Kornel Makuszyński
Makuszyński Kornel (1884-1953), polski prozaik i publicysta Makuszyński Kornel (1884-1953), polski prozaik i publicysta. Studia z zakresu filologii polskiej i romańskiej na Uniwersytecie Lwowskim. 1908-1910 przebywał w Paryżu. 1905-1914 recenzent teatralny Słowa Polskiego. Od 1915 w Kijowie. Od 1918 w Warszawie. 1926 państwowa nagroda literacka za poemat Pieśń o Ojczyźnie (1924). Otrzymał także Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. Po powstaniu warszawskim 1944 zamieszkał na stałe w Zakopanem, którego honorowym obywatelem został 1929.
Niektóre książki Kornela…
jeszcze inne książki Kornela
Miejscowość Kornela Makuszyńskiego Urodził się 8 stycznia 1884 w Stryju, był jedynym synem, a siódmym z kolei dzieckiem Julii z Ogonowskich i Edwarda Makuszyńskiego.
Dłuższy życiorys Kornela Makuszyńskiego Urodził się 8 stycznia 1884 w Stryju, był jedynym synem, a siódmym z kolei dzieckiem Julii z Ogonowskich i Edwarda Makuszyńskiego, emerytowanego podówczas pułkownika wojsk austriackich[1], pisarza gminnego kancelarii urzędu w Brzozowej koło Krosna, urzędnika galicyjskiego. Ojciec osierocił rodzinę gdy Kornel miał lat 10. Przez dwa lata Kornel pozostaje jeszcze w Stryju, kończy tam pierwszą klasę gimnazjalną, zarabia na swoje utrzymanie korepetycjami. Potem przenosi się do Przemyśla, gdzie mieszka u swych krewnych i kończy drugą klasę gimnazjalną. W latach 1898-1903 uczęszcza do IV Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie[1]
Wynajmował skromną kwaterę u lwowskiego asenizatora ihycla Siegla na Kleparowie. W wieku 14 lat zaczął pisać wiersze. Ich pierwszym recenzentem w cukierni na Skarbkowskiej 11 był Leopold Staff. Pierwsze wiersze opublikował w lwowskim dzienniku Słowo Polskie mając 16 lat. Od 1904 był członkiem redakcji tego dziennika i recenzentem teatralnym. Studiował polonistykę i romanistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie[2]. Podróżował do Włoch (z Kasprowiczem, Staffem i Orkanem)[2]. W 1908-1910 kontynuował studia romanistyczne na Sorbonie w Paryżu[3]. W 1910 poznał we Lwowie studentkę Uniwersytetu Lwowskiego Emilię Bażeńską, która zaprosiła go do Burbiszek, majątku swego brata Michała Bażeńskiego (Bażeńscy h. wł. to stara rodzina szlachecka wywodząca się z Pomorza). Makuszyński poznał okolicę, dwór i dobrze utrzymany majątek.
Po roku narzeczeństwa w 1910 Emilia i Kornel pobrali się w Warszawie[4][3][5]. Ze swoim licznym rodzeństwem, pozostawionym w Stryju, nie utrzymywał kontaktów[2]. Makuszyński w latach 1913-1914 mieszkał w Burbiszkach. Rozkochany w architekturze zakopiańskiej, przywiózł nawet spod Tatr domek i postawił go w parku dworskim. Tutaj zastała go I wojna światowa, jako wrogiego Rosji obywatela austriackiego aresztowano go i internowano wraz z żoną w głębi Rosji. We wrześniu 1914 r. Makuszyńscy wyjechali do Kostromy. Dzięki staraniom szwagra Michała Bażeńskiego, a także pomocy aktorów Stanisławy Wysockiej i Juliusza Osterwy, zwolniono ich z internowania i pozwolono w 1915 r. zamieszkać w Kijowie, gdzie pisarz został prezesem Związku Literatów i Dziennikarzy Polskich oraz kierownikiem literackim Teatru Polskiego. W 1918 roku Makuszyńscy wrócili do Polski i zamieszkali w Warszawie[4].
Po 1945 objęty został zakazem publikacji i poddany szykanom, co jak sam sądził związane było ze sprawą jego przyjęcia w 1937 roku do PAL (na miejsce usuniętego w atmosferze skandalu, po oskarżeniach o plagiat Wincentego Rzymowskiego, który bezpośrednio po wojnie pełnił funkcję ministra kultury)[8]. Zmarł 31 lipca 1953. Został pochowany naCmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem[2]. W mieście tym znajduje się też jego muzeum.
Kilka miesięcy w roku spędzali w Zakopanem[2] Kilka miesięcy w roku spędzali w Zakopanem[2]. W latach 1922-25 Makuszyńscy bywali w Burbiszkach, ponieważ Emilia miała w sąsiedztwie folwark Pojule, który dzierżawił, a później kupił, brat Michał. Emilia zmarła w 1926 roku na gruźlicę. Pochowano ją na Powązkach obok grobu Władysława Stanisława Reymonta, jej przyjaciela. Po śmierci żony Kornel Makuszyński zerwał związki z Litwą, nigdy więcej już tam nie pojechał [4]. 30 sierpnia 1927 Makuszyński ożenił się powtórnie ze śpiewaczką Janiną Gluzińską (córką profesora medycyny Uniwersytetu Lwowskiego Antoniego Gluzińskiego)[6][7]. Od 1929 był honorowym obywatelem Zakopanego. Okupację niemiecką przeżył w Warszawie, podczas Powstania współpracował z prasą powstańczą, potem przez obóz w Pruszkowie dotarł do Krakowa i w listopadzie 1944 zamieszkał na stałe w Zakopanem[2]
KONIEC