Adam Mickiewicz Pobyt w Paryżu Wykonali: Arkadiusz Tuszyński i Patryk Otto klasa II TI Opiekun: mgr Teresa Witkowska

Adam Bernard Mickiewicz (ur Adam Bernard Mickiewicz (ur. 24 grudnia 1798 w Zaosiu koło Nowogródka, zm. 26 listopada 1855 w Konstantynopolu), polski poeta, działacz i publicysta polityczny, nazywany poetą przeobrażeń. Obok Juliusza Słowackiego oraz Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę polskiego Romantyzmu (grono tzw. Trzech Wieszczów). Członek Stowarzyszenia Filomatów, mesjanista związany z Kołem Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego.

Podczas pobytu we Francji, Adam Mickiewicz zetknął się z tutejszą inteligencją (m.in. z rzeźbiarzem Dawidem d'Angers, poetą Hueges Felicite Lamennais, historykiem Charlesem de Montalambert i odnowił dawną znajomość z Juliuszem Słowackim), a także włączył się aktywnie w działalność: Towarzystwa Literackiego, Towarzystwa Litewskiego i Ziem Ruskich, Towarzystwa Pomocy Naukowej i Komitetu Narodowego Lelewela. W tym czasie Mickiewicz miał nadzieje, na rychły wybuch ogólnopolskiej rewolucji, co pomogłoby mu powrócić do ukochanej ojczyzny. Powstały utwory takie jak: "Księgi narodu polskiego" i "Księgi pielgrzymstwa polskiego" (1832) oraz artykuły publikowane w "Pielgrzymie Polskim". W 1834 roku wydany został "Pan Tadeusz" jako wyraz rozczarowania monarchistyczną Europą i chęci odnowienia wartości narodowej historii. Dawid d’Angers Hueges Felicite Lamennais Charles de Montalambert Juliusz Słowacki

Oprócz życia zawodowego, Mickiewicz prowadził jednak również życie osobiste. W 1834 roku zawarł małżeństwo z Celiną Szymanowską - córką słynnej pianistki. Znacznie pogorszyła się też wtedy sytuacja finansowa poety, zmuszonego w końcu do napisania dwóch sztuk dla teatru francuskiego ( "Konfederaci barscy", "Jakub Jasiński" - 1836). Niedługo po tym otrzymał posadę profesora w Lozannie, gdzie prowadził cykl wykładów z literatury łacińskiej. Wtedy to powstał zbiór liryków głównie o charakterze refleksyjnym. Były to m.in. takie wiersze jak: "Gdy tu mój trup", "Nad wodą wielką i czystą", "Snuć miłość", "Polały się łzy". Celina Szymanowska

Dziedziniec College de France Mickiewicz miał sześcioro dzieci – córki Marię i Helenę oraz czterech synów: Władysława (1838-1926), Józefa (1850-1938), Aleksandra oraz Jana. W Paryżu nawiązał współpracę z działaczami emigracyjnymi, pisał artykuły i pisma publicystyczne. W latach 1839-1840 był profesorem literatury łacińskiej w Lozannie w Szwajcarii, a w roku 1840 objął katedrę języków słowiańskich w College de France. Dziedziniec College de France

W Paryżu zaprzyjaźnił się z fotografem Michałem Szweycerem, oraz w roku 1841 związał się z reprezentantem nurtu polskiego mesjanizmu – Andrzejem Towiańskim. W 1844 roku władze francuskie zawiesiły Mickiewicza w czynnościach profesora z powodu politycznej wymowy wykładów oraz propagowania towianizmu. W swoich wykładach głosił poglądy jawnie antykatolickie (Wykład IV). Andrzej Towiański Michał Szweycer

W roku 1847 zerwał stosunki z Towiańskim W roku 1847 zerwał stosunki z Towiańskim. W czasie Wiosny Ludów (1848) utworzył we Włoszech legion polski. Po powrocie do Paryża był współzałożycielem i redaktorem pisma "Trybuna Ludów" (Tribune des Peuples). W 1851 został poddany nadzorowi policyjnemu. Od 1852 pracował w Bibliotece Arsenału. We wrześniu 1855 roku, podczas wojny krymskiej wyjechał do Konstantynopola w Turcji, aby tworzyć oddziały polskie (Legion Polski), a także złożony z Żydów tzw. Legion Żydowski do walki z carską Rosją. Zmarł nagle podczas epidemii cholery (prawdopodobnie na tę chorobę, choć ostatnio coraz częściej mówi się, że mógł zostać otruty arszenikiem lub doznać wylewu krwi do mózgu). Jego ciało zostało przewiezione do Paryża i w 1855 pochowane na cmentarzu des Champeaux w Montmorency, a w roku 1890 przeniesione na Wawel, co stało się pretekstem manifestacji politycznej.

Symboliczny grób poety znajduje się w powstałym w 1955 Muzeum Adama Mickiewicza w Stambule. Syn poety Władysław Mickiewicz ufundował w 1903 w Paryżu Muzeum, gromadzące pamiątki po ojcu i niektóre rękopisy jego utworów. Znajduje się ono w gmachu Biblioteki Polskiej na Wyspie Świętego Ludwika.

Pogrzeb Mickiewicza odbył się w poniedziałek 26 stycznia 1856 roku, najpierw w kościele Świętej Magdaleny, w tym samym, gdzie siedem lat wcześniej zabrzmiały po raz pierwszy nad trumną Chopina akordy Marsza Żałobnego z Sonaty b-moll, a następnie w Montmorency, gdzie na miejsce wiecznego spoczynku odprowadziły proroka polistopadowego wychodźstwa tłumy emigrantów, a także Francuzi. Tych ostatnich do udziału w pogrzebie skłoniły inne względy aniżeli emigrantów. Patrzyli oni na polskiego wieszcza z innej perspektywy niż rodacy i w innych kategoriach widzieli jego wielkość. W ich oczach, a zwłaszcza w oczach najwybitniejszego z nich Jules Micheleta, Mickiewicz stanowił nie tyle sumienie polskiego „pielgrzymstwa”, co symbol Polski, a nawet całej Słowiańszczyzny. [...]

Bibliografia Stanisław Makowski „Romantyzm”– podręcznik literatury dla klasy drugiej szkoły średniej http://pl.wikipedia.org/wiki/Adam_Mickiewicz#W_Pary.C5.BCu http://mickiewicz.klp.pl/ http://www.mickiewicz.art.pl/