Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW

Slides:



Advertisements
Podobne prezentacje
Władza Mgr Magdalena Szpunar.
Advertisements

Katolicki Uniwersytet Lubelski uwarunkowania, wyróżniki
Wykład I Co to jest socjologia?.
ZARZĄDZANIE JAKO DYSCYPLINA NAUKOWA
Psychologia Zarządzania
Administracja publiczna
Liberalizm.
Teoria krytyczna.
Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW
Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW
Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW
Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW
Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW Wybrane problemy socjologii etniczności (nr 15): Zakończenie i podsumowanie.
Oddziaływanie współczesnych przemian kulturowo-cywilizacyjnych na rozwój zasobów ludzkich w kontekście tworzenia społeczeństwa informacyjnego i gospodarki.
Nowa Ekonomia Instytucjonalna
Ekonomia a Ekonomia Polityczna
WYZWANIA STRATEGICZNE REGIONALNEGO SYSTEMU INNOWACJI Śląskie Forum Innowacji 2011 Innowacyjny Śląsk.
PRAWA CZŁOWIEKA.
Kapitał społeczny Teoria i metody badań
Samorząd terytorialny
AUTONOMIA Autonomia to wewnętrzne samozarządzanie części terytorium państw na podstawie kompetencji ustawodawczych dotyczących spraw o lokalnym znaczeniu.
Proces wyborczy w Polsce
Przygotował Andrzej Potucha
Jowanka Jakubek-Lalik Wydział prawa i administracji
Świat – UE - Polska prospekt 2050
WIEDZA O PAŃSTWIE I PRAWIE
Profesor Piotr Gliński Zarys kierunków programowych Rządu technicznego.
Debata na temat: Czy samorząd uczniowski jest w szkole potrzebny?
Społeczne partnerstwo na rzecz zdrowia środowiskowego
Konferencja Projektu Razem-inicjatywy w zakresie ekonomii społecznej współfinansowanego przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.
Demokracja Demokracja – system rządów (reżim polityczny, ustrój polityczny) i forma sprawowania władzy, w których źródło władzy stanowi wola większości.
Zarządzanie w pielęgniarstwie
ORAZ PROCES SOCJALIZACJI
Społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw
,, Polityka nie jest sztuką tego co możliwe, lecz tego co niemożliwe” Vaclav Havel Młodzi dla Wolności Obserwatorium przemian Autor: Paulina Kurpiel.
KONIECZNOŚĆ PROWADZENIA ZINTEGROWANYCH MIĘDZY-DYSCYPLINARNYCH BADAŃ NAUKOWYCH DOTYCZĄCYCH WDRAŻANIA KONCEPCJI TRWAŁEGO, ZRÓWNOWAŻONEGO ROZWOJU A SZCZEGÓLNIE.
Zasady i przesłanki ograniczeń wolności i praw jednostki
Zasady Współczesnej Demokracji
Naczelne zasady Kontytucji
SSP-Ćw.-12 „Z dziejów ustrojów państwowych: PODSTAWOWE POJĘCIA PROBLEMATYKI PRAWNO-USTROJOWEJ”
Co to jest polityka Rozróżniamy kilka definicji słowa ,,Polityka’’:
Demokracja.
Definicja państwa opiekuńczego (socjalnego)
Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW
Demokracja.
LEGITYMIZACJA WŁADZY PAŃSTWOWEJ
ZASADY PRAWA KONSTYTUCYJNEGO I ROZPORZĄDZENIA
Grupy interesu a kapitał społeczny
Główne pojęcia myśli politycznej Grecji
System przewidywania i zarządzania zmianą gospodarczą w aspekcie funkcjonowania sektora MŚP w województwie warmińsko-mazurskim dr hab. Dariusz Waldziński,
Ustrój administracji publicznej
Władza i polityka (demokracja i państwo) WDS 2015/2016 nr 11.
Geneza społeczeństwa obywatelskiego
Stosowanie prawa Prawoznawstwo.
Dobro publiczne (dobro wspólne) – – ujęcie teorii klasycznej i pola nowelizacji (komunikat) dr hab. inż. Janusz Zawiła-Niedźwiecki
Prawo wyznaniowe Zagadnienia podstawowe
Demos i kratos, czyli geneza demokracji:
Demokracja ma swój początek w Starożytnej Grecji. Słowo pochodzi z języka greckiego od słów demos, co znaczy lud oraz kratos – władza. W znaczący wkład.
ŁAD i KONFLIKTY SPOŁECZNE
Konsultacje z zasadami dla Wrocławia Oktawiusz Chrzanowski, FISE>
Społeczna odpowiedzialność organizacji Zmiany zachodzące w otoczeniu współczesnych organizacji powodują, że ulegają zmianie społeczne oczekiwania wobec.
Nie tylko wybory – jak młodzi mogą wpływać na rzeczywistość i aktywnie uczestniczyć w demokracji?
Wolność gospodarcza w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego.
Transformacja gospodarki w Europie Środkowo-Wschodniej
Dyskurs upodmiotowienia, praktyki komercjalizacji.
Diagnoza otoczenia związków zawodowych i płynące z niej uwarunkowania
Rola przemocy w polityce.
KOMPETENCJE KLUCZOWE.
NAUKA ORGANIZACJI I ZARZĄDZANIA
Zapis prezentacji:

Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW Władza i polityka (demokracja i państwo) WDS 2016/2017 nr 11

Pojęcie „władzy” władza w ogólnym sensie oznacza wywoływanie skutków - jest formą związku przyczynowego, którego istotą jest „powodowanie następstw”: Peter Blau - władza rodzi się z nierównorzędnych, niezrównoważonych, pozbawionych wzajemności, asymetrycznych relacji międzyludzkich. władza społeczna to władza , której skutki ujawniają się tak w obrębie, jak i poprzez stosunki społeczne: władza społeczna to wywoływanie zamierzonych skutków, a jej aktorzy („podwładni” i „zwierzchnicy”) pozostają zasadniczo wolni; stąd „władzę” rozpatruje się najczęściej w relacji do możliwego oporu, jaką inni mogą stawiać władzy – władzę określa się jako zdolność kontrolowania lub wpływania na działania innych bez względu na ich zgodę; rozróżnienie między „sprawowaniem władzy” (zamierzoną interwencją) a „posiadaniem władzy” (antycypowanie jej reakcji).

Elementy (części składowe) władzy przywództwo („czysta władza”, leadership) – zdolność do podejmowania decyzji, prowadzenia spraw, itp.; „siła” – coś, co umożliwia realizację decyzji (perswazja, przymus fizyczny, prawo itp.); legitymizacja – przekonanie (symbole kulturowe itd.), które daje przywódcy prawo do podejmowania decyzji; struktura władzy – zorganizowanie samego przywództwa, podejmowania decyzji oraz stosowania „siły”. dwa generalne podejścia do władzy w socjologii: funkcjonalna – władza jest niezbędna dla koordynacji, stabilności porządku itp.; konfliktowa – władza rodzi podziały i wrogość, zwiększa nierówności między ludźmi itp.

Teorie (definicje) „władzy” w socjologii klasyczne rozumienie władzy (panowania) – Max Weber: władza jest, obok prestiżu i interesów, podstawowym wymiarem życia społecznego (jest działaniem społecznym); „władza nad kimś” (zdolność realizacji własnej woli wobec oporu innych) i „władza do czegoś” (celowe działanie świadomych jednostek). trzy „czyste” typy panowania: tradycjonalne (wiara, że władza zawsze istniała, patrymonializm i „sułtanizm”); charyzmatyczne (wódz rewolucyjny, opatrznościowy, „ratujący z kryzysu”, prorok); legalne (władza określona przez prawo - prawomocna, aparat administracyjny władzy – biurokracja, jej zalety i ograniczenia, rola polityków). nowe koncepcje (definicje) „władzy”: kluczem do zrozumienia roli współczesnej władzy jest „porządek symboliczny” (kultura), który ujawnia podziały społeczne i wizualizuje system społeczny (społeczeństwo).

Władza ekspercka i dyskurs władzy- Michel Foucault (1926-1984) pojęcie „wiedzy – władzy” – „zarządzanie” siatką pojęć, na której opiera się społeczny ( „publiczny”) dyskurs (triada: władza - wiedza - dyskurs); dyskurs (sposób, w jaki myślimy o życiu społecznym - publicznym): władza działa za pośrednictwem „dyskursu”, który kształtuje potoczne postawy wobec takich zjawisk, jak „obłęd”, „choroba”, „zdrowie” itp.; władza („rządzenie”) opiera się na dominacji opartej na przekazach zawartych w dyskursywnych formach wiedzy (np. na mechanizmach socjalizacji); za pomocą procesów nadawania znaczeń ludzie stają się socjalizowani, zostają członkami grup i włączeni w stosunki władzy. rola „władzy profesjonalnej” (eksperci): to zinstytucjonalizowana władza ekspercka opierająca się na monopolizacji abstrakcyjnej wiedzy i znajomości praktycznych technik; obecność ekspertów w polityce sprawia, że mówimy o „technokracji” („unaukowieniu” polityki) lub też „proletaryzacji” wiedzy („de-profesjonalizacji” specjalistów).

Biowładza („biopolityka”) w ujęciu Michela Foucaulta typy (rozwój) władzy: suwerena (terytorium jako bogactwo, a środkiem kontroli jest przemoc), dyscyplinarna (dotyczy nas jako osób / ciał, bogactwo to praca, kontrola przez produkcję) i biowładza (skierowana na populację – bogactwo to jej dobrostan i liczebność, kontrola - medykalizacja); „biowładza” (praktyki biomedyczne) i „biopolityka”: biowładza jako upowszechnienie dyskursu i praktyk biomedycznych dotyczących „ciała’” i sposobu życia (m.in. pożywienia, zdrowotności, seksualności itp.); medykalizuje społeczeństwo (obowiązkowe szczepienia, badania profilaktyczne itp.) oraz obywateli (troszczą się o siebie i innych – „filantropia”) , a „domowa apteczka staje się szpitalem”; „normalizacja” jako technologia władzy w biowładzy – dzięki badaniom wiemy, jakie „normy zdrowia” powinny obowiązywać w społeczeństwie, a my przyjmujemy je jako coś pożądanego („rządomyślność”).

Władza a demokracja pojęcie „demokracji”: ludowładztwo – demos i kratos - czyli „władza ludu” (uczestnictwo ludzi w życiu publicznym); demokracja ateńska (V wiek p.n.e., insomie – równość praw); problemy demokracji jako „władzy ludu” – pytania dotyczą rozumienia: „ludu”: kto należy do ludu?; jaki rodzaj uczestnictwa?; co jest jego warunkiem?; „władzy”: jaki zakres władzy?; jakich spraw ma ona dotyczyć?; „rządzenia”: czy należy się zawsze podporządkować władzy?; co jest obowiązkiem, a co jest przyzwoleniem wobec władzy? główne pytanie w demokracji przedstawicielskiej: kto uczestniczy w podejmowaniu określonych (jakich?) decyzji oraz na jakich zasadach (w jaki sposób?)? - problemy: poseł jako „przedstawiciel” i „powiernik”; partie polityczne.

Demokracja „proceduralna” (1) Robert Dahl rozróżnienie między „demokracją” (model idealny) a poliarchią („rządy wielu” - gr. poli - wiele, arche - władza), modele empiryczne demokracji („demokracja pluralistyczna”); demokracja zapewnia obywatelom możliwość realnego uczestnictwa w polityce, a główną rolę odgrywa w niej rywalizacja polityczna;   co jest „proceduralnym minimum” (instytucjonalnym) demokracji?: kontrola polityczna decyzji rządowych jest sprawowana przez wybieranych przedstawicieli; są oni wybierani w trakcie wolnych i uczciwych wyborów; prawo udziału w wyborach mają praktycznie wszyscy dorośli mieszkańcy; wszyscy mają również prawo ubiegania się o stanowisko; obywatele mają prawo do wolności słowa; mogą oni zdobywać informacje z prawnie chronionych alternatywnych źródeł informacji; maja prawo do tworzenia niezależnych stowarzyszeń, partii, grup interesu itp.

Demokracja „proceduralna” (2) dwa dodatkowe warunki: sprawowanie władzy przez urzędników „z wyboru” (brak opozycji ze strony urzędników mianowanych); autonomia podejmowania decyzji politycznych. czynniki stabilizujące „demokrację”: niewykorzystywanie przemocy w celu zdobycia władzy; pluralistyczne społeczeństwo; ograniczona możliwość występowania różnic kulturowych; obywatelska kultura polityczna; odpowiednie środowisko międzynarodowe. Robert Alan Dahl (1915 – 2014).

Funkcje i dysfunkcje demokracji „odwrót od demokracji” - „kto faktycznie rządzi demokracją?” (refleksja antydemokratyczna);  ograniczenia demokracji: jest czasochłonna i kosztowna; małe znaczenie ma w niej obecnie jednostkowy akt uczestnictwa (demokracja „anomijna”); zbyt duży stopień skomplikowania podejmowanych decyzji; przygotowanie merytoryczne decyzji wymaga pomocy specjalistów (pytanie – kto kontroluje specjalistów?). co daje demokracja?: umożliwia kontrolę administracji państwowej; reguluje konflikty w społeczeństwie (ogranicza ich „niepewność”); umożliwia korektę błędnych decyzji; zwiększa innowacyjność społeczną.   

Lista zarzutów wobec demokracji przedstawicielskiej („wewnętrzne”): (Radosław Markowski, Demokracja i demokratyczne innowacje.Z teorią w praktykę, Warszawa 2014, s. 109-110) spadek zaufania do instytucji politycznych; zmniejszająca się frekwencja wyborcza i uczestnictwo w działaniach politycznych; dysproporcjonalność uczestnictwa – rugowanie z życia politycznego i publicznego mniejszości różnego rodzaju oraz ludzi zmarginalizowanych; wzrost alienacji i cynizmu politycznego obywateli; trudności z politycznym rozliczaniem (accountability); zanikanie więzi partyjno-społecznych, „rozmrażanie” rozłamów socjopolitycznych; utrata legitymizacji systemów politycznych, głównie ze względu na przesunięcie ośrodków decyzyjnych z władzy wybieralnej na inną (dominacja egzekutywy, siła grup interesu, wieloszczeblowość podejmowania decyzji uniemożliwiająca identyfikację odpowiedzialności, etc.); spadek liczby obywateli chętnych do kandydowania na urzędy.

Lista zarzutów wobec demokracji przedstawicielskiej – „zewnętrzne” (Radosław Markowski, Demokracja i demokratyczne innowacje Z teorią w praktykę, Warszawa 2014, s. 110-111) globalizacja i jej destrukcyjny wpływ na tradycje kulturowe, więzi społeczne, lokalne gospodarki; globalne migracje – pojawienie się dużych grup odmiennych kulturowo („obcych”); indywidualizacja życia – zanik wspólnotowych więzi społecznych; trendy demograficzne – starzenie się społeczeństw; zmiany ekonomiczne prowadzące do znacznego urynkowienia relacji społecznych; „mediatyzacja”, prowadząca do zanikania prawdziwej, aktywnej opinii publicznej, wzrost znaczenia powierzchowności, PR-zacja polityki, zmniejszanie roli rzeczywistej debaty; zmniejszająca się rola państwa, coraz większa niejasność roli i w konsekwencji odpowiedzialności państwa, ze względu na procesy globalizacji, integracji i masowych migracji, ostatnio także terroryzmu; poczucie zagrożenia wynikające z tych procesów oraz samej dynamiki zmian, przekształceń struktury społecznej, demografii i fluktuacji rynku pracy.

Granice rozumienia demokracji i innowacje demokratyczne demokracja a wzrost złożoności instytucji państwa (i jego agend), w ramach których podejmuje się ważne (często „eksperckie”) decyzje wpływające na losy obywateli; demokracja a globalizacja: zmiany suwerenności państwa (czy ograniczenie suwerenności państwa narodowego pozbawia demokrację jej istotnych właściwości?); wzrost znaczenia organizacji międzynarodowych i prawa międzynarodowego; integracja państw w szersze bloki („deficyt demokracji” w UE). demokratyczne innowacje: panele technologiczne (Dania) - debaty nad określonym problemem prowadzone przez reprezentatywną grupę obywateli, mających dostęp do unikalnej wiedzy i ekspertyz; uczestnictwo w decydowaniu o budżecie (participatory budgeting); civilocracy – władza przeciętnych obywateli w normalnym życiu wspólnotowym (www.civilocracy.org) i włączanie jak największej liczby osób w decydowanie; propozycje zmian wyborczych i politycznych (np. karty wyborcze, „mądre głosowanie”, „obywatelski parlament”, „kioski demokratyczne”).

Państwo i demokracja nikła obecność „państwa” w klasycznej refleksji socjologicznej; zastępowanie „państwa” innymi pojęciami (np. władza, integracja społeczna) lub traktowanie go jako „wtórnego” wobec społeczeństwa; podejście funkcjonalne - państwo jest wynikiem racjonalizacji działania społecznego i wymogów funkcjonalnych: egzekwowanie norm; ustalanie zasad rozwiązywania konfliktów; planowanie i koordynacja działań zbiorowych; utrzymywanie stosunków z innymi społeczeństwami. podejście konfliktowe: państwo i „walka klas”; istnienie przymusu państwowego.

Państwo i próby jego definicji socjologicznych państwo jako szczególnego rodzaju „duża grupa celowa” i „organizacja społeczna” (formalna, biurokratyczna): klasyczne (Max Weber) - państwo to organizacja racjonalna, funkcjonującą dzięki biurokracji, posiadająca monopol na stosowanie przymusu wobec ludności na danym terytorium; inaczej – to zorganizowana władza polityczna w społeczeństwie, a istotą państwowości jest „egzekwowanie władzy siłą” i możliwość legalnego stosowania przymusu. czy państwo może być traktowane jako najwyższa forma instytucjonalizacji władzy (władza „odpersonalizowana”)? ; tradycja rozważań nad państwem i oceną ustrojów politycznych - co to znaczy „dobre państwo”?

Współczesna refleksja socjologiczna nad państwem związek państwa z: demokratyczną i suwerenną władzą (sprawowanie władzy nad danym terytorium i uczestnictwo polityczne); zasadą równości obywateli (polityka anty-dyskryminacji i inkluzji); nowoczesnym narodem (jego tożsamością kulturową i symbolami); rozwojem gospodarczym („państwo rozwojowe”). prawo międzynarodowe - państwo jest taką jednostką podziału politycznego świata, której przysługuje pełna suwerenność, tj. nie podlega ono żadnej innej jednostce politycznej; problem „nowych państw” - uznanie ich za państwa na arenie międzynarodowej, czyli akceptacja jako podmiotu prawa międzynarodowego i gotowości do respektowania związanych z tym skutków prawnych (przykład: Timoru Wschodniego i Kosowa); wewnętrzne zróżnicowanie państwa: rozmiar i siła państwa („słabe państwa”), rola sektora publicznego oraz bezpieczeństwa publicznego.

Przyszłość państwa narodowego nadal ważna rola demokratycznego paradygmatu „suwerenności ludu”; kulturowe znaczenie więzi narodowej („poczucie wspólnotowego my”) w globalnym świecie: na ile daje ono poczucie przynależności?; dostarcza odpowiedniej argumentacji historycznej i podstaw więzi między ludźmi, tworząc „spoiste” społeczeństwo? na ile ono pozostaje elastyczne i otwarte na „innych”? ”re-definicja” modelu państwa narodowego - imigracja i wielokulturowość; kwestia bezpieczeństwa i zagrożenia terroryzmem – na ile państwo: chroni swoich obywateli?; „państwo dobrobytu” (rola pomocy społecznej i zmniejszania nierówności); państwo rozwoju gospodarczego i innowacji.

Podsumowanie władza oraz jej elementy składowe; klasyczne rozumienie władzy (M. Weber) i typy legitymizacji władzy; potęga dyskursu – „władza- wiedza”; koncepcja „biowładzy”; demokracja i jej instytucjonalne rozumienie („demokracja proceduralna”); zalety i wady porządku demokratycznego; wyzwania wobec demokracji; państwo i władza.

Literatura (zalecana, warta?) na temat „władzy” (państwa i demokracji) Barbara Szacka, Wprowadzenie do socjologii (roz. XVII. Sfera polityki); a także lektury z ćwiczeń: John Scott, Władza, Wydawnictwo Sic!, Warszawa 2007, (rozdział. 5. Dyscyplina i władza ekspercka, s. 116-137). Edmund Wnuk-Lipiński, Świat międzyepoki. Globalizacja, demokracja, państwo narodowe, Wydawnictwo ZNAK – Instytutu Studiów Politycznych PAN, Warszawa 2004, s. 84-116 (rozdział 3: Kłopoty liberalnej demokracji w globalnym świecie). Robert D. Putnam, Samotna gra w kręgle. Upadek i odrodzenie wspólnot lokalnych w Stanach Zjednoczonych, przeł. P. Sadura i S. Szymański, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008 (roz. 2. Partycypacja polityczna, s. 53-81; roz. 3. Zaangażowanie obywatelskie, s. 82-107).