Ekonomia a ekonomia polityczna Sara Czerwińska
Rozwój dziedziny ekonomii
Ekonomia polityczna Francuski ekonomista Antoine de Montchretien, autor Traktatu o ekonomii politycznej (1615 r.) Na początku: nauka o zarządzaniu i administrowaniu państwem
Główne nurty ekonomii politycznej
Klasyczna ekonomia polityczna
Inne rodzaje ekonomii politycznej Keynesowska ekonomia polityczna Marksistowska ekonomia polityczna „w miarę rozwoju wielkiego przemysłu tworzenie prawdziwego bogactwa w mniejszym stopniu zależy od czasu pracy i od ilości wydatkowanej pracy niż od siły narzędzi wprawionych w ruch w czasie pracy”. John Maynard Keynes Karol Marks
Nowa ekonomia polityczna ŹRÓDŁA: Rozpad socjalizmu Jakość instytucji (i ich wybór) oraz wydajność administracji politycznej Długookresowość Redystrybucja dóbr Niedoskonała informacja na rynku Dlaczego rynki zawodzą?
„Niewidzialna ręka rynku” Adam Smith: „każdy człowiek […] myśli tylko o swoim zarobku, a jednak w tym, jak i w wielu innych przypadkach jakaś niewidzialna ręka kieruje nim tak, aby zdążał do celu, którego wcale nie zamierzał osiągnąć. […] Mając na celu swój własny interes człowiek często popiera interesy społeczeństwa skuteczniej niż wtedy, gdy zamierza służyć im rzeczywiście”.
Źródła nowej ekonomii politycznej – c.d. Public choice (James McGill Buchanan) -> ludzie są egoistycznymi chciwcami -> waga konstytucji jako ogranicznika prywatnych korzyści -> ramy normatywne Model Anthony’ego Downs’a B A C
Aspekty nowej ekonomii politycznej Teoretyczny eklektyzm (połączenie teorii) Teoria a rzeczywistość (dane) Analiza porównawcza instytucji Waga informacji (konflikt interesów) Dynamika Przykłady
Przykłady zastosowania omówionych wcześniej idei 1. System wyborczy 2. Eksperymenty z zastrzeżeniami prawnymi dotyczącymi pokrzywdzonych 3. Ograniczenia kadencji Efekt motywacji Efekt selekcji
PODSUMOWANIE J. N. Keynes: „ekonomista musi czerpać z nauk politycznych i społecznych, jako że sztuka nie może być oparta tylko o nauki teoretyczne. Trzeba być kimś więcej niż zwykłym ekonomistą”