Postępowania szczególne

Postępowania szczególne w ogólności

Postępowania szczególne definicja 1 Postępowanie szczególne to odmiana stanowiącego regułę zwyczajnego trybu postępowania, która z reguły polega na uproszeniu lub pominięciu określonych czynności (Z. Świda i J. Skorupka [w:] J. Skorupka (red.) Postępowanie karne Część ogólna, Warszawa 2012, s. 29)

Postępowanie szczególne – definicja 2 Postępowanie szczególne to rodzaj procedury stanowiącej odmianę postępowania karnego, w której rozstrzygnięcie o przedmiocie procesu odbywa się według mechanizmów i założeń konstrukcyjnych odbiegających w istotny sposób od modelu zasadniczo obowiązującego. (D. Gruszecka [w:] J. Skorupka (red.), Proces karny, Warszawa 2017 r., s. 707)

Postępowania szczególne - klasyfikacja Postępowania szczególne kodeksowe Postępowania szczególne pozakodeksowe uregulowane w KPK, są to: Postępowanie w sprawach z oskarżenia prywatnego Postępowanie nakazowe Postępowanie przyspieszone uregulowane poza KPK, są to: Postępowanie w sprawach nieletnich Postępowanie karne skarbowe Postępowanie wykroczeniowe Postępowanie w sprawach podmiotów zbiorowych

Postępowania szczególne kodeksowe - regulacja Dział X KPK: Postępowanie w sprawach z oskarżenia prywatnego: rozdział 52 KPK, czyli art. 485 – art. 499 KPK. Postępowanie nakazowe: rozdział 53 KPK, czyli art. 500 – art. 507 KPK. Postępowanie przyspieszone: rozdział 54a KPK, czyli art. 517a – art. 517j KPK. W sprawach nieuregulowanych przepisami szczególnymi stosuje się przepisy o postępowaniu zwyczajnym.

Postępowanie szczególne pierwszego stopnia Postępowaniem szczególnym pierwszego stopnia nazywamy postępowanie, którego szczególne regulacje są nadbudowane bezpośrednio nad przepisami normującymi postępowanie zasadnicze, a zatem we wszelkich kwestiach nieuregulowanych odmiennie odsyłają do tego właśnie postępowania.

Postępowanie w sprawach z oskarżenia prywatnego

Postępowanie prywatnoskargowe Postępowanie prywatnoskargowe to postępowanie w sprawach z oskarżenia prywatnego, które jest jednym z kodeksowych postępowań szczególnych, obecnie unormowanym jako postępowanie pierwszego stopnia. Tryb postępowania jest tu sprzężony z trybem ścigania, postępowanie to dotyczy bowiem wyłącznie przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego.

Oskarżyciel prywatny Uregulowany w rozdziale 6 KPK: art. 59 – art. 61 KPK. Definicja w art. 59 KPK: Oskarżyciel prywatny to pokrzywdzony, który może wnosić i popierać oskarżenie o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego. Inny pokrzywdzony tym samym czynem może aż do rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej przyłączyć się do toczącego się postępowania.

Objęcie oskarżenia prywatnego przez prokuratora Art. 60 KPK:  W sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego prokurator wszczyna postępowanie albo wstępuje do postępowania już wszczętego, jeżeli wymaga tego interes społeczny. Postępowanie toczy się wówczas z urzędu, a pokrzywdzony, który przedtem wniósł oskarżenie prywatne, korzysta z praw oskarżyciela posiłkowego. Jeżeli prokurator, który wstąpił do postępowania, odstąpił potem od oskarżenia, pokrzywdzony powraca w dalszym postępowaniu do praw oskarżyciela prywatnego. Pokrzywdzony, który nie wniósł oskarżenia, może w terminie zawitym 14 dni od daty powiadomienia go o odstąpieniu prokuratora od oskarżenia złożyć akt oskarżenia lub oświadczenie, że podtrzymuje oskarżenie jako prywatne, a jeżeli takiego oświadczenia nie złoży, sąd lub referendarz sądowy umarza postępowanie.

Interes społeczny Interes społeczny może wynikać przykładowo z okoliczności leżących po stronie pokrzywdzonego: jego nieporadności, ułomności lub z okoliczności towarzyszących czynowi, np. sprawy nagłośnionej medialnie lub bulwersującej opinię publiczną (choćby w razie zniesławienia osoby znanej i szanowanej), a także z motywacji sprawcy czy sposobu jego działania, np. szczególnie złośliwość zachowania sprawczego oraz istotność szkody bądź krzywdy wywołanej przestępstwem.

Tłumaczenie orzeczenia dla oskarżyciela prywatnego Art. 60a KPK: Oskarżycielowi prywatnemu, który nie włada w wystarczającym stopniu językiem polskim, orzeczenie podlegające zaskarżeniu lub kończące postępowanie doręcza się wraz z tłumaczeniem; za zgodą oskarżyciela prywatnego można poprzestać na ogłoszeniu przetłumaczonego orzeczenia kończącego postępowanie, jeżeli nie podlega ono zaskarżeniu.

Śmierć oskarżyciela prywatnego Art. 61 KPK: W razie śmierci oskarżyciela prywatnego postępowanie zawiesza się, a osoby najbliższe lub osoby pozostające na utrzymaniu zmarłego mogą wstąpić w jego prawa. Postanowienie o zawieszeniu postępowania może wydać także referendarz sądowy. Jeżeli w terminie zawitym 3 miesięcy od dnia śmierci oskarżyciela prywatnego osoba uprawniona nie wstąpi w prawa zmarłego, sąd lub referendarz sądowy umarza postępowanie.

Skarga prywatna Skarga prywatna to oświadczenie o charakterze postulującym, zawierające wniosek oskarżyciela o sądowe rozpoznanie sprawy.

Niezbędne elementy aktu oskarżenia Art. 487 KPK Akt oskarżenia może ograniczyć się do: oznaczenia osoby oskarżonego, zarzucanego mu czynu oraz wskazania dowodów, na których opiera się oskarżenie.

Rola Policji w sprawach z oskarżenia prywatnego Art. 488 KPK § 1. Policja na żądanie pokrzywdzonego przyjmuje ustną lub pisemną skargę i w razie potrzeby zabezpiecza dowody, po czym przesyła skargę do właściwego sądu. § 2. Na polecenie sądu Policja dokonuje określonych przez sąd czynności dowodowych, po czym ich wyniki przekazuje sądowi. Przepis art. 308 (postępowanie w niezbędnym zakresie) stosuje się odpowiednio.

Kazus 1 Jan K., burmistrz gminy w Z., w związku z podjęciem kontrowersyjnej decyzji o budowie oczyszczalni ścieków niedaleko domów mieszkalnych stał się obiektem wielu negatywnych komentarzy mieszkańców gminy. Na jednym z forów internetowych pojawiły się obraźliwe wypowiedzi i komentarze na jego temat, oskarżające burmistrza m. in. o defraudację majątku gminy, zwiększenie jej zadłużenia oraz nepotyzm. W związku z uzyskaniem informacji o przedmiotowych wątkach internetowych burmistrz postanowił złożyć skargę, w której zarzucił nieznanym z imienia i nazwiska sprawcom, posługującym się wskazanymi na forum nickami popełnienie przestępstwa z art. 212 § 2 KK, jednocześnie wnosząc, aby na podstawie art. 488 § 1 KPK Policja ustaliła personalia tych sprawców oraz przekazała skargę do właściwego do rozpoznania sprawy sądu. Oceń czy Jan K. był uprawniony do złożenia powyższej skargi? Czy w trybie art. 488 KPK możliwe jest przeprowadzenie postępowania przygotowawczego?

Posiedzenie pojednawcze Art. 489 – art. 495 KPK: Obligatoryjnie poprzedza rozprawę główną. Prowadzi sędzia lub referendarz sądowy. Może zostać zastąpione mediacją. Nieusprawiedliwiona nieobecność oskarżyciela prywatnego jest poczytywana jako odstąpienie od oskarżenia i postępowanie się umarza. Nieusprawiedliwiona nieobecność oskarżonego powoduje skierowanie sprawy na rozprawę główną. Rozpoczyna się wezwaniem stron do pojednania i w protokole odnotowuje się ich reakcję na to wezwanie oraz wyniki posiedzenia. Jeśli doszło do pojednania protokół podpisują także strony.

Kwestia szczegółowa nieobecności oskarżyciela prywatnego na posiedzeniu pojednawczym Postanowienie SN z dnia 4 listopada 2010 r., II KK 77/10, OSNK 2010, nr 12, poz. 110: Niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego na spotkaniu mediacyjnym nie wywołuje skutków tożsamych z niestawiennictwem tego oskarżyciela i jego pełnomocnika na posiedzeniu pojednawczym (opisanych w art. 491 § 1 KPK), a tym samym nie daje podstawy do umorzenia postępowania w sprawie z oskarżenia prywatnego.

Posiedzenie pojednawcze c.d. W razie pojednania postępowanie się umarza. Pojednanie może dotyczyć także innych spraw toczących się między tymi samymi stronami. Jednocześnie z pojednaniem strony mogą zawrzeć ugodę, której przedmiotem mogą być również roszczenia pozostające w związku z oskarżeniem. W razie niedojścia do pojednania kieruje się sprawę na rozprawę główną. Strony obecne na posiedzeniu powinny zgłosić wnioski dowodowe. Art. 499 KPK: Do pojednania może dojść także na rozprawie. Pojednanie może dotyczyć także innych spraw toczących się między tymi samymi stronami. Jednocześnie z pojednaniem strony mogą zawrzeć ugodę, której przedmiotem mogą być również roszczenia pozostające w związku z oskarżeniem.

Kwestia szczegółowa pojednania Postanowienie SN z dnia 4 listopada 2004 r., VV KK261/04, OSNK 2004, nr 1, poz. 2006: Przepis art. 492 § 1 KPK jako znajdujący się w rozdziale 52 KPK oraz powiązany z innymi przepisami tego rozdziału może stanowić podstawę umorzenia postępowania tylko o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego. Pozytywne efekty mediacji przeprowadzonej między pokrzywdzonym a sprawcą przestępstwa publicznoskargowego mogą mieć jedynie wpływ na wymiar kary lub zastosowanie środków związanych z poddaniem sprawcy próbie, nie mogą jednak prowadzić do umorzenia postępowania o takie przestępstwo.

Odstąpienie od oskarżenia Art. 496 KPK: Skutkuje umorzeniem postępowania. Możliwe jest przez oskarżyciela prywatnego samodzielnie do rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej. Potem konieczna jest zgoda oskarżonego. Niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika na rozprawie głównej bez usprawiedliwionych powodów uważa się za odstąpienie od oskarżenia.

Kwestia szczegółowa odstąpienia od oskarżenia Uchwała SN z dnia 23 września 2008 r., I KZP 19/08, OSNK 2008, nr 10, poz. 77: Niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika na rozprawie głównej bez usprawiedliwienia, w każdej fazie jej prowadzenia, powoduje umorzenie postępowania na podstawie art. 496 § 3 i 1 KPK, przy czym jeżeli niestawiennictwo takie ma miejsce po rozpoczęciu przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej, warunkiem umorzenia jest wyrażenie zgody przez oskarżonego

Wzajemny akt oskarżenia Wzajemny akt oskarżenia to akt oskarżenia wniesiony przez oskarżonego w sprawie prywatnoskargowej przeciwko pokrzywdzonemu występującemu w tej sprawie jako oskarżyciel prywatny, a dotyczący czynu z oskarżenia prywatnego pozostającego w związku z czynem pierwotnie zarzucanym.

Oskarżenie wzajemne Art. 497 KPK: § 1 Oskarżony może aż do rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej wnieść przeciwko oskarżycielowi prywatnemu będącemu pokrzywdzonym wzajemny akt oskarżenia o ścigany z oskarżenia prywatnego czyn, pozostający w związku z czynem mu zarzucanym. Sąd rozpoznaje o wówczas łącznie obie sprawy. § 2. Odstąpienie jednego z oskarżycieli prywatnych od oskarżenia powoduje umorzenie postępowania tylko w części dotyczącej wniesionego przezeń oskarżenia. § 3. Obaj oskarżyciele prywatni korzystają z uprawnień oskarżonego. Pierwszeństwo zadawania pytań i przemówień przysługuje temu oskarżycielowi prywatnemu, który pierwszy wniósł akt oskarżenia. Sąd w wyroku zaznacza, że postępowanie toczyło się z powodu oskarżeń wzajemnych.

Oskarżenie wzajemne c.d. Art. 498 KPK: § 1. Oskarżenie wzajemne jest niedopuszczalne, jeżeli prokurator wcześniej wszczął postępowanie albo przyłączył się do postępowania. § 2. Jeżeli po wniesieniu oskarżenia wzajemnego prokurator przyłączy się do jednego z oskarżeń wzajemnych, sąd wyłącza oskarżenie przeciwne do osobnego postępowania. Przepis art. 60 § 2 stosuje się. § 3. W razie objęcia przez prokuratora obu oskarżeń wzajemnych postępowanie toczy się z urzędu, zaś oskarżeni korzystają w odpowiednim zakresie również z uprawnień oskarżycieli posiłkowych.

Postępowanie nakazowe

Postępowanie nakazowe Postępowanie nakazowe to tryb szczególny, którego cechą charakterystyczną jest orzekanie przez sąd na posiedzeniu, a zatem bez przeprowadzania rozprawy, jak również bez udziału stron, wyłącznie w oparciu o materiał zebrany w postępowaniu przygotowawczym.

Pozytywne przesłanki wydania wyroku nakazowego Art. 500 KPK: w sprawach, w których prowadzono dochodzenie, uznając na podstawie zebranego w postępowaniu przygotowawczym materiału, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, w wypadkach pozwalających na orzeczenie kary ograniczenia wolności lub grzywny, jeżeli na podstawie zebranych dowodów okoliczności czynu i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości. Sąd może wydać wyrok nakazowy.

Kwestia szczegółowa przesłanki wyroku nakazowego Wyrok SN z dnia 23 września 2009 r., IV KK 59/09, KZS 2010, z. 2, poz. 21: Wydanie wyroku nakazowego (pomimo istnienia instytucji sprzeciwu) w żaden sposób nie może być traktowane jako wydanie orzeczenia „na próbę”. Przeciwnie, jest to instytucja prawa procesowego, której stosowanie zastrzeżono do najbardziej oczywistych przypadków, gdzie materiał dowodowy istniejący w aktach sprawy jest tak jednoznaczny, że nie nasuwa żadnych istotnych wątpliwości co do winy i okoliczności popełnienia zarzuconego czynu.

Negatywne przesłanki wyroku nakazowego Art. 501 KPK: Wydanie wyroku nakazowego jest niedopuszczalne: w sprawie z oskarżenia prywatnego, jeżeli zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 79 § 1 (obrona obligatoryjna).

Forum wydania wyroku nakazowego Art. 500 § 4 KPK: Posiedzenie bez udziału stron

Wyrok nakazowy - definicja Wyrok nakazowy to wyrok wydany przez sąd orzekający jednoosobowo w postępowaniu nakazowym, na posiedzeniu, bez udziału stron, w oparciu wyłącznie o materiał zebrany w postępowaniu przygotowawczym.

Wyrok nakazowy Art. 502 KPK: Kary i środki karne jakie można orzec wyrokiem nakazowym: karę ograniczenia wolności, grzywnę w wysokości do 200 stawek dziennych albo do 200.000 złotych, środki karne, przepadek lub środek kompensacyjny określone w ustawie określone w ustawie. Sąd może poprzestać na orzeczeniu środka karnego, przepadku lub środka kompensacyjnego jeżeli zachodzą warunki orzeczenia tylko tego środka.

Kwestia szczegółowa kar w wyroku nakazowym Wyrok SN z dnia 21 lutego 2008 r., II KK 280/07, Prok. i Pr. – wkł. 2008, nr 7-8, poz. 27: Określony przepisem art. 502 § 1 KPK górny pułap kary grzywny, możliwej do wymierzenia w postępowaniu nakazowym, odnosi się nie tylko do kar jednostkowych orzekanych za poszczególne, zbiegające się przestępstwa, ale również do wymierzonej na ich podstawie kary łącznej.

Wyrok nakazowy c.d. Art. 504 § 2 KPK: Wyrok nakazowy może nie zawierać uzasadnienia. Art. 505 KPK: Odpis wyroku nakazowego doręcza się oskarżycielowi, a oskarżonemu i jego obrońcy - wraz z odpisem aktu oskarżenia. W każdym wypadku odpis tego wyroku doręcza się prokuratorowi. Wraz z odpisem wyroku doręczyć należy pouczenie przytaczające przepisy o prawie, terminie i sposobie wniesienia sprzeciwu oraz skutkach jego niewniesienia.

Kazus 2 Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej nakazem karnym z dnia 10 lutego 2018 r. uznał Radosława C. winnego tego, że 5 września 2017 r., będąc w stanie nietrzeźwości, jechał falistym ruchem po jezdni samochodem i za to na podstawie art. 178a § 2 KK skazał go na 12 miesięcy kary ograniczenia wolności, orzekł wobec niego na podstawie art. 42 § 1 KK zakaz prowadzenia samochodów przez okres jednego roku, a na podstawie art. 49a § 1 KK orzekł świadczenie pieniężne w kwocie 100 zł i zwolnił go z kosztów sądowych. Czy sąd może orzec nakazem karnym powyższe środki karne?

Sprzeciw Art. 506 KPK: Oskarżonemu i oskarżycielowi przysługuje prawo wniesienia sprzeciwu do sądu, który wydał wyrok nakazowy, w terminie zawitym 7 dni od doręczenia tego wyroku. Prezes sądu odmawia przyjęcia sprzeciwu, jeżeli został wniesiony po terminie lub przez osobę nieuprawnioną. W razie wniesienia sprzeciwu wyrok nakazowy traci moc; sprawa podlega rozpoznaniu na zasadach ogólnych. Sprzeciw może być cofnięty do czasu rozpoczęcia przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej. Sąd rozpoznający sprawę po wniesieniu sprzeciwu nie jest związany treścią wyroku nakazowego, który utracił moc.

Kwestia szczegółowa cofnięcia sprzeciwu Wyrok SN z dnia 21 sierpnia 2008 r., III KK 224/08, OSNK 2088, nr 1, poz. 1665: Na skuteczność cofnięcia sprzeciwu od wyroku nakazowego nie ma wpływu fakt, że został on przekazany do właściwego wydziału sądu po dacie wydania wyroku na rozprawie, skoro sprzeciw został zawarty w terminie określonym w art. 506 § 5 KPK.

Prawomocność wyroku nakazowego Art. 507 KPK: Nie wniesiono sprzeciwu. Sprzeciw cofnięto.

Postępowanie przyspieszone

Postępowanie przyspieszone Postępowanie przyspieszone jest jednym z kodeksowych postępowań szczególnych, unormowanych jako postępowanie pierwszego stopnia. Tryb postępowania podyktowany jest koniecznością zapewnienia szybkiej reakcji karnej.

Przesłanki dodatnie postępowania przyspieszonego Art. 517b KPK: ujęcie sprawcy na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa lub bezpośrednio po nim, zatrzymanie oraz w ciągu 48 godzin doprowadzenie przez Policję i przekazanie go do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o rozpoznanie sprawy w trybie przyspieszonym.

Przesłanki ujemne postępowania przyspieszonego Art. 517f KPK: brak możliwości rozpoznania sprawy z zachowaniem dopuszczalnego dla trybu czasu przerw w rozprawie: łączny czas przerw nie może przekroczyć 14 dni. Art. 517g § 3 KPK: występująca w rozpoznawanej in concreto sprawie realna możliwość wymierzenia kary powyżej 2 lat pozbawienia wolności.

Tryb w postępowaniu przyspieszonym Art. 517b § 2KPK:  Postępowanie przyspieszone toczy się w trybie publicznoskargowym także o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego, jeżeli miały one charakter chuligański.

Odstąpienie od przymusowego doprowadzenia Art. 517b § 2a KPK: Można odstąpić od przymusowego doprowadzenia do sądu sprawcy ujętego, jeżeli zostanie zapewnione uczestniczenie przez sprawcę we wszystkich czynnościach sądowych, w których ma on prawo uczestniczyć, w szczególności złożenie przez niego wyjaśnień, przy użyciu urządzeń technicznych, umożliwiających przeprowadzenie tych czynności na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. W takim wypadku złożenie wniosku o rozpoznanie sprawy jest równoznaczne z przekazaniem sprawcy do dyspozycji sądu. Art. 517ga KPK: Możliwość ta jest wyłączona jeśli konieczna staje się przerwa.

Odstąpienie od przymusowego doprowadzenia i zatrzymania Art. 517b § 3 KPK: Można odstąpić od zatrzymania i przymusowego doprowadzenia do sądu sprawcy ujętego lub zwolnić zatrzymanego, zobowiązując go do stawienia się w sądzie w wyznaczonym miejscu i czasie, w okresie nieprzekraczającym 72 godzin od chwili zatrzymania albo oddania sprawcy w ręce Policji, ze skutkiem wezwania. Wniosek o rozpoznanie sprawy przekazuje się w takim wypadku sądowi wraz z materiałem dowodowym w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania albo oddania sprawcy w ręce Policji, a gdy termin ten upływa w dniu wolnym od pracy - w najbliższym dniu roboczym, tak jednak aby sąd mógł przystąpić do rozpoznania sprawy przed upływem 72 godzin od chwili zatrzymania albo oddania sprawcy w ręce Policji. W stosunku do sprawcy występku o charakterze chuligańskim przepis powyższy może być stosowany wyjątkowo, jeżeli z okoliczności wynika, że sprawca stawi się w sądzie w wyznaczonym miejscu i czasie oraz nie będzie utrudniał postępowania w inny sposób.

Postępowanie przygotowawcze – dochodzenie Art. 517c KPK: Dochodzenie można ograniczyć do przesłuchania osoby podejrzanej w charakterze podejrzanego oraz zabezpieczenia dowodów w niezbędnym zakresie. Oczywiście tutaj także konieczne są pouczenia. Policja sporządza wniosek o rozpoznanie sprawy zgodnie z art. 517d KPK i przekazuje go do sądu.

Kazus 3 Zenon K., kibic piłki nożnej jednej z drużyn rozgrywających 10 lutego 2018 r. spotkanie towarzyskie we Wrocławiu za swoje skandaliczne zachowanie podczas meczu, polegające na rzucaniu butelkami po piwie oraz wyrywaniu ławek na trybunie, został zatrzymany przez Policję w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa stypizowanego w art. 60 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. Nr 62, poz. 504 ze zm.). Jakie działania powinna podjąć Policja, aby postawić Zenona K. w stan oskarżenia? W jakim trybie będzie rozpatrywana niniejsza sprawa?

Prawo do obrony Art. 517e KPK: Odpis wniosku o rozpoznanie sprawy prezes sądu lub sąd doręcza oskarżonemu oraz jego obrońcy, jeżeli został ustanowiony, oznaczając czas na przygotowanie do obrony. Oskarżonemu należy umożliwić kontakt z obrońcą bez obecności osób trzecich. W wypadku określonym w art. 517b § 2a, czyli związanym z przeprowadzeniem przesłuchania na odległość prezes sądu lub sąd zawiadamia oskarżonego oraz jego obrońcę, jeżeli został ustanowiony, o doręczeniu wniosku o rozpoznanie sprawy i oznacza czas na przygotowanie się do obrony. Oskarżonemu oraz jego obrońcy doręcza się za pokwitowaniem przez funkcjonariusza Policji odpisy wniosku o rozpoznanie sprawy oraz udostępnia się kopie dokumentów materiału dowodowego. Zatrzymanemu oskarżonemu należy umożliwić, w miejscu jego przebywania, kontakt z obrońcą bez obecności osób trzecich. Art. 517j § 1 KPK: W celu umożliwienia oskarżonemu korzystania z pomocy obrońcy w postępowaniu przyspieszonym ustanawia się obowiązek pełnienia przez adwokatów i radców prawnych dyżurów w czasie i miejscu ustalonym w odrębnych przepisach.

Rozprawa Art. 517ea KPK: Szczególne podkreślenie ustności dotyczy trybu z art. 517 § 2a KPK, czyli związanego z przeprowadzaniem przesłuchania na odległość. Uczestnicy postępowania mogą składać wnioski oraz inne oświadczenia oraz dokonywać czynności procesowych wyłącznie ustnie do protokołu. O treści wszystkich pism procesowych, które wpłynęły do akt sprawy od chwili przekazania do sądu wniosku o rozpoznanie sprawy, sąd jest obowiązany poinformować przy najbliższej czynności procesowej oskarżonego oraz jego obrońcę. Na żądanie oskarżonego lub obrońcy sąd ma obowiązek odczytać treść tych pism. Pisma procesowe oskarżonego i jego obrońcy, których nie można było przekazać do sądu, mogą być przez nich odczytane na rozprawie. Z chwilą ich odczytania wywołują one skutek procesowy i są traktowane jako czynności dokonane w formie ustnej.

Niestawiennictwo oskarżyciela publicznego Art. 517a § 2 KPK: Niestawiennictwo oskarżyciela publicznego nie tamuje toku rozprawy ani posiedzenia. Jeżeli w rozprawie nie bierze udziału oskarżyciel publiczny, zarzuty oskarżenia odczytuje protokolant.

Zmiana trybu Art. 517g § 1 KPK: Jeżeli sąd przed rozprawą główną lub w jej toku stwierdzi, że sprawa nie podlega rozpoznaniu w trybie przyspieszonym, rozstrzyga w przedmiocie środka zapobiegawczego i przekazuje sprawę prokuratorowi w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego na zasadach ogólnych, zawiadamiając o tym pokrzywdzonego. Jeżeli natomiast sąd stwierdzi jedynie, że sprawy nie można rozpoznać w postępowaniu przyspieszonym z zachowaniem dopuszczalnego czasu przerw w rozprawie, określonego w art. 517f § 1, rozpoznaje ją w dalszym ciągu w trybie zwyczajnym. Jeżeli jednak sąd stwierdzi niemożność zachowania łącznego czasu przerw, określonego w art. 517f § 1, już przed rozprawą, rozstrzyga w przedmiocie środka zapobiegawczego i przekazuje sprawę prokuratorowi do przeprowadzenia postępowania przygotowawczego na zasadach ogólnych, zawiadamiając o tym pokrzywdzonego.

Apelacja Art. 517h KPK: § 1.  Wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku może być zgłoszony ustnie do protokołu rozprawy lub posiedzenia albo złożony na piśmie w terminie zawitym 3 dni od daty doręczenia wyroku. Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy. § 2. Sąd sporządza uzasadnienie wyroku w terminie 3 dni od daty złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia. § 3. Termin do wniesienia apelacji wynosi 7 dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem. § 4. W razie złożenia apelacji przekazuje się ją niezwłocznie wraz z aktami sądowi odwoławczemu, który rozpoznaje sprawę najpóźniej w ciągu miesiąca od daty jej wpływu do tego sądu. Przepisu art. 448 nie stosuje się (zawiadomienie o przyjęciu apelacji). § 5. W wypadku wniesienia apelacji przez prokuratora, obrońcę lub pełnomocnika sąd odwoławczy dołącza do zawiadomienia o terminie rozprawy apelacyjnej odpis apelacji strony przeciwnej.

Postępowanie po uchyleniu wyroku Art. 517i KPK: § 1. Jeżeli po rozpoznaniu środka odwoławczego sąd stwierdza, że zachodzi potrzeba uzupełnienia postępowania dowodowego co do istoty sprawy, może - uchylając wyrok - przekazać sprawę prokuratorowi w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego na zasadach ogólnych. § 2.  W wypadku uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania dalsze postępowanie toczy się w trybie zwyczajnym.

Bibliografia Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 1987). Skorupka Jerzy (red.), Proces karny, Warszawa 2017. Skorupka Jerzy (red.), Postępowanie karne. Część ogólna, Warszawa 2012. Skorupka Jerzy (red.), Postępowanie karne. Materiały do ćwiczeń, Warszawa 2011.

Dziękuję za uwagę 