HANS CHRISTIAN ANDERSEN Przygotowała Iga Zabaryło kl.2A

Hans Christian Andersen- ur. 2 kwietnia 1805 w Odense, zm. 4 sierpnia 1875 w Rolighed koło Kopenhagi – duński pisarz i poeta, najbardziej znany ze swej twórczości baśniopisarskiej. Urodził się w najbiedniejszej dzielnicy Odense jako syn szewca Hansa Andersena i niepiśmiennej praczki Anne Marie z domu Andersdatter (1774– 1833). Ojciec umarł z powodu komplikacji zdrowotnych po udziale w wojnie napoleońskiej w 1816 roku, matka z powodu alkoholizmu. W dniu urodzenia został ochrzczony w domu, ze względu na to, że w tamtych czasach wiele noworodków umierało zaraz po urodzeniu. 17 kwietnia został ochrzczony w kościele św. Jana w Odense.

W krainę baśni pierwsza wprowadziła go babcia (ze strony ojca). Andersen bywał z nią w przytułku dla chorych, gdzie zajmowała się ogrodem, i gdzie później przebywał jego chory psychicznie dziadek. Kilka motywów z opowieści babki zostało później wykorzystanych przez Andersena w jego utworach. Po śmierci ojca i powtórnym małżeństwie matki (z Nielsem Gunersenem) Andersen wyjechał we wrześniu 1819 do Kopenhagi z zamiarem zostania aktorem. W latach 1820–1821 uczęszczał do szkoły baletowej w Kopenhadze. Próbował także gry w teatrze, ale nie przyjęto go. Karierę rozpoczął jako śpiewak z wysokim sopranem, ale utracił go po mutacji głosu. Za wszelką cenę starał się być jak najbliżej teatru, w którym zadebiutował jako autor w 1829 sztuką Kjærlighed paa Nicolaj Taarn (Miłość na Wieży Mikołaja). Od tego czasu pisał sporo sztuk teatralnych, które nie zawsze cieszyły się powodzeniem. Ze względu na brak wykształcenia jego sztuki pełne były błędów ortograficznych, interpunkcyjnych i stylistycznych. Krytycy od początku je odrzucali. Dzięki wytrwałości dostał w 1822 stypendium królewskie, które umożliwiło mu dalszą naukę w szkole, a później studia. Pomógł mu Jonas Collins, który od początku wierzył w talent chłopca. Pewniejsza sytuacja materialna pozwoliła na kontynuowanie pracy twórczej i rozwijanie zainteresowań. Zwiedził niemal całą Europę.

Ciekawość świata i ludzi, ale także nieustanny niepokój ducha, poczucie osamotnienia, kompleksy, skomplikowany charakter, nadmierna wrażliwość i egocentryzm uniemożliwiały mu znalezienie stałego miejsca i prowadzenie ustabilizowanego życia. Martwił się, iż oszaleje, podobnie jak jego dziadek. Miewał stany depresyjne i melancholiczne, a pod koniec życia chorował na gruźlicę. Wiele współczesnych biografii charakteryzuje Andersena jako osobę biseksualną, co wynika m.in. z zachowanej korespondencji twórcy do Riborg Voigt, Edvarda Collina czy Haralda Scharffa. Przykładowo, do Edvarda Collina Andersen pisał: "Usycham z tęsknoty do ciebie tak, jak do pięknej kalabryjskiej dziewczyny... Moje uczucia do ciebie są takie, jak uczucia kobiety. Ta moja kobieca natura musi pozostać tajemnicą." Collin we własnym pamiętniku wspominał o tym zauroczeniu Andersena: "Nie byłem w stanie odwzajemnić tej miłości, i sprawiło to autorowi wiele cierpienia." W kontekście skrywanej seksualności pisarza analizuje się też współcześnie jego twórczość[6][7][8]. Miał wielu wybitnych i sławnych znajomych, należeli do nich: Bertel Thorvaldsen, Adam Oehlenschlager, Johanne Luise Heiberg, Jenny Lind, Bjørnstjerne Bjørnson, Karol Dickens, Søren Kierkegaard czy bracia Grimm. W 1851 w wyrazie uznania dla wiedzy i zasług Andersena przyznano mu tytuł profesora, a w 1874 tytuł radcy.

Najsłynniejsze baśnie Andersena : ● Dzielny cynowy żołnierzyk ● Głupi Jaś ● Nowe szaty cesarza ● Brzydkie kaczątko ● Krzesiwo ● Księżniczka na ziarnku grochu ● Świniopas ● Calineczka ● Królowa Śniegu

Podpis Hansa Christiana Andersena

Dom H.CH.Andersena

Baśń opisuje losy pary dzieci – Gerdy i Kaja, które żyły w przyjaźni aż do jednego z wiosennych dni. Wówczas do oka Kaja dostał się tajemniczy odłamek roztrzaskanego w przestworzach diabelskiego zwierciadła, który odmienił spojrzenie chłopca na świat w ten sposób, że wszystko, co piękne i dobre, postrzegał on od tej pory jako brzydkie i złe. Grzeczny chłopiec przemienił się w dziecko krnąbrne, złośliwe i okrutne. Na dodatek był zupełnie zależny od nieznajomej kobiety, która zwabiła go do siebie. Chłopiec wbrew ostrzeżeniom przywiązał swoje sanki do powozu zimowej damy i odjechał w nieznane. Była to tytułowa Królowa Śniegu, władczyni lodowatej krainy, której obce były jakiekolwiek ciepłe, serdeczne uczucia. Chciała ona pozyskać Kaja dla swych celów. Opuszczona i smutna Gerda wszczęła poszukiwania, narażając się w ich trakcie na wiele niebezpieczeństw, jednak po wielu perypetiach udało jej się odzyskać i uleczyć przyjaciela. Miasto, w którym mieszkają Kaj i Gerda to być może Heidelberg, gdyż w baśni opisano je prawie jak wspomniane miasto.

Jest to opowieść o maleńkiej dziewczynce, nie większej od ludzkiego kciuka, która narodziła się z ziarna zasianego przez bezdzietną kobietę. Uroda Calineczki spowodowała, że ropucha porwała ją na żonę dla swego syna – szczęśliwie udało jej się uciec z pomocą motyla i dwóch rybek. Nie dane było jednak jej długo cieszyć się wolnością, gdyż porwał ją chrabąszcz. Ten zabrał dziewczynkę do siebie, lecz porzucił ją pod wpływem rodziny, która uznała ją za brzydką. Tułająca się zimą po świecie Calineczka znalazła schronienie u polnej myszy, która z kolei wyswatała ją kretowi. Załamana, że będzie musiała spędzić resztę życia pod ziemią, Calineczka została uratowana przez ocaloną niegdyś przez siebie jaskółkę, która zaniosła ją na pole kwiatów. Tam dziewczynka spotkała króla elfów, którego pokochała i poślubiła. Podarował jej nowe imię oraz parę skrzydełek.

Nowa tkanina, wymyślona przez oszustów, miała zdemaskować głupotę, i to zostało osiągnięte. Dworzanie i cesarz okazali się głupcami ponad miarę, naiwnie wierząc pięknym słowom oszustów, a nie swoim oczom. Lękali się utraty dobrych stanowisk, opinii innych urzędników, nie chcieli narazić się na śmieszność czy nawet na niełaskę cesarza. Zachwycali się czymś, czego w ogóle nie było, aby tylko dogodzić cesarzowi. On sam też dał się schwytać w tę pułapkę. Tylko małe dziecko odważyło się powiedzieć głośno to, o czym wszyscy myśleli. Tylko dziecko powiedziało głośno, że cesarz jest nagi, że nie ma żadnych szat. Dziecko nie bało się niczego, nic nie miało do stracenia, było szczere, nie znało intryg, dlatego powiedziało prawdę. Baśń zawiera naukę, że nie należy zawsze i każdemu przytakiwać, należy mieć swoje zdanie i odważnie je wyrażać.

Baśń ta została napisana przez Hansa Christiana Andersena. Tytułowy bohater wykluwa się z jaja w rodzinie kaczek, ale nie jest akceptowany przez matkę, braci i inne zwierzęta w zagrodzie. Różni się od swojego rodzeństwa, jest większe i brzydkie. Bardzo cierpi z powodu swojego wyglądu, zrozpaczone opuszcza rodzinę. Ale świat jest groźny, a na malca czyha wiele niebezpieczeństw. Kaczątko przeżywa niesamowite przygody, doświadcza smutku i samotności. Napotykane zwierzęta wyśmiewają go, dokuczają z powodu wyglądu, nawet ludzie sprawiają mu przykrość. Bohater nigdzie nie może odnaleźć spokoju i szczęścia. Jednak historia kaczątka ma dobre zakończenie. Okazuje się, że jest ono łabędziem, pięknym ptakiem, który zostaje przyjęty do nowej, łabędziej rodziny.

Baśń opowiada o zagubionej księżniczce, o której nikt nie wie, że nią jest. Pewnego dnia, przychodzi przemoczona do zamku i kładą ją spać na 100 materacach, a pod spodem kładą ziarnko grochu. Rano dziewczyna budzi się obolała, mówiąc że coś strasznie przeszkadzało jej w nocy spać, gdyż uwierało ją w plecy. Książę z tego zamku szukał żony, prawdziwej księżniczki. Zgłaszały się różne laski, przechodziły test "materaca i ziarnka grochu" a każdej z nich spało się świetnie. Tylko tej dziewczynie spało się źle, bo prawdziwa księżniczka ma bardzo delikatną skórę - i tym sposobem, wiadomo już było, która jest ta prawdziwą, hajtnęli się bodajże, i żyli długo i szczęśliwie.

KONIEC Źródła: a