Krzysztof Kamil należał do pierwszego pokolenia urodzonego w Ojczyźnie wolnej i niepodległej. Urodził się r. Ochrzczony r. 6 - letni Krzysztof został uczniem w szkole matki. Opowiadał fantastyczne bajki, które barwnie ilustrował. Starał się pięknie pisać. Bardzo lubił rysować.

"Krzyś z natury był szalenie uczuciowy, nerwowy, kapryśny (...) odnosiłam wówczas wrażenie, że zostanie malarzem". ~ Władysława Cuszlak o swoim byłym uczniu

W szkole średniej, którą rozpoczął w roku 1931 (kierunek humanistyczny) należał do tajnego radykalnego ugrupowania "Spartakus". Uczniem był średnim, na jego świadectwach szkolnych najwięcej było "trójek". Warto dodać, że na jednym z zachowanych świadectw postępy z języka polskiego ocenione zostały jako "dostateczne". Krzysztof nie lubił szkoły i nie zachował o niej najcieplejszych wspomnień.

Baczyński zdał maturę w 1939 roku i radosny jak ptak, uwolniony od jarzma obowiązków uczniowskich, wyjechał do Bukowiny Tatrzańskiej. Wówczas padł pierwszy grom: 27 lipca zmarł ojciec. Szykował się na studia w warszawskiej ASP, dzięki pomocy Fernauda, poety i lektora na Uniwersytecie Lwowskim, miał szansę na studia we Francji. Wszystko było już załatwione, wiza gotowa - na przeszkodzie stanęła śmierć ojca i wojna.

Gdyby nie wybuch wojny Baczyński wstąpiłby do Akademii Sztuk Pięknych i zająłby się grafiką książkową, o czym dawno myślał. Pozostało po nim kilkadziesiąt rysunków i akwarel, ręcznie zdobionych wydań własnych wierszy i kilka linorytów, które chętnie wykonywał przez niemal cały okres okupacji. Wiele motywów z dzieł rysowanych odbija się w tych pisanych, malarstwo widać w poezji, poezję – w szkicach.

Talent pisarski rozwijał na zebraniach koła „Spartakus” oraz jako redaktor naczelny pisma „Strzały”, zadebiutował jako poeta wierszami „Złodziej” i antyhitlerowskim „Hej, z drogi precz!”. Od jesieni 1942 studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, którą latem 1943 porzucił na rzecz konspiracji i poezji. Twierdził, że jeśli będzie mu to dane – do nauki powróci. W tym samym okresie, następuje „wybuch” twórczości Baczyńskiego. Pojawia się także Ona – Basia. Basieńka.

Pod koniec czerwca - Krzysztof, pseudonim „Krzysztof Zieliński”, zostaje Żołnierzem Grup Szturmowych (GS) Szarych Szeregów i obejmuje w plutonie „Sad” dowództwo sekcji. Uczestniczył w akcji wykolejenia pociągu niemieckiego na odcinku Tłuszcz – Urle. Wraz z Deczkowskim dowieźli na miejsce żywność dla oddziału „Zośka” i wzięli udział w zamachu, mając do dyspozycji dwa granaty…

‘’ Walczył jak człowiek – patriota. Toczył bitwę nie tylko z wrogiem, ale z własnymi doświadczeniami, których, w tak młodym wieku, powinien się nawet nie domyślać. Wciągnięty w żywot konspiracji, poeta pisał już niewiele i rzadko, krótkimi wybuchami, gdy przeczucia i rozpacze zbyt mocno domagały się wyrazu i oczyszczenia. Wiersz „Westchnienie” zakończyły słowa: „Norymbergi, o Aviniony (…) jeszcze sobie szum wasz przypomnę, bo za rok już go nie usłyszę…”.

4 sierpnia 1944r. Śmierć zaskoczyła Krzysztofa jak i zaskoczyło go życie – krótkie, pełne strachu, twórczych uniesień, ciągłej niepewności… Życie pełne milczenia. Poległ na posterunku w pałacu Blanka ok. godziny 16:00. Miesiąc później zginęła także Barbara, o śmierci męża nie mając pojęcia. Pogrzeb Baczyńskiego odbył się na dziedzińcu ratusza w Warszawie.

Baczyński stał się legendą. Może i wiedział o tym, a może tylko dumnie przeczuwał? Na pewno on sam w niemałym stopniu przyczynił się do jej powstania. Bardzo wcześnie nauczył się widzieć siebie jako „czującą część składową historii”: nieustającego przepływu pokoleń, które kolejno pochłania piasek dziejów…

„Bo kto nie kochał kraju żadnego i nie żył chociaż przez chwilę jego ognia drżeniem, chociaż i w dniu potopu w tę miłość nie wierzył, to temu żadna ziemia nie będzie zbawieniem…’’ „Bo kto nie kochał kraju żadnego i nie żył chociaż przez chwilę jego ognia drżeniem, chociaż i w dniu potopu w tę miłość nie wierzył, to temu żadna ziemia nie będzie zbawieniem…’’ ~Krzysztof Kamil Baczy ń ski ~Krzysztof Kamil Baczy ń ski