KANDYDACI NA PATRONA Szkoły Podstawowej w Kunowicach

PROCEDURA WYBORU PATRONA W SZKOLE PODSTAWOWEJ W KUNOWICACH W procesie wyboru patrona uczestniczą uczniowie, rodzice, nauczyciele, pracownicy obsługi Szkoły Podstawowej w Kunowicach oraz społeczność lokalna. Nad przebiegiem wyboru patrona czuwa zespół koordynujący w składzie: Małgorzata Jurkowska, Ewelina Ryś, Ksymena Filipowicz – Tokarska (literaturoznawczyni, członkini Rady Rodziców).

- promuje osobę patrona, jego postawę życiową i dokonania, Poprzez nadanie imienia szkoła: uzyskuje swoistą indywidualną tożsamość wyróżniającą ją spośród innych szkół, - promuje osobę patrona, jego postawę życiową i dokonania, - w naturalny sposób pozyskuje do współpracy instytucje i osoby związane z patronem, wchodzi do rodziny szkół o tym samym imieniu, co może prowadzić do nawiązania wzajemnych kontaktów (np. organizacji wycieczek, wymiany dzieci i młodzieży), - może oprzeć swoje działania wychowawcze na wartościach potwierdzonych życiem i działalnością patrona, i ogólnie uznawanych przez społeczność, wzbogaca swoją obrzędowość związaną z patronem.

Etap I 4 I – 15 I 2016r. – zgłaszanie kandydatur do skrzynki umieszczonej w korytarzu szkoły. 15 stycznia o godz. 12 25 zespół koordynujący, w obecności dwóch uczennic klasy VI, dokonał otwarcia skrzyni i wyłonił spośród zgłoszonych propozycji trzech kandydatów, którzy uzyskali największą ilość głosów.

Oto oni: Adam Mickiewicz – 26 głosów Maria Konopnicka – 8 głosów Kornel Makuszyński – 6 głosów Pozostali kandydaci (nie biorący udziału w dalszej procedurze): Mikołaj Kopernik (5), Jan Brzechwa (4), Julian Tuwim (3), Czesław Miłosz (2), Jan Paweł II (2), Janusz Korczak (2), Mieszko I (1), Władysław Bartoszewski (1), Arkady Fiedler (1), Szare Szeregi (1), Adam Małysz (1), Andrzej Duda (1), Heinrich von Kleist (1).

PREZENTACJA SYLWETEK KANDYDATÓW Etap II PREZENTACJA SYLWETEK KANDYDATÓW

ADAM MICKIEWICZ (1798-1855) Jeden z najważniejszych - obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego - polski twórca romantyczny, poeta, wizjoner, publicysta, działacz polityczny. Do jego dzieł należą zbiory poezji "Ballady i romanse", "Sonety Krymskie", poemat "Konrad Wallenrod", dramat "Dziady" i epopeja narodowa "Pan Tadeusz".

BIOGRAFIA Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 roku w Nowogródku na Litwie. Ojciec Adama, Mikołaj Mickiewicz, był mińskim komornikiem i miał praktykę adwokacką, matka, Barbara z domu Majewska, była córką skromnego ekonoma z Czombrowa. Mickiewiczowie nie byli bogaci. Adam miał czterech braci: Franciszka – 2 lata starszego, Aleksandra – 3 lata młodszego, Jerzego – 6 lat młodszego i Antoniego – umarł w wieku 5 lat, o 7 lat młodszego. Dzieciństwo Mickiewicza płynęło na pięknej, nadniemeńskiej ziemi nowogródzkiej, pośród lasów i jezior, z których jedno nazywało się Świteź; wśród ludu, którego legendy, baśnie i pieśni wywarły wielki wpływ na jego późniejszą twórczość. Urok ziemi ojczystej, jej malowniczy krajobraz złączył się na zawsze z jego poezją. Z matką Adam był silnie związany emocjonalnie. Jako mały chłopiec najbardziej lubił siadać na trenie od sukni swojej mamy i bawić się w pływanie lub jazdę na sankach. Mama była dla niego najważniejszą osobą na świecie – wychowywała go w sposób pobłażliwy i łagodny. Dwa razy był bliski śmierci: raz wypadł przez okno, a za drugim razem topił się w Niemnie.

W latach 1807 - 1815 Adaś uczęszczał do szkoły prowadzonej przez dominikanów. Uczył się dobrze, ale jego świadectwa nie były szczególnie błyszczące. Był słabego zdrowia, wiele chorował. Prawdopodobnie z tego powodu powtarzał trzecią i piątą klasę. Mickiewicz i jego koledzy nie wspominali jednak dobrze ani tej nauki, ani nauczycieli. Milej zapamiętali zabawy w wojsko, zorganizowane w bataliony pod patronatem wychowawców. Młody Adam już w szkole powiatowej podjął pierwsze próby poetyckie. Mając lat jedenaście, zaczął pisać wiersze, co zresztą należało wtedy do programu nauczania - nauczyciel retoryki i poezji kazał układać bajeczki i epigramaty. W roku 1811 ułożył jednak swój pierwszy ważniejszy (satyryczny) wiersz o pożarze Nowogródka. 1812 miały miejsce dwa ważne wydarzenia w jego życiu: 16 maja umarł jego ojciec, a nieco później przez Nowogródek przeszły wojska Napoleona, maszerujące na Rosję.

Studiował w Uniwersytecie Wileńskim, potem uczył w szkole powiatowej w Kownie. Był jednym z założycieli i aktywnym działaczem tajnego patriotycznego Towarzystwa Filomatów, za co został aresztowany wraz z grupą przyjaciół i uwięziony w klasztorze bazylianów w Wilnie (1823-1824). Lata 1824-1829 spędził w centralnej Rosji, w Odessie, Moskwie i Petersburgu, gdzie wszedł w środowisko elity postępowej inteligencji rosyjskiej. W 1829 r. wyjechał w podróż po Europie. Zwiedzał Niemcy, Szwajcarię i Włochy, w Berlinie słuchał wykładów Hegla. Nawiązał liczne kontakty w międzynarodowym środowisku artystycznym. Po wybuchu powstania listopadowego w 1830 r. bezskutecznie usiłował wrócić do kraju. Od 1832 r. mieszkał w Paryżu, z przerwą na pobyt w Lozannie (1839), gdzie wykładał literaturę łacińską, oraz w Rzymie. 22 lipca 1834 roku Mickiewicz ożenił się z Celiną Szymanowską. Miał wtedy36 lat. Właśnie wydał swój ostatni w życiu duży utwór poetycki. Para doczekała się sześciorga dzieci: dwóch córek i czterech synów. Życie poety w Paryżu było trudne. Brakowało mu stałych źródeł dochodów. Mickiewicz odsunął się od działalności publicznej aż do roku 1840, kiedy to objął nowo powstałą katedrę literatur słowiańskich w Collège de France. Propaganda towianizmu, a jeszcze bardziej - radykalne poglądy polityczne i społeczne były przyczyną zawieszenia go w funkcji profesora.

Podczas pobytu w Rzymie w 1848 r Podczas pobytu w Rzymie w 1848 r. Mickiewicz utworzył Legion Polski na służbie walczącej Lombardii. Potem wraz z grupą Francuzów i emigrantów założył pismo "La Tribune des Peuples" o radykalnym programie społecznym. Wskutek interwencji ambasady rosyjskiej pismo zostało zawieszone, a Mickiewicz - po zamachu stanu w 1851 r. - poddany nadzorowi policyjnemu. Ostatnią akcją patriotyczną poety była próba sformowania Legionów Polskich do walki z Rosją po przystąpieniu Francji do wojny krymskiej. W tym celu przybył do Stambułu we wrześniu 1855 r., gdzie niespodziewanie ( 26 listopada) zmarł. Został pochowany we Francji na polskim cmentarzu w Montmorency. Ostatnia myśl, ostatnie słowa skierowane były do dzieci - prosił otaczających go przyjaciół:  „Powiedzcie moim dzieciom, niech się zawsze kochają między sobą”. W 1900 r. trumnę uroczyście przeniesiono do sarkofagu w katedrze wawelskiej.

Twórczość Mickiewicz pozostawił ogromną i zróżnicowaną spuściznę literacką, obejmującą lirykę, poematy epickie, dramaty, publicystykę, w tym wiele fragmentów i utworów niedokończonych. ,,Ballady i romanse’’ 1822 - "Poezje", t. I, które uznaje się za początek polskiego romantyzmu (II wyd. rozszerzone - 1829). W "Przedmowie" i balladzie "Romantyczność" sformułował nowy program literatury odwołującej się do wierzeń i wyobrażeń ludowych, świata uczuć i wyobraźni. W poezji tej zatarte zostały sztywne granice gatunków, wykorzystana została poetyka klechdy, ballady (najbardziej znane utwory to wspomniana "Romantyczność", "Świteź", "Świtezianka", "Trzech Budrysów", "Parys"). Tom II "Poezji" (1823) zawierał ,,Dziady" cz. II i IV oraz poemat historyczny "Grażyna. Powieść litewska". Ta epicka opowieść o litewskiej księżnej, która w przebraniu mężczyzny staje na czele walki z Zakonem Krzyżackim, jest pierwszą próbą wykreowania romantycznego pojęcia patriotyzmu i ojczyzny jako lokalnej wspólnoty. W 1829 w wyniku podróży po Rosji opublikował Mickiewicz ,,Sonety" (Krymskie i Odesskie), które w wyrafinowanej klasycystycznej formie opisywały mistyczne poczucie jedności z przyrodą, przeżycie jej jako sacrum.

,,Konrad Wallenrod’’ Ogłoszony w 1828 Konrad Wallenrod to powieść historyczna z dziejów litewskich i pruskich jest wzorem romantycznego poematu historycznego: akcja osadzona w XIV w., staranny koloryt lokalny, bohater uwikłany w sprzeczne systemy wartości. Opowieść o Wielkim Mistrzu Krzyżackim, który odkrywa swoje litewskie korzenie i kierowany patriotycznymi uczuciami doprowadza do klęski Zakonu, sprzeniewierzając się tym samym honorowi i kodeksowi rycerskiemu, odczytywana była jako metafora konfliktu moralnego przeżywanego wówczas przez uczestników spisków patriotycznych. ,,Dziady’’ W Dreźnie (1832) powstały "Dziady cz. III". Wraz z wcześniejszą cz. II i IV tworzą całość charakterystyczną dla dramatu romantycznego, nawiązują do pogańskiego obrzędu wywoływania duchów zmarłych. Przedstawiają ludową wiarę w jedność świata widzialnego i niewidzialnego i możliwość wzajemnej ingerencji oraz aprobatę dla prostego, intuicyjnego kodeksu moralnego.

,,Pan Tadeusz’’ W Paryżu Mickiewicz napisał i opublikował (1834) bodaj najważniejsze swoje dzieło: "Pan Tadeusz czyli ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 we dwunastu księgach wierszem". Uznano je za "poemat narodowy" jedyny w swoim rodzaju, nie mający odpowiednika w literaturze. Posługując się różnorodnymi konwencjami, używając liryzmu, patosu, ironii, realizmu, odtworzył świat szlachty litewskiej w przededniu nadejścia armii napoleońskiej. Barwny korowód sarmatów, skłóconych często i intrygujących jednoczy się w poemacie w poczuciu więzi patriotycznej w nadziei na rychłe odzyskanie wolności. Jednym z głównych bohaterów poematu jest otoczony tajemnicą ksiądz Robak, emisariusz napoleoński, w przeszłości - jak się okazuje - szlachecki zawadiaka odkupujący grzechy młodości służbą ojczyźnie. Zakończenie poematu przepojone jest radością i nadzieją, której - jak autor już wiedział - historia nie potwierdziła. Dzieło miało służyć "pokrzepieniu serc" w oczekiwaniu na lepszą przyszłość.

Z ważniejszych utworów Mickiewicza warto jeszcze wymienić pisane w latach 1839-40 tzw. liryki lozańskie - cykl wierszy przepojonych mistycznym poczuciem jedności z przyrodą, zawierających refleksję nad czasem, wiecznością i przemijaniem. Teksty publicystyczne Mickiewicza wpisane są w nurt romantycznego mesjanizmu, łączyło przekonanie, że po okresie cierpień i chaosu nastąpi Wielka Przemiana, porównywalna z powtórnym przyjściem Zbawiciela, a przyniesie ona wcielenie zasad chrześcijańskich w życie społeczne i polityczne. MICKIEWICZ DZIECIOM… Żaby i ich króle, Król chory i lisy, Przyjaciele, Zając i żaba, Osioł i pies, Lis i kozioł, Pchła i rabin, Dzwon i dzwonki Tchórz na wyborach, Żona uparta, Golono, strzyżono, Chłop i żmija, Pies i wilk, Koza, kózka i wilk Zbiór bajek autorstwa Adama Mickiewicza dotyka różnorodnych problemów – zarówno tych związanych z istniejącą sytuacją polityczną, jak i bardziej uniwersalnych (motyw władzy, motyw przyjaźni, motyw tchórzostwa oraz niezadowolenia, motyw pomocy, wzajemności). Tym sposobem zaakcentowany został dydaktyczny wymiar utworów, przekazujących morały, chwalących wartości i kształtujących ludzkie postawy.

MARIA KONOPNICKA (1842-1910) Nowelistka, poetka, pisarka dla dzieci, krytyk, publicystka i tłumaczka.  Pisała poematy, nowele, szkice, obrazki, wiersze, teksty publicystyczno-reportażowe, prace krytycznoliterackie. Konopnicka w swoich utworach dopuściła do głosu ludzi biednych, prostych, z gminu, co było nader odkrywczym literackim posunięciem.

BIOGRAFIA Urodziła się 23 maja 1842 roku w Suwałkach. Była córką Józefa Wasiłowskiego i Scholastyki z Turskich. W 1849 roku, kiedy Maria miała siedem lat, rodzina Wasiłowskich przeniosła się do Kalisza i zamieszkała na Warszawskim Przedmieściu. W 1854 roku Scholastyka Wasiłowska zmarła. Ojciec Marii wychowywał córki samotnie. Był prawnikiem, obrońcą Prokuratorii Generalnej i Patronem Trybunału (cywilnego), znawcą i miłośnikiem literatury. Ich sierocy dom był nieomal klasztorem: nie przyjmowano w nim gości, nie prowadzono wesołych rozmów, a spacery z ojcem kończyły się zawsze na cmentarzu. Ta atmosfera powagi, żarliwego patriotyzmu i surowych nauk moralnych miała duży wpływ na Marię. Wasiłowski czytał dzieciom Słowackiego, Krasińskiego i Mickiewicza. W latach 1855–1856 uczyła się z siostrą na pensji u sióstr sakramentek w Warszawie, gdzie zetknęła się z Elizą Pawłowską, później Orzeszkową. Ich przyjaźń, ugruntowana wspólnymi zainteresowaniami literackimi, przetrwała do końca życia Marii. W 1862 roku Maria wyszła za mąż za Jarosława Konopnickiego herbu Jastrzębiec, zubożałego ziemianina, starszego od niej o 12 lat. Po ślubie młodzi zamieszkali w Bronowie k. Poddębic, w niskim domku, pod słomianą strzechą, "chatą raczej wieśniaczą niż dworem pańskim.„

który – w cyklu listy z podróży w W domu panowały staropolskie obyczaje szlacheckie – życie pełne zjazdów, polowań, gwarnych biesiad. Konopnicka oceniana jako bardzo dobra gospodyni, radziła sobie z urządzaniem mężowskich przyjęć. Zdarzało jej się jednak uciekać od biesiadnego gwaru i przemierzać okoliczne trakty. Poznawała swoich wiejskich sąsiadów, prostych ludzi, żyjących nieskomplikowanie i przeważnie w wielkiej biedzie. W czasie pierwszych dziesięciu lat małżeństwa Maria urodziła ośmioro dzieci, dwoje z nich zmarło zaraz po urodzeniu. Wychowywanie sześciorga dzieci nie przeszkodziło pisarce w samokształceniu. Po sprzedaniu w 1872 roku zrujnowanego majątku rodzina zamieszkała w dzierżawionym folwarku w Gusinie. Tu powstał utwór "W górach", (fragment) Kamiennym snem zasnęły Tatry, a nad głową, Zoraną w dziwne bruzdy strzałą piorunową, Na skrzydłach górskich orłów ciche sny się ważą I stare pieśni nucą, stare dzieje gwarzą. […] Słuchaj! To szumi morze spienione i sine… Przechyl się, jeśliś mężny, i spójrz w głębinę. Czy widzisz? Tam w muszelek drobniutkich koronie Najwyższy czub tatrzańskich w mętnych nurtach tonie.[…] który – w cyklu listy z podróży w "Gazecie Polskiej" – przychylnie zrecenzował Henryk Sienkiewicz. ,,Co za śliczny wiersz, […] sam się śpiewa jak jaki mazurek Szopena. […] ta pani lub panna ma prawdziwy talent, który prześwieca przez wiersze jak promienie świtu przez mgłę’’. Dzięki tej ocenie poetka uwierzyła w swój talent i postanowiła sama zadbać o dzieci i siebie. W 1876 roku rozstała się z mężem. Rok później przeniosła się z dziećmi do Warszawy, gdzie po śmierci męża, w trosce o utrzymanie i wykształcenie dzieci, podjęła pracę jako korepetytorka.

Dobrze znając języki – niemiecki, francuski, rosyjski, wkrótce opanowała również czeski, angielski i włoski – zajęła się przekładami. W 1878 roku umarł nagle jej ojciec. W tym też roku zaczęła uczestniczyć w konspiracyjnych i jawnych akcjach społecznych. W 1882 roku odbyła podróż do Austrii i Włoch. Na 25-lecie pracy pisarskiej (1903) Konopnicka otrzymała w darze narodowym dworek w Żarnowcu koło Krosna na Pogórzu Karpackim. W 1889 roku poznała Marię Dulębiankę (polską działaczkę społeczną, feministkę, malarkę, pisarkę, publicystkę, z którą pozostawała w głębokiej przyjaźni. 8 września 1903 Dulębianka wprowadziła się wraz z Konopnicką do dworku w Żarnowcu, gdzie miała swoją pracownię. Razem odbywały stąd podróże do Austrii, Francji, Niemiec, Włoch i Szwajcarii. Maria Konopnicka zmarła na zapalenie płuc 8 października 1910 roku we Lwowie.

TWÓRCZOŚĆ Maria Konopnicka debiutowała (pod pseudonimem Marko) w 1870 roku w dzienniku "Kaliszanin" wierszem "Zimowy poranek". Bardzo szybko jej twórczość poetycka, przepełniona patriotyzmem i szczerym liryzmem, stylizowana "na swojską nutę", zdobyła powszechne uznanie. Pierwszy tomik "Poezji" wydała w roku 1881, następne ukazywały się w latach: 1883, 1886, 1896. Wydane w roku 1881 "Z przeszłości. Fragmenty dramatyczne", w których ukazała prześladowanych przez Kościół wielkich uczonych, wywołały ostrą reakcję prasy konserwatywnej i środowisk narodowo-katolickich. Nowele pisała od początku lat osiemdziesiątych XIX wieku aż do śmierci. Początkowo czerpała inspiracje z doświadczeń Prusa i Orzeszkowej, a następnie rozwinęła własne pomysły. ,,Mendel Gdański’’ - bohaterem utworu jest stary Żyd pracujący jako introligator. Od urodzenia mieszka na ziemiach polskich i czuje się Polakiem. Dziwią go ruchy antysemickie i pogłoski, że mają bić Żydów. Nie rozumie, dlaczego odmawia mu się prawa bycia pełnoprawnym obywatelem.

Z kolei w ,,Dymie" Konopnicka oddała niezwykłą więź łączącą matkę z dorosłym już synem Marcysiem, kotłowym w pobliskiej fabryce małego miasta. Matka, gotowa na wiele wyrzeczeń, nierzadko oddawała mu swój obiad. Pewnego dnia Marcyś ginie podczas wybuchu kotła. W ,,Naszej szkapie" z tego samego zbioru Konopnicka zastosowała ciekawą metodę narracyjną: opowieść ma formę wspomnień kilkunastoletniego chłopca. Wicek Mostowiak mieszka z rodzicami i braćmi Felkiem i Piotrusiem w nędznej kamienicy na warszawskim Powiślu. Ojciec, piaskarz, stracił pracę. Żeby przetrwać, Mostowiakowie zmuszeni są wyprzedawać swój ubogi dobytek. Najtrudniej dzieciom było się rozstać ze szkapą. Jej nabywca przyrzekł, że umierającą na suchoty matkę chłopców powiezie gratis na cmentarz. Kiedy na trumnę matki padały pierwsze grudy ziemi, chłopcy wrócili do ulubionej szkapy, której uprząż przystroili świeżo narwanymi kwiatami.

W zbiorze nowel "Ludzie i rzeczy" (1898) opublikowała m. in W zbiorze nowel "Ludzie i rzeczy" (1898) opublikowała m.in. "Miłosierdzie gminy". Akcja utworu dzieje się w drugiej połowie XIX wieku w szwajcarskiej gminie Hottingen, która w specyficzny sposób opiekuje się osobami starszymi i niedołężnymi. Podejmują się jej najbogatsi gospodarze, którzy pobierane od gminy środki "licytują w dół". Wygrywa ten, kto zaproponuje najniższą kwotę. Przedmiotem takiej licytacji staje się stary Kuntz Wunderli, którego syn nie zamierza opiekować się ojcem. Ostatecznie Kuntz trafia do mleczarza Probsta, który zaprzęga go do wózka z nabiałem. Konopnicka zajmowała się także krytyką literacką, którą uprawiała od roku 1881, początkowo na łamach "Kłosów", "Świtu", "Gazety Polskiej", "Kuriera Warszawskiego", następnie w wielu innych pismach. Na przełomie 1901/1902, będąc w kolejnej zagranicznej podróży, Maria Konopnicka koordynuje jeden z nurtów międzynarodowych protestów przeciwko brutalnym działaniom antypolskim w zaborze pruskim. W kwietniu 1901 roku pruskie władze wydały zarządzenie o nauczaniu religii w języku niemieckim. W wielkopolskiej Wrześni rodzice nie zakupili nowych podręczników i zakazali dzieciom odpowiadać nauczycielom po niemiecku. 20 maja 1901 roku pedagodzy ukarali dzieci chłostą. Próba interwencji ze strony rodziców spowodowała represje wobec nich. Podczas rozprawy 19 listopada 1901 roku 24 osoby skazano na kilka do kilkudziesięciu miesięcy więzienia. Dzieci rozpoczęły wtedy strajk szkolny, który rząd pruski złamał brutalnie dopiero w 1902 roku.

M. Konopnicka poświęciła wiele utworów dzieciom. W 1908 roku w miesięczniku "Przodownica" Konopnicka opublikowała "Rotę", z budzącym do dziś sprzeczne emocje, kontrowersyjnym zwrotem: "Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz". KONOPNICKA DZIECIOM… M. Konopnicka poświęciła wiele utworów dzieciom. Publikowane od roku 1884 poezje Konopnickiej dla dzieci były pozbawione natrętnego dydaktyzmu i rozbudzały wrażliwość estetyczną małego odbiorcy, co było nowością w tej dziedzinie pisarstwa. W utworach takich jak "O Janku Wędrowniczku" (1893), "O krasnoludkach i sierotce Marysi" (1896) czy "Na jagody" (1903) łączyła autentyzm i fantastykę, tonację żartu i powagi. W liście do Piotra Stachiewicza z 31 grudnia 1892 pisała: ,,Nie przychodzę ani uczyć dzieci, ani też ich bawić. Przychodzę śpiewać z nimi".

Jej śpiewanie było najczystszą liryką, nastawioną na odczucie i przeżycie. W liryce dziecięcej Konopnickiej charakterystyczny jest ciąg spraw i zjawisk związanych z rodziną, przestrzenią domu jako" raju dzieciństwa "i światem. Rodzina, dom, przyroda i świat - to główne zatem wątki tematyczne, wokół których usytuowana jest sceneria poszczególnych wierszy. Poetka, uwzględniając właściwe dziecku" stopnie poznania "pokazuje, jakie zmiany zachodzą w ,,scenach jego widzenia’’, jak konkretyzuje się obraz świata i ludzi. Tematy do utworów dla dzieci wychodziły z kręgu dziecięcych fizycznych i psychicznych doświadczeń i obserwacji. W wierszach Konopnickiej wszystkie akcesoria świata zewnętrznego, wszystkie elementy przyrody są ożywione, wyposażone, jeśli nie w kształt ludzki, to w ludzki sposób reagowania, myślenia czy mówienia. To słonko, o którym jest tyle w wierszach dla dzieci - chodzi, dogląda, patrzy i uśmiecha się. Literatura dla dzieci M. Konopnickiej uwzględniała ich zainteresowania, przede wszystkim chęć zabawy: Dalej raźno, dalej w koło, Dalej wszyscy w raz! Wszak podskoczyć i zaśpiewać, Umie każdy z nas!

KORNEL MAKUSZYŃSKI (1884 -1953) Polski prozaik, poeta, felietonista, krytyk teatralny i publicysta, członek Polskiej Akademii Literatury, przed drugą wojną światową jeden z najpoczytniejszych pisarzy, autor cyklu książek dla dzieci - o Koziołku Matołku i o małpce Fiki-Miki oraz dla młodzieży - ,,Szatan z siódmej klasy" i ,,Szaleństwa panny Ewy".   W jego twórczości szczególną rolę odegrały wierszowane opowieści, przeznaczone dla najmłodszych dzieci, które można by uznać za zapowiedź komiksów.

BIOGRAFIA Kornel Makuszyński urodził się 8 stycznia 1884 w Stryju, na terenie Austro-Węgier. Był jedynym synem, a siódmym z kolei dzieckiem Julii z Ogonowskich i Edwarda Makuszyńskiego, emerytowanego podówczas pułkownika wojsk austriackich. Ojciec osierocił rodzinę, gdy Kornel miał 10 lat. Przez dwa lata Kornel pozostał jeszcze w Stryju, skończył tam pierwszą klasę gimnazjalną, zarabiał na swoje utrzymanie korepetycjami. Usunięto go z tamtejszego gimnazjum za satyrę na duchownego, który zabraniał uczniom ryzykownych zabaw: "Na próżno jędza/ w ubraniu księdza/ z lodu nas spędza!/ W pierwszej b klasie/ w zimowym czasie/ nikt mu nie da się!". Potem przeniósł się do Przemyśla, gdzie mieszkał u swych krewnych i kończył drugą klasę gimnazjalną. Tu po raz drugi wyrzucono go z gimnazjum. Tym razem z powodu kobiety, córki radcy sądowego, szarookiej, złotowłosej Kazi, o którą toczył pojedynek z przyjacielem. W latach 1898-1903 uczęszczał do IV Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. W wieku 14 lat zaczął pisać wiersze. Ich pierwszym recenzentem w cukierni był Leopold Staff. Pierwsze wiersze opublikował w lwowskim dzienniku „Słowo Polskie”, mając 16 lat. Kiedy Makuszyński zgłosił się po odbiór honorarium, Kasprowicz nie mógł uwierzyć, że autorem utworów, które opublikował, jest wyrostek w znoszonym szkolnym mundurku. Od 1904 r. Makuszyński został recenzentem teatralnym tegoż dziennika. Na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie studiował polonistykę i romanistykę. W latach 1908-1910 pogłębiał filologię romańską na paryskiej Sorbonie. W 1910 poznał we Lwowie studentkę Uniwersytetu Lwowskiego Emilię Bażeńską ze starego rodu szlacheckiego. Była lwowską muzą, znaną wśród artystycznej cyganerii. Pobrali się w 1913 w Warszawie. W latach 1913-1914 Makuszyński mieszkał w Burbiszkach. Tam też, w parku dworskim - zauroczony zakopiańską architekturą - postawił domek przywieziony spod Tatr.

W Burbiszkach zastała go I wojna światowa W Burbiszkach zastała go I wojna światowa. Aresztowany jako wrogi Rosji obywatel austriacki, został wraz z żoną internowany. W 1915 r. zwolniono ich z internowania i pozwolono zamieszkać w Kijowie. Pisarz został tam prezesem Związku Literatów i Dziennikarzy Polskich oraz kierownikiem literackim Teatru Polskiego. Po zakończeniu I wojny światowej Makuszyńscy przenieśli się do Warszawy, gdzie Kornel rozpoczął stałą współpracę z "Rzeczpospolitą", "Warszawianką", a następnie z "Ilustrowanym Kurierem Codziennym" i " Kurierem Warszawskim". Dużo czasu spędzali w Zakopanem, gdzie jego żona leczyła chore płuca. Emilia zmarła w 1926 r. na gruźlicę.

30 sierpnia 1927 Makuszyński ożenił się powtórnie ze śpiewaczką Janiną Gluzińską (córką profesora medycyny Uniwersytetu Lwowskiego Antoniego Gluzińskiego). W marcu 1931 zostało mu przyznane honorowe obywatelstwo Zakopanego. Był osobą towarzyską oraz zamożną; zbierał dzieła sztuki. Na początku czerwca 1937 został członkiem Polskiej Akademii Literatury. Po wybuchu II wojny światowej, podczas oblężenia Warszawy w 1939 niemiecka bomba trafiła w budynek, w którym mieszkał, i zniszczyła jego rękopisy oraz zbiory sztuki. Sam Makuszyński ocalał cudem, jednak stracił wszystko między innymi rękopis Drugich wakacji szatana planowanego na wydanie w grudniu 1939. Okupację niemiecką przeżył w Warszawie, podczas powstania warszawskiego współpracował z prasą powstańczą, potem przez obóz w Pruszkowie dotarł do Krakowa i w listopadzie 1944 zamieszkał na stałe w Zakopanem. Od 1945 objęty został zakazem publikacji i poddany szykanom, co jak sam sądził związane było ze sprawą jego przyjęcia w 1937 roku do PAL.

W Zakopanem żył w zapomnieniu; był jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci minionej, wrogiej epoki – dwudziestolecia międzywojennego. Zajmował niewielkie mieszkanie i żył niedostatnio; żona udzielała lekcji muzyki. Człowiek sukcesu, jeden z najweselszych i najbardziej optymistycznych pisarzy dwudziestolecia międzywojennego zderzył się z nową, nieprzyjazną rzeczywistością. Był odsuwany, ponieważ – jak twierdzili ówcześni prominenci – miał, lub mógł mieć zły wpływ na powojenną młodzież. Zmarł 31 lipca 1953. Został pochowany na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem. W mieście tym znajduje się też jego muzeum. W 1926 r. Kornel Makuszyński otrzymał państwową nagrodę literacką za poemat "Pieśń o Ojczyźnie", a także Złoty Wawrzyn Akademicki oraz członkostwo Polskiej Akademii Literatury. Udekorowany został Krzyżem Oficerskim (1925) i Komandorskim (1938) Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Francuskiej Legii Honorowej (1926), Orderem Korony Rumuńskiej (1924) i Orderem Korony Włoskiej (1930).

TWÓRCZOŚĆ Pisywał humoreski i felietony, najpopularniejsze są jednak jego utwory dla dzieci i młodzieży. Napisał m.in. "O dwóch takich, co ukradli księżyc" (1928, ekranizacja 1962 w reżyserii Jana Batorego), "Przyjaciel wesołego diabła" (1930, ekranizacja w reżyserii Jerzego Łukaszewicza w 1986 roku), "Panna z mokrą głową" (1933, ekranizacja w reżyserii Kazimierza Tarnasa w 1994 roku), "120 przygód Koziołka Matołka" (1933, wspólnie z rysownikiem Marianem Walentynowiczem), "Awantura o Basię" (1937, ekranizacja w reżyserii Marii Kaniewskiej w 1959 roku), "Szatan z siódmej klasy" (1937, ekranizacja w reżyserii Marii Kaniewskiej w 1960 roku, w reżyserii Kazimierza Tarnasa w 2006 roku), "Szaleństwa panny Ewy" (1957, ekranizacja w reżyserii Kazimierza Tarnasa w 1984 roku). Makuszyński jest też autorem powieści o życiu cyganerii artystycznej: "Perły i wieprze" (1915) oraz "Po mlecznej drodze" (1917). Kazimierz Czachowski już przed wojną pisał o nim następująco: ,,Kornel Makuszyński jest zjawiskiem na tle swego pokolenia wyjątkowym. Z natury liryk o głębokiej i szczerej uczuciowości (...), stał się Makuszyński przede wszystkim humorystą o wybitnie radosnym poglądzie na świat”. (...)

W jego twórczości szczególną rolę odegrały wierszowane opowieści, przeznaczone dla najmłodszych dzieci, które można by uznać za zapowiedź komiksów. Wszakże bez wtopionych w rysunki dymków, które zastępowała pisana ośmiozgłoskowcem czterowierszowa zwrotka, umieszczona pod każdym ze 120 obrazków w kolejnych zeszytach. taką formę przybrał opublikowany w 1923 r. "Wesoły zwierzyniec", z rysunkami Kazimierza Grusa. Jednak najbardziej znaną i popularną książką Kornela Makuszyńskiego zostały wydane w 1933 r. "Przygody Koziołka Matołka", do których ilustracje wykonywał Marian Walentynowicz. Mimo zdecydowanie negatywnych reakcji krytyki, szydzącej z częstochowskich rymów, kolorowe książeczki były rozchwytywane. Zrobiły autentyczną furorę, jak nieco później filmy Disneya. Autorzy książeczki byli zasypywani listami od rodziców, którzy w imieniu małoletnich pociech domagali się kontynuacji przygód sympatycznego, acz niekoniecznie bystrego bohatera. Po wydaniu czterech ksiąg z przygodami Koziołka, Makuszyński z Walentynowiczem dołączyli jeszcze zeszyty z parą nowych bohaterów. W 1936 r. ukazały się podobnie zilustrowane "Awantury i wybryki małej małpki Fiki-Miki". Małpka, wraz ze swoim przyjacielem, Murzynkiem Goga Goga, przeżywała o wiele barwniejsze przygody, choćby z tej racji, że w scenerii zagadkowo egzotycznej, kuszącej niedostępnymi na co dzień tajemnicami. Rysunki o mocno nasyconych kolorach, komentowane prostymi rymowankami zachwycały dzieci. W 1938 r. ci sami autorzy pokusili się o zilustrowanie mitycznych dziejów naszego narodu w dwuczęściowym cyklu ,,Legend krakowskich’’, ,,O wawelskim smoku" oraz ,,Wanda leży w naszej ziemi’’.

KORNEL MAKUSZYŃSKI (1884 -1953) ADAM MICKIEWICZ (1798-1855) MARIA KONOPNICKA (1842-1910) KORNEL MAKUSZYŃSKI (1884 -1953)

Szkoła Podstawowa im. …? w Kunowicach Kampania informacyjna WYBÓR PATRONA Ponowne głosowanie z udziałem uczniów, rodziców, nauczycieli, pracowników obsługi Szkoły Podstawowej w Kunowicach. Za wybranego patrona zostanie uznany ten, który otrzyma najwięcej głosów. Etap III Wniosek o nadanie imienia szkole Rada Pedagogiczna, Rada Rodziców, Samorząd Szkolny skierują wspólny wniosek, do Urzędu Miejskiego w Słubicach, o nadanie imienia szkole. Kampania informacyjna Poznajemy Patrona