Schematy blokowe

Schematy blokowe są tzw. metajęzykiem. Oznacza to, że jest to język bardzo ogólny, służący do opisywania algorytmów w taki sposób, by na jego podstawie można było je zaimplementować w każdym języku.

Częściami składowymi schematów blokowych są proste figury geometryczne, np.: prostokąt, romb, koło, równoległobok, itp.. W tych figurach umieszczamy warunki oraz proste instrukcje, przy czym mogą być one związane z jakimś konkretnym językiem (np.: symbolem instrukcji przypisania może być „:=” w języku Pascal lub „=” w języku C). Można też zastosować ogólną instrukcję przypisania w postaci strzałki skierowanej od wartości przypisywanej do zmiennej.

Zasady budowania schematu blokowego Każda operacja jest umieszczona w skrzynce Schemat ma tylko jedną skrzynkę „Start” i jedną skrzynkę „Stop” Skrzynki są ze sobą połączone Ze skrzynki wychodzi jedno połączenie; wyjątek stanowią skrzynki „Stop” (z której nie wychodzą już żadne połączenia) oraz „warunkowa” (z której wychodzą dwa połączenia opisane Tak i Nie).

Strzałki zakończone grotem służą do łączenia bloków Strzałki zakończone grotem służą do łączenia bloków. W większości przypadków blok ma jedną strzałkę wchodzącą i jedną wychodzącą.

Elipsa lub zaokrąglony prostokąt oznacza początek lub koniec algorytmu. W każdym algorytmie musi być dokładnie jedna taka figura z napisem „Start” oznaczająca początek algorytmu oraz dokładnie jedna figura z napisem „Stop” oznaczająca koniec algorytmu. Blok symbolizujący początek algorytmu ma dokładnie jedną strzałkę wychodzącą a blok symbolizujący koniec ma co najmniej jedną strzałkę wchodzącą.

START STOP

Ta figura oznacza proces. W jej obrębie umieszczamy wszelkie obliczenia lub podstawienia. Proces ma dokładnie jedną strzałkę wchodzącą i dokładnie jedną strzałkę wychodzącą.

avg = suma / liczba

Romb symbolizuje blok decyzyjny Romb symbolizuje blok decyzyjny. Każdy romb ma dokładnie jedną strzałkę wchodzącą oraz dokładnie dwie wychodzące. Umieszcza się w nim jakąś instrukcję warunkową (np.: x>2). Z dwóch wybranych wierzchołków rombu wyprowadzamy dwie możliwe drogi. Gdy warunek jest spełniony, to strzałkę wychodzącą należy opatrzyć etykietą „TAK”. Gdy warunek nie jest spełniony, to strzałkę należy opatrzyć etykietą „NIE”.

X>1 Tak Nie

Równoległobok symbolizuje operacje wejścia czyli odczytu lub wyjścia czyli wydruku. Standardowym wyjściem jest ekran. W jego obrębie należy umieścić stosowną instrukcję, np.: Read(x) lub Write(x). Figura ta ma dokładnie jedną strzałkę wchodzącą i jedną wychodzącą.

Pisz avg

Ta figura symbolizuje proces, który został już kiedyś zdefiniowany Ta figura symbolizuje proces, który został już kiedyś zdefiniowany. Można ją porównać do procedury, którą definiuje się raz w programie, by następnie móc ją wielokrotnie wywoływać. Podobnie jak w przypadku zwykłego procesu figura ta ma dokładnie jedną strzałkę wchodzącą i jedną wychodzącą.

Koło symbolizuje tzw. łącznik stronicowy (wewnętrzny) Koło symbolizuje tzw. łącznik stronicowy (wewnętrzny). Kształt ten stosujemy, gdy chcemy przenieść się w inne miejsce na kartce. Symbole takie stosuje się parami, które umieszcza się w różnych miejscach na stronie i oznacza się np.: cyframi lub literami. Jeden z nich będzie miał tylko strzałkę dochodzącą a drugi strzałkę wychodzącą.

Ten kształt symbolizuje łącznik międzystronicowy (zewnętrzny). Działa analogicznie jak pierwszy, lecz nie w obrębie strony. Przydatne w złożonych algorytmach, które nie mieszczą się na jednej kartce.