zasady dramaturgii starożytnej Arystoteles zasady dramaturgii starożytnej
Arystoteles Ur. 384 r. p.n.e. Zm. 322 r. p.n.e. Pochodził ze Stagiry. To jeden z najwybitniejszych uczniów Platona. Kształcił się w Akademii Platońskiej, gdzie sam potem został wykładowcą. Założył szkołę filozoficzną Likejon. Dzieła: „Kategorie i Hermeneutyka”, „O niebie”, „Topiki”, „Fizyka”, „Zachęta do filozofii”, „O duszy”, „Etyka nikomachejska”, „Metafizyka”, „Polityka” i „Poetyka”.
Arystoteles
„Poetyka” Arystoteles był greckim filozofem, który skodyfikował zasady dramaturgii starożytnej w dziele pt. „O sztuce poetyckiej”. Książka ta nie zachowała się w całości, ale mimo to stanowi kanon starożytnej dramaturgii.
„Poetyka” (pierwsza strona)
Zasady Arystotelesa tragedia, zarówno jak i komedia, powstała z prób czynionych bez przygotowania, tragedia z improwizacji śpiewaków dytyrambu, a komedia z improwizacji śpiewających pieśni falliczne. pierwszym składnikiem tragedii jest wystawa sceniczna (greckie „opsis” - to, co się widzi), potem śpiew i mowa, przy czym „śpiew” oznacza całość kompozycji muzycznej, łącznie z grą na instrumentach i rytmicznym tańcem. poeta dramatyczny musi być raczej twórcą fabuły niż wierszy. poeta dramatyczny może przedstawić tylko te zdarzenia, które da się rozegrać na scenie z udziałem aktorów. w dramacie części zdarzeń muszą się tak łączyć, że gdyby się tylko jedną z nich przestawiło lub usunęło, całość by się zepsuła i rozleciała. (Tadeusz Kudliński, Vademecum teatromana)
Zasady Arystotelesa I wreszcie ta, jakże śmiała uwaga: - Homer nauczył innych poetów, jak należy opowiadać nieprawdę (…), bo historyk opowiada o tym, co się rzeczywiście stało, a poeta co się mogło było stać. (Tadeusz Kudliński, Vademecum teatromana)