Krótka historia matematycznych odkryć
Ok. 1800 p.n.e. Datowane na ten okres babilońskie tablice wyjaśniają, jak rozwiązywać równania kwadratowe.
Ok. 1650 r. p.n.e. Papirus Rhinda, starożytny zwój znajdujący się obecnie w British Museum, podaje pierwsze dokładniejsze przybliżenie liczby π jako 256 podzielone przez 81.
ok. 500 r. p.n.e. Pitagoras z Samos formułuje słynne twierdzenie o trójkątach prostokątnych: kwadrat przeciwprostokątnej jest równy sumie kwadratów przyprostokątnych.
II w. n.e. Ptolemeusz rozwija trygonometrię i wykorzystuje ją w astronomii.
VII w. n.e. Hinduski matematyk Brahmagupta tworzy pierwszy znany tekst, w którym zero traktowane jest jak odrębna liczba
XIII w. Włoski matematyk Fibonacci jako pierwszy w Europie stosuje arabsko-hinduskie cyfry. W 1299 roku władze Florencji „zakazują” używania zera.
XV w. Hinduski matematyk Madhava z Sangamagramma odkrywa wzór na liczbę π. Dowód na niewymierność tej liczby podał J. H. Lambert dopiero w 1761 r
XVII w. Rene Descartes tworzy geometrię kartezjańską, która przekłada geometrię na język liczb – to teoria leżąca u podstaw nawigacji satelitarnej. Izaak Newton i Gottfried Leibniz kładą fundamenty pod rachunek całkowy i różniczkowy.
1637 r Pierre de Fermat formułuje swoje Wielkie Twierdzenie, które głosi: „Jeżeli liczba naturalna n jest większa od 2, równanie an + bn = cn, nie ma rozwiązań dla niezerowych liczb naturalnych a, b i c”. Zostało ono udowodnione dopiero w 1994 roku
1735 r Leonhard Euler podaje nowy wzór: Wzór ten przyczynił się do nowych odkryć dotyczących liczb pierwszych.
1792 r Piętnastoletni Carl Friedrich Gauss podaje wzór liczenia prawdopodobieństwa, że dana liczba jest liczbą pierwszą.
1854 r Bernhard Riemann odkrywa hiperprzestrzeń, obliczenia geometryczne w więcej niż trzech wymiarach.
1874 r Niemiecki matematyk Georg Cantor dowodzi, że jest wiele różnych rodzajów nieskończoności.