Nieletni w ustawodawstwach zagranicznych

Prezentacja na temat: "Nieletni w ustawodawstwach zagranicznych"— Zapis prezentacji:

1 Nieletni w ustawodawstwach zagranicznych

2 Kanada W 1908 r. uchwalono kanadyjską ustawę o nieletnich przestępcach (Juvenile Delinquents Act), „nieletnim” w rozumieniu ustawy był nie tylko sprawca czynu zabronionego kodeksem karnym oraz ustawami federalnymi lub wydawanymi przez władze prowincji, ale także sprawca zachowań niemoralnych o podłożu seksualnym i innych zachowań wskazujących na złe skłonności, Dolna granica nieletniości została określona na 7 lat, a górna miała zostać wyznaczona przez władze poszczególnych prowincji: wahała się w przedziale od 16 do 18 lat

3 Podstawowym zadaniem sędziego było działanie dla dobra nieletniego, którego mógł umieścić w rodzinie zastępczej, placówce opiekuńczej albo zakładzie poprawczym na czas nieoznaczony, Środki zastosowane wobec nieletnich mogły być dowolnie zmieniane aż do ukończenia przez nieletniego 21 roku życia, W wyjątkowych wypadkach sąd dla nieletnich uprawniony był do przekazania sprawy nieletniego sądowi karnemu, jeżeli wymagało tego dobro dziecka lub interes społeczny, Postepowanie przed sądem dla nieletnich było wysoce odformalizowane; sędzia w niniejszym postępowaniu przejmował obowiązki rodziców źle wychowujących dzieci

4 System postępowania wprowadzony ustawą dotyczącą postępowania z nieletnimi z 1908 r. przetrwał w Kanadzie do 1984 r., kiedy weszła w życie kolejna ustawa o nieletnich przestępcach z 1982 r. (Young Offenders Act), W ustawie tej podniesiono wiek nieletniości z 7 do 12 lat, dzieci poniżej 12 roku życia nie odpowiadały karnie, ponadto wprowadzono jednolitą górną granice nieletniości do 18 roku życia, W myśl zasad ustawy z 1982 r.: nieletni sprawcy przestępstw powinni ponieść odpowiedzialność karną za swoje zachowania, nie mogą jednak odpowiadać jak dorośli, społeczeństwo ma prawo bronić się przed przestępczością nieletnich, ale także ma obowiązek podjęcia działań prewencyjnych w tym zakresie,

5 nieletnim na równi z dorosłymi przysługują prawa i wolności, także konstytucyjne, wyrażone w kanadyjskiej Karcie Praw i Wolności, ingerencja w prawo nieletniego do wolności powinna być ograniczono do minimum, rodzice maja prawo do udziału w postepowaniu dotyczącym dzieci Katalog sankcji orzekanych wobec nieletnich obejmował: karę pozbawienia wolności do lat 2, a wyjątkowo do lat 3, grzywnę do 5 tys. dolarów, odszkodowanie na rzecz ofiary do wysokości wyrządzonej szkody, restytucję, np. skradzionych przedmiotów lub zapłatę ich równowartości, osobistą pracę na rzecz ofiary za jej zgoda,

6 pracę na rzecz społeczności lokalnej, traktowana jako naprawienie szkody,
konfiskatę i przepadek przedmiotów lub korzyści uzyskanych nielegalnie, probację polegającą na oddaniu pod nadzór kuratora i nałożeniu na niego obowiązku zachowania zgodnego z prawem. Kara pozbawienia wolności traktowana była jako ultima ratio i miała być stosowana, jeśli nieletni popełnił poważne przestępstwo lub stwarzał znaczne zagrożenie dla społeczeństwa.

7 Belgia Ustawa o ochronie dzieci została uchwalona w 1912 r. wykluczyła odpowiedzialność karną dzieci i młodzieży poniżej 16 roku życia, Stosowane wobec nieletnich środki wychowawcze miały na celu nie ukaranie, ale zapewnienie potrzebnej im ochrony i wychowania, Ustawa składała się z trzech części: 1) pozbawienie władzy rodzicielskiej, 2) przestępczość nieletnich, 3) przestępstwa przeciw dzieciom

8 Sądy dla nieletnich na mocy niniejszej ustawy zajmowały się sprawami o czyny zabronione prawem karnym popełnione przez ukończeniem 16 lat oraz sprawami nieletnich poniżej 18 roku życia, jeśli uprawiali żebractwo, włóczęgostwo albo zachowywali się w sposób wywołujący niepokój rodziców, czy opiekunów, Sądy w stosunku do obydwu grup nieletnich mogły orzekać środki: ochronne, opiekuńcze, wychowawcze (np. nagana, nadzór rodziców lub opiekunów, opieka określonej osoby, umieszczenie w placówce wychowawczej), Środki te mogły być modyfikowane w toku ich wykonywania, a orzekane były na czas nieoznaczony, ich wykonywanie kończyło się z ukończeniem przez nieletniego 21 lat, Takie podejście zostało utrzymane do czasu wprowadzenia ustawy o ochronie dzieci z 1965 r.

9 Hiszpania Ustawy o sądach opiekuńczych dla dzieci i młodzieży zostały wydane w 1918 i 1948 r., Zgodnie z ustawą z 1948 r. sprawy o przestępstwa popełnione przed ukończeniem 16 lat należały do właściwości sądów opiekuńczych dla dzieci i młodzieży, do kompetencji tych sadów należały także: sprawy dzieci i młodzieży dopuszczających się innych nagannych zachowań (prostytucja, włóczęgostwo) przed ukończeniem 16 lat, sprawy opiekuńcze dotyczące pozbawienia lub ograniczenia władzy rodzicielskiej, sprawy o przestępstwa popełnione przez dorosłych na szkodę małoletniego

10 Sprawy o popełnienie czynu zabronionego prawem karnym przed ukończeniem 16 lat, a także sprawy dotyczące innych nagannych zachowań dzieci i młodzieży należały do kompetencji poprawczych sądu, Katalog środków stosowanych wobec dzieci i młodzieży obejmował: Ostrzeżenie, Krótki areszt, Wolność nadzorowaną, polegającą na wyznaczeniu przez sąd osoby nadzorującej nieletniego, Oddanie nieletniego pod opiekę określonej osoby, Umieszczenie nieletniego w zakładzie wychowawczym lub poprawczym,

11 Anglia i Walia Pierwsze sady dla nieletnich utworzono w Anglii i Walii na mocy ustawy o dzieciach z 1908 r., Zgodnie z tą ustawą sądy dla nieletnich zajmowały się sprawami o przestępstwa popełnione przez dzieci w wieku od 7 do 15 lat z wyjątkiem spraw o morderstwa i przestępstw popełnionych wspólnie z dorosłymi, sądom tym powierzono także sprawy dzieci i młodzieży zagrożonej wykolejeniem społecznym, Przestępstwem nieletniego był tylko taki czyn, który stanowił przestępstwo także w odniesieniu do dorosłego,

12 Sprawy karne nieletnich rozpoznawały sądy dla nieletnich w postepowaniu karnym, w którym obowiązywały standardy dowodowe i gwarancje procesowe podobne jak w przypadku dorosłych, Jeśli chodzi o nieletnich przestępców to w 1933 r. uchwalona została ustawa (Children and Young Persons Act) podwyzszyła granice nieletniości do przedziału 8 – 14 lat (warunkowa odpowiedzialność karna), po ukończeniu 14 roku życia nieletni byli uznawani za zdatnych do ponoszenia pełnej odpowiedzialności, ale podlegali sankcjom znacznie złagodzonym, Sprawcy poniżej 21 roku życia nie mogli być skazani na kare pozbawienia wolności przewidziana dla dorosłych, zamiast tej kary orzekano wobec nieletnich, którzy ukończyli 15 lat umieszczenie w zakładzie dla nieletnich

13 Po popełnieniu morderstwa dziecko, które ukończyło 10 lat podlegało karze pozbawienia wolności z oddaniem do dyspozycji królowej, kara ta przypominała karę dożywotniego pozbawienia wolności, Za inne poważne przestępstwa dzieci powyżej 10 lat mogły być skazane na pozbawienie wolności wykonywane w miejscu i na warunkach określonych przez ministra spraw wewnętrznych

14 Niemcy Uchwalona w 1923 r. ustawa o sądownictwie dla nieletnich regulowała zasady traktowania sprawców przestępstw popełnionych po ukończeniu 14 a przed ukończeniem 18 lat, Odpowiedzialność karna wobec wskazanej powyżej grupy nieletnich była warunkowa, uzależniona została od poziomu dojrzałości intelektualnej i moralnej nieletniego w chwili popełnienia czynu, Środki wychowawcze wykonywane wobec nieletnich były następujące: ostrzeżenie, oddanie nieletniego pod nadzór opiekuna lub szkoły, nałożenie na nieletniego określonych obowiązków, umieszczenie go w rodzinie zastępczej albo zakładzie wychowawczym

15 Istniał wyraźny prymat środków wychowawczych nad karami, jeśli środki dawały nadzieję poprawy, kary miano orzekać, jeśli środki miałyby niewystarczający charakter, w przypadku drobnych przestępstw rozważano możliwość odstąpienia od stosowania kar, Kary orzekane wobec nieletnich były następujące: więzienie, areszt, grzywna, granice stosowanych kar uległy redukcji o połowę w odniesieniu do dorosłych, Relacja między karami, a środkami wychowawczymi nie były w ustawie jednoznaczna; w pewnych wypadkach ustawodawca zakładał wychowanie bez karania, w innych wychowanie przez karanie

16 Ustawa o sądownictwie dla nieletnich z 1923 r
Ustawa o sądownictwie dla nieletnich z 1923 r. obowiązywała w Niemczech do roku 1943, kiedy uchwalono ustawę o prawie karnym nieletnich Rzeszy, Przewidywała ona nowy podział reakcji na przestępczość nieletnich na: Środki wychowawcze, Środki poprawcze, Karę pozbawienia wolności dla nieletnich, Zmieniona nazwa kary podkreślała jej odrębność od kary pozbawienia wolności przewidzianej dla dorosłych i jej samodzielny charakter