Wychowanie dziecka zaczyna się w chwili urodzenia i trwa całe życie. Kończy się gdy śmierć przerywa ten proces.

Prezentacja na temat: "Wychowanie dziecka zaczyna się w chwili urodzenia i trwa całe życie. Kończy się gdy śmierć przerywa ten proces."— Zapis prezentacji:

1

2 Wychowanie dziecka zaczyna się w chwili urodzenia i trwa całe życie. Kończy się gdy śmierć przerywa ten proces.

3 Jest coś pięknego w postawie rodziców jako nauczycieli, gdy ich dzieci są jeszcze niemowlętami, tak jak gdyby rodzice byli dziedzicznie do tego uzdolnieni.

4  Kiedy wychowują niemowlę ich obszar akceptacji jest bardzo duży: Nie mają nierealistycznych i zbyt poważnych wymagań (przykład: dziecko upuściło grzechotkę – ich postawa jest następująca: „jeszcze nie potrafi utrzymać grzechotki, ale wkrótce mu się to uda”

5

6  Zdolność dziecka do uczenia się jest akceptowana z pełnym zaufaniem Rodzice pozostawiają dziecku duży zakres swobód, tak że może ono uczyć się samo, kiedy chce oraz czego chce. Dziecko uczy się samodzielnie jak się przewracać, jak rozpoznać matkę, jak informować o tym, że jest głodne.

7

8  Niemowlę gaworzy i mówi – uczy się tego niejako somo.  Rodzice zaczynają tracić swoją nauczycielską efektywność i rozpoczynają „ćwiczyć” swe dziecko. Zaczynają „dawać mu lekcje”.

9

10  Zanadto naciskają, stosują nagrody i kary.  Wykładają i oceniają  Porównują swoje dzieci z innymi  Złoszczą się i denerwują  Używają wszystkich Dwunastu Blokad komunikacji interpersonalnej  Wysyłają potępiające komunikaty „ty, wy”  Wykorzystują swa władzę i autorytet

11  Czy pragniecie osiągnąć większą skuteczność?  Chcecie wydobyć z młodych ludzi to co najlepsze? Zróbmy to nawet jeśli straciliśmy dobrą komunikację z dzieckiem nigdy nie jest za późno by to naprawić.

12  Zasada jest prosta: zamiast napominać, zamęczać i przeuczać, zapewnijcie dziecku takie otoczenie, by mogło nauczyć się samo.

13

14  Zanim rozpoczniesz naukę, upewnij się, że zostałeś zaangażowany  Dzieci uczą się dużo łatwiej przez doświadczenie niż przez pouczanie  Gdy spotkasz się z oporem, wycofaj się i przerwij naukę.  Nie pozwól by twoja nauka pozbawiła czynność elementów zabawy, przygody

15  Zapewnij sposobność do nauki, dostarczaj materiałów, wyposażenia technicznego, nie stawaj dziecku na drodze i odpowiadaj tylko wtedy gdy pyta, obserwuj i zostaw je w spokoju.  W sytuacji problemu pozwalaj dziecku samodzielnie rozwiązać problem za pomocą aktywnego słuchania

16

17

18  Ma mówić prawdę  Ma słuchać gdy do niego mówię  Ma rozliczać się z pieniędzy  Ma się uczyć- mieć dobre oceny  Ma wracać do domu o wyznaczonym czasie  Ma dbać o zdrowie- nie palić, nie pić, nie brać narkotyków

19  Przymus rodzi gniew, oburzenie, walkę, napady złego humoru i płacz  Agresywne zachowania werbalne i fizyczne  Ucieczki, wagary i samobójstwa Zastosowanie metody bez porażek sprawia, że rodzice i dzieci wpływają na siebie i wzajemnie się od siebie uczą

20  „Postępuj tak jak mówię, a nie tak jak postępuję” jest najmniej skuteczną metodą wychowania.  Rodzice przekazują wartości bardziej przez to jak się zachowują, a nie przez to co głoszą i czego uczą. Muszą więc całkowicie opierać się na praktykowaniu tego, co w życiu cenią.

21 Podzielmy się na zespoły. Proszę obejrzeć scenkę

22  Zadaniem zespołu będzie wypisanie na kartce błędów jakie według Was popełnił rodzic w komunikacji z dzieckiem.  POWODZENIA

23 1. Nakazywanie, komenderowanie, polecanie 2. Ostrzeganie, groźba 3. Moralizowanie, głoszenie kazań 4. Doradzanie, sugerowanie, proponowanie rozwiązań 5. Pouczanie, robienie wykładu, dostarczanie logicznych argumentów

24 6. Osądzanie, krytykowanie, dezaprobata, potępianie 7. Chwalenie, aprobata, wydawanie ocen pozytywnych 8. Obrzucanie wyzwiskami, wyśmiewanie, ośmieszanie 9. Interpretowanie, analizowanie, diagnozowanie

25 10. Uspokajanie, okazywanie współczucia, pocieszanie, podnoszenie na duchu 11. Wypytywanie, indagowanie, krzyżowy ogień pytań 12. Odwracanie uwagi, sarkazm, dowcipkowanie, zabawianie

26  Pozwól dziecku mieć problem  Uspokój w sobie lęk, rozczarowanie, zakłopotanie irytację, oburzenie, gniew  Nie sprawiaj, że dziecko czuje, że ponosi winę za zakłócanie waszego spokoju  Dziecko musi być akceptowane jako odrębny człowiek i jeżeli ma jakiś problem, to musi on być odczuwalny jako wydarzenie do przyjęcia w stosunkach z rodzicami

27  Zespoły przygotują krótka interwencję:  Dziecko miło zezwolenie do pobytu poza domem do 22.00. Spóźniło się dwie godziny  Dziecko nie wykonała pracy zadanej przez rodzica w domu/ ogrodzie  Dziecko ma bałagan w pokoju

28  Słuchanie bierne ( milczenie)  Odpowiedzi potakujące  „Otwieracze”, zaproszenia do rozmowy  Aktywne słuchanie ( wypowiedzi zwrotne)

29  Metoda rozwiązywania konfliktów siłowa, z wykorzystaniem władzy rodzica  Wygrywa nauczyciel przegrywa dziecko  Rodzic odczuwa pozytywne emocje  Dziecko czuje przypływ uczuć negatywnych, oburzenia  Rozwiązanie możliwe do przyjęcia dla rodzica

30  Rozwiązanie permisywne  Dziecko przeciwstawia się, rozwiązaniu zaproponowanemu przez rodzica wytaczając „własną armatę”  Wygrane czuje się dziecko, nabiera przekonania o władzy  Rodzic jest przegrany, poddaje się  Rozwiązanie możliwe do przyjęcia przez dziecko

31  Rozwiązanie konfliktu w którym obie strony łączą się w poszukiwaniu możliwego dla nich do przyjęcia rozwiązania  Nikt nie musi przegrywać  Nie ma też wygranych  Obie strony są zadowolone nikt nie musi uciekać się do przemocy  Wzajemne porozumienie daje rozwiązanie możliwe do przyjęcia przez obie strony i przypływ szacunku

32  Określenie problemu  Szukanie możliwych rozwiązań  Ocena rozwiązań  Wybór najlepszego rozwiązania  Wypracowanie sposobów jego realizacji  Stwierdzenie, jak wybrane rozwiązanie sprawdziło się w praktyce

33