jeszcze wskazać faktu, który by jej zaprzeczył.

POMÓWMY O OSOBLIWOŚCIACH EKONOMII JAKO NAUKI EMPIRYCZNEJ … Zdaniem wielu obserwatorów osiągnięcia ekonomistów nie są duże. Np. obserwatorzy wskazują, że:   1. Ekonomiści nie są w stanie z wyprzedzeniem większym niż rok przewidzieć tempa zmiany produkcji w kraju.

POMÓWMY TERAZ O OSOBLIWOŚCIACH EKONOMII JA-KO NAUKI EMPIRYCZNEJ … Zdaniem wielu obserwatorów osiągnięcia ekonomistów nie są duże. Np. obserwatorzy wskazują, że:   2. Ekonomiści nie mogą się pochwalić tak efektownymi osiągnięciami, jak bomba atomowa, lądowanie na Księżycu czy przeszczep serca. Nie zdołali także ustalić takiej liczby użytecznych twierdzeń, która pozwoliłaby im konkurować z naukami przyrodniczymi.

Zdaniem wielu obserwatorów osiągnięcia ekonomistów nie są duże. Np Zdaniem wielu obserwatorów osiągnięcia ekonomistów nie są duże. Np. obserwatorzy wskazują, że: 3. Ekonomiści często spierają się publicznie o sprawy – wydawałoby się – podstawowe. Co więcej, popełniają spektakularne pomyłki, wyjaśniając i prognozując przebieg zdarzeń gospodarczych, co ka-że wątpić w naukowy charakter ich zajęcia.

SPEKTAKULARNE POMYŁKI EKONOMISTÓW – PRZYK-ŁAD...   Np., w 12. wydaniu słynnego podręcznika z 1985 r. Paul Samuel-son twierdził, że Związek Radziecki od 1928 r. rozwija się szybciej od Stanów Zjednoczonych, Niemiec i Japonii. Jeszcze na rok przed upadkiem muru berlińskiego (w 1989 r.!) pisał: "Gospo-darka radziecka jest dowodem, że - wbrew przekonaniom wielu sceptyków – socjalistyczna gospodarka nakazowo-rozdzielcza mo-że nie tylko działać, lecz nawet rozkwitać". Tymczasem, już na początku 1988 r. dzięki Gorbaczowo-wi wiadomo było, że gospodarka radziecka od dziesięcioleci prze-żywa stagnację...

Obserwatorzy wskazują zwykle na następujące powody niewiel-kiego zaawansowania ekonomii jako nauki.

OGRANICZONE MOŻLIWOŚCI EKSPERYMENTOWANIA W ekonomii niewielką rolę odgrywa doświadczenie (eksperyment), które jest standardowym narzędziem pracy przyrodnika.

Doświadczenie polega na zmianie jednych cech zjawiska w celu us-talenia ich związków z innymi cechami. Eksperymentator stara się usunąć uboczne wpływy, które mogłyby zakłócić badane związki.   Obserwacja gospodarowania tylko niekiedy i w ograniczonym stop-niu jest w stanie zastąpić dane eksperymentalne.

NIEPEWNOŚĆ TWIERDZEŃ Sama natura procesu gospodarowania sprawia, że twierdzenia ekonomistów zachodzą jedynie w ściśle określonych warunkach. Warunki te są nie tylko złożone, lecz także zmienne. Ma na nie wpływ m. in. cała sfera kultury, system polityczny, technologia.

W efekcie twierdzenia ekonomistów są bardzo niepew-ne. Zmienność warunków gospodarowania sprawia, że - niezbędne staje się dokładne określenie zakresu obowiązywania poszczegól-nych praw ekonomicznych. Następuje to dzięki wymienieniu wa-runków spełnienia tych regularności. Jednak ze względu na wiel-ką liczbę takich warunków sporządzenie odpowiedniej listy oka-zuje się zwykle bardzo trudne.   W efekcie twierdzenia ekonomistów są bardzo niepew-ne.

OGÓLNIKOWOŚĆ TWIERDZEŃ Dalej, zmienność warunków gospodarowania sprawia, że zazwy-czaj nie da się stwierdzić, np. o ile DOKŁADNIE zwiększą się ce-na i ilość sprzedawanego dobra po wzroście dochodów nabywców, lub po ilu DOKŁADNIE miesiącach wzrost podaży pieniądza spo-woduje zauważalny wzrost średniego poziomu cen w gospodarce.

WPŁYW BADANIA I PUBLIKACJI WYNIKÓW NA PRZED-MIOT BADANIA W ekonomii sama procedura badawcza może zmieniać zachowa-nie gospodarujących ludzi.   Podobny wpływ na cechy przedmiotu ekonomii może mieć publi-kacja wyników badań.

Utrudnia to gromadzenie wiedzy o gospodarce Utrudnia to gromadzenie wiedzy o gospodarce. Wszak zdobyta dzięki badaniu wiedza może nie opisywać normalnego zachowania gospodarujących ludzi, lecz ich zachowanie zmienione pod wpły-wem badania i opublikowania uzyskanych wyników. Tymczasem celem badania jest opisanie zachowań normalnych…

Przykładem są tzw. prognozy samoobalające się i prognozy samo-potwierdzające się. Np. ogłoszenie przez ministra finansów prog-nozy spadku kursów akcji na giełdzie może się przyczynić do ob-niżki cen papierów wartościowych.

EKONOMIA A INTERESY W trakcie gospodarowania realizowane są materialne i niemate-rialne interesy jednostek i grup ludzi. Np. poszczególni ludzie otrzymują większą lub mniejszą część dochodu wytworzonego przez całe społeczeństwo. Np. ludzie pragną wpływać na podejmowane decyzje po-lityczne i ekonomiczne, chcąc, aby proces gospodarowania był zor-ganizowany zgodnie z ich poglądami.

Wiedza dostarczana przez ekonomię szczególnie silnie wpływa na możliwość osiągania przez ludzi ich celów… PROWADZI TO DO ŚWIADOMEGO LUB NIEŚWIADOMEGO ZNIEKSZTAŁCANIA TEJ WIEDZY W CELU STWORZENIA WARUNKÓW DLA OSIĄGANIA KORZYŚCI MATERIALNYCH I NIEMATERIALNYCH PRZEZ KONKRETNE OSOBY.

Wskazane osobliwości ekonomii jako nauki powodują, że ustalenia ekonomistów często nie są dobrze sprawdzonymi i potwierdzonymi prawami, lecz prowizorycznymi, nieprecyzyjnymi uogólnieniami, których prawdziwość wymaga spełnienia bardzo wielu warunków.

ZAMIAST ZAKOŃCZENIA Jednak dorobkiem ekonomii nie są tylko twierdzenia. Jednym z ich największych osiągnięć jest JĘZYK EKONOMII.

Chodzi o zestaw terminów i klasyfikacji w rodzaju „wartości real-nej”, „kosztów transakcyjnych”, „równowagi rynkowej”, „kosztu alternatywnego”, „korzyści skali”, „efektów zewnętrznych”, „pro-duktu krajowego brutto” („PKB”), „kursu odpowiadającego pary-tetowi siły nabywczej”, „mnożnika”, bezrobocia „naturalnego” /„przymusowego” czy „korzyści komparatywnych”.

Dzięki temu językowi ekonomiści coraz lepiej opisują i analizują gospodarkę. Te analizy miewają wielkie znaczenie praktyczne. Jest tak np. w przypadku polityki antymonopolowej (np.: Czy podzielić to wielkie przedsiębiorstwo?) i analizy kosztów i korzyści (np.: Czy to wielkie lotnisko wybudować w tym akurat miejscu?).

A że np. prognozy ekonomistów są do bani. Nie od razu Kraków zbudowano A że np. prognozy ekonomistów są do bani? Nie od razu Kraków zbudowano. Dawno, temu fizycy, chemicy itp. też zaczęli od stwo-rzenia sobie języka..., .

NARZĘDZIA EKONOMISTY 1

Ekonomiści chcą ustalać prawdę o gospodarce Ekonomiści chcą ustalać prawdę o gospodarce. Zaczynają zwykle od obserwacji i opisu procesu gospodarowania... Przyjrzymy się teraz sposobom obserwowania i opisywa-nia gospodarki. Przede wszystkim ekonomistom służą do tego DA-NE STATYSTYCZNE. Są różne rodzaje danych statystycznych...

SZEREGI CZASOWE, DANE PRZEKROJOWE, INDEK-SY

SZEREGI CZASOWE  SZEREG CZASOWY opisuje proces zmian zmien- nej; stanowi on zbiór wartości przyjmowanych przez nią w kolejnych okresach.

nią w kolejnych okresach. SZEREGI CZASOWE  SZEREG CZASOWY opisuje proces zmian zmien- nej; stanowi on zbiór wartości przyjmowanych przez nią w kolejnych okresach. Kurs wolnorynkowy dolara amerykańskiegoa w Polsce (1989–1992, w zł) Miesiące 1989 1990 1991 1992 Styczeń Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 3 410 3 240 3 010 3 745 3 920 4 590 5 660 7 290 9 540 8 100 6 280 7 454 9 344 9 460 9 624 9 750 9 764 9 513 9 502 9 490 9 489 9 590 9 690 9 499 9 453 9 438 10 312 11 498 11 489 11 380 11 414 11 657 11 538 11 639 11 425 11 719 13 443 13 528 13 804 13 657 13 484 13 531 13 746 14 312 15 464 15 653 a Średni między ceną kupna a ceną sprzedaży (w „starych” złotych). Źródło: „Biuletyn Statystyczny GUS” 1991, nr 1 – 3, s. 11 i 15; 1993, nr 1, s. 19.

SZEREGI CZASOWE Niemal dokładnie te same informacje statystyczne można przed-stawić za pomocą wykresu. Może on przybrać różne formy (np. wykresu liniowego lub wykresu słupkowego).

DANE PRZEKROJOWE  DANE PRZEKROJOWE opisują strukturę (przek- rój) zjawiska, np. podając wartości analizowanej zmiennej dla poszczególnych osób lub grup osób.

- Zasadniczym zawodowym 2 296,7 54,4 165,5 512,6 845,3 1 076,3 25,9 DANE PRZEKROJOWE  DANE PRZEKROJOWE opisują strukturę (przek- rój) zjawiska, np. podając wartości analizowanej zmiennej dla poszczególnych osób lub grup osób. Bezrobotni w Polsce według poziomu wykształcenia i płciA (w ty-siącach) Wyszczególnienie Ogółem Mężczyźni Kobiety Ogółem w tym: z wykształceniem: - Wyższym - Średnim: - ogólnokształcącym - zawodowym - Zasadniczym zawodowym 2 296,7   54,4 165,5 512,6 845,3 1 076,3   25,9 32,0 178,8 463,7 1 220,4   28,6 133,5 333,8 380,6 AW dniu 30 czerwca 1992 r. Źródło: Rocznik Statystyczny 1992, GUS, Warszawa 1992, s. 108.

SĄ RÓŻNE RODZAJE DANYCH STATYSTYCZNYCH... Np. wyrażają one WARTOŚCI ABSOLUTNE i WARTOŚCI WZGLĘDNE.

WARTOŚCI ABSOLUTNE ZMIENNYCH EKONOMICZNYCH  WARTOŚCI ABSOLUTNE zmiennej są wyrażone w konkretnych jednostkach i bezpośrednio informują o jej poziomie.

WARTOŚCI ABSOLUTNE ZMIENNYCH EKONOMICZNYCH  WARTOŚCI ABSOLUTNE zmiennej są wyrażone w konkretnych jednostkach i bezpośrednio informują o jej poziomie. Kurs wolnorynkowy dolara amerykańskiegoa w Polsce (1989–1992, w zł) Miesiące 1989 1990 1991 1992 Styczeń Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 3 410 3 240 3 010 3 745 3 920 4 590 5 660 7 290 9 540 8 100 6 280 7 454 9 344 9 460 9 624 9 750 9 764 9 513 9 502 9 490 9 489 9 590 9 690 9 499 9 453 9 438 10 312 11 498 11 489 11 380 11 414 11 657 11 538 11 639 11 425 11 719 13 443 13 528 13 804 13 657 13 484 13 531 13 746 14 312 15 464 15 653 a Średni między ceną kupna a ceną sprzedaży (w „starych” złotych). Źródło: „Biuletyn Statystyczny GUS” 1991, nr 1 – 3, s. 11 i 15; 1993, nr 1, s. 19.

WARTOŚCI WZGLĘDNE ZMIENNYCH EKONOMICZNYCH  WARTOŚĆ WZGLĘDNA zmiennej informuje o wielkości zmiany tej zmiennej.

WARTOŚCI WZGLĘDNE ZMIENNYCH EKONOMICZNYCH  WARTOŚĆ WZGLĘDNA zmiennej informuje o wielkości zmiany tej zmiennej. Ceny towarów i usług konsumpcyjnych w Polsce w latach 1989 – 1992 (wzrost w % w stosunku do poprzedniego miesiąca) Miesiące 1989 1990 1991 1992 Styczeń Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 11,0 7,9 8,1 9,8 7,2 6,1 9,5 39,5 34,4 54,8 22,4 17,7 79,6 23,8 4,3 7,5 4,6 3,4 3,6 1,8 5,7 4,9 5,9 12,7 6,7 4,5 2,7 4,9 0,1 0,6 4,3 3,2 3,1 7,5 1,8 2,0 3,7 4,0 1,6 1,4 2,7 5,3 3,0 2,3 2,2 Źródło: „Biuletyn Statystyczny GUS” 1991, nr 5, s. 15 i nr 11, s. 15; 1993, nr 1, s. 18.

Ceny towarów i usług konsumpcyjnych w Polsce w latach 1989 – 1992 (wzrost w % w stosunku do poprzedniego miesiąca) Miesiące 1989 1990 1991 1992 Styczeń Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 11,0 7,9 8,1 9,8 7,2 6,1 9,5 39,5 34,4 54,8 22,4 17,7 79,6 23,8 4,3 7,5 4,6 3,4 3,6 1,8 5,7 4,9 5,9 12,7 6,7 4,5 2,7 4,9 0,1 0,6 4,3 3,2 3,1 7,5 1,8 2,0 3,7 4,0 1,6 1,4 2,7 5,3 3,0 2,3 2,2 Źródło: „Biuletyn Statystyczny GUS” 1991, nr 5, s. 15 i nr 11, s. 15; 1993, nr 1, s. 18. W tej tablicy zmiany zmiennej wyrażono w formie PROCENTO-WEJ STOPY ZMIANY.

DYGRESJA Zmiany wyrażonej w PROCENTACH (%) nie można mylić ze zmianą wyrażoną w PUNKTACH PROCENTOWYCH (p. proc.).

DYGRESJA cd. Zmiana wyrażona W PROCENTACH (%) a zmiana wyrażona w PUNKTACH PROCENTOWYCH (p. proc.). Powiedzmy, że tempo inflacji wyniosło: W marcu 4% W kwietniu 8% Czyżby tempo inflacji wzrosło o 4%? Wszak (8%-4%)=4%.

DYGRESJA cd. Powiedzmy, że tempo inflacji wyniosło: W marcu 4% W kwietniu 8% Czyżby tempo inflacji wzrosło o 4%? Wszak (8%-4%)=4%. Otóż nie! W tym przypadku tempo inflacji podwoiło się, czyli wzrosło aż o 100%. Przecież wzrost z 4% (0,04) do 8% (0,08) jest wzrostem o 100%. Możemy natomiast powiedzieć, że tempo inflacji wzrosło o 4 p. proc.

DYGRESJA cd.: STOPĘ ZMIANY pewnej zmiennej często wyrażamy w procen-tach (np. mówimy: „średni poziom cen w kraju wzrósł o 4%”). Natomiast ZMIANY STOPY ZMIANY często wyrażamy w pun-ktach procentowych (np. mówimy: „tempo inflacji wzrosło o 4 p. proc.”).

DYGRESJA cd.: W punktach procentowych możemy również wyrazić ZMIANĘ UDZIAŁU (ODSETKA) (np. mówimy: „poparcie dla LPR zma-lało z 12% do 9%, czyli o 3 p. proc.”). KONIEC DYGRESJI

Inną niż stopa zmiany formą prezentacji wartości względnych zmiennych, czyli wielkości ich zmian, są WSKAŹNIKI (INDEKSY). WSKAŹNIK (prosty) pozostaje w takim stosunku do stu jak zmienna z okresu, którego dotyczy, do zmiennej z usta-lonego dowolnie tzw. okresu bazowego.

Kurs wolnorynkowy dolara amerykańskiegoa w Polsce (1989–1992, w zł) Miesiące 1989 1990 1991 1992 Styczeń Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 3 410 3 240 3 010 3 745 3 920 4 590 5 660 7 290 9 540 8 100 6 280 7 454 9 344 9 460 9 624 9 750 9 764 9 513 9 502 9 490 9 489 9 590 9 690 9 499 9 453 9 438 10 312 11 498 11 489 11 380 11 414 11 657 11 538 11 639 11 425 11 719 13 443 13 528 13 804 13 657 13 484 13 531 13 746 14 312 15 464 15 653 a Średni między ceną kupna a ceną sprzedaży (w „starych” zło-tych). Źródło: „Biuletyn Statystyczny GUS” 1991, nr 1 – 3, s. 11 i 15; 1993, nr 1, s. 19.

Kurs wolnorynkowy dolara amerykańskiegoa w Polsce (1989–1992, w zł) Miesiące 1989 1990 1991 1992 Styczeń Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 3 410 3 240 3 010 3 745 3 920 4 590 5 660 7 290 9 540 8 100 6 280 7 454 9 344 9 460 9 624 9 750 9 764 9 513 9 502 9 490 9 489 9 590 9 690 9 499 9 453 9 438 10 312 11 498 11 489 11 380 11 414 11 657 11 538 11 639 11 425 11 719 13 443 13 528 13 804 13 657 13 484 13 531 13 746 14 312 15 464 15 653 a Średni między ceną kupna a ceną sprzedaży (w „starych” zło-tych). Źródło: „Biuletyn Statystyczny GUS” 1991, nr 1 – 3, s. 11 i 15; 1993, nr 1, s. 19. Np. wskaźnik dla sierpnia 1991 r. (X) znajdujemy, rozwiązując takie równanie: 11 380/9460 = X/100.

Np. wskaźnik dla sierpnia 1991 r Np. wskaźnik dla sierpnia 1991 r. (X) znajdujemy, rozwiązując takie równanie: 11 380/9460 = X/100. Okazuje się, że X wynosi 120,3. Co to znaczy? Otóż między okresem bazowym (styczniem ’91), a okresem, którego dotyczy wskaźnik (sierpniem’91), zmienna (kurs dolara, który wzrósł z 9 460 zł do 11 380 zł) wzrosła TAK, JAKBY COŚ WZROSŁO OD 100 DO 120,3.

Kiedy wskaźnik wynosi 120,3, oznacza to, że między okresem ba-zowym, a okresem, którego dotyczy wskaźnik, zmienna zmieniła się TAK, JAKBY COŚ WZROSŁO OD 100 DO 120,3. Zauważmy! WYSTARCZY ODJĄĆ OD WSKAŹNIKA 100, ABY OTRZYMAĆ WYRAŻONĄ W PROCENTACH STOPĘ ZMIA-NY. To dlatego wielu ceni wskaźniki jako proste narzędzia opisu dynamiki (siły) zmian zmiennych. Rzut oka na wskaźnik pozwala uświadomić sobie skalę zmiany zmiennej.

Potrenujmy... Oto ktoś kazał Państwu SZYBKO odpowiedzieć na takie pytanie. Czy dolar drożał w Polsce szybciej w pierwszych 10 miesiącach 1991, czy też w pierwszych 10 miesiącach 1992 r.

Kurs wolnorynkowy dolara amerykańskiegoa w Polsce (1989–1992, w zł) Aby odpowiedzieć, trzeba dokonać odpowiednich obliczeń, co zaj-mie kilka minut. Sprawa byłaby prostsza, gdybyśmy dysponowali wskaźnikami zmian kursu dolara... Kurs wolnorynkowy dolara amerykańskiegoa w Polsce (1989–1992, w zł) Miesiące 1989 1990 1991 1992 Styczeń Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 3 410 3 240 3 010 3 745 3 920 4 590 5 660 7 290 9 540 8 100 6 280 7 454 9 344 9 460 9 624 9 750 9 764 9 513 9 502 9 490 9 489 9 590 9 690 9 499 9 453 9 438 10 312 11 498 11 489 11 380 11 414 11 657 11 538 11 639 11 425 11 719 13 443 13 528 13 804 13 657 13 484 13 531 13 746 14 312 15 464 15 653 a Średni między ceną kupna a ceną sprzedaży (w „starych” zło-tych). Źródło: „Biuletyn Statystyczny GUS” 1991, nr 1 – 3, s. 11 i 15; 1993, nr 1, s. 19.

Źródło: Jak w tablicy na s. 11; obliczenia własne. Wskaźniki zmiany wolnorynkowego kursu dolara amerykańskiego w Polsce w latach 1989 – 1992 (styczeń każdego roku = 100) Miesiące 1989 1990 1991 1992 Styczeń Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 100,0 95,0 88,3 109,8 115,0 134,6 166,0 213,8 279,8 237,5 184,2 218,6 101,2 103,0 104,3 104,5 101,8 101,7 101,6 102,6 103,7 100,4 99,9 99,8 109,0 121,5 121,4 120,3 120,7 123,2 122,0 123,0 117,7 118,4 120,8 119,5 118,0 125,3 135,4 137,0 Źródło: Jak w tablicy na s. 11; obliczenia własne. Tym razem wystarczy szybki rzut oka... Odpowiedni wskaźnik dla 1991 r. wynosi 123,2, a dla 1992 r. 125,3.

Odpowiedni wskaźnik dla 1991 r. wynosi 123,2, a dla 1992 r. 125,3 Odpowiedni wskaźnik dla 1991 r. wynosi 123,2, a dla 1992 r. 125,3. Oznacza to, że w ciągu pierwszych 10 miesiecy 1991 r. do-lar podrożał o 23,2%, a w ciągu pierwszych 10 miesiecy 1992 r. o 25,3%... Stąd wynika z kolei, że dolar drożał szybciej o 2,1% w 1992 r. niż w 1991 r. (25,3%-23,2%=2,1%!). CZYŻ NIE TAK? 

Stąd wynika z kolei, że dolar drożał szybciej o 2,1% w 1992 r Stąd wynika z kolei, że dolar drożał szybciej o 2,1% w 1992 r. niż w 1991 r. (25,3%-23,2%=2,1%!). CZYŻ NIE TAK?  Oczywiście oszukałem Państwa... W wiadomym okresie dolar drożał o 2,1 p. proc., a nie procenta (sic!) szybciej. [W katego-riach procentowych 0,253 (25,3%) jest większe od 0,232 (23,2%) o 0,021, czyli o około 9,1%, a nie o 2,1%]. NALEŻY PAMIĘTAĆ O ROZRÓŻNIENIU PROCENTÓW I PUNKTÓW PROCENTOWYCH!

Ze WSKAŹNIKÓW (INDEKSÓW) PROSTYCH (które już zna-my) ekonomiści robią WSKAŹNIKI (INDEKSY) ZŁOŻONE. Aby zrozumieć ich naturę, posłuzymy się BAJKĄ, !

Dobro Cena bieżąca (w gb) 2000 2010 Chleb 2 8 Wino 3 9 Mieszkańcy Hipotecji konsumują tylko chleb i wino. Z każdych 10 gdybów 8 wydają na chleb, a 2 na wino. Tablica informuje o cenach bieżących chleba i wina w Hipotecji w latach 2000 - 2010. Ceny w Hipotecji Źródło: „Hypothetian Bulletin of Statistic”, 2011, nr 12, s. 16. Dobro Cena bieżąca (w gb)   2000 2010 Chleb 2 8 Wino 3 9 Dla lat 2000-2010 oblicz: a) Wskaźnik zmiany cen chleba w Hipotecji. SZUKANY WSKAŹNIK WYNOSI 400. b) wskaźnik zmiany cen wina w Hipotecji.

Dobro Cena bieżąca (w gb) 2000 2010 Chleb 2 8 3 9 Mieszkańcy Hipotecji konsumują tylko chleb i wino. Z każdych 10 gdybów 8 wydają na chleb, a 2 na wino. Tablica informuje o cenach bieżących chleba i wina w Hipotecji w latach 2000 - 2010. Ceny w Hipotecji Źródło: „Hypothetian Bulletin of Statistic”, 2011, nr 12, s. 16. Dobro Cena bieżąca (w gb)   2000 2010 Chleb 2 8 Wino 3 9 Dla lat 2000-2010 oblicz: a) Wskaźnik zmiany cen chleba w Hipotecji. SZUKANY WSKAŹNIK WYNOSI 400. b) wskaźnik zmiany cen wina w Hipotecji. SZUKANY WSKAŹNIK WYNOSI 300. c) Wskaźnik zmiany cen detalicznych w Hipotecji.

Cena bieżąca (w gb) 2000 2010 Chleb 2 8 Wino 3 9 Mieszkańcy Hipotecji konsumują tylko chleb i wino. Z każdych 10 gdybów 8 wydają na chleb, a 2 na wino. Tablica informuje o cenach bieżących chleba i wina w Hipotecji w latach 2000 - 2010. Ceny w Hipotecji Źródło: „Hypothetian Bulletin of Statistic”, 2011, nr 12, s. 16. Dobro Cena bieżąca (w gb)   2000 2010 Chleb 2 8 Wino 3 9 Dla lat 2000-2010 oblicz: a) Wskaźnik zmiany cen chleba w Hipotecji. SZUKANY WSKAŹNIK WYNOSI 400. b) wskaźnik zmiany cen wina w Hipotecji. SZUKANY WSKAŹNIK WYNOSI 300. c) Wskaźnik zmiany cen detalicznych w Hipotecji. SZUKANY WSKAŹNIK WYNOSI 0,8.400+0,2.300 = 380. JAKO WAG WSKAŹNIKÓW CZĄSTKOWYCH UŻYTO UDZIA-ŁÓW WYDATKÓW NA POSZCZEGÓLNE DOBRA W CA-ŁOŚCI WYDATKÓW KONSUMENTÓW.

Szukany wskaźnik wynosi : 0,8.400+0,2.300 = 380. Jako wag wskaźników cząstkowych użyto udziałów wydatków na poszczególne dobra w całości wydatków konsumentów. UWAGA! Zastosowanie innych wag spowodowałoby, że wskaź-nik złoźony nie odzwierciedlałby wpływu zmian cen na koszty utrzymania przeciętnej hipotecjańskiej rodziny.

Właśnie w ten sposób urzędy statystyczne na całym świecie liczą tempo inflacji. Obserwowane są zmiany cen dóbr z koszyka dóbr-reprezen-tantów (w Polsce ok. 2000 dóbr). Wagi oblicza się w trakcie badań budżetów gospodarstw do-mowych.

Tablica informuje o cząstkowych indeksach cen detalicznych i o udziałach wydatków gospodarstw domowych na główne grupy dóbr konsumpcyjnych w całołści wydatków gospodarstw domo-wych w Polsce w 1996 r. (1995 = 100). a) Oblicz zagregowany (syntetyczny) indeks cen detalicznych. Ile wynosiło tempo inflacji w Polsce w 1996 r.?   Żywność Napoje alkoholowe Towary nieżywnościowe Usługi Indeksy 118,6 125,4 120,7 120,1 Udziały 39,6% 4,2% 29,8% 26,4%

Oblicz zagregowany (syntetyczny) indeks cen detalicznych. Ile Tablica informuje o cząstkowych indeksach cen detalicznych i o udziałach wydatków gospodarstw domowych na główne grupy dóbr konsumpcyjnych w całołści wydatków gospodarstw domo-wych w Polsce w 1996 r. (1995 = 100). a) Oblicz zagregowany (syntetyczny) indeks cen detalicznych. Ile wynosiło tempo inflacji w Polsce w 1996 r.? WCD = 118,60,396 + 125,40,042 + 120,70,298 + 120,1 0,264  119,9. TEMPO INFLACJI W POLSCE W 1996 R. WYNIOSŁO ZATEM 19,9%. b) A teraz oblicz stopę inflacji dla abstynentów, którzy nie kupują napojów alkoholowych, lecz odpowiednio więcej usług.   Żywność Napoje alkoholowe Towary nieżywnościowe Usługi Indeksy 118,6 125,4 120,7 120,1 Udziały 39,6% 4,2% 29,8% 26,4%

Oblicz zagregowany (syntetyczny) indeks cen detalicznych. Ile Tablica informuje o cząstkowych indeksach cen detalicznych i o udziałach wydatków gospodarstw domowych na główne grupy dóbr konsumpcyjnych w całołści wydatków gospodarstw domo-wych w Polsce w 1996 r. (1995 = 100). a) Oblicz zagregowany (syntetyczny) indeks cen detalicznych. Ile wynosiło tempo inflacji w Polsce w 1996 r.? WCD = 118,60,396 + 125,40,042 + 120,70,298 + 120,1 0,264  119,9. TEMPO INFLACJI W POLSCE W 1996 R. WYNIOSŁO ZATEM 19,9%. b) A teraz oblicz stopę inflacji dla abstynentów, którzy nie kupują napojów alkoholowych, lecz odpowiednio więcej usług. UDZIAŁ USŁUG W WYDATKACH ABSTYNENTÓW ROŚ-NIE DO 30,6%, UDZIAŁ NAPOJÓW ALKOHOLOWYCH MALEJE DO ZERA. WCDA = 118,60,396 + 120,70,298 + 120,10,306  119,7. Z PUNKTU WIDZENIA ABSTYNENTÓW TEMPO INFLACJI W POLSCE W 1996 R. WYNIOSŁO „TYLKO” 19,7%.   Żywność Napoje alkoholowe Towary nieżywnościowe Usługi Indeksy 118,6 125,4 120,7 120,1 Udziały 39,6% 4,2% 29,8% 26,4%