Microsoft Office Excel Funkcje statystyczne

MAX.A Zwraca największą wartość z listy argumentów. Oprócz liczb, porównywany jest też tekst i takie wartości logiczne jak PRAWDA i FAŁSZ. Funkcja MAX.A działa podobnie jak funkcja MIN.A. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz przykłady dla funkcji MIN.A. Składnia MAX.A(wartość1;wartość2;...) Wartość1; wartość2;...    to 1 do 30 wartości, dla których należy znaleźć wartość największą. Spostrzeżenia Argumentami mogą być liczby, puste komórki, wartości logiczne lub tekstowe reprezentacje liczb. Argumenty, które są wartościami błędów, powodują wystąpienie błędów. Jeśli obliczenie nie powinno uwzględniać wartości tekstowych lub wartości logicznych, należy stosować funkcję arkusza MAX. Jeśli argumentem jest tablica lub odwołanie, uwzględniane są tylko wartości znajdujące się w tej tablicy lub w tym odwołaniu. Puste komórki oraz wartości tekstowe znajdujące się w tablicy lub w odwołaniu są pomijane. Argumenty zawierające wartość logiczną PRAWDA równe są 1; argumenty zawierające tekst lub wartość logiczną FAŁSZ równe są 0 (zero). Jeśli argumenty nie zawierają żadnych wartości, funkcja MAX.A zwraca wartość 0 (zero).

MEDIANA Zwraca wartość mediany dla podanych liczb. Mediana jest liczbą w środku zbioru liczb; tzn., że połowa liczb ma wartości większe niż mediana i połowa ma wartości mniejsze niż mediana. Składnia MEDIANA(liczba1;liczba2;...) Liczba1; liczba2;...    to 1 do 30 liczb, dla których należy wyznaczyć medianę. Spostrzeżenia Argumentem powinny być liczby, nazwy, tablice lub odwołania zawierające liczby. Program Microsoft Excel przegląda wszystkie liczby w każdym argumencie odwołaniowym lub tablicowym. Jeśli argument tablicowy lub odwołaniowy zawiera tekst, wartości logiczne lub puste komórki, to wartości takie są ignorowane. Komórki o wartości zero są jednak włączane do obliczeń. Jeśli liczba danych w zbiorze jest parzysta, to funkcja MEDIANA oblicza średnią dwóch liczb środkowych. Zobacz drugą formułę w podanym przykładzie.

MIN Zwraca najmniejszą liczbę w zbiorze wartości. Składnia MIN(liczba1;liczba2,...) Liczba1; liczba2;...    to 1 do 30 liczb, dla których należy znaleźć wartość minimalną. Spostrzeżenia Można określać argumenty, które są liczbami, pustymi komórkami, wartościami logicznymi lub tekstowymi reprezentacjami liczb. Argumenty będące wartościami błędów lub tekstem, którego nie można przekształcić na liczby, powodują błędy. Jeśli argument jest tablicą lub odwołaniem, używane są tylko liczby zawarte w tej tablicy lub w tym odwołaniu. Puste komórki, wartości logiczne lub tekst zawarty w tablicy lub w odwołaniu są pomijane. Jeśli wartości logiczne i tekst powinny być uwzględniane, należy używać funkcji MIN.A. Jeśli argumenty nie zawierają liczb, funkcja MIN zwraca 0.

MIN.A Zwraca najmniejszą wartość z listy argumentów. Oprócz liczb, porównywany jest również tekst i wartości logiczne PRAWDA i FAŁSZ. Składnia MIN.A(wartość1;wartość2;...) Wartość1; wartość2;...    to 1 do 30 wartości, dla których należy znaleźć wartość najmniejszą. Spostrzeżenia Można określać argumenty, które są liczbami, pustymi komórkami, wartościami logicznymi lub tekstowymi reprezentacjami liczb. Argumenty będące wartościami błędów powodują wystąpienie błędów. Jeśli w obliczeniach powinny być pomijane wartości tekstowe i logiczne, zamiast funkcji MIN.A należy stosować funkcję arkusza MIN. Jeśli argument jest tablicą lub odwołaniem, używane są tylko wartości znajdujące się w tej tablicy lub w tym odwołaniu. Puste komórki oraz wartości tekstowe zawarte w tablicy lub w odwołaniu są pomijane. Argumenty, które zawierają wartość logiczną PRAWDA są obliczane jako 1; argumenty, które zawierają tekst lub wartość logiczną FAŁSZ, są obliczane jako 0 (zero). Jeśli argumenty nie zawierają żadnych wartości, funkcja MIN.A zwraca wartość 0 (zero).

WYST.NAJCZĘŚCIEJ Zwraca z tablicy lub z zakresu danych najczęściej występującą, czyli powtarzającą się wartość. Podobnie jak funkcja MEDIANA, funkcja WYST.NAJCZĘŚCIEJ jest miarą położenia. Składnia WYST.NAJCZĘŚCIEJ(liczba1;liczba2;...) Liczba1; liczba2;...    to 1 do 30 argumentów, dla których należy obliczyć wartość funkcji WYST.NAJCZĘŚCIEJ. Zamiast listy argumentów rozdzielonych średnikami można wykorzystać także pojedynczą tablicę lub odwołanie do tablicy. Spostrzeżenia Argumentami powinny być liczby, nazwy, tablice lub odwołania zawierające liczby. Jeśli argument tablicowy lub odwołaniowy zawiera tekst, wartości logiczne lub puste komórki, to wartości te są ignorowane; komórki o wartości zero są jednak włączane do obliczeń. Jeśli zbiór danych nie zawiera zduplikowanych punktów danych, funkcja WYST.NAJCZĘŚCIEJ zwraca wartość błędu #N/D!. W zbiorze wartości dominanta to najczęściej powtarzająca się wartość; mediana jest wartością środkową; a średnia oznacza wartość uśrednioną. Żadna z pojedynczych miar centralnych nie przedstawia kompletnego obrazu danych. Załóżmy, że dane zgromadzone są w trzech obszarach, połowa wokół pojedynczej niskiej wartości i druga połowa wokół dwóch dużych wartości. Zarówno funkcja ŚREDNIA, jak i funkcja MEDIANA mogą zwrócić wartość ze względnie pustego środka, podczas gdy funkcja WYST.NAJCZĘŚCIEJ może zwrócić najczęściej powtarzającą się niską wartość.

ROZKŁAD.DWUM.PRZEC Zwraca ujemny rozkład dwumianowy. Funkcja ROZKŁAD.DWUM.PRZEC zwraca w wyniku prawdopodobieństwo, że będzie liczba_p niepowodzeń przed liczba_s-tym sukcesem, kiedy stałe prawdopodobieństwo sukcesu jest prawdopodob_s. Funkcja ta pracuje podobnie jak funkcja zwracająca rozkład dwumianowy, z tym wyjątkiem, że liczba sukcesów jest stała, a liczba prób jest zmienna. Podobnie jak w przypadku rozkładu dwumianowego, próby są przyjmowane jako niezależne. Przykładowo, trzeba znaleźć 10 ludzi z doskonałym refleksem i wiadomo jest, że prawdopodobieństwo, iż kandydat posiada taką umiejętność, równe jest 0,3. Funkcja ROZKŁAD.DWUM.PRZEC oblicza prawdopodobieństwo, że trzeba będzie przeprowadzić rozmowy z pewną liczbą kandydatów nie posiadających takiej umiejętności, zanim znajdzie się 10 kandydatów posiadających taką umiejętność. Składnia ROZKŁAD.DWUM.PRZEC(liczba_p;liczba_s;prawdopodob_s) Liczba_p    to liczba porażek. Liczba_s    to progowa liczba sukcesów. Prawdopodob_s    to prawdopodobieństwo sukcesu. Spostrzeżenia Liczba_p i liczba_s są obcinane do liczb całkowitych. Jeśli jakiś argument jest nieliczbowy, funkcja ROZKŁAD.DWUM.PRZEC daje w wyniku wartość błędu #ARG!. Jeśli prawdopodob_s < 0 lub jeśli prawdopodobieństwo > 1, funkcja ROZKŁAD.DWUM.PRZEC zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeśli liczba_p < 0 lub liczba_s < 1, funkcja ROZKŁAD.DWUM.PRZEC zwraca wartość błędu #LICZBA!. Równanie ujemnego rozkładu dwumianowego przedstawia się tak: gdzie: x to liczba_p, r to liczba_s, a p to prawdopodob_s.

ROZKŁAD.NORMALNY Zwraca rozkład normalny dla określonej średniej i odchylenia standardowego. Funkcja ta ma bardzo szeroki zakres zastosowań w statystyce, łącznie z badaniem hipotez. Składnia ROZKŁAD.NORMALNY(x;średnia;odchylenie_std;skumulowany) X    to wartość, dla której należy obliczyć rozkład. Średnia    to średnia arytmetyczna rozkładu. Odchylenie_std    to odchylenie standardowe rozkładu. Skumulowany    to wartość logiczna, która określa format funkcji. Jeśli argument skumulowany ma wartość PRAWDA, wówczas funkcja ROZKŁAD.NORMALNY zwraca skumulowaną funkcję rozkładu; a jeśli ma wartość FAŁSZ, wówczas funkcja ROZKŁAD.NORMALNY zwraca funkcję gęstości prawdopodobieństwa. Spostrzeżenia Jeśli średnia lub odchylenie_std jest argumentem nieliczbowym, funkcja ROZKŁAD.NORMALNY zwraca wartość błędu #ARG!. Jeśli odchylenie_std ≤ 0, funkcja ROZKŁAD.NORMALNY zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeśli średnia = 0, odchylenie_std = 1 i skumulowany = PRAWDA, to funkcja ROZKŁAD.NORMALNY zwraca standardowy rozkład normalny, funkcję ROZKŁAD.NORMALNY. Równanie normalnej funkcji gęstości (skumulowany = FAŁSZ) przedstawia się tak: Gdy skumulowany = PRAWDA, formuła jest całką od minus nieskończoności do x danej formuły.

ROZKŁAD.NORMALNY.ODW Zwraca odwrotność skumulowanego rozkładu normalnego dla podanej średniej i odchylenia standardowego. Składnia ROZKŁAD.NORMALNY.ODW(prawdopodobieństwo;średnia;odchylenie_std) Prawdopodobieństwo    to prawdopodobieństwo odpowiadające rozkładowi normalnemu. Średnia    to średnia arytmetyczna rozkładu. Odchylenie_std    to odchylenie standardowe rozkładu. Spostrzeżenia Jeśli jakiś argument ma wartość nieliczbową, funkcja ROZKŁAD.NORMALNY.ODW zwraca wartość błędu #ARG!. Jeśli prawdopodobieństwo < 0 lub jeśli prawdopodobieństwo > 1, funkcja ROZKŁAD.NORMALNY.ODW zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeśli odchylenie_std ≤ 0, funkcja ROZKŁAD.NORMALNY zwraca wartość błędu #LICZBA! Funkcja ROZKŁAD.NORMALNY.ODW stosuje standardowy rozkład normalny, jeśli średnia = 0 i odchylenie_std = 1 (patrz funkcja ROZKŁAD.NORMALNY.S.ODW). Gdy dane jest prawdopodobieństwo p, funkcja ROZKŁAD.NORMALNY.ODW poszukuje takiej wartości x, która spełnia równanie ROZKŁAD.NORMALNY(x; średnia; odchylenie_std; PRAWDA) = p. Z tego powodu dokładność funkcji ROZKŁAD.NORMALNY.ODW zależy od dokładności funkcji ROZKŁAD.NORMALNY. Funkcja ROZKŁAD.NORMALNY.ODW korzysta z iteracyjnej techniki wyszukiwania. Jeśli po 100 iteracjach wyszukiwanie nie daje wyniku, funkcja zwraca wartość błędu #N/D.

ROZKŁAD.NORMALNY.S Zwraca funkcję skumulowanego rozkładu normalnego. Rozkład ten ma średnią zero i odchylenie standardowe równe jeden. Funkcję tę należy stosować zamiast tabeli obszarów standardowych krzywych normalnych. Składnia ROZKŁAD.NORMALNY.S(z) Z    to wartość, dla której należy obliczyć wartość funkcji. Spostrzeżenia Jeżeli z nie jest liczbą, funkcja ROZKŁAD.NORMALNY.S zwraca wartość błędu #ARG!. Równaniem standardowej funkcji gęstości rozkładu normalnego jest:

ROZKŁAD.NORMALNY.S.ODW Zwraca funkcję odwrotną skumulowanego, standardowego rozkładu normalnego. Rozkład ten ma średnią równą zero i standardowe odchylenie równe jeden. Składnia ROZKŁAD.NORMALNY.S.ODW(prawdopodobieństwo) Prawdopodobieństwo    to prawdopodobieństwo odpowiadające rozkładowi normalnemu. Spostrzeżenia Jeśli prawdopodobieństwo jest argumentem nieliczbowym, funkcja ROZKŁAD.NORMALNY.S.ODW zwraca wartość błędu #ARG!. Jeśli prawdopodobieństwo < 0 lub jeśli prawdopodobieństwo > 1, to funkcja ROZKŁAD.NORMALNY.S.ODW zwraca wartość błędu #LICZBA!. Gdy dane jest prawdopodobieństwo p, funkcja ROZKŁAD.NORMALNY.S.ODW poszukuje takiej wartości x, która spełnia równanie ROZKŁAD.NORMALNY.S(z) = p. Z tego powodu dokładność funkcji ROZKŁAD.NORMALNY.S.ODW zależy od dokładności funkcji ROZKŁAD.NORMALNY.S. Funkcja ROZKŁAD.NORMALNY.S.ODW korzysta z iteracyjnej techniki wyszukiwania. Jeśli po 100 iteracjach wyszukiwanie nie daje wyniku, funkcja zwraca wartość błędu #N/D.

PEARSON Zwraca współczynnik korelacji liniowej Pearsona r. Jest to bezwymiarowy wskaźnik, którego wartość mieści się w zakresie od -1,0 do 1,0 włącznie, i odzwierciedla stopień liniowej zależności pomiędzy dwoma zestawami danych. Składnia PEARSON(tablica1;tablica2) Tablica1    to zbiór wartości niezależnych. Tablica2    to zbiór wartości zależnych. Spostrzeżenia Argumenty powinny być liczbami lub nazwami, stałymi tablicowymi lub odwołaniami, które zawierają liczby. Jeśli argument tablicowy lub odwołaniowy zawiera tekst, wartości logiczne lub puste komórki, to wartości te są ignorowane. Komórki o wartości zero są jednak włączane do obliczeń. Jeżeli argumenty tablica1 i tablica2 są puste lub mają inną liczbę punktów danych, funkcja PEARSON zwraca wartość błędu #N/D!. Wzór na współczynnik korelacji liniowej Pearsona, r, jest następujący: gdzie x i y są wynikami funkcji ŚREDNIA(tablica1) i ŚREDNIA(tablica2

PERCENTYL Zwraca k-ty percentyl wartości w zakresie. Funkcję tę można stosować do określania progu akceptacji. Na przykład można podjąć decyzję o przebadaniu kandydatów, których wyniki są powyżej 90-ego percentylu. Składnia PERCENTYL(tablica;k) Tablica    to tablica lub zakres danych, który określa względną pozycję. K    to wartość percentylu w zakresie od 0 do 1 włącznie. Spostrzeżenia Jeżeli argument tablica jest pusty lub zawiera więcej niż 8191 punktów danych, funkcja PERCENTYL zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeżeli k jest argumentem nieliczbowym, funkcja PERCENTYL zwraca wartość błędu #ARG!. Jeżeli argument k < 0 lub k > 1, funkcja PERCENTYL zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeżeli argument k nie jest wielokrotnością 1/(n — 1), funkcja PERCENTYL stosuje interpolację w celu określenia wartości k-tego percentylu.

PROCENT.POZYCJA Zwraca procentową pozycję wartości w zestawie danych. Funkcja ta może być użyta do oceny względnej pozycji wartości w zestawie danych. Na przykład funkcję PROCENT.POZYCJA można zastosować do oceny pozycji jakiegoś wyniku testu zdolności w zbiorze wyników testu. Składnia PROCENT.POZYCJA(tablica;x;istotność) Tablica    to tablica lub zakres danych z wartościami liczbowymi, który określa względną pozycję. X    to wartość, której pozycja ma być obliczona. Istotność    to wartość opcjonalna, która określa liczbę cyfr znaczących w zwracanej wartości procentowej. Jeżeli argument ten jest pominięty, funkcja PROCENT.POZYCJA stosuje trzy cyfry (0,xxx). Spostrzeżenia Jeżeli argument tablica jest argumentem pustym, funkcja PROCENT.POZYCJA zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeżeli argument istotność < 1, funkcja PROCENT.POZYCJA zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeżeli wartość argumentu x nie ma odpowiednika wśród wartości argumentu tablica, funkcja PROCENT.POZYCJA realizuje interpolację, aby zwrócić właściwą pozycję procentową.

PERMUTACJE Zwraca liczbę permutacji dla podanej liczby obiektów, które można wybrać z szerszej grupy obiektów liczbowych. Permutacją jest dowolny zbiór lub podzbiór obiektów lub zdarzeń, gdzie ważne jest wewnętrzne uporządkowanie. Permutacje różnią się od kombinacji, dla których wewnętrzne uporządkowanie nie jest istotne. Funkcję tę należy stosować do obliczania prawdopodobieństwa typu loteryjnego. Składnia PERMUTACJE(liczba;wybór_liczba) Liczba    to liczba całkowita, która opisuje liczbę obiektów. Wybór_liczba    to liczba całkowita, która opisuje liczbę obiektów w każdej permutacji. Spostrzeżenia Obydwa argumenty są w razie potrzeby obcinane do liczb całkowitych. Jeżeli argumenty liczba lub wybór_liczba są argumentami nieliczbowymi, funkcja PERMUTACJE zwraca wartość błędu #ARG!. Jeżeli argument liczba ≤ 0 lub wybór_liczba < 0, funkcja PERMUTACJE zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeżeli argument liczba < wybór_liczba, funkcja PERMUTACJE zwraca wartość błędu #LICZBA!.

ROZKŁAD.POISSON Zwraca skumulowaną funkcję (dystrybuantę) rozkładu Poissona. Zwykłym zastosowaniem rozkładu Poissona jest prognozowanie liczby zdarzeń w danym czasie, takiej jak liczba samochodów przejeżdżających przez plac w czasie jednej minuty. Składnia ROZKŁAD.POISSON (x;średnia;skumulowany) X    to liczba zdarzeń. Średnia    to oczekiwana wartość liczbowa. Skumulowany    to wartość logiczna, która określa formę zwracanego rozkładu prawdopodobieństwa. Jeżeli argument skumulowany ma wartość PRAWDA, funkcja ROZKŁAD.POISSON zwraca skumulowane prawdopodobieństwo Poissona, że liczba przypadkowych zdarzeń będzie pomiędzy zero a x włącznie; jeśli ma wartość FAŁSZ, wówczas funkcja ta zwraca funkcję masy prawdopodobieństwa Poissona, że liczba zdarzeń będzie dokładnie równa x. Spostrzeżenia Jeżeli argument x nie jest liczbą całkowitą, jest obcinany do liczby całkowitej. Jeżeli argumenty x lub średnia nie są wartościami liczbowymi, funkcja ROZKŁAD.POISSON zwraca wartość błędu #ARG!. Jeżeli argument x < 0, funkcja ROZKŁAD.POISSON zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeżeli argument średnia ≤ 0, funkcja ROZKŁAD.POISSON zwraca wartość błędu #LICZBA!.

PRAWDPD Zwraca prawdopodobieństwo, że wartości w zakresie znajdują się pomiędzy dwiema granicami. Jeżeli argument górna_granica nie jest podany, funkcja ta zwraca prawdopodobieństwo, że wartości w zakres_x są równe dolna_granica. Składnia PRAWDPD(zakres_x;zakres_prawdop;dolna_granica;górna_granica) Zakres_x    to zakres wartości liczbowych x, z którymi związane są prawdopodobieństwa. Zakres_prawdop    to zestaw prawdopodobieństw związanych z wartościami w zakres_x. Dolna_granica    to dolna granica wartości, dla których poszukuje się prawdopodobieństwa. Górna_granica    to opcjonalna górna granica wartości, dla których poszukuje się prawdopodobieństwa. Spostrzeżenia Jeżeli jakaś wartość w argumencie zakres_prawdop ≤ 0 lub jeśli jakaś wartość w zakres_prawdop > 1, funkcja PRAWDPD zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeżeli suma wartości w argumencie zakres_prawdop ą 1, funkcja PRAWDPD zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeżeli argument górna_granica jest pominięty, funkcja PRAWDPD zwraca prawdopodobieństwo równości argumentowi dolna_granica. Jeżeli argumenty zakres_x i zakres_prawdop zawierają różną liczbę punktów danych, funkcja PRAWDPD zwraca wartość błędu #N/D!.

KWARTYL Zwraca kwartyl zbioru danych. Kwartyle często są używane w danych o sprzedaży i w danych statystycznych do dzielenia populacji na grupy. Na przykład funkcję KWARTYL można zastosować do znalezienia górnych 25% dochodów w populacji. Składnia KWARTYL(tablica;kwartyl) Tablica    to tablica lub zakres komórek wartości liczbowych, dla których chcemy obliczyć wartość kwartylu. Spostrzeżenia Jeżeli argument tablica jest pusty, funkcja KWARTYL zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeśli argument kwartyl nie jest liczbą całkowitą, zostanie obcięty do liczby całkowitej. Jeśli argument kwartyl < 0 lub jeśli kwartyl > 4, funkcja KWARTYL zwraca wartość błędu #LICZBA!. Funkcje MIN, MEDIANA i MAX zwracają tę samą liczbę co funkcja KWARTYL, jeśli argument kwartyl jest równy odpowiednio 0, 2 i 4.

POZYCJA Zwraca pozycję pewnej liczby na liście liczb. Pozycja liczby jest to jej wielkość w stosunku do innych wartości na liście. (Gdyby przeprowadzić sortowanie listy, pozycja liczby oznaczałaby jej miejsce na liście po sortowaniu.) Składnia POZYCJA(liczba;lista;lp) Liczba    to liczba, której pozycję chcemy znaleźć. Lista    to tablica albo odwołanie do listy liczb. Nieliczbowe wartości argumentu lista będą ignorowane. Lp    to liczba określająca sposób określania pozycji liczby. Jeżeli argument lp jest równy 0 lub jest pominięty, program Microsoft Excel określa pozycję liczby, jak gdyby argument lista był listą sortowaną w kolejności malejącej. Jeżeli argument lp ma dowolną wartość niezerową, program Microsoft Excel określa pozycję liczby, jak gdyby argument lista był listą sortowaną w kolejności rosnącej. Spostrzeżenia Funkcja POZYCJA nadaje zduplikowanym liczbom taką samą pozycję. Obecność zduplikowanych liczb ma jednak wpływ na pozycje następnych liczb. Przykładowo, jeżeli na liście liczb całkowitych liczba 10 pojawia się dwukrotnie i ma pozycję 5, wówczas liczba 11 będzie miała pozycję 7 (żadna liczba nie będzie miała pozycji 6). W pewnych sytuacjach przydatne może być uwzględnianie przy obliczaniu pozycji także liczb zduplikowanych, czyli powtarzających się. W poprzednim przykładzie powtarzająca się liczba 10 mogłaby, na przykład, uzyskać pozycję 5,5. Cel ten można osiągnąć, dodając do wyniku funkcji POZYCJA pewną wartość korygującą. Metoda taka jest skuteczna zarówno w przypadku obliczania pozycji w kolejności malejącej (argument lp = 0 lub pominięty), jak i w kolejności rosnącej (argument lp jest różny od zera). Wartość korygująca jest obliczana następująco: wk=[ILE.LICZB(lista) + 1 – POZYCJA(liczba; tablica; 0) – POZYCJA(liczba; tablica, 1)]/2. W poniższym przykładzie POZYCJA(A2;A1:A5;1) = 3. Współczynnik korygujący wynosi (5 + 1 – 2 – 3)/2 = 0,5 a obliczona przy jego uwzględnieniu pozycja wynosi 3 + 0,5 = 3,5. Jeśli pewna liczba występuje na liście tylko raz, współczynnik korygujący dla jej pozycji wynosi 0.

R.KWADRAT Zwraca kwadrat współczynnika korelacji iloczynu momentów Pearsona dla punktów danych w argumentach znane_y i znane_x. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz opis funkcji PEARSON. Wartość r-kwadrat można zinterpretować jako proporcję wariancji y przypisywaną do wariancji x. Składnia R.KWADRAT(znane_y;znane_x) Znane_y    to tablica lub zakres punktów danych. Znane_x    to tablica lub zakres punktów danych. Spostrzeżenia Argumenty muszą być liczbami, nazwami, tablicami albo adresami, które zawierają liczby. Jeśli argument tablicowy lub odwołaniowy zawiera tekst, wartości logiczne lub puste komórki, to wartości te są ignorowane. Komórki o wartości zero są jednak włączane do obliczeń. Jeśli argumenty znane_y i znane_x są puste lub zawierają różną liczbę punktów danych, funkcja R.KWADRAT zwraca wartość błędu #N/D!.

SKOŚNOŚĆ Zwraca skośność rozkładu. Skośność charakteryzuje stopień asymetrii rozkładu wokół jego średniej. Skośność dodatnia określa rozkład z asymetrią rozciągającą się w kierunku wartości dodatnich. Skośność ujemna określa rozkład z asymetrią rozciągającą się w kierunku wartości ujemnych. Składnia SKOŚNOŚĆ(liczba1;liczba2;...) Liczba; liczba2;...    to od 1 do 30 argumentów, dla których należy obliczyć skośność. Zamiast argumentów rozdzielonych średnikami, można użyć pojedynczej tablicy lub odwołania do tablicy. Spostrzeżenia Argumenty muszą być liczbami, nazwami, tablicami albo odwołaniami, które zawierają liczby. Jeśli argument tablicowy lub odwołaniowy zawiera tekst, wartości logiczne lub puste komórki, to wartości te są ignorowane; komórki o wartości zero są jednak włączane do obliczeń. Jeśli liczba punktów danych jest mniejsza niż trzy lub jeśli przykładowe odchylenie standardowe równe jest zero, funkcja SKOŚNOŚĆ zwraca wartość błędu #DZIEL/0!.

NACHYLENIE Zwraca nachylenie wykresu regresji liniowej dla wszystkich punktów danych w argumentach znane_y i znane_x. Nachylenie to współrzędna pionowa podzielona przez współrzędną poziomą między dwoma dowolnymi punktami na linii, która określa wielkość zmiany wzdłuż linii regresji. Składnia NACHYLENIE(znane_y;znane_x) Znane_y    to tablica lub zakres komórek zawierający numeryczne zależne punkty danych. Znane_x    to zbiór niezależnych punktów danych. Spostrzeżenia Argumenty muszą być liczbami, nazwami, tablicami albo odwołaniami, które zawierają liczby. Jeśli argument tablicowy lub odwołaniowy zawiera tekst, wartości logiczne lub puste komórki, to wartości te są ignorowane. Komórki o wartości zero są jednak włączane do obliczeń. Jeśli argumenty znane_y i znane_x są puste lub mają różną liczbę punktów danych, funkcja NACHYLENIE zwraca wartość błędu #N/D!.

MIN.K Zwraca k-tą najmniejszą wartość ze zbioru danych. Funkcji tej należy używać do uzyskiwania wartości znajdujących się w określonej względnej pozycji w zbiorze danych. Składnia MIN.K(tablica;k) Tablica    to tablica lub zakres danych numerycznych, dla których należy określić k-tą najmniejszą wartość. K    to pozycja (od najniższej) w tablicy lub w zakresie danych, którą ma zwrócić funkcja. Spostrzeżenia Jeśli tablica jest pusta, funkcja MIN.K zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeśli k ≤ 0 lub jeśli wartość k jest większa niż liczba punktów danych, funkcja MIN.K zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeśli n jest liczbą punktów danych w tablicy, funkcja MIN.K(tablica;1) równa jest najmniejszej wartości, a funkcja MIN.K(tablica;n) równa jest największej wartości.

NORMALIZUJ Zwraca wartość znormalizowaną z rozkładu opisanego przez argumenty średnia i odchylenie_std. Składnia NORMALIZUJ(x;średnia;odchylenie_std) X    to wartość, którą należy znormalizować. Średnia    to średnia arytmetyczna rozkładu. Odchylenie_std    to standardowe odchylenie rozkładu. Spostrzeżenia Jeśli odchylenie_std ≤ 0, funkcja NORMALIZUJ zwraca wartość błędu #LICZBA!.

ODCH.STANDARDOWE Szacuje odchylenie standardowe próbki. Odchylenie standardowe jest miarą tego, jak szeroko wartości są rozproszone od wartości przeciętnej (średniej). Składnia ODCH.STANDARDOWE(liczba1;liczba2;...) Liczba1; liczba2;...    to od 1 do 30 argumentów odpowiadających próbce populacji. Zamiast argumentów rozdzielonych średnikami można użyć pojedynczej tablicy lub odwołania do tablicy. Spostrzeżenia Funkcja ODCH.STANDARDOWE zakłada, że jej argumenty to próbki populacji. Jeśli dane reprezentują całą populację, należy obliczyć standardowe odchylenie za pomocą funkcji ODCH.STANDARD.POPUL.A. Odchylenie standardowe jest obliczane za pomocą metody „nieobciążona” lub metody "n-1 Wartości logiczne, takie jak PRAWDA i FAŁSZ, oraz tekst są ignorowane. Jeśli wartości logiczne i tekst nie powinny być ignorowane, należy użyć funkcji arkusza ODCH.STANDARDOWE.A.

ODCH.STANDARDOWE.A Szacuje odchylenie standardowe próbki. Odchylenie standardowe jest miarą tego, jak szeroko wartości są rozproszone od wartości przeciętnej (średniej). W obliczeniach mogą być brane pod uwagę teksty oraz wartości logiczne PRAWDA i FAŁSZ. Składnia ODCH.STANDARDOWE.A(wartość1;wartość2;...) Wartość1; wartość2;...    to od 1 do 30 wartości odpowiadających próbce populacji. Zamiast argumentów rozdzielonych średnikami można użyć pojedynczej tablicy lub odwołania do tablicy. Spostrzeżenia Funkcja ODCH.STANDARDOWE.A zakłada, że jej argumenty to próbka populacji. Jeśli dane reprezentują całą populację, należy obliczyć standardowe odchylenie za pomocą funkcji ODCH.STANDARD.POPUL.A. Argumenty, które zawierają wartość PRAWDA, są oszacowywane jako 1; argumenty, które zawierają tekst lub wartość FAŁSZ, są oszacowywane jako 0 (zero). Jeśli w obliczeniach tekst i wartości logiczne powinny być pomijane, należy stosować funkcję arkusza ODCH.STANDARD. Odchylenie standardowe jest obliczane za pomocą metody „nieobciążonej” lub metody „n-1”;.

ODCH.STANDARD.POPUL Oblicza odchylenie standardowe dla całej populacji podanej w postaci argumentów. Odchylenie standardowe jest miarą tego, jak szeroko wartości są rozproszone od wartości średniej. Składnia ODCH.STANDARD.POPUL(liczba1;liczba2;...) Liczba1; liczba2;...    to od 1 do 30 argumentów odpowiadających populacji. Zamiast argumentów rozdzielonych średnikami można użyć pojedynczej tablicy lub odwołania do tablicy. Tekst i wartości logiczne, takie jak PRAWDA i FAŁSZ, są ignorowane. Jeśli wartości logiczne i tekst nie powinny być ignorowane, należy użyć funkcji arkusza ODCH.STANDARDOWE.POPUL.A. Spostrzeżenia Funkcja ODCH.STANDARD.POPUL zakłada, że jej argumenty to cała populacja. Jeśli dane reprezentują próbkę populacji, odchylenie standardowe należy obliczyć za pomocą funkcji ODCH.STANDARDOWE. Dla dużych próbek funkcje ODCH.STANDARDOWE i ODCH.STANDARD.POPUL zwracają w przybliżeniu jednakowe wartości. Odchylenie standardowe jest obliczane przy użyciu metody "obciążona" lub metody "n".

ODCH.STANDARD.POPUL.A Oblicza odchylenie standardowe dla całej populacji podanej jako argumenty, w tym tekst i wartości logiczne. Odchylenie standardowe jest miarą tego, jak szeroko wartości są rozproszone od wartości średniej. Składnia ODCH.STANDARD.POPUL.A(wartość1;wartość2;...) Wartość1; wartość2;...    to od 1 do 30 wartości odpowiadających populacji. Zamiast argumentów rozdzielonych średnikami można użyć pojedynczej tablicy lub odwołania do tablicy. Spostrzeżenia Funkcja ODCH.STANDARD.POPUL.A zakłada, że jej argumenty to cała populacja. Jeżeli dane reprezentują próbkę populacji, należy obliczyć odchylenie standardowe za pomocą funkcji ODCH.STANDARDOWE.A. Argumenty, które zawierają wartość PRAWDA, są oszacowywane jako 1; argumenty, które zawierają tekst lub wartość logiczną FAŁSZ, są oszacowywane jako 0 (zero). Jeśli w obliczeniach tekst i wartości logiczne powinny być pomijane, należy stosować funkcję arkusza ODCH.STANDARD.POPUL. Dla dużych próbek funkcje ODCH.STANDARDOWE.A i ODCH.STANDARD.POPUL.A dają w przybliżeniu jednakowe wartości. Odchylenie standardowe jest obliczane za pomocą metody "obciążona" lub metodę "n".

REGBŁSTD Zwraca błąd standardowy prognozowanej wartości y dla każdego x w regresji. Błąd standardowy jest miarą wielkości błędu przy prognozowaniu wartości y dla oddzielnej wartości x. Składnia REGBŁSTD(znane_y;znane_x) Znane_y    to tablica lub zakres zależnych punktów danych. Znane_x    to tablica lub zakres niezależnych punktów danych. Spostrzeżenia Argumenty muszą być liczbami, nazwami, tablicami albo odwołaniami, które zawierają liczby. Jeśli argument tablicowy lub odwołaniowy zawiera tekst, wartości logiczne lub puste komórki, to wartości te są ignorowane. Komórki o wartości zero są jednak włączane do obliczeń. Jeśli argumenty znane_y i znane_x są puste lub mają różną liczbę punktów danych, funkcja REGBŁSTD zwraca wartość błędu #N/D!.

ROZKŁAD.T Zwraca Punkty procentowe (prawdopodobieństwo) dla rozkładu t Studenta, gdzie wartość numeryczna (x) jest obliczoną wartością t, dla której należy obliczyć Punkty procentowe. Rozkład t jest stosowany przy testowaniu hipotez dla małych próbek zbiorów danych. Funkcję tę należy stosować zamiast tabeli wartości krytycznych dla rozkładu t. Składnia ROZKŁAD.T(x;stopnie_swobody;ślady) X   to wartość numeryczna, przy której należy oszacować rozkład. Stopnie_swobody   to liczba całkowita oznaczająca liczbę stopni swobody. Ślady   określa, liczbę stron rozkładu, który powinien zostać zwrócony. Jeśli ślady = 1, funkcja ROZKŁAD.T zwraca rozkład jednostronny. Jeśli ślady = 2, funkcja ROZKŁAD.T zwraca rozkład dwustronny. Spostrzeżenia Jeśli jakiś argument ma wartość nienumeryczną, funkcja ROZKŁAD.T zwraca wartość błędu #ARG!. Jeśli argument stopnie_swobody < 1, funkcja ROZKŁAD.T zwraca wartość błędu #LICZBA!. Argumenty stopnie_swobody i ślady obcinane są do liczb całkowitych. Jeśli argument ślady ma wartość inną niż 1 lub 2, funkcja ROZKŁAD.T zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeśli x < 0, funkcja ROZKŁAD.T zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeśli ślady = 1, funkcja ROZKŁAD.T jest obliczana jako ROZKŁAD.T = P( X>x ), gdzie X jest zmienną losową o rozkładzie t. Jeśli ślady = 2, funkcja ROZKŁAD.T jest obliczana jako ROZKŁAD.T = P(|X| > x) = P(X > x lub X < -x). Ponieważ wartości x < 0 nie są dopuszczalne, należy zauważyć, że dla x < 0 mamy ROZKŁAD.T(-x;stopnie_swobody;1) = 1 – ROZKŁAD.T(x;stopnie_swobody;1) = P(X > -x) oraz ROZKŁAD.T(-x;stopnie_swobody;2) = ROZKŁAD.T(x,stopnie_swobody;2) = P(|X| > x).

ROZKŁAD.T.ODW Zwraca wartość t rozkładu t Studenta jako funkcję prawdopodobieństwa i liczby stopni swobody. Składnia ROZKŁAD.T.ODW(prawdopodobieństwo;stopnie_swobody) Prawdopodobieństwo   to prawdopodobieństwo skojarzone z rozkładem dwustronnym t Studenta. Stopnie_swobody   to liczba stopni swobody, dla których należy określić rozkład. Spostrzeżenia Jeśli jakikolwiek argument ma wartość nienumeryczną, funkcja ROZKŁAD.T.ODW zwraca wartość błędu #ARG!. Jeżeli argument prawdopodobieństwo < 0 lub jeśli argument prawdopodobieństwo > 1, funkcja ROZKŁAD.T.ODW zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeśli argument stopnie_swobody nie jest liczbą całkowitą, argument jest obcinany do liczby całkowitej. Jeśli argument stopnie_swobody < 1, funkcja ROZKŁAD.T.ODW zwraca wartość błędu #LICZBA!. Funkcja ROZKŁAD.T.ODW zwraca taką wartość t, że P(|X| > t) = prawdopodobieństwo, gdzie X jest zmienną losową o rozkładzie t oraz P(|X| > t) = P(X < -t lub X > t). Jednostronna wartość t może zostać obliczona przez zamianę prawdopodobieństwa na 2*prawdopodobieństwo. Dla prawdopodobieństwa równego 0,05 i argumentu stopnie swobody równego 10 wartość dwustronna obliczana jest jako ROZKŁAD.T.ODW(0,05;10) i funkcja zwraca wartość 2,28139. Wartość jednostronna dla takiego samego prawdopodobieństwa i dla takich samych stopni swobody może zostać obliczona przez funkcję ROZKŁAD.T.ODW(2*0,05;10), która zwróci wartość 1,812462. Uwaga   W niektórych tablicach prawdopodobieństwo wyrażane jest jako (1-p). Gdy dane jest prawdopodobieństwo p, funkcja ROZKŁAD.T.ODW poszukuje takiej wartości x, która spełnia równanie ROZKŁAD.T(x; stopnie_swobody; 2) = p. Z tego powodu dokładność funkcji ROZKŁAD.T.ODW zależy od dokładności funkcji ROZKŁAD.T. Funkcja ROZKŁAD.T.ODW korzysta z iteracyjnej techniki wyszukiwania. Jeśli po 100 iteracjach wyszukiwanie nie daje wyniku, funkcja zwraca wartość błędu #N/D.

REGLINW Zwraca wartości wzdłuż trendu liniowego. Dopasowuje linię prostą (przy użyciu metody najmniejszych kwadratów) do tablic znane_y i znane_x. Zwraca wartości y wzdłuż tej linii, aby określić tablicę nowe_x. Składnia REGLINW(znane_y;znane_x;nowe_x;stała) Znane_y    to zestaw znanych wartości y spełniających zależność y = mx + b. Jeśli tablica znane_y znajduje się w pojedynczej kolumnie, to każda kolumna tablicy znane_x jest interpretowana jako oddzielna zmienna. Jeśli tablica znane_y znajduje się w pojedynczym wierszu, to każdy wiersz tablicy znane_x jest interpretowany jako oddzielna zmienna. Znane_x    to opcjonalny zestaw znanych wartości x spełniających zależność y = mx + b. Tablica znane_x może zawierać jeden lub kilka zestawów zmiennych. Jeżeli używana jest tylko jedna zmienna, to znane_y i znane_x mogą być zakresami o dowolnym kształcie dopóki mają jednakowe wymiary. Jeżeli używana jest więcej niż jedna zmienna, to tablica znane_y musi być wektorem (tzn. zakresem o wysokości jednego wiersza lub szerokości jednej kolumny). Jeżeli argument znane_x jest pominięty, przyjmuje się, że jest on tablicą {1;2;3;...} o tym samym rozmiarze, co znane_y. Nowe_x    to nowe wartości x, dla których funkcja REGLINW ma zwrócić odpowiednie wartości y. Argument nowe_x musi zawierać jedną kolumnę (lub wiersz) dla każdej niezależnej zmiennej, tak jak w przypadku argumentu znane_x. Jeżeli argument znane_y jest jedną kolumną, to tablice znane_x i nowe_x powinny mieć taką samą liczbę wierszy. Jeżeli argument nowe_ x zostanie pominięty, to przyjmuje się, że jest on taki sam, jak argument znane_x. Jeżeli zarówno argument znane_x, jak i nowe_x zostanie pominięty, to przyjmuje się, że są one tablicą {1;2;3;...} o takiej samej wielkości, co tablica znane_y. Stała    to wartość logiczna określająca, czy stała b ma być wymuszana jako równa 0. Jeżeli stała ma wartość PRAWDA lub jest pominięta, to stała b jest obliczana normalnie. Jeżeli stała ma wartość FAŁSZ, to stała b jest ustawiana jako równa 0, a wartości m są tak dostosowywane, aby spełniać równanie y = mx. Spostrzeżenia Aby uzyskać informacje o sposobie dopasowywania linii do danych przez program Microsoft Excel, zobacz temat REGLINP. Funkcji REGLINW można używać, aby dopasować krzywą wielomianową za pomocą regresji wobec tej samej zmiennej podniesionej do różnych potęg. Na przykład można przyjąć, że kolumna A zawiera wartości y, a kolumna B wartości x. Można wprowadzić wartość x^2 w kolumnie C, x^3 w kolumnie D itd., a następnie przeprowadzić regresję kolumn B — D wobec kolumny A. Formuły zwracające tablice należy wprowadzać w postaci formuł tablicowych. Wprowadzając stałą tablicową dla argumentu, takiego jak znane_x, należy rozdzielać średnikami wartości w tym samym wierszu, a wiersze odwrotnymi kreskami ukośnymi (\).

ŚREDNIA.WEWN Zwraca średnią wewnętrznego zbioru danych. Funkcja ŚREDNIA.WEWN oblicza średnią, wykluczając pewien procent punktów danych z górnego i dolnego krańca zbioru danych. Funkcję tę należy stosować wtedy, gdy analizując dane, trzeba z nich wykluczyć wartości skrajne. Składnia ŚREDNIA.WEWN(tablica;procent) Tablica    to tablica lub zakres wartości, które należy obciąć i obliczyć dla nich średnią. Procent    to ułamkowa liczba określająca punkty danych, które powinny być wykluczone z obliczeń. Na przykład, jeśli procent = 0,2, ze zbioru danych zawierających 20 punktów (20 x 0,2) zostaną obcięte 4 punkty: 2 punkty z górnego obszaru i 2 punkty z dolnego obszaru zbioru danych. Spostrzeżenia Jeśli argument procent < 0 lub argument procent > 1, funkcja ŚREDNIA.WEWN zwraca wartość błędu #LICZBA!. Funkcja ŚREDNIA.WEWN zaokrągla liczbę wykluczanych punktów danych w dół, do najbliższej wielokrotności liczby 2. Jeśli procent = 0,1, 10 procent z 30 punktów danych to 3 punkty. W celu zapewnienia symetrii funkcja ŚREDNIA.WEWN wyklucza jedną wartość z górnego obszaru i jedną wartość z dolnego obszaru zbioru danych.

TEST.T Zwraca prawdopodobieństwo skojarzone z testem t Studenta. Funkcję TEST.T należy stosować do określenia, czy istnieje prawdopodobieństwo tego, że dwie próbki pochodzą z tych samych podległych populacji, które mają taką samą wartość średnią. Składnia TEST.T(tablica1;tablica2;ślady;typ) Tablica1    to pierwszy zbiór danych. Tablica2    to drugi zbiór danych. Ślady    określa liczbę śladów rozkładu. Jeśli argument ślady = 1, funkcja TEST.T stosuje rozkład jednostronny. Jeśli argument ślady = 2, funkcja TEST.T stosuje rozkład dwustronny. Spostrzeżenia Jeśli tablica1 i tablica2 mają różną liczbę punktów danych, a typ = 1 (sparowane), funkcja TEST.T zwraca wartość błędu #N/D!. Argumenty ślady i typ obcinane są do liczb całkowitych. Jeśli argument ślady lub argument typ ma wartość nienumeryczną, funkcja TEST.T zwraca wartość błędu #ARG!. Jeśli argument ślady ma wartość inną niż 1 lub 2, funkcja TEST.T zwraca wartość błędu #LICZBA!. Funkcja TEST.T wykorzystuje dane w tablicach tablica1 i tablica2 i na ich podstawie oblicza nieujemną statystykę t. Jeśli ślady=1, funkcja TEST.T zwraca prawdopodobieństwo wyższej wartości statystyki t przy założeniu, że dane w tablicach tablica1 i tablica2 są próbkami z populacji o tej samej średniej. Wynik funkcji TEST.T z argumentem ślady=2 jest dwa razy większy niż wynik tej samej funkcji z argumentem ślady=1 i odpowiada prawdopodobieństwu wyższej wartości bezwzględnej statystyki t przy tych samych założeniach co do średnich populacji.

WARIANCJA Szacuje wariancję na podstawie próbki. Składnia WARIANCJA(liczba1;liczba2;...) Liczba1; liczba2;...    to od 1 do 30 argumentów liczbowych, odpowiadających próbce populacji. Spostrzeżenia Funkcja WARIANCJA przyjmuje, że jej argumenty są próbką z populacji. Jeśli dane reprezentują całą populację, należy obliczyć wariancję, stosując funkcję WARIANCJA.POPUL. Wartości logiczne, takie jak PRAWDA i FAŁSZ, oraz tekst są ignorowane. Jeśli wartości logiczne i tekst nie powinny być ignorowane, należy użyć funkcji arkusza WARIANCJA.A.

WARIANCJA.A Szacuje wariancję na podstawie próbki. Oprócz liczb, w obliczeniach może być brany pod uwagę tekst oraz wartości logiczne PRAWDA i FAŁSZ. Składnia WARIANCJA.A(wartość1;wartość2;...) Wartość1; wartość2;...    to od 1 do 30 wartości, które odpowiadają próbce populacji. Spostrzeżenia Funkcja WARIANCJA.A przyjmuje, że jej argumenty są próbką populacji. Jeśli dane reprezentują całą populację, należy obliczyć wariancję, stosując funkcję WARIANCJA.POPUL.A. Argumenty, które zawierają wartość logiczną PRAWDA, są oszacowywane jako 1; argumenty, które zawierają tekst lub wartość logiczną FAŁSZ, są oszacowywane jako 0 (zero). Jeśli w obliczeniach wartości tekstowe i logiczne powinny być pomijane, należy stosować funkcję arkusza WARIANCJA

WARIANCJA.POPUL Oblicza wariancję na podstawie całej populacji. Składnia WARIANCJA.POPUL(liczba1;liczba2;...) Liczba1; liczba2;...    to od 1 to 30 argumentów liczbowych, odpowiadających populacji. Spostrzeżenia Funkcja WARIANCJA.POPUL zakłada, że jej argumenty reprezentują całą populację. Jeśli dane reprezentują próbkę populacji, wówczas należy obliczyć wariancję, stosując funkcję WARIANCJA. Wartości logiczne, takie jak PRAWDA i FAŁSZ, oraz tekst są ignorowane. Jeśli wartości logiczne i tekst nie powinny być ignorowane, należy użyć funkcji arkusza WARIANCJA.POPUL.A.

WARIANCJA.POPUL.A Oblicza wariancję na podstawie całej populacji. Oprócz liczb, w obliczeniach mogą być brane pod uwagę teksty oraz wartości logiczne PRAWDA i FAŁSZ. Składnia WARIANCJA.POPUL.A(wartość1;wartość2;...) Wartość1; wartość2;...    to od 1 do 30 wartości odpowiadających populacji. Spostrzeżenia Funkcja WARIANCJA.POPUL.A przyjmuje, że jej argumentami jest cała populacja. Jeśli dane reprezentują próbkę z populacji, wówczas należy obliczyć wariancję, stosując funkcję WARIANCJA.A. Argumenty, które zawierają wartość logiczną PRAWDA, są oszacowywane jako 1; argumenty, które zawierają tekst lub wartość logiczną FAŁSZ, są oszacowywane jako 0 (zero). Jeśli w obliczeniach wartości tekstowe i logiczne powinny być pomijane, należy stosować funkcję arkusza WARIANCJA.POPUL

ROZKŁAD.WEIBULL Zwraca skumulowaną funkcję (dystrybuantę) rozkładu Weibulla. Rozkład ten należy stosować w analizie niezawodności; na przykład przy obliczaniu średniego czasu międzyawaryjnego urządzeń. Składnia ROZKŁAD.WEIBULL(x;alfa;beta;skumulowany) X    to wartość, dla której ta funkcja ma być obliczona. Alfa    to parametr rozkładu. Beta    to parametr rozkładu. Skumulowany    wyznacza formę funkcji. Spostrzeżenia Jeżeli argument x, alfa lub beta nie jest liczbą, funkcja ROZKŁAD.WEIBULL zwraca wartość błędu #ARG!. Jeżeli x < 0, funkcja ROZKŁAD.WEIBULL zwraca wartość błędu #LICZBA!. Jeśli argument alpha ≤ 0 lub argument beta ≤ 0, funkcja ROZKŁAD.WEIBULL zwraca wartość błędu #LICZBA!.

TEST.Z Zwraca prawdopodobieństwo testu dwustronnego z. Dla pewnej przyjętej w hipotezie średniej z populacji, μ0, funkcja TEST.Z zwraca prawdopodobieństwo, że średnia z próbki będzie większa od średniej z obserwacji w zbiorze danych (tablicy), tj. od obserwowanej średniej próbki. W sekcji Spostrzeżenia poniżej opisano możliwości użycia funkcji TEST.Z w formule do obliczenia prawdopodobieństwa testu dwustronnego. Składnia TEST.Z(tablica,μ0,sigma) Tablica   to tablica lub zakres danych, w stosunku do którego ma być testowana wartość μ0 μ0    to testowana wartość. Sigma   to odchylenie standardowe populacji (znane). Jeżeli argument ten zostanie pominięty, będzie stosowane standardowe odchylenie próbki. Spostrzeżenia Jeżeli argument tablica jest pusty, funkcja TEST.Z zwraca wartość błędu #N/D!. Funkcja TEST.Z reprezentuje prawdopodobieństwo, że średnia z próbki będzie większa od obserwowanej wartości ŚREDNIA(tablica), gdy średnia bazowej populacji wynosi μ0. Z symetrii rozkładu normalnego, jeśli ŚREDNIA(tablica) < μ0, funkcja TEST.Z zwróci wartość większą niż 0,5. Poniższej formuły programu Excel można użyć do obliczenia dwustronnego prawdopodobieństwa, że średnia z próbki będzie bardziej odległa od μ0 (w dowolnym kierunku) niż ŚREDNIA(tablica), gdy średnia bazowej populacji wynosi μ0: =2 * MIN(TEST.Z(tablica,μ0,sigma), 1 - TEST.Z(tablica,μ0,sigma)).

KONIEC