Lekcja 4 na 23 lipca 2016 r.

Bożym ideałem dla jego Kościoła jest znalezienie w nim przekazu o sprawiedliwości i miłosierdziu którą głosili prorocy. Kościół XXI wieku jest wezwany do wypełnienia tego ideału. Kościół który ożywia. Ezechiel 37:1-14. Kościół który się rozwija. Ezechiel 47:1-8. Kościół który przynosi życie. Ezechiel 47:9-12. Radosny Kościół. Izajasz 61:1-11. Kościół który przekształca. Micheasz 6.

„I tchnę w was moje ożywcze tchnienie, i ożyjecie; i osadzę was w waszej ziemi, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam - mówi Pan” (Ezechiel 37:14)

„I rzekł do mnie: Te wody płyną w kierunku okręgu wschodniego i spływają w dół na step i wpadają do Morza, do wody zgniłej, która wtedy staje się zdrowa” (Ezechiel 47:8) Ezechiel zobaczył niewielkie źródło, które wytrysnęło ze świątyni w Jerozolimie w kierunku wschodnim. Następnie potok płynął na południe, przecinając pustynię i biegnąc do Morza Martwego. Kościół, którego początki są skromne, jest tą rzeką, która korzysta w obfitości z duchowego życia. Jest to światło, które oświeca całą ziemię (Mateusz 5:16). To źródło było cudowne, ponieważ nie otrzymywało wody od żadnych wpływających do niego rzek, a jednak wciąż wzrastało i stawało się imponującą, szeroką rzeką. Wody te symbolizują błogosławieństwa, jakie pochodzą od ludu Bożego. Powinny one stopniowo wypełniać ziemię.

„Rybacy będą stać nad nim, od Engedi aż do En-Eglaim, tam będzie suszarnia sieci; jego ryby będą tego samego gatunku, co ryby Morza Wielkiego i bardzo liczne” (Ezechiel 47:10) Łowienie ryb w Morzu Martwym tak samo jak w Śródziemnym? Rzeka, która wypływa ze świątyni, jest w stanie przynieść życie tam, gdzie go nie ma. Kościół musi docierać do tych miejsc, gdzie nie ma duchowego życia i wypełniać je dającą życie mocą Chrystusa. Nasze „sieci” muszą być zarzucone i gotowe do pracy. Jesteśmy wezwani do szerzenia wśród naszej społeczności adwentystycznego przesłania na temat fizycznego, umysłowego i duchowego zdrowia. Chrystus użyje naszej pracy, przynosząc obfite uzdrowienie i życie tym, którzy Go przyjmą.

„Bardzo się będę radował z Pana, weselić się będzie moja dusza z mojego Boga, gdyż oblókł mnie w szaty zbawienia, przyodział mnie płaszczem sprawiedliwości jak oblubieńca, który wkłada zawój jak kapłan, i jak oblubienicę, która zdobi się we własne klejnoty. Bo jak ziemia wydaje swoją roślinność i jak w ogrodzie kiełkuje to, co w nim zasiano, tak wszechmocny Pan rozkrzewi sprawiedliwość i chwałę wobec wszystkich narodów” ( Izajasz 61:10-11) Jezus ogłosił „miłościwy rok Pana”, uzdrawiając, dodając otuchy i nauczając (Izajasz 61:1; Łukasz 4:18). Izajasz zachęcił nas do podążania za tym przykładem poprzez stanie się kapłanami i sługami, którzy radują się ze zbawienia (Izajasz 61:4-6). Sposób, w jaki żyjemy, rzeczy, które czynimy i nasza radość są zaraźliwe. Powodują one, że „sprawiedliwość i chwała wyrastają przed wszystkimi narodami”.

„Oznajmił ci człowiecze, co jest dobrego, i czegoż Pan chce po tobie; tylko abyś czynił sąd, a miłował miłosierdzie i pokornie chodził z Bogiem twoim.” (Micheasz 6:8 BG) Czy ścisłe zachowywanie doktryn ma wartość, jeżeli moje życie jest pozbawione miłości? Jestem naśladowcą Jezusa ze względu na to kim jestem, a nie ze względu na to co robię. Bóg oczekuje z mojej strony sprawiedliwości, miłości i pokory. Te wartości są widoczne przez sposób w jaki służę Bogu i jak odnoszę się do otaczających mnie ludzi. Gdy jesteśmy motywowani przez te zasady, Chrystus może pracować przez swój lud aby docierać do ludzi i służyć innym w bardzo praktyczny i skuteczny sposób.

Od samego początku działał Bóg przez swój lud, aby przynieść światu błogosławieństwo (…) Każdy, w którego sercu mieszka Chrystus, każdy, kto chce Jego miłość oznajmić światu, jest współpracownikiem Bożym w błogosławieniu ludzkości: przyjąwszy od Zbawcy łaskę, staje się źródłem życia duchowego, jeśli udziela jej innym. E.G.W. (Działalność Apostołów, rozdz. 1, str. 9)