Polifoniczność dzieła filmowego Polifoniczność oznacza o typie budowy utworów muzycznych, w których równocześnie prowadzone linie głosowe (dwie lub więcej)

Prezentacja na temat: "Polifoniczność dzieła filmowego Polifoniczność oznacza o typie budowy utworów muzycznych, w których równocześnie prowadzone linie głosowe (dwie lub więcej)"— Zapis prezentacji:

1 Polifoniczność dzieła filmowego Polifoniczność oznacza o typie budowy utworów muzycznych, w których równocześnie prowadzone linie głosowe (dwie lub więcej) są samodzielne pod względem melodyczno–rytmicznym i równoprawne wobec siebie; termin ten wprowadził Michaił Bachtin dla opisu poetyki powieści Fiodora Dostojewskiego; W teorii filmu termin ten pojawił się w dziełach Siergieja Eisensteina, dla którego film stanowił syntezę sztuk; reżyser ten postulował montaż dźwiękowo-wizualny wyznaczony przez jednolitą i harmonijną polifonię; zasadą łączenia dźwięku był kontrapunkt; Roman Ingarden uznaje polifonię za właściwość warstwowej budowy dzieła filmowego. Wyróżnił on w filmie dwie warstwy: –zrekonstruowanych wyglądów wzrokowych, które są podstawową tkanką wizualną każdego filmu; –przedmiotów przedstawionych; –komplementarność tych dwóch warstw objawia się tym, że przez konstruowane wyglądy wzrokowe przejawiają się odpowiednie przedmioty; współistnienie obydwu wymienionych warstw doprowadza do zaistnienia zjawiska polifonii.

2 Film jako sztuka intermedialna W tej perspektywie coraz częściej interpretuje się również zmiany, którym podlega obecnie film rozumiany jako sztuka ruchomego obrazu. To bowiem, co zwykliśmy nazywać filmem, jest dziś w znacznym stopniu tworem intermedialnym, w jednym przekazie integrującym najrozmaitsze techniki i technologie (niekiedy także i praktyki) audiowizualne spod znaku kina i mediów elektronicznych, jak choćby »klasyczną« analogową rejestrację faktów profilmowych z techniką wideo ( blue box ), z cyfrową animacją, grafika komputerową, symulacją komputerową... Sztuką intermedialną – na styku różnych przekaźników – film był zawsze, bo od samego początku dokonywała się w nim integracja rozmaitych sztuk (a zarazem i przekaźników): teatru, literatury, muzyki, plastyki, tańca, nade wszystko zaś fotografii, której przecież zawdzięcza swe istnienie. W podobny duchu o przemianach sztuki filmowej pisze również Ryszard W. Kluszczyński: jest nader prawdopodobne, iż film musiał zostać w pierwszej kolejności uznany za medium autonomiczne, aby móc następnie odsłonić swoja rzeczywistą, intermedialna naturę. Jest także możliwe, ze dopiero pojawienie się wideo pomogło wydobyć na jaw tę właściwość medium filmowego.

3 Kino szczególnie w pierwszym okresie swego rozwoju było postrzegane jako wehikuł dla wartości teatralnych, muzycznych, plastycznych i literackich; niezwykle powoli rodziła się świadomość szczególnego statusu kina; Ricciotto Canudo twierdził ze film jest sztuką totalną, która łączy w sobie właściwości wszystkich rodzajów sztuki poprzedzających bezpośrednio jego powstanie; Współczesny film jest postrzegany jako zjawisko intermedialne, które nie jest połączeniem rodzajów sztuk, tak jak chciał Canudo, ale odsyłaniem, widzeniem jednego medium poprzez drugie, wzajemnym aktywizowaniem i pobudzaniem, gdyż sztuki intermedialne w pierwszej kolejności nie róznią się miedzy sobą posiadanymi właściwościami, ale doborem mediów, w którym odsyłają oraz sposobem, w jaki to czynią.