CHOROBY TROPIKALNE NA KTÓRE NAJCZĘŚCIEJ CHORUJĄ TURYŚCI.

Prezentacja na temat: "CHOROBY TROPIKALNE NA KTÓRE NAJCZĘŚCIEJ CHORUJĄ TURYŚCI."— Zapis prezentacji:

1 CHOROBY TROPIKALNE NA KTÓRE NAJCZĘŚCIEJ CHORUJĄ TURYŚCI.

2 Coraz więcej Polaków realizuje podróże swoich marzeń wyjeżdżając do krajów strefy tropikalnej. Instytut Turystyki podaje, że co najmniej 300 tysięcy osób wyjechało w 2009 roku tylko do Afryki, głównie Egiptu, Tunezji i Kenii. Czyli jest to liczba znaczna. Właściwa wiedza na temat chorób tropikalnych staje się więc sprawą o dużym znaczeniu społecznym, a jej brak może owocować poważnymi problemami po powrocie z tak wymarzonej wyprawy. Niestety większość informacji dotycząca postępowania higieniczno - zdrowotnego znajdująca się w przewodnikach turystycznych pochodzi z minionej epoki. Publikacje te nie spełniają podstawowych założeń ochrony zdrowa, a są raczej marketingiem przemysłu szczepionkowego.

3 Jakie choroby najczęściej przywlekają polscy turyści z rejonów endemicznych?
Najczęstszym problemem zdrowotnym u osób wyjeżdzających do tropików są: biegunka podróżnych, która w niektórych częściach świata dotyczy nawet co drugiego turysty w ciągu pierwszych dwóch tygodni podróży, a także inne zakażenia i zarażenia pokarmowe. U osób nieuodpornionych przed wyjazdem zdarzają się zachorowania na WZW typu A i dur brzuszny. Drugą grupę chorób egzotycznych najczęściej przywlekanych do Polski stanowią tzw. choroby wektorowe przenoszone przez owady. Wymieniłam zimnicę, która może nie występuje najczęściej – rocznie notuje się kilkadziesiąt zachorowań – ale jest najczęstszą przyczyną zgonów z powodu chorób zakaźnych u osób podróżujących. Wśród polskich turystów zdarzają się także inne choroby pasożytnicze, na przykład leiszmanioza, a nawet śpiączka afrykańska. Nierzadkie w praktyce lekarza chorób tropikalnych są również problemy skórne i zakażenia przenoszone drogą płciową po powrocie z podróży.

4 Malaria (zimnica) Jest to ostra lub przewlekła, tropikalna choroba pasożytnicza, której różne postacie wywoływane są przez jeden lub więcej z pięciu gatunków jednokomórkowego pierwotniaka z rodzaju Plasmodium:

5 Malaria i jej objawy: Dreszcze, Wysoka temperatura (nawet ponad 40 C),
Bóle głowy, Nudności, Wymioty, Biegunka.

6 Jak ją leczyć? Leczenie opiera się głównie na kombinacji artemizyny lub jej pochodnych (arthemeter, dihydroartemisinin i artesunate) ze środkami farmaceutycznymi należącymi do innych grup leków (ACT, Artemisinin-based combination therapy).

7 Denga: Jest to infekcyjna choroba tropikalna wywoływana przez wirus dengi. Dengę przenosi kilka gatunków komarów należących do rodzaju Aedes, zwłaszcza Aedes aegypti. Wirus występuje w czterech typach. Infekcja jednym z nich pozostawia zazwyczaj odporność na całe życie, zapewniając tylko krótkoterminową odporność na inne typy wirusa. Kolejne infekcje różnymi typami podnoszą ryzyko ciężkich powikłań. Brak komercyjnie dostępnej szczepionki, prewencja polega na redukcji siedlisk i ilości komarów oraz zmniejszaniu ekspozycji na ukłucia.

8

9 Jak ją leczyć? Nie istnieją swoiste leki przeciwwirusowe przeciwko wirusowi dengi. Ważną rolę odgrywa utrzymanie odpowiedniej równowagi wodno-elektrolitowe. Leczenie zależy od objawów. Waha się od nawadniania doustnego w domu chorego do leczenia szpitalnego z dożylną podażą płynów lub transfuzją krwi. Decyzja o hospitalizacji typowo zależy od obecności objawów alarmujących w połączeniu z poprzedzającym chorobę stanem zdrowia.

10 Leiszmanioza (owrzodzenia):
Leiszmanioza to choroba pasożytnicza, którą zarazić się mogą ludzie i zwierzęta. Występuje w wielu krajach na świecie: w Afryce, Azji, obu Amerykach. W Europie występuje w basenie Morza Śródziemnego. W Grecji stwierdzana jest u prawie połowy psów! W Polsce notuje się kilka przypadków rocznie u ludzi, zanotowano także sporadyczne przypadki u zwierząt. Jednak wzrost turystyki oraz ocieplenie klimatu każe przypuszczać, iż lekarze weterynarii coraz częściej stawać będą przed nowymi wyzwaniami związanymi z chorobami egzotycznymi. Wywoływana jest ona przez wiciowce z rodzaju Leishmania, jednokomórkowe pierwotniaki, które przenoszone są przez muchówki i moskity. U ludzi klasycznie wyróżnia się trzy postacie leiszmaniozy wywoływane przez jej różne gatunki: skórną, śluzówkowo-skórną oraz trzewną. U psów najczęściej za chorobę odpowiada Leishmania infantum powodując postać trzewną. Zarażenie zwierząt i ludzi następuje podczas ukąszenia przez owada, który wcześniej pobrał krew od chorego osobnika. Możliwe jest także jego rozgniecenie i wtarcie wiciowców w ranę. Na chorobę narażone są głównie psy, koty wydają się być oporne. Szczególnie narażone są osobniki o obniżonej odporności.

11 Leiszmanioza i jej rodzaje:
- Leiszmanioza trzewna – wywoływana przez wiciowce Leishmania. Jest to jedna z najgroźniejszych odmian choroby. Najwięcej śmiertelnych epidemii ma miejsce w Indiach i Brazylii. - Leiszmanioza skórna (biały trąd) – wywoływana przez wiciowce L. major, L. tropica. Występuje na Bliskim Wschodzie oraz w Brazylii i Peru. - Leiszmanioza skórno-śluzówkowa (pendynka) – wywoływana przez L. brasiliensis. Atakuje mieszkańców Boliwii, Brazylii i Peru.

12 Objawy Leiszmaniozy: - Leiszmanioza trzewna – gorączka (z okresami nasilenia), obfite pocenie się, nudności, obrzęki, uczucie rozbicia, obecność płynu w jamie otrzewnej, spadek masy ciała, anemia i szary odcień skóry. Charakterystyczne jest też duże zwiększenie objętości śledziony. Skóra przybiera szare zabarwienie. O przypadku leiszmaniozy trzewnej świadczy w szczególności gorączka trwająca dłużej niż dwa tygodnie i brak poprawy po zastosowaniu leków przeciwmalarycznych. - Leiszmanioza skórna – owrzodzenia skóry, martwica tkanek pozostawiająca blizny po dłuższym czasie, trudno gojące się rany. Zmiany chorobowe obejmują najczęściej twarz, szyję, kończyny. - Leiszmanioza skórno-śluzówkowa – zniekształcenia twarzy, uszkodzenia tkanek miękkich, chrząstek i kości nosa.

13 Jak ją leczyć? Nieleczona leiszmanioza powoduje śmierć. Stosuje się kurację antybiotykową i leczenie związkami antymonu, takimi jak antymonoglukonian sodowy. W przypadku leiszmaniozy skórnej podaje się jeszcze ketokonazol. Stosuje się również nowo opracowany lek cytostatyczny o nazwie miltefozyna. Na leiszmaniozę nie ma szczepionki, dlatego jedynym sposobem jej zapobiegania jest unikanie przebywania w rejonach siedlisk muchówek.

14 Jak wcześnie przed podróżą należy się udać do Poradni Medycyny Tropikalnej?
Minimum 6–8 tygodni przed planowanym wyjazdem. Oczywiście lepiej wcześniej, jeśli podróżny ma ustalony plan wyjazdu, bo uzyskanie optymalnej ochrony po niektórych szczepionkach może wymagać nawet kilku miesięcy.

15 Dziękuję za uwagę Katarzyna Rylska Kl. 3PH5