Choroby układu krwionośnego

Prezentacja na temat: "Choroby układu krwionośnego"— Zapis prezentacji:

1 Choroby układu krwionośnego
Odpowiedzialni : Reszta grupy: Kulawinek Wojciech Raszewski Patryk Garncarz Łukasz Łukaszczyk Kacper

2 Spis treści : Wstęp Hemofilia Anemia Żylaki kończyn dolnych Miażdżyca
Zawał serca

3 Wstęp CHOROBY UKŁADU KRWIONOŚNEGO
Schorzenia dotyczące narządów i tkanek wchodzących w skład układu krążenia, a w szczególności serca, tętnic i żył, dlatego często są też nazywane chorobami układu sercowo-naczyniowego. Historycznie ich rozpoznawaniem i leczeniem zajmowała się interna. Obecnie są domeną kardiologii, natomiast operacyjnym (inwazyjnym ich leczeniem zajmują się chirurgia naczyniowa, kardiologia inwazyjna, kardiochirurgia. Leczeniem chorób naczyniowych zajmuje się też neurologia czy reumatologia. Wraz z rozwojem cywilizacji doszło do zwiększonej zachorowalności na choroby układu krążenia, tak, że wiele z nich nazywanych jest chorobami cywilizacyjnymi. W Polsce są odpowiedzialne za 50% liczby zgonów, z tego najczęstszymi przyczynami zgonu jest zawał serca i udar mózgu.

4 Hemofilia Inaczej krwawiączka jest dziedziną chorobą genetyczną , która jest wynikiem niedoboru czynników krzepnięcia krwi. Jest ona chorobą dotykająca przede wszystkim mężczyzn , ponieważ spowodowana jest zmianami w chromosomie płciowym X. Na hemofilię mogą zachorować jedynie kobiety , których ojciec jest hemofilikiem a matka nosicielką tej choroby. Hemofilię mogą wywoływać niedobory różnych czynników krzepliwości, w związku z tym wyróżniono trzy rodzaje tej choroby : Hemofilia typu A - związana jest z niedoborem czynnika VIII krzepliwości krwi, czyli globuliny antyhemofilowej, jest najczęstszym rodzajem tej choroby, stanowi od % wszystkich zachorowań; Hemofilia typu B - spowodowana jest nieprawidłową biosyntezą czynnika IX nazwanego Christmas ( % zachorowań ); Hemofilia typu C- najrzadsza, choruje na nią jeden procent hemofilików, wywołana jest zaburzeniem syntezy czynnika XI. Objawami hemofilii są ciągłe krwotoki, spowodowane niewielkim skaleczeniem lub urazem. Krwotoki te są trudne do zatamowania ze względu na zwolnione procesy krzepnięcia. Leczenie hemofilii polega na podawaniu pacjentowi syntetycznych czynników krzepnięcia.

5 Hemofilia Przyczyny hemofilii: Hemofilia jest chorobą dziedziczoną wraz z płcią , co oznacza że zmutowany gen odpowiedzialny za tą chorobę zlokalizowany jest na chromosomie płciowym. Płeć u człowieka determinowana jest chromosomami X i Y . Kobiety posiadają w swoim genomie dwa chromolmy X , natomiast mężczyźni jeden chromosom X i jeden chromosom Y. Gen wywołujący hemofilię zlokalizowany jest na chromosomie X w związku z czym mężczyźni są w dużo większym stopniu narażeni na zachorowanie. Warunkiem zachorowania jest posiadanie wszystkich zmutowanych chromosomów X. Jeśli mężczyzna posiada jeden chromosom z X hemofilią - obserwowane są u niego objawy hemofilii, natomiast jeśli kobieta posiada jedne chromosom X z hemofilią - nie obserwuje się u niej objawów zachorowań. Bardzo często zdarza się , że hemofilia jest przekazywana z pokolenia na pokolenia w postaci "utajonej". Jest to możliwe w przypadku, gdy rodzone były wyłącznie dziewczynki. Kobiety - nosicielki posiadają jeden chromosom X zmieniony a drugi normalny , w związku z tym nie chorują one na hemofilię lecz przekazują ją potomstwu. Dopóki nie zostanie urodzony chłopiec nie będą obserwowane objawy hemofilii u dzieci. Istnieją sporadyczne przypadki zachorowań dzieci rodziców, nie będących nosicielami. Jednak najczęściej matki chorych dzieci miały krewnych, którzy chorowali na hemofilię. Objawy hemofilii: Objawem tej choroby na poziomie cząsteczkowym jest brak lub zbyt mała ilość białek uczestniczących w procesach krzepienia krwi. Przyczyna tego niedoboru są zmiany w genie kodującym to białko, w wyniku czego dochodzi do jego nieprawidłowej ekspresji. Zmiany w genie dotyczą zmiany sekwencji nukleotydów w DNA. Błąd na DNA powiela się na cząsteczce RNA i obecny jest w białku syntetyzowanym na jego podstawie. Białko powstałe z nieprawidłowego genu może mieć nietypowe właściwości lub może nie być w ogóle produkowane. Przyczyną hemofilii są niedobory białkowych czynników krzepnięcia , które są niezbędne w hamowaniu krwotoku i tworzeniu skrzepu. Znane są trzy typy hemofilii, które związane są z rodzajem czynnikiem krzepnięcia którego synteza jest zaburzona. Osoby chorujące na hemofilię cierpią na przewlekłe krwotoki , które wywołane są niewielkimi uszkodzeniami lub nawet zadrapaniami. Najmniejsze nawet rany mogą być przyczyną krwotoku trudnego do zatamowania. Kłopoty z zahamowaniem krwawienia związane są z tworzeniem się nietrwałych skrzepów które często rozpadają się. Szczególnie niebezpieczne są krwotoki wewnętrzne , które mogą powstać w wyniku delikatnych obrażeń zewnętrznych lub mogą powstawać samoistnie. Chory cierpi także na wylewy krwi do tkanek i stawów. Krwawienia do stawów powodują skurcze i różne ich zniekształcenia.

6 Anemia Niedokrwistość czyli anemia diagnozowana jest w przypadku stwierdzenia niższych niż wskazuje norma wartości hemoglobiny i erytrocytów oraz objawów, jakie im towarzyszą. Wyróżnia się niemal 100 odmiennych typów niedokrwistości. W związku ze zróżnicowanymi przyczynami wystąpienia choroby, dzieli się ją jednak na trzy główne grupy: niedokrwistość pokrwotoczna (spowodowana utratą krwi), niedokrwistość wynikająca ze zmniejszonego wytwarzania krwinek czerwonych i zaburzeń wytwarzania hemoglobiny, niedokrwistość spowodowana skróconym czasem życia czerwonych krwinek. Przyczyny Niedokrwistość pokrwotoczna, jak sama nazwa wskazuje, spowodowana jest utratą krwi. Wśród przyczyn różnorodnych typów niedokrwistości znajdują się: deficyt witamin (szczególnie B12 i kwasu foliowego) i żelaza, uwarunkowania genetyczne, uboczne efekty działania leków, przebyte choroby i urazy.  Ze statystyk wynika, że największe prawdopodobieństwo wystąpienia niedokrwistości występuje u osób, które chorują na: przewlekłą niewydolność nerek, cukrzycę, chorobę nowotworową, choroby serca, artretyzm, chorobę zapalną jelit, są zakażone wirusem HIV.  Niedokrwistość nierzadko towarzyszy chorobom nowotworowym - guzom litym oraz nowotworom układu krwiotwórczego. U chorych na raka często występuje także skrócenie czasu życia erytrocytów, niedobór czynników krwiotwórczych, rozwojowi anemii sprzyja ponadto chemioterapia i radioterapia. Objawy Główne objawy niedokrwistości to: bladość skóry, bladość spojówek oka, zmniejszona sprawność ruchowa, zadyszka po wysiłku, senność, apatia, szum w uszach, mroczki, płytki oddech, kłopoty z koncentracją i pamięcią, omdlenia, stany podgorączkowe, bóle w okolicy serca, uczucie zimna, depresja. Objawy charakterystyczne dla anemii spowodowanej niedoborem żelaza to: łamliwość włosów i paznokci, zmiany na błonie śluzowej języka, gardła, zajady, wysuszenie skóry.

7 Żylaki kończyn dolnych
To widoczne, trwałe, odcinkowe rozszerzenie żyły lub żył układu powierzchownego. Żylaki kończyn dolnych to jedno z najczęstszych schorzeń w Polsce i na świecie. Dzięki badaniom klinicznym wyodrębniono wiele czynników ryzyka rozwoju żylaków kończyn dolnych, między innymi: płeć, ciąża, predyspozycje genetyczne, przewlekłe stanie lub siedzenie, zaparcia. Żylaki są powodem dokuczliwych dolegliwości, powodują dyskomfort, uczucie "zmęczenia" nóg, skurcze nocne, obrzęki, pieczenie. Dolegliwości nasilają się w ciągu dnia i ustępują częściowo w trakcie chodzenia lub po położeniu się. Żylaki częściej występują u kobiet niż u mężczyzn. U kobiet objawy mogą nasilać się przed miesiączką. Objawy, które powinny skłonić nas do wizyty u lekarza to: bolesne skurcze mięśni, ból stóp i podudzi, tzw. uczucie ciężkich nóg, obrzęki pojawiające się najczęściej wieczorem, pajączki naczyniowe. Żylaki mogą być pierwotne lub wtórne. Żylaki pierwotne rozwijają się samoistnie, a podstawowymi przyczynami ich powstawania są skłonności genetyczne współistniejące z czynnikami ryzyka takimi jak styl życia, praca związana z długotrwałą pozycją stojącą lub siedzącą, wielokrotne ciąże, nadmierny wysiłek fizyczny itp. Żylaki wtórne to takie, które powstają w następstwie przebytych lub istniejących stanów chorobowych powodujących permanentny zastój krwi w układzie żylnym. Najczęstszą przyczyną są przebyte zapalenia żył głębokich, po których powstaje zespół pozakrzepowy charakteryzujący się nie tylko wtórnymi żylakami, ale także obrzękami i zmianami troficznymi skóry oraz nawrotowymi, przewlekłymi owrzodzeniami zazwyczaj w okolicach kostek przyśrodkowych.

8 Żylaki kończyn dolnych
Przewlekła niewydolność żylna jest określana jako utrwalone zaburzenie odpływu krwi żyłami kończyn dolnych (dotyczy żył powierzchownych i głębokich). Przewlekła niewydolność żylna najczęściej zaczyna się niewinnie, jednak nieleczona, może rozwinąć się w bardzo groźnie postępującą chorobę, doprowadzając do trudno gojących się owrzodzeń. Skuteczną metodą zapobiegania tym przykrym następstwom jest odpowiednio wcześnie wdrożone prawidłowe leczenie zachowawcze jak i operacyjne Owrzodzenia żylne są poważnym powikłaniem przewlekłej niewydolności żylnej, nieleczonych żylaków kończyn dolnych oraz zakrzepicy żył głębokich. Zaniedbane lub źle leczone prowadzą do bardzo ciężkich powikłań, a niekiedy kończą się amputacją kończyny. Należą do ran przewlekłych i trudno gojących się. Kompleksowa opieka nad chorym z owrzodzeniem żylnym opiera się na diagnostyce układu żylnego, w tym badaniu Dopplera i terapii przyczynowej poprzedzającej pozostałe działania lecznicze, skojarzonej z leczeniem miejscowym za pomocą np. opatrunków aktywnych.

9 Miażdżyca Miażdżyca to choroba w, której na wewnętrznych ściankach naczyń tworzą się zwapniałe tłuszczowe blaszki miażdżycowe zmniejszające przepływ krwi. Miażdżyca tętnic jest częstsza u mężczyzn i nasila się z wiekiem. Przyczyną miażdżycy jest nieprawidłowa dieta, zawierająca duże ilości nasyconych tłuszczów oraz palenie tytoniu. Dodatkowym czynnikiem rozwoju choroby jest nadciśnienie. Skutkiem miażdżycy naczyń wieńcowych są zawały serca. Miażdżyca tętnic szyjnych powoduje udary mózgu. Oznaką miażdżycy jest zmniejszenie przepływu krwi przez naczynia wieńcowe co z kolei jest przyczyną dusznicy bolesnej. Miażdżyca jest główną przyczyną śmierci obywateli krajów zachodnich. Z miażdżycą zgłoś się do kardiologa.

10 Miażdżyca Objawy Ból przypominający ściskanie klatki piersiowej, promieniujący do rąk, szyi i szczęki.  Leczenie Nie ma lekarstw działających bezpośrednio na miażdżycę. Chorym podaje się leki obniżające ciśnienie, krzepliwość i poziom cholesterolu. Dla naprawy chorych naczyń – nacina się je chirurgicznie i usuwa blaszkę miażdżycową. Inne metody to angioplastyka – rozszerzanie zwężonych tętnic i rozpłaszczenie blaszki miażdżycowej ( tzw. balonikowanie ) oraz chirurgiczna operacja pomostowania ( by-passy ), tętnic poprzez wszczepianie protez naczyniowych lub fragmentów naczyń krwionośnych, omijających zwężone miejsce w tętnicy. Stosuje się także cewnikowanie, laserowanie oraz stenty – druciane siateczki stanowiące rusztowanie dla zwężonego odcinka tętnicy, powlekane lekami hamującymi chorobę. Kontrowersyjną i bardzo drogą metodą jest – chelacja – zabieg polegający na wstrzyknięciu do krwioobiegu związku chemicznego EDTA, który usuwa wapń z blaszek miażdżycowych i działa jako wymiatacz wolnych rodników.

11 Zawał serca Zawał serca jest postacią choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego. Zawał serca to nagłe odcięcie dopływu krwi do części mięśnia sercowego na skutek zablokowania tętnicy wieńcowej przez zakrzepicę, skurcz tętnicy lub rozwiniętą miażdżycę. W wyniku braku dopływu krwi dochodzi do martwicy, dlatego dopływ powinien być jak najszybciej przywrócony. Zawał serca oraz powstała w jego skutek martwica nie muszą kończyć się śmiercią. Zagrożenie życia zależy od miejsca wystąpienia oraz obszaru martwicy. Chory z zawałem serca musi się jak najszybciej znaleźć w szpitalu. Istnieją skuteczne techniki ratowania życia chorym z zawałami serca, ale wymagają one jak najszybszego zastosowania. Badania: EKG, badanie krwi, angiografia Koniecznie wezwij pogotowie.

12 Zawał serca Objawy Przedłużający się, gniotący, rozdzierający lub piekący ból w klatce piersiowej (za mostkiem). Ból może promieniować do szyi, obu ramion lub do żuchwy. Duszności, nudności, dreszcze, poty, osłabienie tętna. Zimna wilgotna skora o szaro-bladym zabarwieniu. Omdlenie ( jest to czasem jedyny objaw zawału ). Lęk.  Leczenie Osoba z zawałem powinna jak najszybciej znaleźć się na oddziale reanimacyjnym Chorzy hospitalizowani są na oddziałach intensywnej opieki medycznej. Standardowo podaje się im leki przeciwbólowe, zwalniające czynność serca beta-blokery adrenergiczne, środki rozpuszczające skrzepy oraz aspirynę na obniżenie krzepliwości krwi. W dalszym leczeniu, w celu poprawy ukrwienia serca konieczna bywa interwencja chirurgiczna: angioplastyka – rozszerzanie zwężonych tętnic ( tzw. balonikowanie ) oraz chirurgiczna operacja pomostowania ( by-passy ), tętnic wieńcowych poprzez wszczepianie fragmentów naczyń krwionośnych, omijających zwężone miejsce w tętnicy.

13 Źródła http://www.miazdzyca.medserwis.pl/nm.asp?p=5,65,8
Wikipedia (podstrony) Google (podstrony)