Odkrył prawo powszechnego ciążenia, podał trzy (nazwane jego imieniem) zasady mechaniki, sformułował podstawowe prawa rachunku różniczkowego i całkowego. Filozoficzne koncepcje Newtona odegrały dominującą rolę w przyrodoznawstwie XVIII w. i kształtowały poglądy wielu przedstawicieli europejskiej filozofii. Dzieło Newtona „Matematyczne zasady filozofii przyrody” 1687 bywało uznawane za najwybitniejsze dzieło ludzkiego umysłu. Na pomniku Newtona w Cambridge umieszczono napis: „Ten, który przewyższał rodzaj ludzki geniuszem". Newton wcześnie wykazywał duże zdolności w zakresie nauk przyrodniczych. Studiował na uniwersytecie w Cambridge, który ukończył w 1665. Okolice Londynu nawiedziła wówczas zaraza. Uniwersytet zamknięto, a Newton wyjechał na rodzinną farmę, gdzie w ciągu dwóch lat dokonał swoich największych odkryć w dziedzinie mechaniki i optyki. W 1667 wrócił do Cambridge. Wkrótce uzyskał wyższy stopień akademicki, a następnie przez trzydzieści lat był wykładowcą w Trinity College (jeden z college'ów uniwersytetu w Cambridge), gdzie do dzisiaj przechowywane są skrypty jego wykładów. Newton był prezesem Towarzystwa Królewskiego w Londynie (angielski Royal Society, towarzystwo naukowe pełniące funkcję brytyjskiej akademii nauk). W 1705 królowa ang. nadała mu szlachectwo. Newton wykazał, że rozstrzygnięcie wielu zagadnień fizyki sprowadza się do rozwiązania zadań matematycznych. Rozważając problemy mechaniki, Newton konstruował (wówczas jeszcze nie istniejący) aparat matematyczny, konieczny do opisu jej praw. Newton był, niezależnie od matematyka niemieckiego G. W. Leibniza, twórcą rachunku różniczkowego i całkowego. Sformułowanie ogólnych metod rachunku różniczkowego i całkowego oraz jego podstawowych zasad i zastosowanie tego rachunku do wielu zagadnień matematyki i fizyki było przełomowym wydarzeniem w matematyce XVII w. i doprowadziło do powstania nowego działu matematyki — analizy matematycznej. Jednym z ważniejszych dokonań Newtona w zakresie matematyki było również znalezienie nowego ogólnego sposobu przedstawiania analitycznego funkcji. Znalazł szeregi, za pomocą których można było opisywać wszystkie znane wówczas funkcje, przedstawiane do czasów Newtona jedynie geometrycznie. Newton podał też metodę przybliżonego rozwiązywania równań algebraicznych i stworzył podstawy teorii funkcji symetrycznych. Podał wielomian interpolacyjny, badał własności krzywych trzeciego stopnia i podał ich klasyfikację, zajmował się problemem brachistochrony, ogłosił pracę o kwadraturze krzywych. Newton uważał za jedno ze swych głównych osiągnięć matematycznych odkrycie szeregu dwumianowego, wyprowadzonego za pomocą indukcji niezupełnej przy okazji obliczania pola elipsy. Szereg ten został umieszczony na sarkofagu Newtona w opactwie Westminster. W zakresie fizyki ważne są odkrycia Newtona w dziedzinie optyki, termodynamiki i rozchodzenia się fal w ośrodkach sprężystych. Za pomocą pomysłowych doświadczeń Newton wykazał, że pryzmat nie tworzy kolorów, jak wówczas sądzono, lecz rozkłada białe światło słoneczne na światło o poszczególnych barwach, z których się to światło składa. Newton skonstruował również teleskop zwierciadlany, za pomocą którego można było obserwować księżyce Jowisza. W 1672 wysunął korpuskularną teorię światła, wg której światło miało się składać z cząsteczek (korpuskuł) emitowanych przez ciała. Formułując podstawy mechaniki teoretycznej, Newton zrealizował założenia metodologiczne i dociekania swych poprzedników — włoskiego matematyka, fizyka i astronoma Galileusza i matematyka francuskiego Kartezjusza. Wykazał, że ruch planet, Księżyca i komet jest opisany przez te same prawa co ruch ciał materialnych na Ziemi. Wykorzystując odkrycia M. Kopernika i niemieckiego astronoma i matematyka J. Keplera, dokonał pierwszej w historii fizyki syntezy dotychczasowych odkryć szczegółowych i nadał jej postać systemu dedukcyjnego opartego na kilku podstawowych założeniach, nazwanych potem zasadami mechaniki Newtona. wstecz