Komunikacja interpersonalna Analiza naturalności dialogów

Prezentacja na temat: "Komunikacja interpersonalna Analiza naturalności dialogów"— Zapis prezentacji:

1 Komunikacja interpersonalna Analiza naturalności dialogów
w grze aktora Analiza naturalności dialogów Monika Stefan I rok Reklama i Public Relations

2 Communico Communico z łaciny oznacza pojecie komunikowanie się. Oznacza ono „czynić wspólnym, coś z kimś dzielić” a także „komuś czegoś użyczyć, udzielić”. Polskie określenie komunikacja jest bliskie znaczeniowo angielskim „communication” oraz „communicate”. Komunikowanie się rozumiemy jako przekazywanie wiadomości pomiędzy nadawcą, a odbiorcą. Pełny proces komunikowania się powinien przebiegać w dwóch kierunkach. Z jednej strony nadawca przekazuje swój komunikat, z drugiej odbiorca reaguje w taki sposób, ze zwrotnie przesyła wiadomość nadawcy. Brak skutecznej komunikacji jest jedną z najpoważniejszych przeszkód na drodze do efektywnej działalności grupowej. Komunikacja umożliwia wyrażanie uczuć i zaspokajanie potrzeb społecznych, stanowiących mechanizm wyrażania zadowolenia czy frustracji. Dzięki komunikacji możliwe staje się skuteczniejsze działanie.

3 Proces komunikacji ( 7 zasadniczych elementów)
źródło – nadawcy komunikatu kodowanie – przekształcenia w symboliczną postać komunikat – zakodowana wiadomość kanał – środek przekazu (komunikacja ustna, pisemna, wizualna) dekodowanie – przełożenie komunikatu na zrozumiałą formę odbiorca – adresat komunikatu sprzężenie zwrotne – informacja zwrotna o zrozumieniu przekazu

4 Komunikacja to proces, który zachodzi nieustannie, bowiem przez cały czas swoją postawą ciała, mimiką, gestykulacją i słowami przekazujemy określone informacje. Wiele nieporozumień w relacjach interpersonalnych jest wynikiem złej komunikacji. Komunikacja jest procesem bardzo dynamicznym, każdy z jego uczestników odbiera informacje, przetwarza je, odpowiednio oraz interpretuje i na nie reaguje. Jest również procesem kreatywnym, uczestnicy przyswajają sobie informacje, wiedzę o otaczającym ich świecie.

5 Aktorstwo W języku łacińskim „actor” oznacza wykonawcę, osobę działającą. Aktorzy od początku potrafili zawładnąć wyobraźnią widzów. W starożytności zawód ten początkowo cieszył się uznaniem. Grecy kochali aktorów, natomiast w starożytnym Rzymie pozycja społeczna aktorów znacznie spadła ponieważ aktorami najczęściej zostawali niewolnicy W obecnych czasach jest to zawód wykonywany przez aktora/aktorkę na deskach teatru, planu filmowego czy też serialu w studio. Staje się on coraz bardziej powszechny i popularny. Młodzi ludzie udają się do szkół aktorskich, filmowych by szlifować swój talent. Aktorstwo jest zawodem dla osób odważnych, śmiałych i pewnych siebie, które lubią występować przed innymi, przedstawiając widzom pewną historię.

6 Gra aktorska Aktor ma za zadanie wczuć się w odgrywaną rolę tak, aby widzowie utożsamiali go z odgrywaną postacią Grając w filmie bądź sztuce musi wywołać w widzach oczekiwane emocje, nie może pozostawiać ich obojętnymi. Aby to osiągnąć posługuje się gestami, mimiką twarzy, grą całego ciała, modulacją głosu. Podstawowym wymogiem stawianym przed aktorem jest jego wiarygodność i naturalność. W ciągu wieków metody, jakimi posługiwali się aktorzy na scenie, ulegały zmianom W dawnym teatrze, zwłaszcza jarmarcznym, dominowały środki jaskrawe, przesada w odsłanianiu cech postaci, współcześnie ceni się bardzo tzw. grę z dystansem, choć nadal ma wielkie znaczenie metoda utożsamienia się aktora z postacią.

7 Aktor teatralny vs. aktor filmowy
- ustawiony głos, przerysowany gest, Doskonała pamięć, Aktor filmowy musi być wiarygodny, tworzyć iluzję życia, naturalny, stonowane środki wyrazu, szept zamiast krzyku.

8 Aktor naturalny Inaczej naturszczyk. Aktor bez cenzusu aktorskiego, amator obdarzony znaczną siłą ekspresji, naturalną siłą komiczną lub innym rysem charakterystycznym. Bywają często angażowani do filmów, aby wywołać u widzów wrażenie autentyzmu. Są to osoby zajmujące się jakąś dziedziną bez wykształcenia zawodowego w tym kierunku.

9 Metoda Stanisławskiego
Została stworzona przez Konstantego Stanisławskiego oraz Władimira Danczenkę. Polega na zrozumieniu psychologicznej motywacji postaci i identyfikowaniu się z graną postacią. Metoda ta wymaga od aktora wykorzystywania własnych przeżyć i doświadczeń oraz wyobraźni. Aktor musi umieć wyobrazić sobie jak reagowałby sam w danej sytuacji i zaprezentować określone zachowania i emocje. Musi także umieć odbierać bodźce zewnętrzne i improwizować reagując na nie. Aktor według Stanisławskiego, kreując postać opiera się na własnych przeżyciach, wyobraźni oraz obserwacjach.

10 Dialog Korzenie słowa DIALOG pochodzą z greckich pojęć „ dia ” i „logos” „Dia” znaczy „ między” natomiast „logos” tłumaczy się jako „słowo” lub „znaczenie, treść”. W istocie dialog jest „przepływem znaczeń (treści)”. Ale jest także czymś więcej. W swoim najstarszym znaczeniu słowo „logos” oznaczało „gromadzić się”, „zbierać”, i sugerowało pełną świadomość relacji pomiędzy elementami świata natury W tym sensie znaczenie słowa „logos” najpełniej oddaje pojęcie „relacja”.

11 Czy dialog może być naturalny ?
Dobry dialog tylko brzmi naturalnie. Przedstawia, a nie naśladuje rzeczywistą konwersację. Efektywny dialog popycha akcję i pogłębia opis. Kreuje poczucie nagłości i bliskości. Pozwala wyzwolić empatię widza. Ujawnia, opisuje osobowość odgrywanej postaci przez aktora, wyjawia jego myśli i uczucia. W kiepsko powiedzianym dialogu, nie wyczuwa się żadnego napięcia, żadnej niepewności. Aktorzy gawędzą sobie o tym i owym. Nie ma żadnej zmiany, akcji. Rozmowa do niczego nie prowadzi. Zwykła strata czasu. Bezwzględnym celem dialogu jest budowanie napięcia w danym momencie i tworzenie zainteresowania dalszym rozwojem akcji Treść rozmowy aktorów musi współgrać z ich stanem emocjonalnym. Osoba zrozpaczona nie będzie mówiła długimi, okrągłymi zdaniami, ale raczej krótkimi, często urywanymi słowami. Scenom pełnym akcji i napięcia krótkie, wtrącone dialogi nadają wielowymiarowości W momentach pełnych napięcia, gdy wiele się dzieje aktor nie przestaje przecież zupełnie mówić, ale najczęściej mówi mniej.

12 Komunikacja w grze aktorskiej
Bardzo ważnym elementem podczas komunikacji aktorów jest akcent i modulowanie wypowiadanych kwestii. Ma on większy wpływ na interakcję partnera niż treść wypowiedzi. Aktorzy są zmuszeni do tego, by ich kwestie czy to w teatrze czy filmie były płynnie wypowiadane. Mowa ich powinna być zrozumiała nie tylko dla odbiorcy- widza, lecz także dla samych siebie. Zawartość (treść) wypowiedzi podczas występów na scenie czy w filmie powinna być prosta, przejrzysta i zrozumiała.  Ma to związek z kompetencjami kulturowymi jednostki np. osoby o mniejszych kompetencjach kulturowych rzadziej posługują się językiem literackim,częściej gwarą środowiskową lub regionalną . Charakterystyczną cechą podczas komunikacji aktorów jest ich naturalność. Swoją sylwetką, grą aktorską a także treścią kwestii mają dotrzeć do widza. By komunikacja pomiędzy parą aktorów dobrze przebiegała, te relacje muszą być bardzo pozytywnie nastawione, swobodnie wykonywane ruchy powinny być naturalne tak jak informacja zwrotna o zrozumieniu przekazu.

13 Kilka filmików dla przykładu
Fragment filmu pt. „Jak rozpętałem II Wojnę Światową” z kultowym Frankiem Dolasem Grzegorz Brzęczyszczykiewicz specjalnie wprowadza w błąd funkcjonariuszy Gestapo. My jako widzowie odbieramy to jako łamaniec językowy co z drugiej strony jest najzabawniejszym momentem w całym filmie. Dialog pomiędzy tymi osobami nie jest taki zrozumiały. Franek Dolas pomaga sobie mową ciała i do tego jeszcze strasznie dużo mówi, co nie jest zrozumiałe dla Niemców W końcu tracą cierpliwość. Emocje są bardzo widoczne zarówno ze strony Polaka jak i gestapowców. Widać jak nerwowo zachowuje się Dolas , a także poważne podejście do sprawy Niemca.

14 „Romeo i Julia” w wykonaniu aktorów z Teatru Buffo
Finałowa scena dramatu, czyli śmierć głównych bohaterów Romea i Julii. W tym fragmencie jest monolog zrozpaczonej Julii, która widzi nieżyjącego ukochanego. Stara się ona ocucić Romea, ale z negatywnym skutkiem. Żal, smutek takie emocje oddaje aktorka, co wywołuje u widza empatię. Płacz kobiety, po utracie ukochanego, jest naturalnym odruchem każdej osoby, która straciła kogoś bardzo bliskiego. Ta dynamizacja postaci tytułowej bohaterki dramatu Szekspira jest bardzo ważna, czyni ją bowiem interesującą pod względem psychologicznym. W ciągu pięciu dni, z beztrosko żyjącej młodej dziewczyny przekształca się w dojrzałą, ciężko doświadczoną przez los kobietę, która raz przysiągłszy miłość, pozostaje wierna ukochanemu aż do śmierci.